A trapped wasp

There is a wasp trapped in the fireplace. I keep watching it bouncing on the glass for two days now.
From my observations, first it got anxious then angry and lastly desperate. The wasp sees the light coming in from the glass and thinks that this is an exit. But it keeps bouncing on the glass.
The light is tricking the wasp that gradually gets tired of trying to escape. But it doesn't give up.
I'm wondering, is this how the human mind reacts when it's trapped or feeling cornered? Is this how we all try to escape reality? By getting tired of trying but at the same time not giving up?
You can never underestimate light. Light can lead you through the shit-whole you found yourself in or it can keep you there waiting for salvation, having the illusion that you nailed your big exit.
We, humans, bounce in the glass of our own prison every time we decide to do something new.
We are the boundaries that we build. We, ourslves, are the barriers of our existence, our capacity of achieving things, our ability to feel emotions.

We will never be free, but only the moment we decide to free our minds.

Finally, I set the wasp free. Wish I can do the same with my mind.

Εσύ πόσα ξέρεις για την Παλαιστίνη; (μέρος α')

Ειδήσεις σήμερα: Πανικός σε γάμο στο Ισραήλ όταν ήχησαν οι σειρήνες για επικείμενο βομβαρδισμό...(ρουκέτες). Ο Νετανιάχου λέει ότι δε θα δεχθεί άλλους ρουκετοπόλεμους και επιθέσεις της Χαμάς σε κατοικημένες περιοχές (του Ισραήλ). Η απάντηση στις ρουκέτες ήταν ο ακατάπαυστος βομβαρδισμός (εναέρια) από το Ισραήλ στη Γάζα. Δε μου λες; Ξέρεις πόση είναι η Γάζα σε μέγεθος; Τον πληθυσμό της; 515,556 άνθρωποι. Ξαναλέω. ΆΝΘΡΩΠΟΙ. 
Πώς ακριβώς μπορεί ένας λαός χωρίς εναέρια δύναμη να τα βάλει με ένα στρατό πλήρως εξοπλισμένο και με τις πλάτες της Αμερικής να τον προμοτάρουν;

Και για να μην πολυλογώ, μερικά πράγματα που ίσως δεν γνωρίζετε για την Παλαιστίνη.

1. Τα παιδιά στα σχολεία δεν διδάσκονται Ιστορία. Υπάρχει ως μάθημα επιλογής αλλά με βιβλία που τους επιβάλλει το Ισραήλ.

2. Εάν συλληφθεί Παλαιστίνιος από Ισραηλινό- εκτός από το γεγονός ότι θα τον σπάσουν στο ξύλο, θα τον βασανίσουν και πληθώρα ακόμα τέτοιων ωραίων και πολιτισμένων σκηνικών- το Ισραήλ έχει δικαίωμα προσωρινής κράτησής του για μια περίοδο 6 μηνών. Συνήθως δεν υπάρχει δικαίωμα στην επικοινωνία με τον έξω κόσμο. Σε κάθε κελί μπορεί να βρίσκονται στοιβαγμένα πάνω από 15 άτομα. Και μετά το πέρας των 6 μηνών, μπορεί να κρατηθείς για άλλους 6 μήνες κ.ο.κ..

3. Δεν υπάρχουν εντάλματα σύλληψης. Δεν υπάρχουν ηλικίες σύλληψης. Είτε είσαι 7 είτε είσαι 90, ένα και το αυτό. Τα παιδιά συνήθως, βασανίζονται τόσο σωματικά όσο και ψυχολογικά.

4. Η μόδα πιο παλιά ήταν για κάθε παιδί που πετάει πέτρες να του σπάνε τα χέρια. Προς αποφυγή και αποκλιμάκωση την "κακής" εικόνας των νεκρών 14χρονων μια 15ετία πιο πίσω.

5. Εάν κάποιος πεθάνει ενώ είναι κρατούμενος, το πτώμα του δεν επιστρέφεται στην οικογένεια μέχρι να ολοκληρωθεί η ποινή φυλάκισης. Αν είσαι μέσα ισόβια, οι δικοί σου θα θάψουν ένα άδειο κουτί.

6. Το τείχος του Βερολίνου μοιάζει με μωρό 2 ετών μπροστά στο τείχος που έχει χτίσει το Ισραήλ. 

7. Οι περισσότεροι φυλακισμένοι τόσο μετά την πρώτη όσο και μετά την δεύτερη Ιντιφάδα ήταν άνθρωποι των γραμμάτων.

8. Η Παλαιστίνη έχει δύο εθνικούς ύμνους.

9. Ο στρατός του Ισραήλ έχει δικαίωμα να ψάξει σπίτια, να πάρει παιδιά και να σπάει στο ξύλο γυναίκες, παιδιά, παππούδες, χωρίς καμία προειδοποίηση, μέσα στη νύχτα.

10. Το διαβατήριο ενός Παλαιστίνιου λέει "Palestinian Territories" ενώ ενός Ισραηλινού "Israel".

11. Δεν υπάρχει κανένα- πλέον- αεροδρόμιο στην Παλαιστίνη. Υπήρχε ένα στη Γάζα. Βομβαρδίστηκε. 

12. Δεν υπάρχει Ισραήλ. Μόνο κατεχόμενη Παλαιστίνη.


Τα Δυτικά ΜΜΕ δεν πρόκειται να σου δείξουν ποτέ το μέγεθος της αλήθειας.
Και για να μην γελιόμαστε, ούτε εγώ αλλά ούτε κι εσύ μπορείς να καταλάβεις πώς είναι η ζωή όταν είσαι υπό την κατοχή της τέταρτης μεγαλύτερης πολεμικής δύναμης του πλανήτη και έχοντας την Αμερική να σιγοντάρει κάθε απόφαση. 
Και δεν αρκεί να έχεις κάποιον δικό σου στη Μέση Ανατολή για να σφίγγεται η καρδιά σου κάθε φορά που διαβάζεις κάτι ή που ακούς μια είδηση.
Και δεν αρκεί μόνο το "Αλληλεγγύη στην Παλαιστίνη".
Αλλά για μένα αρκεί όταν ακούς ή διαβάζεις κάτι να μην γυρνάς το βλέμμα αλλού λέγοντας "Κοίτα τους Άραβες, μόνο να σφάζονται ξέρουν" ή "Μουσουλμάνοι είναι, τι περιμένεις". 

Να πεις "Κάτι πρέπει να κάνουμε".
Και να κάνεις κάτι.

https://www.youtube.com/watch?v=MuFtsFo84DE

https://www.youtube.com/watch?v=1gTQZVfH16M

The monster within

Timing doesn't exist. You're just searching for an excuse to postpone things. And when the right time comes, as you keep saying, you'll stay mute in front of the monster that you need to confront. And you always avoid to think the possibility that the monster is not really what it seems to be. You became familiar with its face as the years were passing by. But now it's the right time to speak the unspeakable words. You need to face the monster and say out loud that you destroyed it. You won. Time is just a barrier that people set up to control others. It's a limiting step. A check point. It's nothing more and nothing less. You don't need to be controlled by time. You need to be controlled by yourself.

I'm still here, waiting for the monster to appear and tells me that it loved me once, and I torn its heart apart because in the end, we are all monsters fighting with each other. For a place to eternity. For a place to the pumping muscle of somebody's chest. 

Blow me.

The truth is that I wasn't good enough but you weren't better either.

The dark side of the girl with the two names

She warned you before that she has a very dark side and you asked her "Are you gonna let me know when this side of you appears?". And she told you yes but she insisted that there was nothing you could possibly do about her. And when eventually the time came and the darkness has drowned her what did you do? You left her all alone to die silently in a room full of dead memories and old photographs. This is how it ended; in this very room that you promised her support and compassion.
So, fuck you and your promises.
She's dead now. 

Macabre.

Floating corpses appeared in the sea. And the clocks stopped. And the time has reached its end.
The sun turned black and ashes from the sky started falling on the earth that gradually was turning gray.
And the suddent even found me sitting next to nobody. I was all alone in the midle of a wasteland. A constant pain built up in my chest and the next thing I saw, was my dead body laying on the side of a street that seemed to be neglected for decades.
The clocks stopped. The time has never existed.
See you on the other side. 

Ο πνιγμένος.

Πνίγηκε σε δύο κουταλιές νερό. Τι ηλίθιος θάνατος; Τσαλαβούτηξε στην πρώτη και νόμιζε πως η δεύτερη θα ήταν το ίδιο εύκολη. Αλλά τελικά η δεύτερη ήταν ένα άπατο πηγάδι και αυτός δεν ήξερε κολύμπι ο ηλίθιος.

Η πόλη που κοιμάται αιώνια αρχίζει σιγά σιγά να ξυπνά το πρωί μιας Κυριακής που θα την ήθελε μουντή μα του βγήκε καλοκαιρινή πέρα από κάθε προσδοκία. Και εδώ που τα λέμε άργησε το καλοκαίρι να έρθει φέτος. Προσπάθησε να σηκωθεί νωρίς αλλά τελικά τον ξύπνησε μια διακοπή ρεύματος. Μα ποιος δουλεύει Κυριακάτικα; Κι όμως. 

