Πέμπτη 30 Αυγούστου 2012

Στρείδι.




-Και πόσο θα κρατήσει αυτό που νιώθεις τώρα;
-Όσο και το σημάδι από τα δόντια μου στο λαιμό σου.

Τετάρτη 1 Αυγούστου 2012

Στην ταράτσα, πάντα, παίζει jazz


Καθώς περνούσε τα βράδια του στην ταράτσα, με αναμμένα κεριά, μουσική και χαζεύοντας τα αστέρια την σκεφτόταν. Του έλειπε. Δεν ήταν σίγουρος βέβαια αν του έλειπε η ίδια ή ήταν οι αναμνήσεις των πρόσφατων γεγονότων που τον έκανε να την σκέφτεται τόσο. Σίγουρα την αγαπούσε. Ωστόσο, δε μπόρεσε ποτέ να καταλάβει εάν πάντα την αγαπούσε με τον ίδιο τρόπο.

Οι μέρες περνούσαν και το φεγγάρι γέμιζε. Κάθε βράδυ την έφερνε στο μυαλό του με διαφορετικό τρόπο. Παραπεταμένα χαρτιά εδώ και ‘κει, άδεια ποτήρια με αλκοόλ και γεμάτα τασάκια έκαναν αισθητή την επιθυμία του για απομόνωση. Ήθελε χρόνο για να ζήσει αυτή τη φαντασίωση. Μόνος του.

«Σύντομα θα είμαι κοντά σου», είπε κοιτώντας τον ασημοσκονισμένο ουρανό.

Και το φεγγάρι ήταν ολόγιομο και η καρδία του το ίδιο.