Αντίγραφα.

Διαδρομές.

Πάνω - κάτω το δρόμο, το σπίτι, μέσα σε λεωφορεία, σε αυτοκίνητα, με τα πόδια.

Διαδρομές. 

Κατεστραμμένοι άνθρωποι που κινούνται μηχανικά. Αναπνέουν μηχανικά. 

Απαλλοτριωμένες ψυχές περιπλανιούνται εδώ και 'κει κουβαλώντας στην πλάτη αυτό που ονομάζουν "ζωή".

Όλοι, μηδενός εξαιρουμένου, είναι κατεστραμμένοι. Άλλοι λιγότερο, άλλοι περισσότερο. 

Στο φανάρι μια ετοιμοθάνατη περιμένει να διασχίσει το δρόμο. Έχει τα χέρια ανοιχτά και υψωμένα σα να επικαλείται μια ανώτερη δύναμη. Μάτια γεμάτα προσμονή για το αναπόφευκτο.

Στη γωνία ένα πρεζόνι ρουφάει τη δόση του. Τα μάτια κλείνουν καθώς εισπνέει τον θάνατο. Δευτερόλεπτα μετά, τα ανοίγει. Το βλέμμα του έχει το χρώμα της ηδονής. 

Στο αυτοκίνητο που περνάει δίπλα μου, ένα ζευγάρι. Καλοκαίρι, ανοιχτή οροφή, ξανθά μαλλιά να ανεμίζουν. Χέρια που εξέχουν από το πλάι και παίζουν με τον αέρα θέλοντας να πιάσουν μια χούφτα οξυγόνο. Δύο ζευγάρια μάτια γεμάτα ματαιοδοξία.

Παρακάτω, μια έγκυος. Περπατάει στο πεζοδρόμιο. Η κοιλιά της σχεδόν φτάνει ως το λαιμό. Μέσα της κολυμπάει ένας- ακόμη- άνθρωπος. Ένα δαχτυλίδι στο πρησμένο χέρι της αντικατοπτρίζει την ένδειξη παντοτινής αγάπης και αφοσίωσης. 

Σε έχω συναντήσει σε όλες τις πιθανές εκδοχές σου. Σε όλους τους δρόμους που περπάτησα. Κάθε βράδυ που σπαταλήθηκα. Σε κάθε απομεινάρι καπνού. Σε κάθε τίναγμα τσιγάρου. Σε κάθε ανάσα και σε κάθε φόβο. Μέσα σε θολά βλέμματα και μεθυσμένους διαλόγους. Σε όλα τα αμήχανα γέλια των ανθρώπων και τις τυπικές χειραψίες για "καληνύχτα". Στα τσαλακωμένα σεντόνια και σε κάθε οργασμό. 

Όλες οι πιθανές σου εκδοχές με απογοήτευσαν και γνωρίζω καλά ότι το πρωτότυπο δε το κατέκτησα ποτέ.