Όταν είσαι 17 μπορείς εύκολα να πάρεις μια απόφαση ζωής. Δε καταλαβαίνεις ότι είναι όντως απόφαση ζωής. Νομίζεις ότι είναι σαν το κλασσικό "τι θα φάμε σήμερα".
Στα 24 θέλεις να κάνεις το ίδιο. Να πάρεις μια απόφαση ζωής αλλά το σκέφτεσαι και το ξανασκέφτεσαι και τη μια λες "ναι" την άλλη λες "ίσως" την τρίτη λες "όχι".
Δεν είμαι χαμαιλέοντας. Δεν εξοικειώνομαι εύκολα με το περιβάλλον μου και η αλήθεια είναι ότι φοβάμαι και τις αλλαγές.
Τα τρένα γίνανε αεροπλάνα και οι σχολές, δουλειά ή μεταπτυχιακά ή δε ξέρω τι άλλο.
Κι εμείς γίναμε φτωχοί, λειψοί και μόνοι.
Πήρα χτες ένα μπουκαλάκι από 'κείνα που φυσάς μέσα στον κύκλο και βγάζουν μπουρμπουλίθρες.
Όλος ο κόσμος εγκλωβισμένος μέσα σε μπουρμπουλίθρες έτοιμες να σκάσουν, αφού πρώτα περάσουν ξυστά η μια την άλλη, ακουμπώντας- τελικά- σε κάποια επιφάνεια. Σύντομη πορεία ζωής. Φθίνουσα.
Θα έρθω να σε αναζητήσω κάποια στιγμή. Όχι όμως ακόμα. Γιατί ακόμα οι μνήμες είναι νωπές και οι πληγές στάζουν με αίμα. Μπορεί να μη σε βρω ποτέ. Μπορεί και να σε βρω εκεί που σε άφησα ένα βράδυ στο τέλος το Αυγούστου. Να με αποχαιρετάς προτού μπω στο πλοίο για την κόλαση της πρωτεύουσας και τον πυρετό της εξεταστικής.
Μου αρέσουν τα Χανιά τον χειμώνα ή έτσι θυμάμαι. Μπορεί και να το δοκιμάσω. Ξανά. Στα 24.
Και ίσως πιστέψω στο "για πάντα" και στα λιμάνια που δένουν πλοία που δε φεύγουν ποτέ για πουθενά και τα κατασπαράζει και τα δυο ο καιρός μαζί. Σφιχταγκαλιασμένα.
Στα 24 θέλεις να κάνεις το ίδιο. Να πάρεις μια απόφαση ζωής αλλά το σκέφτεσαι και το ξανασκέφτεσαι και τη μια λες "ναι" την άλλη λες "ίσως" την τρίτη λες "όχι".
Δεν είμαι χαμαιλέοντας. Δεν εξοικειώνομαι εύκολα με το περιβάλλον μου και η αλήθεια είναι ότι φοβάμαι και τις αλλαγές.
Τα τρένα γίνανε αεροπλάνα και οι σχολές, δουλειά ή μεταπτυχιακά ή δε ξέρω τι άλλο.
Κι εμείς γίναμε φτωχοί, λειψοί και μόνοι.
Πήρα χτες ένα μπουκαλάκι από 'κείνα που φυσάς μέσα στον κύκλο και βγάζουν μπουρμπουλίθρες.
Όλος ο κόσμος εγκλωβισμένος μέσα σε μπουρμπουλίθρες έτοιμες να σκάσουν, αφού πρώτα περάσουν ξυστά η μια την άλλη, ακουμπώντας- τελικά- σε κάποια επιφάνεια. Σύντομη πορεία ζωής. Φθίνουσα.
Θα έρθω να σε αναζητήσω κάποια στιγμή. Όχι όμως ακόμα. Γιατί ακόμα οι μνήμες είναι νωπές και οι πληγές στάζουν με αίμα. Μπορεί να μη σε βρω ποτέ. Μπορεί και να σε βρω εκεί που σε άφησα ένα βράδυ στο τέλος το Αυγούστου. Να με αποχαιρετάς προτού μπω στο πλοίο για την κόλαση της πρωτεύουσας και τον πυρετό της εξεταστικής.
Μου αρέσουν τα Χανιά τον χειμώνα ή έτσι θυμάμαι. Μπορεί και να το δοκιμάσω. Ξανά. Στα 24.
Και ίσως πιστέψω στο "για πάντα" και στα λιμάνια που δένουν πλοία που δε φεύγουν ποτέ για πουθενά και τα κατασπαράζει και τα δυο ο καιρός μαζί. Σφιχταγκαλιασμένα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου