Στον Κ.

Πριν λίγες μέρες έγραψα κάτι που ενδέχεται να στο επισυνάψω παρακάτω. Μπορεί μέχρι να τελειώσω αυτό το κείμενο να το μετανιώσω, μπορεί τελικά να μη σου στείλω και το mail. Θα δείξει.

Τελευταία με απασχολεί το αν η ευτυχία είναι κάτι υπαρκτό. Μεταξύ μας, νομίζω ότι είναι απλά μια λέξη, που θα ανοίξεις ένα λεξικό και θα βρεις μια ετυμολογία- αλλά ακόμα και γι' αυτό έχω τις αμφιβολίες μου. Δεν είναι ότι δεν είμαι χαρούμενη- κατά καιρούς μάλιστα, είμαι πολύ χαρούμενη- αλλά ευτυχισμένη δε νιώθω. Και δε μπορώ και να θυμηθώ πότε ήταν η τελευταία φορά που ένιωσα ευτυχισμένη ή κάτι παρεμφερές. 

Αλλά αυτά είναι πράγματα που μάλλον δε θα πρέπει να με απασχολούν. Μπορεί και να πρέπει αλλά να μην είναι και η κατάλληλη στιγμή. Μπορεί και να είναι η κατάλληλη στιγμή αλλά να μη πρέπει. Σε μπέρδεψα; 

Το θέμα είναι ότι δε πιστεύω στην ευτυχία. Δε ξέρω αν την θέλω ή αν την αναζητώ ή αν την αναζητώ με λάθος τρόπο ή αν προσπαθώ να τη βρω μέσα από λάθος ανθρώπους. Ξέρω ότι δεν μπορώ να ελπίζω σ' αυτή. Η ευτυχία είναι πλασματική. Έτσι νομίζω. Αλλά ακόμα κι αν δεν είναι, τότε σίγουρα δεν είναι άπειρη και δε μπορεί κανείς μας να τη νιώσει στο πετσί του απόλυτα. Μπορεί να λέω και μαλακίες.

Αυτό που καταλαβαίνω είναι ότι οι άνθρωποι ελπίζουν. Σε οτιδήποτε θέλουν να συμβεί. Αλλά σε πόσους συμβαίνει αυτό που πραγματικά θέλουν; Μάλλον σε ελάχιστους. Και όταν η ελπίδα εξαφανιστεί, τη θέση της παίρνει η απογοήτευση- μεγάλη, μικρή, μερική ή ολική. Με το πείσμα δε ξέρω τι μπορεί να καταφέρει κανείς. Πιθανολογώ ότι μπορεί να κάνει τα πράγματα χειρότερα. Γιατί σε μια εξίσωση που υπεισέρχεται το πείσμα μάλλον υπεισέρχεται αυτόματα και ο εγωισμός. Και για να το πάω και λίγο μαθηματικά το θέμα, όταν έχουμε ένα τριώνυμο με πεδίο ορισμού το σύνολο των πραγματικών και η διακρίνουσα βγει αρνητική, τότε το τριώνυμο δεν έχει λύση. Και τότε εκεί τελειώνει η άσκηση. Και λυπάμαι πάρα πολύ που δε ζούμε σε πεδία ορισμού μιγαδικών γιατί το i^2=-1.

Όχι, δεν παίρνω ναρκωτικά και τα γράφω όλα τόσο μπερδεμένα, αλλά το μυαλό μου παίρνει πολλές στροφές και κάνω παραλληλισμούς της πραγματικής ζωής άλλοτε με τη φυσική και τα κύματα, την έλξη, την δράση-αντίδραση, και άλλοτε με τα μαθηματικά και τις πιθανότητες.

Μπορεί να φταίνε και τα γονίδια. Αν υπάρχει γονίδιο για την ευτυχία. Μπορεί να είμαι μια γενετική ανωμαλία- όπως και τόσοι άλλοι που ίσως κάπου αλλού νιώθουν το ίδιο. Μπορεί να φταίει και κάποιο παιδικό τραύμα. Μπορεί να φταίω και μόνο εγώ- πράγμα πιο πιθανό γιατί πάντα ψάχνω να κατηγορήσω κάποιον άλλο αντί να κοιτάξω τα χάλια μου. 

Έστειλα ένα κείμενό μου σε ένα περιοδικό. Δεν μου έχουν απαντήσει ακόμα. Θα ήθελα πολύ να μου απαντήσουν βέβαια. Και να μου πουν ότι "αυτό που έγραψες μας αρέσει και θα το δημοσιεύσουμε στο επόμενο τεύχος". Αλλά μάλλον αυτά είναι όνειρα θερινής νυκτός. 

Όνειρα. Καλά είναι και τα όνειρα, αλλά κρύβουν πάλι μέσα τους την ελπίδα. Και μάλλον με φοβίζει η ελπίδα. Από την άλλη, μάλλον είναι αυτή που μας κρατάει και ζωντανούς. Ή έτσι λένε.

Θα στο επισυνάψω το κείμενο τελικά. Θα σου στείλω και το mail. 

Να πέσεις για ύπνο, 

Η κοπέλα με τα δύο ονόματα και τα ψυχολογικά σκαμπανεβάσματα που αγάπησες.