Καλώς ήρθες παράξενε στον τόπο μου.

Μίλα μου κι απόψε όπως κάνεις κάθε βράδυ.

Έχεις βρει αγάπη;

Την έχεις δει να υπάρχει;

Την έχεις βιώσει ποτέ;

Πες μου.

Ήρθα εδώ για να μου μάθεις να χειρίζομαι το μυαλό μου. 

Μου μίλησαν για νευρικές ώσεις και χημικές ουσίες που σε κάνουν να νιώθεις.

Υπάρχουν αλήθεια;

Υπάρχει κάτι πέρα από ξερά λόγια αραδιασμένα σε ένα τσαλακωμένο χαρτί στα σκουπίδια;

Υπάρχει κάτι πέρα από το τείχος;

Πες μου, τι έχεις δει και τι έχεις νιώσει από εκεί που έρχεσαι;

Και πού θες να πας μετά από δω;

Θα με πάρεις μαζί σου στο μεγαλύτερό σου ταξίδι;

Να διασχίσουμε μαζί την παγωμένη γη και να βρούμε θάλασσα, όπως έκανε εκείνος ο πατέρας με τον γιο του στο βιβλίο που διάβαζα.

Ξέρεις, ο πατέρας τελικά πέθανε κι εκεί η ιστορία τελείωσε. 

Μου είπαν ότι πρέπει να διαλέξω εγώ ποιο θα είναι το τέλος της.

Μου είπαν ότι αυτό το λένε φαντασία και ότι είναι κάτι πηγαίο.

Θα μου μάθεις να φαντάζομαι πάλι;

Νομίζω ότι κάποτε μπορούσα. Ίσως σε μιαν άλλη ζωή. Προηγούμενη ή επόμενη.

Φοβάμαι το σκοτάδι. Μη μ'αφήσεις λοιπόν εδώ.

Άναψε το φως κι αν θέλεις φύγε, αλλά μη μ'αφήσεις εδώ.