Δευτέρα 23 Δεκεμβρίου 2013

Η μικρή ζωή μιας στιγμής

...και μέσα στη θολή από τον καπνό όψη του, ξεχώρισαν τα πράσινα μάτια του. Την κοίταξε για μια στιγμή και χάθηκε. Σαν το αστέρι που πέφτει τη νύχτα χωρίς φεγγάρι και δε προλαβαίνεις να το δεις καθαρά. Και αυτό που μένει είναι η υποψία της ύπαρξης. Του γεγονότος. "Σ´ αγαπάω" του φώναξε. Με όση δύναμη ψυχής της είχε απομείνει. Φώναξε ξανά "σ´ αγαπάω". Μάταια. Αυτός είχε ήδη χαθεί. Η στιγμή γεννήθηκε και πέθανε εκεί. Μέσα σε αυτό τον λιγοστό χρόνο που της έταξαν να ζήσει. Και η στιγμή γεννήθηκε, ωρίμασε και πέθανε εκεί, μαζί με τον μάταιο και σπαραχτικό λυγμό της. 

Πέμπτη 12 Δεκεμβρίου 2013

Θδεκ-ρα (μνήμη)

"Δε μου λείπεις εσύ", είπε και κοίταξε έξω από το θολωμένο παράθυρο τον ήλιο που πάλευε να ξεπροβάλει από τον συννεφιασμένο ουρανό. Οι ηλιαχτίδες έμοιαζαν σαν τα φώτα μιας ξεχασμένης πολιτείας που χάνεται ολοένα και περισσότερο στο σκοτάδι.
Τον κοίταξε για λίγο σαστισμένη. "Τι εννοείς;", τον ρώτησε.
"Δεν μας λείπουν οι άνθρωποι. Δεν μπορείς να λες ότι σου λείπουν οι άνθρωποι. Αυτό που σου λείπει είναι οι στιγμές με αυτούς τους ανθρώπους", της απάντησε και βυθίστηκε πάλι στις σημειώσεις του.

Μια νεκρική σιγή κυρίευε τον χώρο. Ήταν περικυκλωμένοι από ένα μεγάλο, ενιαίο δωμάτιο με σκούρο μάρμαρο, παγωμένο και σχεδόν εχθρικό για κάθε επισκέπτη, με μεγάλα παράθυρα και πολλά μισοτρεμάμενα φώτα στο ταβάνι. Το μόνο που ακουγόταν ήταν ο ήχος των σελίδων που γύριζαν κάθε τόσο.

"Δεν μου λείπεις εσύ. Μου λείπει η ιδέα του πρωινού καφέ μαζί σου. Το γέλιο σου, το βλέμμα σου κάθε φορά που μου ανοίγεις την πόρτα, το χέρι μου στα μαλλιά σου".

"Θδεκ-α-ργιατ".

Κυριακή 8 Δεκεμβρίου 2013

Ο σοφός.

Όλα ήταν παρανοϊκά. Βουτήξαμε μαζί στη λήθη του γλυκού αποστάγματος και αφεθήκαμε. Ο χρόνος μετρημένος σε πόντους στάχτης. Στη στάχτη των ονείρων μας. Αφεθήκαμε στην μουσική του μυαλού μας, αποκλείσαμε τα πάντα γύρω μας και νιώσαμε ελεύθεροι. Μας αρκούσε ένα βλέμμα. Δίχως λόγια. Δίχως κόπο. Δίχως πολυπλοκότητες. Βυθιστήκαμε ακόμα πιο κάτω. Και κάπου εκεί, κοντά στην τελευταία ανάσα του νου μας, ερωτευτήκαμε. Χωρίς να λογαριάσουμε το πριν και το μετά. Γιατί το τώρα μας ήταν αρκετό. 

Δευτέρα 2 Δεκεμβρίου 2013

Το ψάρι δε σκέφτεται, γιατί το ψάρι γνωρίζει τα πάντα.

Λέξεις μαζεμένες, άρτια τοποθετημένες 
σ'ένα κομμάτι χαρτί τσαλακωμένο, 
πεταμένο στα σκουπίδια 
και εγώ το ερείπιο που στέκει μισοπεθαμένο 
σε ένα κρύο δωμάτιο ενός άδειου ψυχιατρείου,
ξεχασμένο από τον χρόνο,
να περιμένω μιαν απάντηση 
που θάφτηκε κάτω από καπνό και οινόπνευμα 
ένα μεθυσμένο βράδυ του Νοέμβρη.

Σάββατο 30 Νοεμβρίου 2013

Ιστορίες από το μεταπτυχιακό, πράξη πρώτη.

Εδώ που είμαι τώρα, γνώρισα ανθρώπους που έζησαν ή ζουν ακόμα πόλεμο, που ξεριζώθηκαν από τον τόπο τους σαν παράσιτα στον αγρό, που αναγκάστηκαν να μείνουν για μέρες ή και βδομάδες κάτω από τη γη. Γνώρισα ανθρώπους από άλλες κουλτούρες. Γνώρισα και μερικούς που μου μοιάζουν αλλά και πολλούς διαφορετικούς. 
Κι εσύ μου παραπονιέσαι για την σκόνη ή το φαγητό.
Άλλαξα σαν άνθρωπος. Πρέπει να το ομολογήσω. Μέσα σε δύο μήνες ακριβώς. 
Εμείς ζούμε τον οικονομικό πόλεμο, αυτοί ζούνε τον κανονικό πόλεμο. Αυτόν με τα πραγματικά όπλα. Δε ξέρω τι με φοβίζει περισσότερο. Μάλλον ο δικός τους πόλεμος. 
Σταμάτησα να γκρινιάζω. 
Υπάρχουν άνθρωποι που από το ρημαγμένο παράθυρο του σπιτιού τους βλέπουν τείχος. Εφτά μέτρα τείχος. Τα check points δεν τελείωσαν με την πτώση του τείχους στο Βερολίνο. Και δεν αρκεί να λες "αλληλεγγύη στην Παλαιστίνη" κάθε φορά που διαβάζεις τα νέα. Δεν ξέρω τι είναι αρκετό και τι όχι, αλλά σε καμία περίπτωση δε μπορείς να νιώσεις αυτούς τους ανθρώπους. Νιώθεις πολύ ηλίθιος όταν σου διηγούνται ιστορίες από "την ζωή τους στην πατρίδα" και εσύ μένεις αποσβολωμένος να τους κοιτάς προσπαθώντας να μην σου πέσει το σαγόνι στο πάτωμα.
Υπάρχουν άνθρωποι που πρέπει να έχουν μια έξοδο διαφυγής δίπλα τους για να μπορέσουν να κοιμηθούν. Υπάρχουν άλλοι που δίπλα από τα σπίτια τους αυτή τη στιγμή πέφτουν βόμβες και στον ήχο των μαχητικών που πετούν δύο φορές την βδομάδα πάνω από το κτήριο, μου λένε πως τώρα νιώθουν περισσότερο "σαν στο σπίτι τους".

Αυτοί οι άνθρωποι είναι οι φίλοι μου. 
Και εκτιμούν το κάθε τι που τους προσφέρεται. Από την γκαζόζα μέχρι τον δανεικό καπνό για το ένα τσιγάρο και από το "καλημέρα" που θα τους πεις μέχρι την αγκαλιά που θα τους δώσεις όταν την χρειάζονται.

Και ναι, είμαι χαρούμενη και τυχερή που τους έχω μαζί μου και ξέρω καλά ότι μερικοί από μας σε λίγο καιρό μπορεί να μην είμαστε εδώ, αλλά ζήσαμε και ζούμε μαζί σαν οικογένεια και αυτό δε μπορεί να το αλλάξει κανείς και τίποτα.

Αυτός που πνίγεται, βλέπεις, δεν ενοχλείται από την βροχή.

Για την Ζέινα, την Φαράχ, τον Ράσιντ, τον Φέισαλ, τον Μοχάμαντ, τον Καράμ, την Χάιφα και για πολλούς άλλους.

http://www.youtube.com/watch?v=lmMY5Lm760Y

Τετάρτη 27 Νοεμβρίου 2013

Καλώς ήρθες παράξενε στον τόπο μου.

