"Δε μου λείπεις εσύ", είπε και κοίταξε έξω από το θολωμένο παράθυρο τον ήλιο που πάλευε να ξεπροβάλει από τον συννεφιασμένο ουρανό. Οι ηλιαχτίδες έμοιαζαν σαν τα φώτα μιας ξεχασμένης πολιτείας που χάνεται ολοένα και περισσότερο στο σκοτάδι.
Τον κοίταξε για λίγο σαστισμένη. "Τι εννοείς;", τον ρώτησε.
"Δεν μας λείπουν οι άνθρωποι. Δεν μπορείς να λες ότι σου λείπουν οι άνθρωποι. Αυτό που σου λείπει είναι οι στιγμές με αυτούς τους ανθρώπους", της απάντησε και βυθίστηκε πάλι στις σημειώσεις του.
Μια νεκρική σιγή κυρίευε τον χώρο. Ήταν περικυκλωμένοι από ένα μεγάλο, ενιαίο δωμάτιο με σκούρο μάρμαρο, παγωμένο και σχεδόν εχθρικό για κάθε επισκέπτη, με μεγάλα παράθυρα και πολλά μισοτρεμάμενα φώτα στο ταβάνι. Το μόνο που ακουγόταν ήταν ο ήχος των σελίδων που γύριζαν κάθε τόσο.
"Δεν μου λείπεις εσύ. Μου λείπει η ιδέα του πρωινού καφέ μαζί σου. Το γέλιο σου, το βλέμμα σου κάθε φορά που μου ανοίγεις την πόρτα, το χέρι μου στα μαλλιά σου".
"Θδεκ-α-ργιατ".
Τον κοίταξε για λίγο σαστισμένη. "Τι εννοείς;", τον ρώτησε.
"Δεν μας λείπουν οι άνθρωποι. Δεν μπορείς να λες ότι σου λείπουν οι άνθρωποι. Αυτό που σου λείπει είναι οι στιγμές με αυτούς τους ανθρώπους", της απάντησε και βυθίστηκε πάλι στις σημειώσεις του.
Μια νεκρική σιγή κυρίευε τον χώρο. Ήταν περικυκλωμένοι από ένα μεγάλο, ενιαίο δωμάτιο με σκούρο μάρμαρο, παγωμένο και σχεδόν εχθρικό για κάθε επισκέπτη, με μεγάλα παράθυρα και πολλά μισοτρεμάμενα φώτα στο ταβάνι. Το μόνο που ακουγόταν ήταν ο ήχος των σελίδων που γύριζαν κάθε τόσο.
"Δεν μου λείπεις εσύ. Μου λείπει η ιδέα του πρωινού καφέ μαζί σου. Το γέλιο σου, το βλέμμα σου κάθε φορά που μου ανοίγεις την πόρτα, το χέρι μου στα μαλλιά σου".
"Θδεκ-α-ργιατ".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου