Αποδέσμευση

Σιωπηλά κάθισαν αντικριστά, ο καθένας να κοιτά το άπειρο.
Οι λέξεις δεν έβγαιναν.
Το μυαλό σκοτεινό, οι σκέψεις μακάβριες.
Καμιά τρυφερότητα μεταξύ τους. Όλα όσα ένιωσαν είχαν πια παρέλθει.
Ο χρόνος των σκέψεων ήταν πια ο αόριστος. Τίποτα μελλοντικό να περιμένουν.
Μόνο οι καρδιές που χτυπούσαν μαζί κάτω από το ζεστό σκέπασμα είχαν απομείνει εκεί να θυμίζουν τον κοινό τους βίο.
Αποδέσμευση.
Απότομη και βίαιη και μη-ηθελημένη.
Ένιωσαν την καρδιά να ξεριζώνεται όπως το στάχυ από τον αγρό.
Η μνήμη των κορμιών τους που γίνονται ένα, για μια και μόνο στιγμή, έκανε την εμφάνισή της δειλά στο νου τους, όπως ο ήλιος που βγαίνει δισταχτικά τούτα τα μαύρα πρωινά.
Η ζωή ολάκερη, μια σταλιά μνήμη στον ωκεανό της αιωνιότητας.
Και πόσο άραγε κρατά;
Μόνο τόσο όσο και οι καρδιές τους θα χτυπούν μαζί.
Γιατί ο χρόνος τους έταξε να συναντηθούν και να ξεχαστούν στη δύση της αιωνιότητας.
Και μόνον η λήθη θα είναι εκείνη που θα ζήσει να θυμίζει το κάτι από την ζωή τους.