Μίλα μου κι απόψε όπως κάνεις κάθε βράδυ.
Έχεις βρει αγάπη;
Την έχεις δει να υπάρχει;
Την έχεις βιώσει ποτέ;
Πες μου.
Ήρθα εδώ για να μου μάθεις να χειρίζομαι το μυαλό μου. 
Μου μίλησαν για νευρικές ώσεις και χημικές ουσίες που σε κάνουν να νιώθεις.
Υπάρχουν αλήθεια;
Υπάρχει κάτι πέρα από ξερά λόγια αραδιασμένα σε ένα τσαλακωμένο χαρτί στα σκουπίδια;
Υπάρχει κάτι πέρα από το τείχος;
Πες μου, τι έχεις δει και τι έχεις νιώσει από εκεί που έρχεσαι;
Και πού θες να πας μετά από δω;
Θα με πάρεις μαζί σου στο μεγαλύτερό σου ταξίδι;
Να διασχίσουμε μαζί την παγωμένη γη και να βρούμε θάλασσα, όπως έκανε εκείνος ο πατέρας με τον γιο του στο βιβλίο που διάβαζα.
Ξέρεις, ο πατέρας τελικά πέθανε κι εκεί η ιστορία τελείωσε. 
Μου είπαν ότι πρέπει να διαλέξω εγώ ποιο θα είναι το τέλος της.
Μου είπαν ότι αυτό το λένε φαντασία και ότι είναι κάτι πηγαίο.
Θα μου μάθεις να φαντάζομαι πάλι;
Νομίζω ότι κάποτε μπορούσα. Ίσως σε μιαν άλλη ζωή. Προηγούμενη ή επόμενη.
Φοβάμαι το σκοτάδι. Μη μ'αφήσεις λοιπόν εδώ.
Άναψε το φως κι αν θέλεις φύγε, αλλά μη μ'αφήσεις εδώ.


Σάββατο 16 Νοεμβρίου 2013

Τώρα.

Οι άνθρωποι δε ζουν για το τώρα. Ζουν για το μετά και επιβιώνουν με το πριν.
Δεν μας λείπουν οι άνθρωποι, μας λείπουν οι στιγμές. Δεν χαιρόμαστε το τώρα γιατί θέλουμε πάντα κάτι παραπάνω, κάτι περισσότερο, κάτι πιο γεμάτο. 
Πέφτω για ύπνο και σκέφτομαι τον πρωινό καφέ. Σηκώνομαι το πρωί και σκέφτομαι το μεσημεριανό και μετά τον απογευματινό καφέ, το βραδινό τσάι και πάει λέγοντας.

Δεν μου λείπουν οι άνθρωποι. 

Οι μνήμες είναι αυτές που δεν κοιμούνται ποτέ. Βρικόλακες σε περιτύλιγμα ορμονών. 
Οι προσδοκίες είναι αυτές που σε κάνουν πρεζάκι. Διοχετεύουν ελπίδα το μυαλό.

Όχι, δε μου λείπουν οι άνθρωποι.

Οι άνθρωποι δεν είναι να βασίζεσαι. Οι άνθρωποι είναι μια μεγάλη αγέλη σαρκοφάγων, με μόνη διακριτή διαφορά ότι κάθε μέλος της ενεργεί για το τομάρι του. 

Όχι, οι άνθρωποι δεν θα μου λείψουν.

Γιατί οι άνθρωποι δε ζουν για το τώρα και για μένα, τώρα πια, είναι αυτό το τώρα που θέλω να ζήσω.

Παρασκευή 1 Νοεμβρίου 2013

Ο Τζακ και η δυστοπία (μέρος δέλτα)

Όσοι βρίσκονται στις γυάλες «ενηλικιώνονται» μόλις φτάσουν το 1,76 βολτ. Όταν φτάσουν αυτή την «ηλικία» πρέπει απαραίτητα να περάσουν από την επιτροπή των ανωτέρων για να αποφασιστεί αν θα θανατωθούν ή αν θα μεταφερθούν στο κέντρο της πόλης. Οι περισσότεροι από αυτούς, δε θα ζήσουν για να δουν την «Ευτοπία». Λέγεται ότι όσοι κατάφεραν να φτάσουν εκεί, συνέχισαν να παράγουν σταθερά 1,76 βολτς για κάποιο χρονικό διάστημα αλλά όχι πολύ μετά από αυτό, αυτοκτόνησαν.

Τα έμβια που κατοικούν στοιβαγμένα σε κάψουλες στην περιοχή της «Ευτοπίας» δεν αποδέχονται την «εισβολή» των ξένων από την «μπαταρία». Υπάρχει η πεποίθηση ότι τα έμβια είναι ανώτερα. Τα έμβια έχουν μνήμη. Αυτή ελέγχεται από σχεδόν αόρατα βύσματα στο ύψος του λαιμού των έμβιων. Τα πάντα είναι ελεγχόμενα σ’ αυτό τον κόσμο. Καθορίζονται απόλυτα από την ημερομηνία «γέννησης» μέχρι την ημερομηνία «λήξης» μέσω ανεπτυγμένων μορφών τεχνολογίας οι οποίες παραμένουν άγνωστες σε όλους. Μόνο οι ανώτεροι γνωρίζουν την ύπαρξή τους και ελάχιστοι από αυτούς γνωρίζουν τον χειρισμό τους.


Οι μνήμες λέγεται ότι προέρχονται από τον παλιό κόσμο. Κάποιοι τις κράτησαν φυλαγμένες και έτσι οι ανώτεροι τις βρήκαν και τις αξιοποίησαν διοχετεύοντας τες στα έμβια. Σαν μια μορφή πειράματος. Παίρνοντας μια σάρκα, ένα κομμάτι κρέας που το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να αναπνεύσει και τοποθετώντας προσεκτικά ένα νανοτσίπ δημιουργήθηκαν τα έμβια.

(συνεχίζεται...)

Σάββατο 26 Οκτωβρίου 2013

Σταμάτα να μιλάς για θάνατο.

Σταμάτα να μιλάς για θάνατο.
Ξύπνησε ταραγμένος. Λουσμένος στον ιδρώτα. Έκανε μια γύρα τα μάτια του στο δωμάτιο για να σιγουρευτεί ότι ήταν όνειρο. "Είμαι ζωντανός", είπε. Σκέφτηκε πάλι την χτεσινή νύχτα και ξανά είπε πιο δυνατά "είμαι ζωντανός".

Σταμάτα να μιλάς για θάνατο. 
Σταμάτα να μιλάς για περασμένες εποχές. 
Σταμάτα να μιλάς για αναμνήσεις. 

Κάθισαν αντικριστά στο ίδιο τραπέζι με έναν καφέ ο καθείς τους και τα τσιγάρα τους. Δε μιλούσαν. Ήλιος στη μια μεριά, σκιά στην άλλη. 
Άσπρο - μαύρο. 
Ναι - όχι. 
Πάντα - ποτέ. 
Ζωή - θάνατος. 
Ζέστη - κρύο.
Αντίθετα.

Σταμάτα να μιλάς για θάνατο. 

Έφυγαν. 

78 πλακάκια μετρημένα εδώ μέσα. Φυλακή σε χρώμα μωβ λιλά. 

Σταμάτα να μιλάς για θάνατο.

"Μ' αγαπάς;", τον ρώτησε μεθυσμένη αλλά με βαθιά προσμονή για κάτι που δε θ' άκουγε ποτέ.

Σταμάτα να μιλάς για θάνατο.

Τις λέξεις τις παίρνει μακριά η αύρα της θάλασσας τα κρύα βράδια του Οκτώβρη εδώ. Ανεμοδέρνονται περιπλανώμενες εδώ κι εκεί σαν τον καπνό των τσιγάρων που καίγονται αργά στα τασάκια. 

Σταμάτα να μιλάς για ζωές περασμένες που δε θα κατακτήσουμε ποτέ.
Σταμάτα να μιλάς για ζωή.

Μίλα μου για όσα δε θα νιώσεις ποτέ για μένα, μόνο μη μου μιλάς για θάνατο.


Πέμπτη 24 Οκτωβρίου 2013

Οντότητες.

Άνθρωποι που αγαπούν μα δεν αγαπιούνται, που καταναλώνονται και αναλώνονται από την ρουτίνα που επέλεξαν ή τους επιβλήθηκε να ζουν, που περνούν δίπλα σου καθώς εσύ μιλάς στο τηλέφωνο ή μπαίνεις στο αυτοκίνητο.

Άνθρωποι. Παντού τριγύρω. 

Είδος που βρίσκεται στην κορυφή της τροφικής αλυσίδας και που όλα τα υπόλοιπα είδη απειλούνται- εν δυνάμει- από αυτό. Παντού άνθρωποι.

Νευράξονες που συνδέονται μεταξύ τους και σχηματίζουν μια πολιτεία από νέον που απλώνεται μέχρι το άπειρο. 

Άνθρωποι, δίποδα όντα με ψυχή, με γνώση, με νοημοσύνη, με ψυχολογικά κενά, με ευσεβείς πόθους, με τέρατα που κοιμούνται μέσα τους.

