Στρείδι.

Ακούω το cd των XX. Στο repeat το "angels". 

Είμαστε τόσο εγωιστές που αν παίζαμε σκάκι θα είχαμε μείνει με έναν βασιλιά ο καθείς μας και θα κυνηγιόμασταν γύρω-γύρω επ' άπειρον χωρίς να θέλει κανείς μας να παραδεχτεί ότι είμαστε ισόπαλοι. 

Χτες βράδυ τριγύριζα κάπου γνώριμα. Σε σκέφτηκα. Σε ξανασκέφτηκα. Αλλά αυτά είναι ετεροχρονισμένες λέξεις αραδιασμένες εδώ. 

Ετεροχρονισμένες ιδέες, μνήμες, λόγια. Όλα. 

Παρελθόν, παρόν και μέλλον. Όλα αυτά μαζί και το καθένα χώρια.

Τις απαντήσεις μου τις έχω. Ξέρω. Γνωρίζω. Για σένα μόνο υποθέσεις μπορώ να κάνω και κάνω και μάλλον για ακόμα λίγο- ή πολύ- καιρό, θα συνεχίσω να κάνω.

Κοινό τόπο δεν έχουμε. Αυτό και μόνο. 

Μη φοβάσαι να λες "εγώ". Στο είπα και χτες. Είναι ό,τι πολυτιμότερο έχεις και θα το έχεις για πάντα. Είτε το θες, είτε όχι. Τα "εγώ" μας τα χτίζουμε και τα υψώνουμε όσο και σε όσους θέλουμε εμείς. 

Θα ήθελα να σε δω. Όχι γενικά. Ειδικά. Εγώ.



Το στρείδι παραμένει κι ας έχει φύγει το σημάδι από τον λαιμό.