Σταμάτα να μιλάς για θάνατο.

Σταμάτα να μιλάς για θάνατο.
Ξύπνησε ταραγμένος. Λουσμένος στον ιδρώτα. Έκανε μια γύρα τα μάτια του στο δωμάτιο για να σιγουρευτεί ότι ήταν όνειρο. "Είμαι ζωντανός", είπε. Σκέφτηκε πάλι την χτεσινή νύχτα και ξανά είπε πιο δυνατά "είμαι ζωντανός".

Σταμάτα να μιλάς για θάνατο. 
Σταμάτα να μιλάς για περασμένες εποχές. 
Σταμάτα να μιλάς για αναμνήσεις. 

Κάθισαν αντικριστά στο ίδιο τραπέζι με έναν καφέ ο καθείς τους και τα τσιγάρα τους. Δε μιλούσαν. Ήλιος στη μια μεριά, σκιά στην άλλη. 
Άσπρο - μαύρο. 
Ναι - όχι. 
Πάντα - ποτέ. 
Ζωή - θάνατος. 
Ζέστη - κρύο.
Αντίθετα.

Σταμάτα να μιλάς για θάνατο. 

Έφυγαν. 

78 πλακάκια μετρημένα εδώ μέσα. Φυλακή σε χρώμα μωβ λιλά. 

Σταμάτα να μιλάς για θάνατο.

"Μ' αγαπάς;", τον ρώτησε μεθυσμένη αλλά με βαθιά προσμονή για κάτι που δε θ' άκουγε ποτέ.

Σταμάτα να μιλάς για θάνατο.

Τις λέξεις τις παίρνει μακριά η αύρα της θάλασσας τα κρύα βράδια του Οκτώβρη εδώ. Ανεμοδέρνονται περιπλανώμενες εδώ κι εκεί σαν τον καπνό των τσιγάρων που καίγονται αργά στα τασάκια. 

Σταμάτα να μιλάς για ζωές περασμένες που δε θα κατακτήσουμε ποτέ.
Σταμάτα να μιλάς για ζωή.

Μίλα μου για όσα δε θα νιώσεις ποτέ για μένα, μόνο μη μου μιλάς για θάνατο.