Άνθρωποι που φεύγουν, που μένουν, που παραιτούνται. 

Άνθρωποι που μας λείπουν, που μισούμε, που πεθαίνουν 
ή που πέθαναν.


Ανθρωποκεντρικός ο κόσμος και εγωκεντρικός ο άνθρωπος.

Κυριακή 6 Οκτωβρίου 2013

Νωχελικές Κυριακές

Περπατώντας στο δρόμο αν ακούσεις προσεκτικά παρατηρείς τον μονότονο αλλά απόλυτο στο μέτρο βηματισμό των ανθρώπων. Το ένα βήμα διαδέχεται το άλλο. Απαραίτητη προϋπόθεση για να μπορέσει κανείς να κινηθεί. 
Ένα βήμα τη φορά, ένα βήμα την ημέρα, ένα βήμα μπρος και όχι τρία βήματα πίσω. 

Η πόλη δεν έχει αλλάξει πολύ. Τα στέκια που υπήρχαν έχουν ελάχιστα διαφοροποιηθεί. Ή καλύτερα έχουν μετατοπιστεί προς τα δυτικά. Το συναίσθημα βέβαια είναι εντελώς διαφορετικό. Άλλο περίμενες και άλλο βρήκες. Αλλά αυτό είναι η πραγματικότητα. Η ωμή και δίχως ίχνος συμπόνιας πραγματικότητα. Δε χωράει αμφιβολία ότι είναι μια καινούρια αρχή. Όχι για σένα. Για μένα. Μαζί ή χώρια λοιπόν, εγώ πρέπει να ανταπεξέλθω. 

Κυριακή σήμερα. Έβγαλε ήλιο μετά από μια μικρή διακοπή επαναλαμβανόμενων συννεφιασμένων καθημερινών. Ξέρεις ότι σιχαίνομαι τις Κυριακές. Κι αν δε στο είχα πει ποτέ, στο λέω τώρα. Τις σιχαίνομαι. Είναι νεκρές μέρες. Ψόφιες. Καταδικασμένες σε μια νωχελικότητα. Κουλουριασμένες σαν τα φίδια τον χειμώνα. Η μοναδική Κυριακή που δε θα νιώθω όπως σήμερα θα είναι εκείνη που θα ξυπνήσουμε μαζί, στο ίδιο σπίτι, θα φτιάξουμε καφέ φίλτρου με άρωμα και θα καθίσουμε με μπλεγμένα πόδια σε έναν καναπέ που θα 'χει δίπλα ένα παράθυρο που θα βλέπει θάλασσα. Και έξω θα βρέχει και οι σταγόνες θα πέφτουν στο τζάμι. Αλλά δε θα μας νοιάζει. Κι εγώ θα συνεχίζω να σ' αγαπώ με τον δικό μου ελαττωματικό τρόπο. 

Παρασκευή 20 Σεπτεμβρίου 2013

Μπουρδολογίες με ύφος.

Λοιπόοοοοοοοοοοον.
Επειδή τα πράγματα έχουν σοβαρέψει εδώ και αρκετό καιρό και επειδή έχω να γράψω κάτι που να εκφράζει την άποψή μου για το κατά πόσο και το πόσο κατά διαόλου πάμε και λόγω των γεγονότων των τελευταίων ημερών, είπα να πω κι εγώ τη μαλακία μου γιατί είδα ότι σε όλα τα σόσιαλ μίντια κάνετε πάρτυ με τις απόψεις σας.

Να ξεκαθαρίσω κατιτίς ευθύς εξ'αρχής. Δεν είμαι αναίσθητη, δεν έχω κανένα πρόβλημα με την ελευθερία του λόγου, κινούμαι σε αριστερές γραμμές και όσοι με ξέρετε, καλά κάνετε και δε θα με παρερμηνεύσετε σε ό,τι γράψω σε τούτο το ρημαδομπλόγκι μου. Όσοι δε με ξέρετε, ε, δε χάσατε και τίποτα το σπουδαίο.

Είναι τώρα 2 μέρες που έχετε ξεσκιστεί σε κάθε είδος σόσιαλ μίντια και ποστάρετε, γράφετε, καταδικάζετε, κάνετε βρε παιδιά μου την δική σας επανάσταση- να το θέσω έτσι, χωρίς να θέλω να σας καλοπιάσω. Ο καθένας έχει την γνώμη του και εγώ τη δική μου. Και συμφωνώ απόλυτα με αυτή την ελευθερία/ το δικαίωμα όλων των απανταχού ανθρώπων. Αλλά ρε παιδιά... από το γαμημένο το facebook θα κάνετε την επανάστασή σας; Δηλαδή να με συμπαθάτε... αλλά το βρίσκω τουλάχιστον γελοίο. 

Αυτά που πρεσβεύει η οντότητά σου, κατέβα να τα διεκδικήσεις στο δρόμο. Όχι μπροστά απ' το λαπτοπ σου γαμώ το κέρατό μου. Αν πάλι δε θες, ε κάτσε σπίτι σου και σταμάτα να ασχολείσαι. 

Επαναστάτες μέσω διαδικτύου δε νομίζω να υπάρξουν. 

Γίναμε όλοι δαίμονες του πληκτρολογίου και επί παντός επιστητού γνώστες και το παίζουμε αριστεριστές και αρχίδια με την-α-ρίγανη. Και ναι, σκότωσαν έναν άνθρωπο. Και ναι, νοιάζομαι. Και ναι, είναι μια πράξη που εγώ τουλάχιστον δε μπορώ να βρω τις κατάλληλες λέξεις να την περιγράψω γιατί πιστεύω ότι δεν υπάρχουν. Αλλά όχι να μου γράφεις εσύ κείμενο και να μιλάς για τον αποθανόντα λες και ήσασταν μαζί στο στρατό ενώ ούτε ένα τραγούδι του δεν είχες ακούσει. Και σε κάθε περίπτωση, δε πρέπει να σταθούμε σε αυτό. Αλλά στην πράξη ως πράξη (φόνος) και στο τι υποκρύπτει. Θυμηθείτε το πρόσωπο του τέρατος του Μάνου. Μην το θυμάστε όμως μόνο κάθε Τρίτη πρωί επειδή έγινε ένα τέτοιο σκηνικό. Να το θυμάστε καθημερινά. Γιατί εμείς οι άνθρωποι ξεχνάμε κι εύκολα. Και όπως τραγουδάει και η Δημητριάδη "δε θα πεθάνει μόνος, τσάκισέ τον". Όχι λοιπόν να γίνουμε σαν την κυρά που πάει στην εκκλησία όποτε της θυμάται και το παίζει θεούσα. Λίγη σοβαρότητα.

Σοβαρευτείτε. Ανταλλάξτε απόψεις με τον πραγματικό κόσμο. Όχι μέσω του... μάτριξ.

Μπουρδολογίες με ύφος είναι και οι δικές μου. Γι' αυτό και δε κοινοποιώ πλέον τίποτα δικό μου στα σόσιαλ μίντια. Όποιος με διαβάζει, θα με αναζητήσει και θα με διαβάσει. Δεν εκμηδενίζω το γεγονός, απλά δε θα μπω στη διαδικασία να το σχολιάσω. Γιατί δεν έχω να σχολιάσω κάτι. Γιατί είναι μια πράξη ειδεχθής. Και δεν χρειάζονται λόγια. Πράξεις χρειάζονται.

Δευτέρα 8 Ιουλίου 2013

Το "τώρα" είναι φτωχό.

Όταν είσαι 17 μπορείς εύκολα να πάρεις μια απόφαση ζωής. Δε καταλαβαίνεις ότι είναι όντως απόφαση ζωής. Νομίζεις ότι είναι σαν το κλασσικό "τι θα φάμε σήμερα". 
Στα 24 θέλεις να κάνεις το ίδιο. Να πάρεις μια απόφαση ζωής αλλά το σκέφτεσαι και το ξανασκέφτεσαι και τη μια λες "ναι" την άλλη λες "ίσως" την τρίτη λες "όχι". 
Δεν είμαι χαμαιλέοντας. Δεν εξοικειώνομαι εύκολα με το περιβάλλον μου και η αλήθεια είναι ότι φοβάμαι και τις αλλαγές. 
Τα τρένα γίνανε αεροπλάνα και οι σχολές, δουλειά ή μεταπτυχιακά ή δε ξέρω τι άλλο. 
Κι εμείς γίναμε φτωχοί, λειψοί και μόνοι. 

Πήρα χτες ένα μπουκαλάκι από 'κείνα που φυσάς μέσα στον κύκλο και βγάζουν μπουρμπουλίθρες. 
Όλος ο κόσμος εγκλωβισμένος μέσα σε μπουρμπουλίθρες έτοιμες να σκάσουν, αφού πρώτα περάσουν ξυστά η μια την άλλη, ακουμπώντας- τελικά- σε κάποια επιφάνεια. Σύντομη πορεία ζωής. Φθίνουσα.

Θα έρθω να σε αναζητήσω κάποια στιγμή. Όχι όμως ακόμα. Γιατί ακόμα οι μνήμες είναι νωπές και οι πληγές στάζουν με αίμα. Μπορεί να μη σε βρω ποτέ. Μπορεί και να σε βρω εκεί που σε άφησα ένα βράδυ στο τέλος το Αυγούστου. Να με αποχαιρετάς προτού μπω στο πλοίο για την κόλαση της πρωτεύουσας και τον πυρετό της εξεταστικής. 

Μου αρέσουν τα Χανιά τον χειμώνα ή έτσι θυμάμαι. Μπορεί και να το δοκιμάσω. Ξανά. Στα 24. 
Και ίσως πιστέψω στο "για πάντα" και στα λιμάνια που δένουν πλοία που δε φεύγουν ποτέ για πουθενά και τα κατασπαράζει και τα δυο ο καιρός μαζί. Σφιχταγκαλιασμένα. 


Κυριακή 7 Ιουλίου 2013

Αναζητείται.

Αναζητείται: κοινός τόπος, βράδια σε ταράτσες, χάζεμα αστεριών, ζεστές μέρες και κρύες νύχτες, μακρινοί προορισμοί, μεθυσμένα τσιγάρα, τσαλαβουτήματα σε παραλίες, άραγμα σε παγκάκια, γεμάτες αγκαλιές, ξεχασμένες αναμνήσεις και εσύ για να ξεχειμωνιάσουμε μαζί. 

Πέμπτη 4 Ιουλίου 2013

Στρείδι.

Ακούω το cd των XX. Στο repeat το "angels". 

Είμαστε τόσο εγωιστές που αν παίζαμε σκάκι θα είχαμε μείνει με έναν βασιλιά ο καθείς μας και θα κυνηγιόμασταν γύρω-γύρω επ' άπειρον χωρίς να θέλει κανείς μας να παραδεχτεί ότι είμαστε ισόπαλοι. 

Χτες βράδυ τριγύριζα κάπου γνώριμα. Σε σκέφτηκα. Σε ξανασκέφτηκα. Αλλά αυτά είναι ετεροχρονισμένες λέξεις αραδιασμένες εδώ. 

Ετεροχρονισμένες ιδέες, μνήμες, λόγια. Όλα. 

Παρελθόν, παρόν και μέλλον. Όλα αυτά μαζί και το καθένα χώρια.

Τις απαντήσεις μου τις έχω. Ξέρω. Γνωρίζω. Για σένα μόνο υποθέσεις μπορώ να κάνω και κάνω και μάλλον για ακόμα λίγο- ή πολύ- καιρό, θα συνεχίσω να κάνω.

Κοινό τόπο δεν έχουμε. Αυτό και μόνο. 

Μη φοβάσαι να λες "εγώ". Στο είπα και χτες. Είναι ό,τι πολυτιμότερο έχεις και θα το έχεις για πάντα. Είτε το θες, είτε όχι. Τα "εγώ" μας τα χτίζουμε και τα υψώνουμε όσο και σε όσους θέλουμε εμείς. 

Θα ήθελα να σε δω. Όχι γενικά. Ειδικά. Εγώ.



Το στρείδι παραμένει κι ας έχει φύγει το σημάδι από τον λαιμό.

Δευτέρα 1 Ιουλίου 2013

Αυτό.

Όποιος έχει ως αυτοσκοπό την ευτυχία είναι καταδικασμένος να μην τη βιώσει ποτέ.
Γιατί στο τέλος, τα βιώματα είναι αυτά που σε ορίζουν ως ον και καθορίζουν τις συμπεριφορές σου.
Ίσως σε μια άλλη ζωή να τα ξαναπούμε. Σε αυτήν που θα είμαστε και οι δύο γάτες.

Παρασκευή 21 Ιουνίου 2013

21 Ιουνίου 2013

Ευτυχώς που υπάρχω κι εγώ και αποτυγχάνω συνεχώς γιατί τόση πρόοδος σ' αυτό τον κόσμο μού είναι αβάσταχτη.

Τετάρτη 19 Ιουνίου 2013

Χάος, σελίδα 367.

Η εντροπία λέει είναι ένα μέγεθος που σου "μετρά" την αταξία.
Όσο μικρότερη τιμή έχει, τόσο πιο τακτοποιημένος είσαι.
Συνδέεται και με την κινητική ενέργεια.
Όσο μικρότερη τιμή έχει, τόσο πιο αποβλακωμένος είσαι.
Και όπως σε "κόβω" μάλλον έχεις μικρή εντροπία αγαπητέ μου.

Βαρέθηκα να σου γράφω για Φυσική.
Θες να σου μιλήσω για την πραγματική ζωή;
Θες να μου μιλήσεις εσύ;
Γενικά ρε παιδί μου, θες να μου μιλήσεις;
Όχι;
Εντάξει.
Θα μιλήσω εγώ.
Θα σου μιλήσω εγώ.

Φοβάμαι ότι έκλεψα το μέλι απ'την φωλιά και με κυνηγάει όλο το μελίσσι να με φάει ζωντανή.
Φοβάμαι ότι κάποιος με έχει πείσει ότι έχω κλέψει αυτό το μέλι, ενώ αυτό που μου λέει το πράγμα που ονομάζω "εγκέφαλος" είναι ότι "το μέλι το αξίζεις". Το μέλι έχει μεγάλο ιξώδες. Το ήξερες; Ναι; Κι εγώ.

Χτες είδα στον ύπνο μου ότι πέθανες. Ναι, πάλι. Αυτή τη φορά σε έθαψα όμως. Δε σε άφησα να σε φάνε οι γύπες όπως την προηγούμενη. Ναι, μάλλον με έπιασε η καλοσύνη. Αλλά όπως και να έχει το αποτέλεσμα ήταν ίδιο. Πέθανες.

Το θέμα είναι ότι τελευταία πεθαίνεις πολύ συχνά. Και μάλιστα κάθε φορά έχεις και διαφορετικό όνομα, πρόσωπο, φωνή και χρώμα. Ναι, τα όνειρα έχουν χρώμα. Το έμαθα πρόσφατα. Νόμιζα ότι ήταν ασπρόμαυρα αλλά τελικά μου το χάλασαν.

Άνοιξα σε τυχαία σελίδα την Φυσική σήμερα και έπεσα πάνω στο κεφάλαιο με τίτλο "Χάος".
"Χάοσα", όπως έλεγες κι εσύ και ποτέ δεν έμαθα πώς γράφεται η αυτοσχέδια λέξη σου.
Δε πειράζει.
Δεν είναι όλα ντετερμινιστικά θαρρώ τελικά.

Θα ξαναγυρίσω στην Φυσική. Μπορεί να μην την καταλαβαίνω απόλυτα και να έχουμε μια σαδομαζοχιστική σχέση αλλά τουλάχιστον σε αυτή τη σχέση έχω την θέση που θέλω.

Σάββατο 8 Ιουνίου 2013

Ο Τζακ και η δυστοπία (μέρος γου)

Ο Τζακ κατοικούσε στην γυάλα με αριθμό 962Α στον όροφο με το σύμβολο «-0-». Η διάταξη του οικοδομήματος ήταν κυκλική. Έμοιαζε με κούφιο κύλινδρο καθώς στο εσωτερικό μέρος του υπήρχε ένα προαύλιο που πάντα κυκλοφορούσαν επιτηρητές και παρατρεχάμενοι. Περιμετρικά υψώνονταν όροφοι. Όλοι είχαν διαφορετικά σύμβολα. Όλοι αποτελούνταν από γυάλες τοποθετημένες με ψυχαναγκαστική διάταξη ανά όροφο. Οι αριθμοί τους ήταν ίσοι. Οι αποστάσεις τους ήταν ίσες. Η κλίση που είχαν ήταν ίση. Όλα ήταν συμμετρικά. Μια τέλεια συμμετρία με περίμετρο 2πr.

Στην γυάλα με αριθμό 972Ω ήταν τοποθετημένη μια κοπέλα με κόκκινα μαλλιά και μωβ μάτια. Η θέση της γυάλας αυτής ήταν έναν όροφο πάνω και μια θέση δεξιά από την γυάλα του Τζακ. Η κοπέλα δεν είχε όνομα. Κανείς δεν είχε όνομα.

