η αλυσίδα έσπασε

Χτες κάποια στιγμή στην πορεία «έσπασες».
Σε θυμάμαι να μου λες: «θα μας λιώσουν, δε ξέρω τι θα κάνουμε.»
Η αλυσίδα «σπάει» και σε χάνω. Μετά ακολουθούν τα χημικά και πάει κατά τα γνωστά.

Ήξερα από την αρχή ότι δε μιλούσες για τα ΜΑΤ.

Σήμερα μου είπε ότι πριν 5 χρόνια ήμασταν όλοι ανέμελοι. Της απάντησα ότι ήμασταν ανέμελα ηλίθιοι και αόμματοι.

Στη διαδρομή από το σπίτι μιας φίλης που καταλήξαμε χτες μετά την πορεία μέχρι το δικό μου, πέρασα από το κέντρο. Άλλαζαν τα τζάμια στα μαγαζιά, έβαφαν τοίχους. Οι τράπεζες μεθαύριο θα είναι στη θέση τους. Αμφιβάλλω αν το ίδιο θα ισχύσει και για την ελπίδα που έχω ή που τουλάχιστον είχα κάποτε.

Όχι, δε περίμενα ότι θα άλλαζε κάτι χτες. Απλά χτες μαζί με σένα και την αλυσίδα, «έσπασα» και γω.

Σκέφτομαι ότι με 440 ευρώ δε μπορείς να ζήσεις. Δε μπορείς να κάνεις οικογένεια. Δε μπορείς να έχεις κανένα όνειρο. Μάλλον δε μπορείς να έχεις και κανένα μέλλον.

Τέλος πάντων. Ελπίζω να σε δω στην επόμενη πορεία και αυτή τη φορά να μην σπάσουμε την αλυσίδα.