Αδέσποτα.

Την Πέμπτη βρήκα δύο κουτάβια. Πεταμένα σε ένα χαρτόκουτο. Στην ιδέα ότι μπορεί να μην είχαν πιει νερό μέρες και έξω έκανε ζέστη δε μπορούσα να δουλέψω. Τα μάζεψα, τα έκρυψα σε μια πάνινη τσάντα και τα πήρα. Το δωμάτιό μου είναι 9 τετραγωνικά μέτρα. Οι κανονισμοί λένε ότι δεν επιτρέπονται τα ζώα και την πόρτα μου έχουν δικαίωμα να την ανοίξουν όποτε θέλουν για έλεγχο. Και όχι, δε ζω σε φυλακή.
Πήγα και πήρα τροφή, κυπελάκια για νερό, ένα κόκκαλο με γεύση χοιρινού για να μασάνε, σαμπουάν και σπρέυ. Γυρνώντας πέρασα από την καφετέρια να ρωτήσω εάν ξέρουν κάποιον που να θέλει σκυλάκια. Μου είπαν όχι και ότι εάν είχαν χώρο θα τα έπαιρναν. Αποφάσισα να τα πάω το απόγευμα στον κτηνίατρο. Πήρα ένα-ένα τα τηλέφωνα στον κατάλογο ώσπου μίλησα με την Φωτεινή. Μου είπε ότι θα μου κάνει δώρο το σπρέυ για τα παράσιτα και ότι και τα δύο θα κόστιζαν ένα σεβαστό- πλην τίμιο οφείλω να ομολογήσω- ποσό.
Πήρα ταξί. Ο ταξιτζής μου είπε μακάρι να είχε χώρο στο σπίτι να τα έπαιρνε.
Η Φωτεινή τους έδωσε ένα χάπι, μια ένεση και τα ψέκασε. Μέχρι τότε είχα πει μην τους δώσεις ονόματα. Την ρώτησα εάν ήξερε κάποιον, μου είπε δες τον τοίχο, γεμάτος αγγελίες είναι. Πέρασαν απ'έξω από το κτηνιατρείο τουρίστες που κοιτούσαν σαν χάνοι τα κουτάβια αναφωνώντας "Oh my Gosh". Τους ρώτησα, θέλετε να πάρετε ένα; Μου είπαν θα θέλανε αλλά δεν είχαν χώρο- και χρόνο, παραμόνο για το μπανιστήρι στα σκυλιά. Η Φωτεινή μου έφτιαξε τα βιβλιάρια υγείας, δηλώθηκαν ως αδέσποτα. Χωρίς όνομα. Είπα, δεν ήθελα να τους δώσω ονόματα. Μας έκαναν δώρο περιλαίμια, μισό κιλό ξηρά τροφή και την αμέριστη υποστήριξη τους ότι αυτό που κάνουμε ήταν γενναίο και μπράβο μας και πως ήλπιζαν να τους βρούμε σπίτι,
Στο δρόμο του γυρισμού όλοι κοιτούσαν τα κουτάβια και μας χαμογελούσαν. Ένα παιδάκι είπε στη μάνα του να κοιτάξει τι ωραίο που ήταν το σκυλάκι και ότι θέλει κι αυτό ένα. Η μάνα απάντησε μακάρι να είχαν χώρο να έπαιρναν ένα.
Γυρνώντας στο δωμάτιο και μετά από τον ψυχολογικό πόλεμο του να μην συναντήσω κάποιον στις σκάλες ή να μην με δουν οι κάμερες αποφάσισα ότι τα δύο κουτάβια ήταν η Κανέλα και η Μπλάκι. Αποφάσισα ότι έπρεπε να κάνω μπάνιο, να πάρω να φάω και να ξεκινήσω να ψάχνω για πιθανή οικογένεια. Θυμήθηκα ένα ποστ για μια γυναίκα που είχε καταφύγιο για αδέσποτα σκυλιά. Έστειλα e-mail. Έκανα μπάνιο, έφαγα και μωρά είχαν κοιμηθεί πάνω σε μια μπλούζα που τους είχα δώσει. Το ένα στο πλάι του άλλου,
Η Linda μου απάντησε 4 ώρες μετά ότι μπορεί να τα δεχτεί και εάν μου ήταν εύκολο να τα κρατήσω μέχρι το Σάββατο. Χάρηκα φυσικά που είχα βρει σπίτι και της απάντησα ότι μπορώ.
Το πρώτο βράδυ ήταν εξουθενωτικό καθώς τα κουτάβια είναι σαν μωρά και ξυπνάνε κάθε δύο ώρες. Τρομαγμένα από την αλλαγή χώρου κλαίγοντας. Θέλουν αγκαλιές, ήρεμα λόγια και νανούρισμα.
Την δεύτερη μέρα αποφάσισα να δώσω την Μπλάκι στην Ε. για το βράδυ έτσι ώστε να αποφύγω το παιχνίδι με τα δαγκώματα που καλά κρατούσε από το πρωί μεταξύ τους και να κοιμηθώ καλύτερα.
Η Κανέλα ήταν ο ισχυρογνώμων. Αποφάσισε ότι ήθελε να κλάψει μέχρι να την πάρω αγκαλιά όπως και έκανα. Είδαμε τα τρία πρώτα επεισόδια του True Detective και αποκοιμήθηκε. Της έστρωσα ένα σεντόνι δίπλα μου και μετά από λίγο κοιμήθηκα κι εγώ. Ξύπνησα μετά από δύο ώρες γιατί έκλαιγε. Είχε κατέβει από το κρεβάτι να πιει νερό και να φάει. Προφανώς ήθελε να ανέβει και πάλι πάνω αλλά επειδή είναι τόσο μικρή δεν μπορούσε. Την ανέβασα και αυτή τη φορά αποκοιμήθηκε στο πόδι μου.
Το πρωί η Ε. μου έφερε την Μπλάκι. Αμέσως ξεκίνησαν να δαγκώνονται. Τις χώρισα. Έφτιαξα καφέ και έβαλα να δω ειδήσεις. Κάτσαμε και οι τρεις στο κρεβάτι. Μίλησα με την Λ. και αποφασίσαμε να πάμε το πρωί τα κουτάβια στην Linda.
Άφησα τα κουτάβια. Μπήκαν στον ίδιο χώρο με ένα άλλο σκυλάκι, λίγο μεγαλύτερο από αυτά. Η Μπλάκι φάνηκε να προσαρμόζεται. Η Κανέλα ήταν πολύ τρομαγμένη.
Προσπάθησα να μην σκεφτώ τίποτα πέρα από το ότι αυτό που κάνω είναι το σωστό. Ευχαρίστησα την Linda η οποία μου είπε ότι θα μου στείλει να μου πει τι έγινε τελικά και εάν τα πήρε κάποιος.
Αφού είχα γυρίσει, συνειδητοποίησα ότι είμαι σε 9 τετραγωνικά μόνη μου. Ότι δεν ακούω γρυλίσματα ούτε δαγκωματιές.
Ένιωσα ότι ήμουν ο χειρότερος άνθρωπος του κόσμου και ότι θα ήταν τρομαγμένα, χωρίς κάτι γνώριμο και θα κρύωναν την νύχτα. Ξεκίνησα να κλαίω και ακόμα και τώρα δεν μπορώ να σταματήσω.
Όσοι μου είπαν "Μακάρι να μπορούσα αλλά δεν έχω χώρο", καθώς επίσης και εκείνοι που πέταξαν την Κανέλα και την Μπλάκι στο δρόμο, θέλω να ξέρουν ότι σε 9 τετραγωνικά βρέθηκε και χώρος και χρόνος και αγάπη.
Θα μου λείψουν πολύ.