Ένας διαπεραστικός θόρυβος ακούγεται ξαφνικά. Τα επίπεδα διαπερατότητας ήχου στις γυάλες είναι αυξημένα. Είναι η στιγμή της εκτέλεσης και οι επιτηρητές θέλουν όλοι όσοι βρίσκονται περιμετρικά του προαυλίου να την παρακολουθήσουν. Δύο παρατρεχάμενοι με λευκές στολές- πράγμα το οποίο υποδήλωνε την θέση τους στην ιεραρχία- φαίνονται να ξεπροβάλουν από μια σιδερένια πόρτα. Κρατούν την κοπέλα με τα κόκκινα μαλλιά. Αυτή αντιστέκεται και προσπαθεί να τους καθυστερήσει γέρνοντας το σώμα της νευρικά προς τα πίσω. Φοράει μάσκα όπως όλοι όσοι δεν είναι σε γυάλα και είναι αλυσοδεμένη. Τα μαλλιά της ταλαντεύονται στον αέρα και ακολουθούν τις νευρικές κινήσεις της με μια μικρή διαφορά φάσης. Οι παρατρεχάμενοι μαζί με την κοπέλα έχουν φτάσει πλέον στο κέντρο του προαυλίου. Εκεί περιμένουν δύο επιτηρητές και ένας ανώτερος. Οι επιτηρητές είναι ντυμένοι στα μαύρα ενώ ο ανώτερος ξεχωρίζει από τους δύο άλλους καθώς φοράει μια φωτεινή μάσκα. Οι παρατρεχάμενοι βάζουν την κοπέλα να γονατίσει. Τα δεσμά της ματώνουν τα χέρια. Αίμα. Ασυνήθιστο θέαμα αυτές τις μέρες. Ο ανώτερος κοιτάει τον παρατηρητή στα δεξιά του και του γνέφει. Ο παρατηρητής κάνει δύο βήματα και με μια βίαιη κίνηση αφαιρεί την μάσκα από την κοπέλα. Το αίμα από τα χέρια της στάζει στο έδαφος. Σταγόνες. Μια, δύο, τρεις. Η κοπέλα προσπαθεί να ανασάνει αλλά καταλαβαίνει ότι πνίγεται. Το βλέμμα της δεν είναι όμως κενό. Τα μωβ μάτια της έχουν ανοίξει διάπλατα. Προσπαθεί να βρει οξυγόνο. Μάταια. Λίγο πριν το τέλος, κοιτάζει ψηλά εκεί που βρίσκεται ο Τζακ και παρακολουθεί με απάθεια αυτό που διαδραματίζεται. Τα βλέμματά τους διασταυρώνονται. Η κοπέλα χωρίς όνομα δακρύζει ενώ ο Τζακ την παρακολουθεί να πεθαίνει. Τα μάτια κλείνουν. Το σώμα πέφτει άψυχο στο έδαφος.

Η μνήμη σε όσους κατοικούν στην «μπαταρία» είναι κάτι εντελώς υποκειμενικό. Λόγω των μειγμάτων που μοιράζουν οι επιτηρητές με απόλυτη ακρίβεια τρεις φορές την ημέρα, όσοι είναι τοποθετημένοι στις γυάλες βρίσκονται σε μια σχεδόν μόνιμη κατατονία. Ο Τζακ προσπάθησε να θυμηθεί την κοπέλα. Ήταν σίγουρος ότι είχε κοιτάξει τουλάχιστον μια φορά προς τα πάνω. Θα έπρεπε να την θυμόταν. 


(συνεχίζεται...)

Παρασκευή 7 Ιουνίου 2013

Ο Τζακ και η δυστοπία (μέρος βήτα)

Στην περιοχή Άλφα, η οποία βρίσκεται δίπλα από την «μπαταρία» υπάρχει ένα κτήριο που κάποτε φιλοξενούσε ένα ινστιτούτο γενετικής μηχανικής. Οι επιτηρητές μαζί με άλλους παρατρεχάμενούς τους, το έχουν διατηρήσει σε άψογη κατάσταση. Φήμες λένε ότι πριν ο Τζακ και οι όμοιοι του μεταφερθούν στην «μπαταρία», βρίσκονταν εκεί. Και όλοι οι υπόλοιποι πριν από αυτούς. Αλλά αυτό είναι απλά μια ακόμα εικασία.

Ο αέρας είναι μολυσμένος. Όσοι κυκλοφορούν στους δρόμους είναι αναγκασμένοι να φορούν μάσκες. Τα φίλτρα στους εσωτερικούς χώρους αλλάζονται κάθε βδομάδα από ρομπότ.

Τα έμβια δεν έχουν πλέον σπίτια. Ζουν σε κάψουλες στοιβαγμένες η μια πάνω στην άλλη σε τεράστια κτήρια που είναι φτιαγμένα από σκουριασμένο σίδερο και γυαλί. Τα πάντα εδώ είναι φτιαγμένα από αυτά τα δύο υλικά. Τα δέντρα εξαφανίστηκαν εδώ και τόσο καιρό που ακόμα και η ανάμνηση αυτών είναι αδύνατη.

Η κυκλοφορία στο δρόμο ελέγχεται αυστηρά. Κάθε 50 μέτρα και ένα σημείο ελέγχου. Για να διαχωρίζεται η «μέρα» από τη «νύχτα», μιας και ο ουρανός είναι πάντα γκρι, έχουν τοποθετηθεί μεγάλα φωτεινά πλαίσια με φώτα νέον σε κόκκινη απόχρωση που μετρούν αντίστροφα. Μετρούν από το 19 έως το μηδέν. Κανείς δε γνωρίζει αν υπάρχει αντιστοιχία με την παλιά μέτρηση του χρόνου σε ώρες και λεπτά. Τα ρολόγια δεν λειτουργούν πια. Σταμάτησαν έναν Νοέμβρη στη 1:23 ακριβώς. Ούτε εποχές υπάρχουν πια. Όλα είναι ένας ατελείωτος χειμώνας. Η θερμοκρασία είναι σταθερά κάτω από το μηδέν εδώ και χρόνια.

Σήμερα ο ουρανός ήταν μαύρος. Στάχτη ξεκίνησε να σκεπάζει τους δρόμους. Το φωτεινό πλαίσιο με την κόκκινη απόχρωση ξαφνικά μηδένισε και η κυκλοφορία απαγορεύτηκε άμεσα. Από τα μεγάφωνα ακούγονταν ήχοι που έμοιαζαν με σήματα μορς. Τα μεγάφωνα αυτά εκπέμπουν κύματα ήχου και όλα τα έμβια έχουν στον κρόταφό τους έναν δέκτη ο οποίος δέχεται το σήμα των πρώτων και το αποκωδικοποιεί. Δεν υπάρχει ομιλούμενη γλώσσα.

Ο Τζακ άνοιξε τα μάτια του και έμεινε ακίνητος. Πάνω από τη γυάλα υπήρχαν δύο επιτηρητές. Με ένα αντικείμενο που έμοιαζε με σύριγγα πήραν ένα δείγμα από το ροζ ζουμί και το άδειασαν μέσα σε έναν δοκιμαστικό σωλήνα με ένα διαφανές υγρό. Το μείγμα έγινε μωβ. Δε φάνηκε να ανησυχούν. Έβγαλαν ταυτόχρονα έναν ήχο σαν να κατέληγαν και οι δύο στο ίδιο συμπέρασμα για ένα όχι και τόσο σημαντικό θέμα. Κοίταξαν τον Τζακ. Έπιασαν την άκρη από το βύσμα που ήταν συνδεδεμένο με το δεξί του χέρι και «άδειασαν» ένα μπλε υγρό μέσα του. Τα μάτια του Τζακ αρχικά γούρλωσαν και μια φλέβα πετάχτηκε στο αριστερό μέρος του λαιμού του σαν κάποιος να τον έπνιγε. Έπειτα από μια ή δύο στιγμές, τα μάτια του «άδειασαν» και προοδευτικά έκλεισαν.  Η πρωινή επιτήρηση είχε τελειώσει.


Η γυάλα χαρίζει μια σχεδόν αποστειρωμένη ησυχία. Ο καθένας είναι απομονωμένος από τον διπλανό του. Καμιά φορά οι επιτηρητές μειώνουν το επίπεδο απομόνωσης και η γυάλα αποκτά μια διαπερατότητα ήχου. Συνήθως αυτό συμβαίνει όταν κάποιος πρέπει να εκτελεστεί στον προαύλιο χώρο της «μπαταρίας». Οι επιτηρητές είναι σαδιστές. Αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για να ανέβει κάποιος σε αυτό τον βαθμό της ιεραρχίας. Σήμερα θα γινόταν η 86.2013η εκτέλεση. Η συγκεκριμένη εκτέλεση ήταν μη προκαθορισμένη. Υπήρξε μια αναταραχή πριν μερικές «ημέρες» στην «μπαταρία» λόγω μιας γενετικής ανωμαλίας. 

Συνήθως όσοι μεγαλώνουν στις γυάλες δεν εμφανίζουν δευτερογενή χαρακτηριστικά του φύλου. Δεν αναπτύσσουν σεξουαλικές επιθυμίες. Δεν παράγουν τεστοστερόνη ή άλλες ορμόνες και τα επίπεδα των φερομόνων είναι εκμηδενισμένα. Η αναταραχή προκλήθηκε όταν παρατηρήθηκε ότι στη γυάλα με νούμερο 972Ω το ποσοστό ορμονών ήταν αυξημένο. 


(συνεχίζεται...)

Ο Τζακ και η δυστοπία (μέρος άλφα)

Αυτή είναι η αρχή της ιστορίας του Τζακ. 

Ουδεμία σχέση είχε ο Τζακ με τις συνονόματες διάσημες περσόνες των περασμένων ετών.

Ο Τζακ μεγάλωσε σε μια γυάλα. Στρογγυλή, ελαφρά γρατζουνισμένη και γεμάτη από πηχτό ροζ ζουμί. Υπήρχε πάντα κάποιος εκεί γύρω να τον προσέχει. Το πρόγραμμα διατροφής ήταν αυστηρό. Μία χούφτα μιζέριας το πρωί, μια χούφτα μίσος το μεσημέρι και μια τελευταία χούφτα εφιάλτες το βράδυ και την επόμενη μέρα ξανά απ'την αρχή. 

Ο Τζακ ήταν γεμάτος τρύπες- υποδοχές για καλώδια τροφοδοσίας ρεύματος. Απ'την μέρα που τον φύτεψαν μέσα σε 'κείνη τη γυάλα έπρεπε να τον τροφοδοτούν με ρεύμα. Η καρδιά δε χτυπά χωρίς ρεύμα εδώ. Και οι άνθρωποι δεν είναι άνθρωποι πια. Η αγάπη και η στοργή που προσφέρει το μητρικό χέρι στο παιδί έχει αντικατασταθεί από αυτόματους πωλητές που μοιράζουν χάπια. Χάπια κατάθλιψης, πόνου, υστερίας, διαστροφής, μίσους, εγκατάλειψης, οργής και κάθε λογής ψυχασθένειας και αρρώστιας. 

Ο ήλιος δεν μπορεί να φανεί στον ουρανό και τα μάτια έχουν να αντικρίσουν άλλο χρώμα εκτός του γκρίζου εδώ και χρόνια. Από τον ουρανό κατά καιρούς πέφτει στάχτη. Σαν χιόνι. Για βροχή ούτε λόγος. Το νερό είναι ελάχιστο και όσο έχει απομείνει φυλάσσεται στο κέντρο της πόλης. Αλλά υπάρχουν χάπια για την δίψα. 

Ο Τζακ ήταν τοποθετημένος μαζί με τη γυάλα του σε ένα κομμάτι της πόλης που το ονόμαζαν "μπαταρία". Πολλοί έλεγαν ότι η "μπαταρία" ήταν το μέρος που τροφοδοτούσε την πόλη με ηλεκτρισμό, ότι οι άνθρωποι στις γυάλες ήταν η κινητήρια δύναμη της πόλης. Κανείς όμως δεν ήταν απόλυτα σίγουρος. Μόνο εικασίες μπορούσε να κάνει κανείς. Η αλήθεια ήταν κάτι που είχε χαθεί μαζί με το γαλάζιο του ουρανού. 

Όλοι όσοι "ζούσαν" στην "μπαταρία" όταν έφταναν την ηλικία του 1,74 βολτ, έπρεπε να περάσουν από επιτροπή για να αποφασιστεί από τους ανώτερους ποια θα είναι η τύχη τους. Οι περισσότεροι θανατώνονταν στο κεντρικό προαύλιο της περιοχής. Τους άδειαζαν έξω από τη γυάλα βγάζοντάς τους τα βύσματα και αυτοί πέθαιναν σε δευτερόλεπτα από ανακοπή. Είπαμε, η καρδία εδώ δε χτυπάει χωρίς ρεύμα. 

Ο Τζακ δε μπορούσε να καταλάβει πόσο καιρό ήταν στην γυάλα. Δεν ήξερε πότε θα έφτανε η ώρα της δικής του κρίσης. Δεν ήξερε να μετράει τις μέρες. Είχε δει πολλούς να πεθαίνουν. Με κάποιους είχε ανταλλάξει κλεφτά βλέμματα τις ώρες που οι επιτηρητές- οι υπεύθυνοι για την διατήρηση της τάξης στην περιοχή αυτή- δεν κοίταζαν. 

Στην "μπαταρία" δε μπορεί κανείς να μιλά με κανέναν. Είναι αδύνατο εκ των πραγμάτων, αλλά απαγορεύεται ακόμα και να ανταλλάσσει κανείς βλέμματα με τον διπλανό του. Έτσι κι αλλιώς πλέον δεν υπάρχει ομιλούμενη γλώσσα. Το αλφάβητο καταργήθηκε. Ο μόνος τρόπος επικοινωνίας είναι μέσω νευρικών ώσεων και καταγραφή αυτών σε ηλεκτρονικό υπολογιστή. Η συνεννόηση γίνεται μέσω βιοαισθητήρων που λειτουργούν ηλεκτροφυσιολογικά. 

Τα έμβια δεν έχουν όνομα πλέον. Αναγνωρίζονται από τα δεδομένα που παραλαμβάνονται μέσω του βύσματος στο χέρι τους. Όλοι είναι γεμάτοι βύσματα. 


(συνεχίζεται...)

Πέμπτη 6 Ιουνίου 2013

Στον Κ.

Πριν λίγες μέρες έγραψα κάτι που ενδέχεται να στο επισυνάψω παρακάτω. Μπορεί μέχρι να τελειώσω αυτό το κείμενο να το μετανιώσω, μπορεί τελικά να μη σου στείλω και το mail. Θα δείξει.

Τελευταία με απασχολεί το αν η ευτυχία είναι κάτι υπαρκτό. Μεταξύ μας, νομίζω ότι είναι απλά μια λέξη, που θα ανοίξεις ένα λεξικό και θα βρεις μια ετυμολογία- αλλά ακόμα και γι' αυτό έχω τις αμφιβολίες μου. Δεν είναι ότι δεν είμαι χαρούμενη- κατά καιρούς μάλιστα, είμαι πολύ χαρούμενη- αλλά ευτυχισμένη δε νιώθω. Και δε μπορώ και να θυμηθώ πότε ήταν η τελευταία φορά που ένιωσα ευτυχισμένη ή κάτι παρεμφερές. 

Αλλά αυτά είναι πράγματα που μάλλον δε θα πρέπει να με απασχολούν. Μπορεί και να πρέπει αλλά να μην είναι και η κατάλληλη στιγμή. Μπορεί και να είναι η κατάλληλη στιγμή αλλά να μη πρέπει. Σε μπέρδεψα; 

Το θέμα είναι ότι δε πιστεύω στην ευτυχία. Δε ξέρω αν την θέλω ή αν την αναζητώ ή αν την αναζητώ με λάθος τρόπο ή αν προσπαθώ να τη βρω μέσα από λάθος ανθρώπους. Ξέρω ότι δεν μπορώ να ελπίζω σ' αυτή. Η ευτυχία είναι πλασματική. Έτσι νομίζω. Αλλά ακόμα κι αν δεν είναι, τότε σίγουρα δεν είναι άπειρη και δε μπορεί κανείς μας να τη νιώσει στο πετσί του απόλυτα. Μπορεί να λέω και μαλακίες.

Αυτό που καταλαβαίνω είναι ότι οι άνθρωποι ελπίζουν. Σε οτιδήποτε θέλουν να συμβεί. Αλλά σε πόσους συμβαίνει αυτό που πραγματικά θέλουν; Μάλλον σε ελάχιστους. Και όταν η ελπίδα εξαφανιστεί, τη θέση της παίρνει η απογοήτευση- μεγάλη, μικρή, μερική ή ολική. Με το πείσμα δε ξέρω τι μπορεί να καταφέρει κανείς. Πιθανολογώ ότι μπορεί να κάνει τα πράγματα χειρότερα. Γιατί σε μια εξίσωση που υπεισέρχεται το πείσμα μάλλον υπεισέρχεται αυτόματα και ο εγωισμός. Και για να το πάω και λίγο μαθηματικά το θέμα, όταν έχουμε ένα τριώνυμο με πεδίο ορισμού το σύνολο των πραγματικών και η διακρίνουσα βγει αρνητική, τότε το τριώνυμο δεν έχει λύση. Και τότε εκεί τελειώνει η άσκηση. Και λυπάμαι πάρα πολύ που δε ζούμε σε πεδία ορισμού μιγαδικών γιατί το i^2=-1.

Όχι, δεν παίρνω ναρκωτικά και τα γράφω όλα τόσο μπερδεμένα, αλλά το μυαλό μου παίρνει πολλές στροφές και κάνω παραλληλισμούς της πραγματικής ζωής άλλοτε με τη φυσική και τα κύματα, την έλξη, την δράση-αντίδραση, και άλλοτε με τα μαθηματικά και τις πιθανότητες.

Μπορεί να φταίνε και τα γονίδια. Αν υπάρχει γονίδιο για την ευτυχία. Μπορεί να είμαι μια γενετική ανωμαλία- όπως και τόσοι άλλοι που ίσως κάπου αλλού νιώθουν το ίδιο. Μπορεί να φταίει και κάποιο παιδικό τραύμα. Μπορεί να φταίω και μόνο εγώ- πράγμα πιο πιθανό γιατί πάντα ψάχνω να κατηγορήσω κάποιον άλλο αντί να κοιτάξω τα χάλια μου. 

Έστειλα ένα κείμενό μου σε ένα περιοδικό. Δεν μου έχουν απαντήσει ακόμα. Θα ήθελα πολύ να μου απαντήσουν βέβαια. Και να μου πουν ότι "αυτό που έγραψες μας αρέσει και θα το δημοσιεύσουμε στο επόμενο τεύχος". Αλλά μάλλον αυτά είναι όνειρα θερινής νυκτός. 

Όνειρα. Καλά είναι και τα όνειρα, αλλά κρύβουν πάλι μέσα τους την ελπίδα. Και μάλλον με φοβίζει η ελπίδα. Από την άλλη, μάλλον είναι αυτή που μας κρατάει και ζωντανούς. Ή έτσι λένε.

Θα στο επισυνάψω το κείμενο τελικά. Θα σου στείλω και το mail. 

Να πέσεις για ύπνο, 

Η κοπέλα με τα δύο ονόματα και τα ψυχολογικά σκαμπανεβάσματα που αγάπησες.

Τετάρτη 5 Ιουνίου 2013

Χάπι(ness)

Δεν αρκεί μόνο μια στιγμή ευτυχίας για να νιώσεις καλύτερα.
Η ευτυχία δεν είναι χάπι να το πάρεις να σου περάσει ο πόνος.
Γιατί ακόμα και τα χάπια που καταπίνεις σχεδόν καθημερινά, σου απαλύνουν τον πόνο ίσα- ίσα για να αποκτήσεις την ψευδαίσθηση ότι είσαι ικανός να αντέξεις μέχρι την επόμενη δόση αναλγητικού.

Δεν αρκεί μόνο μια στιγμή. Σε κανέναν μας. Ξέρω τι θα μου πεις και θα συμφωνήσω, πως ναι, είμαστε άπληστοι και πλεονέκτες και εγωιστές.
Αλλά πες μου, μπορείς εσύ να αρκεστείς σε ένα βράδυ; Σε μια "καληνύχτα" μισή και βιαστική;

Δεν αρκεί μόνο ένα βλέμμα για να με πείσεις. Τα βλέμματα είναι σαν ένας πίνακας αφηρημένης τέχνης. Είναι ρευστά σαν τα ρολόγια του Νταλί. Είναι διφορούμενα. 

Δεν αρκεί ένα χάδι στον ώμο για να με σώσεις. Τα χάδια είναι επιτηδευμένα. Πολλές φορές είναι και ψεύτικα. 

Δεν αρκεί τίποτε και κανείς. 

Η ευτυχία είναι μόνο μια λέξη.

Η πραγματική ευτυχία δε μπορεί να περιγραφεί από λεξικά καμίας γλώσσας. Ούτε να χωρέσει σε καλοντυμένα βιβλία, παραγεμισμένες βαλίτσες, ερωτικά γράμματα και αναμνηστικές φωτογραφίες.

Η πραγματική ευτυχία δεν ξέρω καν αν υπάρχει.

Παρασκευή 31 Μαΐου 2013

Αντίγραφα.

Διαδρομές.

Πάνω - κάτω το δρόμο, το σπίτι, μέσα σε λεωφορεία, σε αυτοκίνητα, με τα πόδια.

Διαδρομές. 

Κατεστραμμένοι άνθρωποι που κινούνται μηχανικά. Αναπνέουν μηχανικά. 
Απαλλοτριωμένες ψυχές περιπλανιούνται εδώ και 'κει κουβαλώντας στην πλάτη αυτό που ονομάζουν "ζωή".

Όλοι, μηδενός εξαιρουμένου, είναι κατεστραμμένοι. Άλλοι λιγότερο, άλλοι περισσότερο. 

Στο φανάρι μια ετοιμοθάνατη περιμένει να διασχίσει το δρόμο. Έχει τα χέρια ανοιχτά και υψωμένα σα να επικαλείται μια ανώτερη δύναμη. Μάτια γεμάτα προσμονή για το αναπόφευκτο.

Στη γωνία ένα πρεζόνι ρουφάει τη δόση του. Τα μάτια κλείνουν καθώς εισπνέει τον θάνατο. Δευτερόλεπτα μετά, τα ανοίγει. Το βλέμμα του έχει το χρώμα της ηδονής. 

Στο αυτοκίνητο που περνάει δίπλα μου, ένα ζευγάρι. Καλοκαίρι, ανοιχτή οροφή, ξανθά μαλλιά να ανεμίζουν. Χέρια που εξέχουν από το πλάι και παίζουν με τον αέρα θέλοντας να πιάσουν μια χούφτα οξυγόνο. Δύο ζευγάρια μάτια γεμάτα ματαιοδοξία.

Παρακάτω, μια έγκυος. Περπατάει στο πεζοδρόμιο. Η κοιλιά της σχεδόν φτάνει ως το λαιμό. Μέσα της κολυμπάει ένας- ακόμη- άνθρωπος. Ένα δαχτυλίδι στο πρησμένο χέρι της αντικατοπτρίζει την ένδειξη παντοτινής αγάπης και αφοσίωσης. 

Σε έχω συναντήσει σε όλες τις πιθανές εκδοχές σου. Σε όλους τους δρόμους που περπάτησα. Κάθε βράδυ που σπαταλήθηκα. Σε κάθε απομεινάρι καπνού. Σε κάθε τίναγμα τσιγάρου. Σε κάθε ανάσα και σε κάθε φόβο. Μέσα σε θολά βλέμματα και μεθυσμένους διαλόγους. Σε όλα τα αμήχανα γέλια των ανθρώπων και τις τυπικές χειραψίες για "καληνύχτα". Στα τσαλακωμένα σεντόνια και σε κάθε οργασμό. 

Όλες οι πιθανές σου εκδοχές με απογοήτευσαν και γνωρίζω καλά ότι το πρωτότυπο δε το κατέκτησα ποτέ.

Τετάρτη 29 Μαΐου 2013

Μισανθρωπισμός μιας Τετάρτης.

Μια έξοδο. 
Άλλοι στην Αττική οδό, άλλοι μια έξοδο διαφυγής, από τη ζωή, την ρουτίνα, την χώρα. 
Γενικά. 
Μια έξοδο.
Λέγεται ότι οι πόρτες λειτουργούν ως εξής: τις τραβάς ή τις σπρώχνεις- αυτό το γνωστό "έλξατε- ωθήσατε" που οι περισσότεροι το καταλαβαίνουν καλύτερα αν είναι γραμμένο στα Αγγλικά- και κυριαρχεί το πιστεύω ότι "μπορείς να ανοίξεις όποια πόρτα θες" και όχι το τετριμμένο και αν μη τι άλλο μελοδραματικό "όταν μια πόρτα κλείνει, μια άλλη ανοίγει". 

Οι πόρτες όμως μπορεί να θεωρηθούν και ένα είδος επιλογής. "Δε θα πάω από 'δω, αλλά από 'κει". 

Πάντα είχα την ανάγκη να νιώθω ένοχη. Για ό,τι γινόταν και δε με "βόλευε", δε μου άρεσε, δε μου "έκανε". Είναι εκείνες οι στιγμές που αναρωτιέμαι "γιατί αυτό έγινε έτσι;" και "γιατί δεν έγινε αλλιώς;". 

