Λοιπόοοοοοοοοοοον.
Επειδή τα πράγματα έχουν σοβαρέψει εδώ και αρκετό καιρό και επειδή έχω να γράψω κάτι που να εκφράζει την άποψή μου για το κατά πόσο και το πόσο κατά διαόλου πάμε και λόγω των γεγονότων των τελευταίων ημερών, είπα να πω κι εγώ τη μαλακία μου γιατί είδα ότι σε όλα τα σόσιαλ μίντια κάνετε πάρτυ με τις απόψεις σας.
Να ξεκαθαρίσω κατιτίς ευθύς εξ'αρχής. Δεν είμαι αναίσθητη, δεν έχω κανένα πρόβλημα με την ελευθερία του λόγου, κινούμαι σε αριστερές γραμμές και όσοι με ξέρετε, καλά κάνετε και δε θα με παρερμηνεύσετε σε ό,τι γράψω σε τούτο το ρημαδομπλόγκι μου. Όσοι δε με ξέρετε, ε, δε χάσατε και τίποτα το σπουδαίο.
Είναι τώρα 2 μέρες που έχετε ξεσκιστεί σε κάθε είδος σόσιαλ μίντια και ποστάρετε, γράφετε, καταδικάζετε, κάνετε βρε παιδιά μου την δική σας επανάσταση- να το θέσω έτσι, χωρίς να θέλω να σας καλοπιάσω. Ο καθένας έχει την γνώμη του και εγώ τη δική μου. Και συμφωνώ απόλυτα με αυτή την ελευθερία/ το δικαίωμα όλων των απανταχού ανθρώπων. Αλλά ρε παιδιά... από το γαμημένο το facebook θα κάνετε την επανάστασή σας; Δηλαδή να με συμπαθάτε... αλλά το βρίσκω τουλάχιστον γελοίο.
Αυτά που πρεσβεύει η οντότητά σου, κατέβα να τα διεκδικήσεις στο δρόμο. Όχι μπροστά απ' το λαπτοπ σου γαμώ το κέρατό μου. Αν πάλι δε θες, ε κάτσε σπίτι σου και σταμάτα να ασχολείσαι.
Επαναστάτες μέσω διαδικτύου δε νομίζω να υπάρξουν.
Γίναμε όλοι δαίμονες του πληκτρολογίου και επί παντός επιστητού γνώστες και το παίζουμε αριστεριστές και αρχίδια με την-α-ρίγανη. Και ναι, σκότωσαν έναν άνθρωπο. Και ναι, νοιάζομαι. Και ναι, είναι μια πράξη που εγώ τουλάχιστον δε μπορώ να βρω τις κατάλληλες λέξεις να την περιγράψω γιατί πιστεύω ότι δεν υπάρχουν. Αλλά όχι να μου γράφεις εσύ κείμενο και να μιλάς για τον αποθανόντα λες και ήσασταν μαζί στο στρατό ενώ ούτε ένα τραγούδι του δεν είχες ακούσει. Και σε κάθε περίπτωση, δε πρέπει να σταθούμε σε αυτό. Αλλά στην πράξη ως πράξη (φόνος) και στο τι υποκρύπτει. Θυμηθείτε το πρόσωπο του τέρατος του Μάνου. Μην το θυμάστε όμως μόνο κάθε Τρίτη πρωί επειδή έγινε ένα τέτοιο σκηνικό. Να το θυμάστε καθημερινά. Γιατί εμείς οι άνθρωποι ξεχνάμε κι εύκολα. Και όπως τραγουδάει και η Δημητριάδη "δε θα πεθάνει μόνος, τσάκισέ τον". Όχι λοιπόν να γίνουμε σαν την κυρά που πάει στην εκκλησία όποτε της θυμάται και το παίζει θεούσα. Λίγη σοβαρότητα.
Σοβαρευτείτε. Ανταλλάξτε απόψεις με τον πραγματικό κόσμο. Όχι μέσω του... μάτριξ.
Μπουρδολογίες με ύφος είναι και οι δικές μου. Γι' αυτό και δε κοινοποιώ πλέον τίποτα δικό μου στα σόσιαλ μίντια. Όποιος με διαβάζει, θα με αναζητήσει και θα με διαβάσει. Δεν εκμηδενίζω το γεγονός, απλά δε θα μπω στη διαδικασία να το σχολιάσω. Γιατί δεν έχω να σχολιάσω κάτι. Γιατί είναι μια πράξη ειδεχθής. Και δεν χρειάζονται λόγια. Πράξεις χρειάζονται.
Επειδή τα πράγματα έχουν σοβαρέψει εδώ και αρκετό καιρό και επειδή έχω να γράψω κάτι που να εκφράζει την άποψή μου για το κατά πόσο και το πόσο κατά διαόλου πάμε και λόγω των γεγονότων των τελευταίων ημερών, είπα να πω κι εγώ τη μαλακία μου γιατί είδα ότι σε όλα τα σόσιαλ μίντια κάνετε πάρτυ με τις απόψεις σας.
Να ξεκαθαρίσω κατιτίς ευθύς εξ'αρχής. Δεν είμαι αναίσθητη, δεν έχω κανένα πρόβλημα με την ελευθερία του λόγου, κινούμαι σε αριστερές γραμμές και όσοι με ξέρετε, καλά κάνετε και δε θα με παρερμηνεύσετε σε ό,τι γράψω σε τούτο το ρημαδομπλόγκι μου. Όσοι δε με ξέρετε, ε, δε χάσατε και τίποτα το σπουδαίο.
Είναι τώρα 2 μέρες που έχετε ξεσκιστεί σε κάθε είδος σόσιαλ μίντια και ποστάρετε, γράφετε, καταδικάζετε, κάνετε βρε παιδιά μου την δική σας επανάσταση- να το θέσω έτσι, χωρίς να θέλω να σας καλοπιάσω. Ο καθένας έχει την γνώμη του και εγώ τη δική μου. Και συμφωνώ απόλυτα με αυτή την ελευθερία/ το δικαίωμα όλων των απανταχού ανθρώπων. Αλλά ρε παιδιά... από το γαμημένο το facebook θα κάνετε την επανάστασή σας; Δηλαδή να με συμπαθάτε... αλλά το βρίσκω τουλάχιστον γελοίο.
Αυτά που πρεσβεύει η οντότητά σου, κατέβα να τα διεκδικήσεις στο δρόμο. Όχι μπροστά απ' το λαπτοπ σου γαμώ το κέρατό μου. Αν πάλι δε θες, ε κάτσε σπίτι σου και σταμάτα να ασχολείσαι.
Επαναστάτες μέσω διαδικτύου δε νομίζω να υπάρξουν.
Γίναμε όλοι δαίμονες του πληκτρολογίου και επί παντός επιστητού γνώστες και το παίζουμε αριστεριστές και αρχίδια με την-α-ρίγανη. Και ναι, σκότωσαν έναν άνθρωπο. Και ναι, νοιάζομαι. Και ναι, είναι μια πράξη που εγώ τουλάχιστον δε μπορώ να βρω τις κατάλληλες λέξεις να την περιγράψω γιατί πιστεύω ότι δεν υπάρχουν. Αλλά όχι να μου γράφεις εσύ κείμενο και να μιλάς για τον αποθανόντα λες και ήσασταν μαζί στο στρατό ενώ ούτε ένα τραγούδι του δεν είχες ακούσει. Και σε κάθε περίπτωση, δε πρέπει να σταθούμε σε αυτό. Αλλά στην πράξη ως πράξη (φόνος) και στο τι υποκρύπτει. Θυμηθείτε το πρόσωπο του τέρατος του Μάνου. Μην το θυμάστε όμως μόνο κάθε Τρίτη πρωί επειδή έγινε ένα τέτοιο σκηνικό. Να το θυμάστε καθημερινά. Γιατί εμείς οι άνθρωποι ξεχνάμε κι εύκολα. Και όπως τραγουδάει και η Δημητριάδη "δε θα πεθάνει μόνος, τσάκισέ τον". Όχι λοιπόν να γίνουμε σαν την κυρά που πάει στην εκκλησία όποτε της θυμάται και το παίζει θεούσα. Λίγη σοβαρότητα.
Σοβαρευτείτε. Ανταλλάξτε απόψεις με τον πραγματικό κόσμο. Όχι μέσω του... μάτριξ.
Μπουρδολογίες με ύφος είναι και οι δικές μου. Γι' αυτό και δε κοινοποιώ πλέον τίποτα δικό μου στα σόσιαλ μίντια. Όποιος με διαβάζει, θα με αναζητήσει και θα με διαβάσει. Δεν εκμηδενίζω το γεγονός, απλά δε θα μπω στη διαδικασία να το σχολιάσω. Γιατί δεν έχω να σχολιάσω κάτι. Γιατί είναι μια πράξη ειδεχθής. Και δεν χρειάζονται λόγια. Πράξεις χρειάζονται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου