Το κόμμα.

Χτες αργά το βράδυ έτυχε να "πέσω" σε ένα πάνελ: Κατρούγκαλος, Μαυρουδής (ο Βορίδης ντε), Λοβέρδος (ο "οι άνθρωποι δεν πεθαίνουν πλέον") και η Κανέλη.
Με αηδίασε το γεγονός ότι η Κανέλη, η οποία έχει κόψει άλυσο τελευταία επιτιθέμενη στον Κατρούγκαλο κατέληξε να συμφωνεί με τον Λοβέρδο.
Το ΚΚΕ, όπως ενημερώθηκα χτες μετά από ένα τηλέφωνο, δεν είναι διασπαστικό για ακόμα μια φορά. Όχι. Το ΚΚΕ, εάν η κυβέρνηση είχε προχωρήσει σε δημοψήφισμα την δεύτερη βδομάδα μετά την εκλογή της θα είχε την στηρίξει (το κόμμα που κάθε φορά εάν δεν προτείνει το ίδιο κάτι δεν το ψηφίζει και το θεωρεί προβοκάτσια). Επίσης, έμαθα ότι εάν γίνει πανικός και επικρατήσει χάος, το ΚΚΕ θα είναι αυτό που μέσω των συνειδητοποιημένων, προετοιμασμένων και οργανωμένων ατόμων που διαθέτει, θα αποτρέψει τα έκτροπα και θα δώσει το δικό του ρυθμό στην αντιμετώπιση οποιουδήποτε προβλήματος- βλέπε διανομή τροφίμων για να μην σκοτωθεί ο κόσμος μεταξύ του.
Σκέφτομαι ως παραλληλισμό των παραπάνω το εξής: είσαι σε ένα αεροπλάνο που πέφτει και πρέπει να προσθαλασσωθεί. Το πιο λογικό πράγμα είναι να περιμένεις να έρθει η σειρά σου, να ξέρεις την έξοδο κινδύνου σου, να φορέσεις το σωσίβιο σου σωστά, να ακολουθήσεις τον φωτεινό διάδρομο που θα σε βοηθήσει να φτάσεις στην έξοδο, να βγάλεις τα παπούτσια σου και αφού η φουσκωτή τσουλήθρα ανοίξει να πέσεις στην θάλασσα. Ναι αμέ. Σε τέτοιες ώρες είναι γνωστό ότι πρυτανεύει η λογική και η ηρεμία. Το ΚΚΕ θα είναι η αεροσυνοδός.
Το ΚΚΕ προτείνει κάτι στο οποίο δυστυχώς δεν έχει άδικο αλλά, συγνώμη που θα γίνω κακιά, ο κόσμος στον οποίο απευθύνεται δεν είναι έτοιμος (;), δεν θέλει (;), δεν ξέρω τι και πώς αλλά δεν.
Ξέρασα την ζωή μου χτες, για να επανέλθω στο αρχικό θέμα, όταν έπεσαν όλοι μαζί και το ποτάμι από δίπλα να φάνε τον Κατρούγκαλο αποκαλώντας τον ψεύτη, κλέφτη και άλλα τέτοια ωραία λες και ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν κυβέρνηση μισό αιώνα τώρα και το όνομα Τσίπρας (πατέρας, γιος, ξάδερφος, κόρη, σκατά) καταδυνάστευσε την χώρα από την δεκαετία του '70 ως τώρα. Και αυτό που με αηδίασε περισσότερο από όλα ήταν η Λιάνα. Θεωρώ πιο εμετικό να συμφωνείς ως εκπρόσωπος του ΚΚΕ με τον τσεκουράτο Μάκη και τον αχαρακτήριστο Λοβέρδο από το να συμφωνήσεις για μια φορά και να μην διασπάσεις την αριστερά. Και ας γελάσουμε λίγο, γιατί ακόμα μιλάνε για κίνημα. Να το χέσω το κίνημα αν είναι κάθε φορά που θα το χρειαζόμαστε να μας λέει προβοκάτορες.
Και συγνώμη για την χολή προς το κόμμα αλλά ώρες-ώρες είστε απλά ανεκτδιήγητοι.

Λούμπεν.

Θα έγραφα κάτι αλλά από πού να ξεκινήσω;

Από όσους σκίζουν τα ιμάτιά τους για τις ουρές των συνταξιούχων στις τράπεζες ενώ τόσα χρόνια γυρνούσαν το βλέμμα στα συσσίτια; 

Από τα media που γίνονται ολοένα πιο εμετικά;

Από όλους όσους ξαφνικά ξημεροβραδιάζονται έξω από τα ΑΤΜ γιατί με ανάληψη 60 ευρώ την μέρα πώς-σκατά-θα ζήσουμε; (Βασικός μισθός στην Ελλάδα 510,95).

Από αυτούς που ωρύονται ότι οι αριστεροί-αναρχοάπλυτοι "μας κατέστρεψαν" ενώ έχουν βγάλει τα λεφτά τους έξω εδώ και δέκα χρόνια;

Από τις συγκεντρώσεις υπέρ του "ναι" στο Σύνταγμα κάποιων που βαφτίζονται ακομμάτιστοι/αχρωμάτιστοι- άοσμοι και αδιάφοροι θα προσθέσω- και έχουν από δίπλα τον Μπουμπούκο, την Μπουμπούκα και όλο το σάπιο σινάφι των τελευταίων 40 ετών;

(Παρένθεση: Να θυμηθώ το '11 που μας κυνηγούσαν οι μπάτσοι και οι ΜΑΤάδες μέχρι το μετρό;

Να θυμηθώ ότι ψέκασαν χημικά τον Γλέζο αλλά ο βρικόλακας προχτές κατέβηκε με την προσωπική του ασφάλεια;)

Να αναφερθώ σε όσους τόσα χρόνια που σας ξέρω είστε "στ'αρχίδια μας" για τον κόσμο δίπλα σας και το μόνο που σας νοιάζει είναι "πού θα πιούμε ποτάκι απόψε" ή σε "ποιο νησάκι θα πάμε διακοπές" και φυσικά "ο Ανδρέας έδωσε ψωμί στον λαό" ή σε σας που μπήκατε στα ψηφοδέλτια της Χρυσής Αυγής;

Θέλετε να μιλήσουμε για δημοκρατία; Θέλετε να μιλήσουμε για δικαιοσύνη; Για ευθυνοφοβία, τρομοκρατία, προβοκάτσια, προπαγάνδα; Θέλετε να μιλήσουμε για όλα αυτά μαζί στην Ευρώπη του 2015; 

Θέλετε να μείνετε τρομαγμένοι, φοβισμένοι, πεινασμένοι, τάχα μου αγανακτισμένοι και υποταγμένοι.

 

Λοιπόν, επειδή θα έγραφα κάτι αλλά δεν ξέρω από πού να το πιάσω, θα πω το εξής:

Για πρώτη φορά, όσο ζω, με ρωτάνε την άποψή μου με άμεσο τρόπο (άμεση δημοκρατία a.k.a. referendum). Και το ερώτημα είναι καθαρό. Και όσοι είστε ευθυνόφοβοι καθίστε και κοιμηθείτε και περιμένετε τον σωτήρα. Μπουχτίσαμε από τέτοιους σαν και του λόγου σας. Να πάτε να γίνετε Μονακό μόνοι σας.

Ψηφίζω ΟΧΙ. Γιατί ξέρω σε ποια ταξική βαθμίδα ανήκω. 

Ψηφίζω ΟΧΙ γιατί δεν θέλω το λούμπεν προλεταριάτο να με "σώσει" ξανά. ΦΤΑΝΕΙ.

ΟΧΙ και πάλι ΟΧΙ.

Αδέσποτα.

Την Πέμπτη βρήκα δύο κουτάβια. Πεταμένα σε ένα χαρτόκουτο. Στην ιδέα ότι μπορεί να μην είχαν πιει νερό μέρες και έξω έκανε ζέστη δε μπορούσα να δουλέψω. Τα μάζεψα, τα έκρυψα σε μια πάνινη τσάντα και τα πήρα. Το δωμάτιό μου είναι 9 τετραγωνικά μέτρα. Οι κανονισμοί λένε ότι δεν επιτρέπονται τα ζώα και την πόρτα μου έχουν δικαίωμα να την ανοίξουν όποτε θέλουν για έλεγχο. Και όχι, δε ζω σε φυλακή.
Πήγα και πήρα τροφή, κυπελάκια για νερό, ένα κόκκαλο με γεύση χοιρινού για να μασάνε, σαμπουάν και σπρέυ. Γυρνώντας πέρασα από την καφετέρια να ρωτήσω εάν ξέρουν κάποιον που να θέλει σκυλάκια. Μου είπαν όχι και ότι εάν είχαν χώρο θα τα έπαιρναν. Αποφάσισα να τα πάω το απόγευμα στον κτηνίατρο. Πήρα ένα-ένα τα τηλέφωνα στον κατάλογο ώσπου μίλησα με την Φωτεινή. Μου είπε ότι θα μου κάνει δώρο το σπρέυ για τα παράσιτα και ότι και τα δύο θα κόστιζαν ένα σεβαστό- πλην τίμιο οφείλω να ομολογήσω- ποσό.
Πήρα ταξί. Ο ταξιτζής μου είπε μακάρι να είχε χώρο στο σπίτι να τα έπαιρνε.
Η Φωτεινή τους έδωσε ένα χάπι, μια ένεση και τα ψέκασε. Μέχρι τότε είχα πει μην τους δώσεις ονόματα. Την ρώτησα εάν ήξερε κάποιον, μου είπε δες τον τοίχο, γεμάτος αγγελίες είναι. Πέρασαν απ'έξω από το κτηνιατρείο τουρίστες που κοιτούσαν σαν χάνοι τα κουτάβια αναφωνώντας "Oh my Gosh". Τους ρώτησα, θέλετε να πάρετε ένα; Μου είπαν θα θέλανε αλλά δεν είχαν χώρο- και χρόνο, παραμόνο για το μπανιστήρι στα σκυλιά. Η Φωτεινή μου έφτιαξε τα βιβλιάρια υγείας, δηλώθηκαν ως αδέσποτα. Χωρίς όνομα. Είπα, δεν ήθελα να τους δώσω ονόματα. Μας έκαναν δώρο περιλαίμια, μισό κιλό ξηρά τροφή και την αμέριστη υποστήριξη τους ότι αυτό που κάνουμε ήταν γενναίο και μπράβο μας και πως ήλπιζαν να τους βρούμε σπίτι,
Στο δρόμο του γυρισμού όλοι κοιτούσαν τα κουτάβια και μας χαμογελούσαν. Ένα παιδάκι είπε στη μάνα του να κοιτάξει τι ωραίο που ήταν το σκυλάκι και ότι θέλει κι αυτό ένα. Η μάνα απάντησε μακάρι να είχαν χώρο να έπαιρναν ένα.
Γυρνώντας στο δωμάτιο και μετά από τον ψυχολογικό πόλεμο του να μην συναντήσω κάποιον στις σκάλες ή να μην με δουν οι κάμερες αποφάσισα ότι τα δύο κουτάβια ήταν η Κανέλα και η Μπλάκι. Αποφάσισα ότι έπρεπε να κάνω μπάνιο, να πάρω να φάω και να ξεκινήσω να ψάχνω για πιθανή οικογένεια. Θυμήθηκα ένα ποστ για μια γυναίκα που είχε καταφύγιο για αδέσποτα σκυλιά. Έστειλα e-mail. Έκανα μπάνιο, έφαγα και μωρά είχαν κοιμηθεί πάνω σε μια μπλούζα που τους είχα δώσει. Το ένα στο πλάι του άλλου,
Η Linda μου απάντησε 4 ώρες μετά ότι μπορεί να τα δεχτεί και εάν μου ήταν εύκολο να τα κρατήσω μέχρι το Σάββατο. Χάρηκα φυσικά που είχα βρει σπίτι και της απάντησα ότι μπορώ.
Το πρώτο βράδυ ήταν εξουθενωτικό καθώς τα κουτάβια είναι σαν μωρά και ξυπνάνε κάθε δύο ώρες. Τρομαγμένα από την αλλαγή χώρου κλαίγοντας. Θέλουν αγκαλιές, ήρεμα λόγια και νανούρισμα.
Την δεύτερη μέρα αποφάσισα να δώσω την Μπλάκι στην Ε. για το βράδυ έτσι ώστε να αποφύγω το παιχνίδι με τα δαγκώματα που καλά κρατούσε από το πρωί μεταξύ τους και να κοιμηθώ καλύτερα.
Η Κανέλα ήταν ο ισχυρογνώμων. Αποφάσισε ότι ήθελε να κλάψει μέχρι να την πάρω αγκαλιά όπως και έκανα. Είδαμε τα τρία πρώτα επεισόδια του True Detective και αποκοιμήθηκε. Της έστρωσα ένα σεντόνι δίπλα μου και μετά από λίγο κοιμήθηκα κι εγώ. Ξύπνησα μετά από δύο ώρες γιατί έκλαιγε. Είχε κατέβει από το κρεβάτι να πιει νερό και να φάει. Προφανώς ήθελε να ανέβει και πάλι πάνω αλλά επειδή είναι τόσο μικρή δεν μπορούσε. Την ανέβασα και αυτή τη φορά αποκοιμήθηκε στο πόδι μου.
Το πρωί η Ε. μου έφερε την Μπλάκι. Αμέσως ξεκίνησαν να δαγκώνονται. Τις χώρισα. Έφτιαξα καφέ και έβαλα να δω ειδήσεις. Κάτσαμε και οι τρεις στο κρεβάτι. Μίλησα με την Λ. και αποφασίσαμε να πάμε το πρωί τα κουτάβια στην Linda.
Άφησα τα κουτάβια. Μπήκαν στον ίδιο χώρο με ένα άλλο σκυλάκι, λίγο μεγαλύτερο από αυτά. Η Μπλάκι φάνηκε να προσαρμόζεται. Η Κανέλα ήταν πολύ τρομαγμένη.
Προσπάθησα να μην σκεφτώ τίποτα πέρα από το ότι αυτό που κάνω είναι το σωστό. Ευχαρίστησα την Linda η οποία μου είπε ότι θα μου στείλει να μου πει τι έγινε τελικά και εάν τα πήρε κάποιος.
Αφού είχα γυρίσει, συνειδητοποίησα ότι είμαι σε 9 τετραγωνικά μόνη μου. Ότι δεν ακούω γρυλίσματα ούτε δαγκωματιές.
Ένιωσα ότι ήμουν ο χειρότερος άνθρωπος του κόσμου και ότι θα ήταν τρομαγμένα, χωρίς κάτι γνώριμο και θα κρύωναν την νύχτα. Ξεκίνησα να κλαίω και ακόμα και τώρα δεν μπορώ να σταματήσω.
Όσοι μου είπαν "Μακάρι να μπορούσα αλλά δεν έχω χώρο", καθώς επίσης και εκείνοι που πέταξαν την Κανέλα και την Μπλάκι στο δρόμο, θέλω να ξέρουν ότι σε 9 τετραγωνικά βρέθηκε και χώρος και χρόνος και αγάπη.
Θα μου λείψουν πολύ.

Did I lose anything?

The things that we lost in the darkness and they never returned or found, are the things that tend to define us.

November is the cruelest month

I left behind my old life as the clouds were meeting the faded sun.
I started over. No glorius mornings, no fatal mistakes, no promising lovers, no silent words, no lies, no past, no present, no future.
A clean start over.
No believes, no ambitions.
My November was rising. My cruelest month has come to meet me once again.
My secrete lover over the years that have passed in the blink of eye.
As the rain was falling the drops were hiting the ground, making the wild dry soil to tame and suck in the water.
If you survive November, you can do anything. But you have to start over again.

I remember you.
I know you.
I see you,

The love.

The ship was approaching the port. After eight hours of traveling, finally, she reached the land. She was in a hurry to catch the buss but she was surrounded by a big crowd of people. 

She sat in the front seat if the old buss. Funny thing, she thought, all those people stuffed into it, like the small pinkish seeds if a pomegranate. Families, couples, children. And the languages packed the one on top of the other. 

She managed to get out if the buss and the moment she passed the traffic lights she felt her pace to be faster; she was running towards the gate of the house. She past the garden and she reached to the stairs. Her heart was pumping the blood in and out too quickly. 

She was at the door. She knocked twice, like there was a code for it. He heard him standing up from his chair and heard the footsteps reaching the door. The door opened and there he was. With his big smile and his hands opened, craving a hug. 

She felt the anticipation and the rush floating into her veins. She has missed him so much that she almost collapsed when he hugged her. 

She was sure, she was in love.

A trapped wasp

There is a wasp trapped in the fireplace. I keep watching it bouncing on the glass for two days now.
From my observations, first it got anxious then angry and lastly desperate. The wasp sees the light coming in from the glass and thinks that this is an exit. But it keeps bouncing on the glass.
The light is tricking the wasp that gradually gets tired of trying to escape. But it doesn't give up.
I'm wondering, is this how the human mind reacts when it's trapped or feeling cornered? Is this how we all try to escape reality? By getting tired of trying but at the same time not giving up?
You can never underestimate light. Light can lead you through the shit-whole you found yourself in or it can keep you there waiting for salvation, having the illusion that you nailed your big exit.
We, humans, bounce in the glass of our own prison every time we decide to do something new.
We are the boundaries that we build. We, ourslves, are the barriers of our existence, our capacity of achieving things, our ability to feel emotions.

We will never be free, but only the moment we decide to free our minds.

Finally, I set the wasp free. Wish I can do the same with my mind.