The monster within

Timing doesn't exist. You're just searching for an excuse to postpone things. And when the right time comes, as you keep saying, you'll stay mute in front of the monster that you need to confront. And you always avoid to think the possibility that the monster is not really what it seems to be. You became familiar with its face as the years were passing by. But now it's the right time to speak the unspeakable words. You need to face the monster and say out loud that you destroyed it. You won. Time is just a barrier that people set up to control others. It's a limiting step. A check point. It's nothing more and nothing less. You don't need to be controlled by time. You need to be controlled by yourself.

I'm still here, waiting for the monster to appear and tells me that it loved me once, and I torn its heart apart because in the end, we are all monsters fighting with each other. For a place to eternity. For a place to the pumping muscle of somebody's chest. 

Blow me.

The truth is that I wasn't good enough but you weren't better either.

The dark side of the girl with the two names

She warned you before that she has a very dark side and you asked her "Are you gonna let me know when this side of you appears?". And she told you yes but she insisted that there was nothing you could possibly do about her. And when eventually the time came and the darkness has drowned her what did you do? You left her all alone to die silently in a room full of dead memories and old photographs. This is how it ended; in this very room that you promised her support and compassion.
So, fuck you and your promises.
She's dead now. 

Macabre.

Floating corpses appeared in the sea. And the clocks stopped. And the time has reached its end.
The sun turned black and ashes from the sky started falling on the earth that gradually was turning gray.
And the suddent even found me sitting next to nobody. I was all alone in the midle of a wasteland. A constant pain built up in my chest and the next thing I saw, was my dead body laying on the side of a street that seemed to be neglected for decades.
The clocks stopped. The time has never existed.
See you on the other side. 

Ο πνιγμένος.

Πνίγηκε σε δύο κουταλιές νερό. Τι ηλίθιος θάνατος; Τσαλαβούτηξε στην πρώτη και νόμιζε πως η δεύτερη θα ήταν το ίδιο εύκολη. Αλλά τελικά η δεύτερη ήταν ένα άπατο πηγάδι και αυτός δεν ήξερε κολύμπι ο ηλίθιος.

Η πόλη που κοιμάται αιώνια αρχίζει σιγά σιγά να ξυπνά το πρωί μιας Κυριακής που θα την ήθελε μουντή μα του βγήκε καλοκαιρινή πέρα από κάθε προσδοκία. Και εδώ που τα λέμε άργησε το καλοκαίρι να έρθει φέτος. Προσπάθησε να σηκωθεί νωρίς αλλά τελικά τον ξύπνησε μια διακοπή ρεύματος. Μα ποιος δουλεύει Κυριακάτικα; Κι όμως. 

Δεύτερη σκέψη καφές. Πάντα ο καφές. Χωρίς καφέ και τσιγάρο το πρωί ο άνθρωπος δε πάει πουθενά. Και πώς άλλωστε; Είναι η καταραμένη συνήθεια και ο επιβαλλόμενος ψυχαναγκασμός. Γιατί νομίζεις ότι κοιμάμαι τα βράδια; Για να ξυπνήσω το επόμενο πρωί και να πιω καφέ. 

Συζητήσεις επί των συζητήσεων, σε εσωτερικό επίπεδο. Είναι μερικές μέρες τώρα που δεν έχει κοινωνικές επαφές. Όλοι είναι τριγύρω μα κανένας δε θέλει να είναι πολύ κοντά. Λες και οι άνθρωποι φοβούνται μην κολλήσουν την γρίπη. Λες και το να μοιράζεσαι είναι κακό. Και μετά πώς να μην γίνεις μισάνθρωπος και μοναχικός και δύστροπος όταν έχεις να αντιμετωπίσεις κόσμο; 

Οι κοινωνικές συναναστροφές είναι κάτι το οποίο σε διαχωρίζουν από τα λοιπά ζώα του βασιλείου σου. Μέσω αυτών παύεις να είσαι ατομιστής και καθώς ένας κοινωνικός πανζουρλισμός ανοίγεται μπροστά σου εσύ μένεις να κοιτάς σαν χάνος.

Όχι, η κοινωνικοποίηση ήταν ένα τρένο που γι αυτόν είχε φύγει από τον σταθμό προ πολλού. Όσο και να προσπαθούσε δε γινόταν να βρει μια θέση σε κάποια κοινωνική ομάδα. Ούτε στο σχολείο, ούτε στο πανεπιστήμιο, ούτε μετέπειτα. Και κάθε φορά που έβλεπε κάποιον γνωστό κοιτούσε αλλού για να μη χρειαστεί να βιώσει τα δέκα δευτερόλεπτα κοινωνικής αμηχανίας που θα πρέπει να ρωτήσει "τι κάνεις; όλα καλά;" και να απαντήσει με ένα μειδίαμα με μια δόση ευφορίας "μια χαρά!". 

Δεν έβρισκε νόημα στο να λέει το πρωί "καλημέρα" σε τρεις διαφορετικές γλώσσες όταν έβλεπε τους συναδέλφους μπροστά του και δεν κατάλαβε ποτέ γιατί όλοι θα πρέπει να έχουν τυπωμένο ένα ψόφιο χαμόγελο με μια υπερβολική δόση βλακείας κάθε πρωί. Στο διάολο και αυτοί. Στο διάολο κι οι άλλοι.

Σκέφτηκε να αυτοκτονήσει. Αλλά όλοι οι τρόποι του φάνηκαν ηλίθιοι. Χάπια; Θα καταλήξω στο μπάνιο να βγάζω το στομάχι μου, άσε που μπορεί να μείνω και φυτό. Κρεμάλα; Πολύ κακό για το τίποτα. Ποιο ταβάνι θα με κρατήσει; Να πηδήξω από τον τρίτο; Έχουν βάλει σκαλωσιές και να δεις που θα γίνω ανέκδοτο όπως εκείνος ο πολιτικός ή πολιτικάντης- δεν θυμάμαι- που έμοιαζε με θαλάσσιο ελέφαντα και λόγω εκείνου του ροζ βίντεο πήδηξε από τον τέταρτο και έκανε γκελ στην τέντα. Και φυσικά σώθηκε. Όχι, δεν υπάρχει πιθανότητα. Να κόψω τις φλέβες μου; Πολύ αίμα. Μάλλον θα λιποθυμήσω πριν τελειώσω την όλη διαδικασία. Χημικά δεν πρόκειται να πιω, όπλο δεν έχω. Μπανιέρα δεν έχω για να μπω μέσα και να ρίξω το σεσουάρ, άσε που θα μείνουν οι υπόλοιποι χωρίς ρεύμα και είναι και Κυριακή. Χέστο. 

Και εκεί που τα σκεφτόταν όλα αυτά τον έπιασε μια κρίση πανικού. Κόβεται η ανάσα του, νιώθει να πνίγεται, ξεκουμπώνει το πουκάμισο, ανοίγει το παράθυρο, προσπαθεί να αναπνεύσει. Τίποτα. Πίνει μια γουλιά νερό, πίνει και μια δεύτερη και πνίγεται. 

Και κάπως έτσι πέθανε, από μια βλακεία.

Ο σκύλος των άστρων.

Και πάλι σε βρήκα μπροστά μου. Ήταν και πάλι ένα βράδυ με καθαρό ουρανό σε μια ταράτσα. Περιμέναμε τα αστέρια να πέσουν λες και είχαμε την απόλυτη ανάγκη μιας ευχής καταπιεσμένης από την ρουτίνα της καθημερινότητας. Ο αέρας κουνούσε ρυθμικά την απλωμένη πετσέτα και οι σπίθες από τα τσιγάρα εξαφανίζονταν με ταχύτητα φωτός. Ο σκύλος των άστρων αποφάσισε να μην φανεί απόψε. Κρύφτηκε και περίμενε την αυγή. Οι διάττοντες αστέρες δεν μας είπαν καληνύχτα, θέλοντας μάλλον να μας αφήσουν με την λαχτάρα της ευχής ανεκπλήρωτη. Καθώς η μια μπύρα τελείωνε μετά την άλλη και η προηγούμενη έδινε την σειρά της στην επόμενη, ο ένας πλησίαζε τον άλλο πιο εύκολα. Χωρίς μεγάλες σιωπηλές παύσης στο πεντάγραμμο της νύχτας μας. "Της νύχτας τα καμώματα τα βλέπει ο αέρας και γελά", μου είπες και έμπλεξες τα δάχτυλά σου στα μαλλιά μου. Κάθε φορά το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον μας αγκαλιάζουν ταυτόχρονα. Το πρωί μας βρήκε αγκαλιά σε ένα κρεβάτι που το λούζει το φως από το ξημέρωμα. Δύσκολο πράγμα η αγάπη μα ακόμα πιο δύσκολο το φιλί του αποχαιρετισμού.

Rapid Eye Movement

And I keep dreaming the same story over and over again every night; as the sun light enters your bedroom's window, it wakes us up. And the first thing I see when I open my eyes is your eyes lighten up by the reflection of the sun. And you're smilling. And you're happy and alive. Gradually everything is warm and bright as if the sun wants to get closer to us. After a while, you're getting up and you're preparing coffee. And we smoke the first cigarette of the day together, sitting on the edge of your window facing the pine trees. And the air smells like soil, as if it's the first day of autumn. Your hands in mine, your smile and your messy hair. Your laughter and your glares. Your touch. You. And as the smoke escapes the room from your window, the dream fades and as it does, you're fading within it. I'm starting to feel the distance growing and I'm getting scared because I know that soon I will have to say goodbye again. You're not here anymore and the room is dark and cold. And the darkness is swallowing me. As I'm sophocating, I'm compromised with the idea of your absence and I'm ready to let go. At this very moment I wake up. And the sun is entering my room's window but you're nowhere to be seen and I have once again to cope with my solitariness.