Τρίτη 18 Φεβρουαρίου 2014

Αγαπητέ άγνωστε (γράμμα πρώτο)

Αγαπητέ άγνωστε,
Κάθε πρωί με ξυπνάει το αερόθερμο που ξεκινά να δουλεύει στις 6:30.
Ξυπνάω και το πρώτο πράγμα που βλέπω είναι το βουνό. Αυτό το βουνό που είναι συνέχεια σκεπασμένο από χιόνι. Στρώματα ετών. Δεν λέει να λιώσει ποτέ.
Και έπειτα είναι κι εκείνοι οι ευκάλυπτοι που όταν φυσάει πολύ ταλαντεύονται σαν μακρυμαλλούσες νεράιδες που χορεύουν σε έκσταση.
Είναι και οι φωτογραφίες στον τοίχο που δεν το κάνουν πιο εύκολο.
Είναι και το μονίμως αναμμένο φως που τρεμοπαίζει τώρα τελευταία. Δεν θέλω να το σβήσω, είναι το μόνο που μου κρατά συντροφιά όταν κοιμάμαι.
Είναι και η άρνησή μου να ξυπνήσω τα πρωινά τώρα τελευταία.
Είναι και οι λέξεις που προσπαθώ να μάθω να γράφω, τα βιβλία που διαβάζω και τα βιβλία που δανείζω.
Είναι και το δηνάριο από την Ιορδανία που μου άφησε χτες στο γραφείο.
Είναι και η σκέψη της εγκατάλειψης.
Είναι και η πάρτη μου σε τελική ανάλυση.

Είναι η αιωνιότητα μεγάλη για μας τους ανθρώπους και πνιγόμαστε.

Και ναι, προχτές δεν ήθελα να ζήσω. Και σήμερα δε ξέρω πως αισθάνομαι. Και τα σημάδια φαίνονται ακόμα.

Πάντα δική σου,
το κορίτσι με τα δύο ονόματα.

Δευτέρα 17 Φεβρουαρίου 2014

Every time is different.

No matter how many times you will return here, every time you will capture the same frame, it will always be a different one.
No matter how many times you'll pass by the same alley, every time you will discover something new.
No matter how many times you'll walk up and down the same road, you will always end up somewhere else.

No matter how many times you kiss me, every time- for me- it's like the first one.

Σάββατο 1 Φεβρουαρίου 2014

.thisisnotalovesong




And what was left for me to remember was your hand in mine, while we were walking in a street that led to nowhere. The road we have taken is the one that's gonna separate us in the end; but it's the same road that brought us together.
Remember me in your times of sorrow.
Forever yours,
A.