Πέμπτη 17 Νοεμβρίου 2011

Εγώ, η απαισιότατη.


Σε παρακολουθώ καιρό τώρα μέσω του νέου τρόπου έκφρασης της επαναστατικής σου αντίληψης που λέγεται facebook. Ανάλογα με το τι εθνική γιορτή έχουμε, αλλάζεις και την φωτογραφία προφίλ και φυσικά κάνεις ανάρτηση στα κατάλληλα τραγούδια.

Λοιπόν, σε σιχάθηκα. Υποστηρίζεις με δική σου θέληση/βούληση αυτά τα λαμόγια που μας έφεραν μέχρι αυτό το άθλιο σημείο, μέσω της νεολαίας τους. Βέβαια, για να μην σε κράξουν-πράγμα που δε το γλιτώνεις έτσι και αλλιώς- κράζεις εσύ ο ίδιος, το πολιτικό σύστημα στο οποίο ζεις (και υποστηρίζεις). «άλλο εγώ, άλλο αυτοί».

Μας βάζουν να κοιτάξουμε την ίδια μουτζούρα η οποία έχει ένα κοινά αποδεκτό χρώμα και μου λες ότι είναι άλλο χρώμα. Εγώ δηλαδή είμαι άλλη μια μειοψηφία. Εντάξει. Δε πειράζει, όλοι μπορεί να έχουμε μια Α δυσχρωμία. Πάνε σε κανένα οφθαλμίατρο και θα πάω και γω να κοιταχτώ.

Συνεχίζω λοιπόν να σε παρακολουθώ, επειδή είσαι γνωστός μου, όχι επειδή είμαι ψυχάκι, αν και τελευταία οι απόψεις διίστανται. Είναι απόλυτα φυσιολογικό να φυλάς τα αφεντικά σου, ως καλός σκύλος-φύλακας του σπιτιού σου. Μια παραδοχή μόνο θέλω να κάνεις. «όταν δεν είσαι μπροστά σε ένα τυχαίο/υποκινούμενο/προβοκατόρικο/τραμπουκίστικο/όπως θες χαρακτήρισέ το γεγονός, δε μπορείς να έχεις άποψη επ’αυτού». Με απλά λόγια: βούλωνε. Αλλά θα μου πεις και πάλι, διαφορετικά χρώματα θα έβλεπες και εκεί να ήσουν.

Σε κάθε γεγονός υπάρχουν πάντα δύο ή και περισσότερες αντιλήψεις.

Εγώ είμαι με τους απέναντι και μάλλον πρέπει να επαναπροσδιορίσεις την θέση σου γιατί κάπου τα έχεις μπλέξει. Δε γίνεται να είσαι και αγωνισταράς και αδερφός με τα λαμόγια.

Σόρρυ αν σου γκρέμισα το όνειρο, γύρνα πλευρό τώρα και ξανακοιμήσου ζώο.