Δεύτερη σκέψη καφές. Πάντα ο καφές. Χωρίς καφέ και τσιγάρο το πρωί ο άνθρωπος δε πάει πουθενά. Και πώς άλλωστε; Είναι η καταραμένη συνήθεια και ο επιβαλλόμενος ψυχαναγκασμός. Γιατί νομίζεις ότι κοιμάμαι τα βράδια; Για να ξυπνήσω το επόμενο πρωί και να πιω καφέ. 

Συζητήσεις επί των συζητήσεων, σε εσωτερικό επίπεδο. Είναι μερικές μέρες τώρα που δεν έχει κοινωνικές επαφές. Όλοι είναι τριγύρω μα κανένας δε θέλει να είναι πολύ κοντά. Λες και οι άνθρωποι φοβούνται μην κολλήσουν την γρίπη. Λες και το να μοιράζεσαι είναι κακό. Και μετά πώς να μην γίνεις μισάνθρωπος και μοναχικός και δύστροπος όταν έχεις να αντιμετωπίσεις κόσμο; 

Οι κοινωνικές συναναστροφές είναι κάτι το οποίο σε διαχωρίζουν από τα λοιπά ζώα του βασιλείου σου. Μέσω αυτών παύεις να είσαι ατομιστής και καθώς ένας κοινωνικός πανζουρλισμός ανοίγεται μπροστά σου εσύ μένεις να κοιτάς σαν χάνος.

Όχι, η κοινωνικοποίηση ήταν ένα τρένο που γι αυτόν είχε φύγει από τον σταθμό προ πολλού. Όσο και να προσπαθούσε δε γινόταν να βρει μια θέση σε κάποια κοινωνική ομάδα. Ούτε στο σχολείο, ούτε στο πανεπιστήμιο, ούτε μετέπειτα. Και κάθε φορά που έβλεπε κάποιον γνωστό κοιτούσε αλλού για να μη χρειαστεί να βιώσει τα δέκα δευτερόλεπτα κοινωνικής αμηχανίας που θα πρέπει να ρωτήσει "τι κάνεις; όλα καλά;" και να απαντήσει με ένα μειδίαμα με μια δόση ευφορίας "μια χαρά!". 

Δεν έβρισκε νόημα στο να λέει το πρωί "καλημέρα" σε τρεις διαφορετικές γλώσσες όταν έβλεπε τους συναδέλφους μπροστά του και δεν κατάλαβε ποτέ γιατί όλοι θα πρέπει να έχουν τυπωμένο ένα ψόφιο χαμόγελο με μια υπερβολική δόση βλακείας κάθε πρωί. Στο διάολο και αυτοί. Στο διάολο κι οι άλλοι.

Σκέφτηκε να αυτοκτονήσει. Αλλά όλοι οι τρόποι του φάνηκαν ηλίθιοι. Χάπια; Θα καταλήξω στο μπάνιο να βγάζω το στομάχι μου, άσε που μπορεί να μείνω και φυτό. Κρεμάλα; Πολύ κακό για το τίποτα. Ποιο ταβάνι θα με κρατήσει; Να πηδήξω από τον τρίτο; Έχουν βάλει σκαλωσιές και να δεις που θα γίνω ανέκδοτο όπως εκείνος ο πολιτικός ή πολιτικάντης- δεν θυμάμαι- που έμοιαζε με θαλάσσιο ελέφαντα και λόγω εκείνου του ροζ βίντεο πήδηξε από τον τέταρτο και έκανε γκελ στην τέντα. Και φυσικά σώθηκε. Όχι, δεν υπάρχει πιθανότητα. Να κόψω τις φλέβες μου; Πολύ αίμα. Μάλλον θα λιποθυμήσω πριν τελειώσω την όλη διαδικασία. Χημικά δεν πρόκειται να πιω, όπλο δεν έχω. Μπανιέρα δεν έχω για να μπω μέσα και να ρίξω το σεσουάρ, άσε που θα μείνουν οι υπόλοιποι χωρίς ρεύμα και είναι και Κυριακή. Χέστο. 

Και εκεί που τα σκεφτόταν όλα αυτά τον έπιασε μια κρίση πανικού. Κόβεται η ανάσα του, νιώθει να πνίγεται, ξεκουμπώνει το πουκάμισο, ανοίγει το παράθυρο, προσπαθεί να αναπνεύσει. Τίποτα. Πίνει μια γουλιά νερό, πίνει και μια δεύτερη και πνίγεται. 

Και κάπως έτσι πέθανε, από μια βλακεία.