Ο ακρογωνιαίος λίθος που στηρίζει την υπόσταση της ενοχής είναι αυτό το "γιατί". Ξεκινάω την ερώτηση με ένα ερωτηματικό μόριο και απαντάω με έναν αιτιολογικό σύνδεσμο. Ίδιο. Το ένα και το αυτό. Το πολυπόθητο. "Γιατί".

Η ενοχή με την σειρά της, μπορεί να θεωρηθεί σε φυσιολογικά πλαίσια ως ένα κοινό χαρακτηριστικό των ανθρώπων που τους κάνει να είναι... άνθρωποι. Ένας άνθρωπος χωρίς ενοχές θεωρείται ψυχάκι (να και μια γενικότητα!).

Σε τι βαθμό όμως νιώθει ενοχή ένας μέσος άνθρωπος; (στοχαστική ερώτηση, βασανιστείτε)

Η ενοχή όμως έχει και θετικά στοιχεία (αν μη τι άλλο). Ωστόσο, κανείς μας δε θέλει να νιώθει ένοχος γιατί αυτόματα θεωρεί τον εαυτό του δακτυλοδεικτούμενο. 
Δε ξέρω ποιο είναι χειρότερο: ένα δάχτυλο που σε δείχνει μέσα σε ένα πλήθος κόσμου που είναι στραμμένο πάνω σου ή ένα πλήθος κόσμου από μόνο του; 

Υπήρξα ανέκαθεν αγοραφοβική και η κοινωνικότητα είναι ένα ουσιαστικό που δε μπορεί να με προσδιορίσει- γιατί δεν είναι επίθετο (κάπτεν όμπβιους).

Αλλά επειδή το κούρασα, ας γυρίσω στο ζητούμενο.

Πόρτες και έξοδοι- ναι, από εκεί ξεκινήσαμε.

Τελευταία βλέπω παντού εξόδους (όπως ο Τάκης που έβλεπε κύκλους). 
Διεξόδους δε βλέπω. 
Μολονότι τις αναζητάω καθημερινά. Βλέπω πόρτες που ανοιγοκλείνουν αλλά είναι πόρτες που δε συμπαθώ και δε θέλω να διαβώ. 
Μου μοιάζουν περισσότερο για συμπληγάδες και παρά το γεγονός ότι οι αργοναύτες ήταν τυχεροί και τις πέρασαν, βγαίνοντας σχεδόν αλώβητοι, εγώ δε παύω να τις φοβάμαι, όπως και τους λωτούς που νομίζω ότι αν φάω έναν θα ξεχάσω τα πάντα.

Βλέπω βιαστικούς ανθρώπους να τρέχουν στο μετρό να προλάβουν τον συρμό. Οι πόρτες κλείνουν και κάποιοι που δε προλαβαίνουν, δυσανασχετούν. Έντονα. Σκέφτομαι τότε πόσες φορές έχω πει είτε από μέσα μου είτε απ' έξω μου "όχι ρε πούστη μου" για κάθε συρμό που δε πρόλαβα.

Αν το καλοσκεφτείς και κάνεις έναν παραλληλισμό με τις χαμένες ευκαιρίες και τις πόρτες που ποτέ δε θέλησες να ανοίξεις γιατί πίστευες ότι θα έκρυβαν από πίσω από το κόκκινο πέπλο τους- ναι, έτσι φαντάζομαι αυτές τις πόρτες/ευκαιρίες- το ζόνγκ, τότε μπορείς πολύ εύκολα και σχεδόν αβίαστα να καταλάβεις ότι το στραβωμουτσούνιασμα των ανθρώπων που χάνουν τον συρμό δεν προέρχεται από την αναγκαστική υπομονή των 3 λεπτών που πρέπει να επιδείξουν μέχρι να έρθει να τους μαζέψει ο επόμενος συρμός, αλλά από την ατέρμονη επιμονή της ανθρώπινης φύσης να απαρνιέται την αποτυχία. 
(Κάθε άνθρωπος που σέβεται τον εαυτό του, χαίρεται έστω και στο ελάχιστο με την αποτυχία των άλλων για να ικανοποιήσει τις δικές του ορέξεις).
Πόσες φορές δεν έχεις δει αυτούς τους χαιρέκακους να σε χαιρετάνε με το μειδίαμα μιας μοντέρνας Μόνα Λίζα μέσα από τα χαρακωμένα τζάμια του μετρό και νιώθεις ότι σου φωνάζουν "αποτυχημένεεεεεεεε" ή "πάρ' τ' αρχίδια μου τώρα μαλάκα";

Δε ξέρω πώς να το κλείσω αυτό και νομίζω ότι πρέπει. 
Θα το κλείσω έτσι λοιπόν, με αυθαίρετο τρόπο γιατί σε τελική ανάλυση δε με πολυνοιάζει αν θα βγάλετε νόημα από τα παραπάνω.

Έχω σφήκες στο μπαλκόνι, μπάτσοι- γουρούνια- δολοφόνοι.

Υ.Γ.: Να ακούτε power electronics όταν είστε σκατά. Δε θα σας βοηθήσει να νιώσετε καλύτερα, αλλά το ζητούμενο δεν είναι να ζητάτε βοήθεια από τους άλλους, μα να θέλετε να βοηθήσετε την πάρτη σας αγαπητοί μου. 
Ένα βήμα την φορά (μπροστά) και μισό βήμα (πίσω) την επόμενη.

Power misanthropics.

Τετάρτη 17 Απριλίου 2013

Εσύ από πού είσαι;

Κάποτε μου είπες να μην τους αποκαλώ ζώα γιατί μ' αυτό δε καταφέρνω τίποτα και δε μου φταίνε και τα ζώα. Δε βρίσκω άλλη λέξη ρε Νίκο όμως. Ξανά σήμερα επιτέθηκαν σε αλλοδαπούς. Ξανά οι φράουλες με αίμα.
Βολεύτηκαν με το μονοπώλιο οι αφεντάδες και αφού πλούτισαν από τις επιδοτήσεις, τις οποίες ως επί τω πλείστων δεν αξιοποίησαν καθώς έπρεπε, αποφάσισαν ότι ήταν πολύ υπεράνω για να ασχολούνται με τα θερμοκήπια. Ήταν ανώτεροι. Πήραν άλλους λοιπόν να κάνουν την "βρώμικη" δουλειά- ή δουλεία- γι' αυτούς. Αφού τους πλήρωναν λοιπόν με ψίχουλα, τους ανάγκαζαν να αγοράζουν είδη πρώτης ανάγκης - φαγητό, ψωμί, ρουχισμό- από τα μαγαζιά των μπατζανάκηδων τους. Το χρήμα λοιπόν επέστρεφε στ' αφεντικά. Ανακύκλωση χρήματος και κέρδος.
Τους έβαλαν να ζουν σ' ένα σπίτι 20τμ 10 άτομα. Τους κακομεταχειρίστηκαν από την πρώτη κιόλας μέρα. Έμαθαν στα παιδιά τους να τους κοιτάνε λες και ήταν δούλοι τους. Να τους μισούν και να τους εξευτελίζουν.
Όχι, δεν μας έκαναν οι μετανάστες ρατσιστές. Ήμασταν πάντα. Αυτοί που ξεστομίζουν το "εμείς οι Έλληνες" με στόμφο και υπερηφάνεια και έχουν σαν πιστεύω τους το "πας μη Έλλην βάρβαρος" ίσως ξεχνούν ότι το συγκεκριμένο "σλόγκαν" είχε ειπωθεί όταν ο γνωστός κόσμος είχε το μέγεθος χρυσόψαρου.
Ναι, ντρέπομαι να απαντήσω στην ερώτηση "από πού είσαι" για τον απλό λόγο ότι η επόμενη φράση που θα ακούσω είναι "εκεί κάτω ο καλύτερος έχει σκοτώσει τη μάνα του, λένε". Και το πιο τραγικό... μπορεί και αυτοί που το λένε να έχουν και δίκιο.
Ο ρατσισμός είναι κάτι που δε μπορεί να περιγραφεί με λόγια, οι πράξεις σε κάνουν να καταλάβεις το πώς ο άνθρωπος μπορεί να μετατραπεί σε ζώο, το οποίο δε μπορεί από το μένος του να ξεχωρίσει τους ομοίους του και τελικά τους κατασπαράζει.
Δε ξέρω πώς φτάσαμε ως εδώ και δε με αφορά. Αυτό που με αφορά είναι το τι μπορούμε να κάνουμε για να το διορθώσουμε. Δεν είναι θέμα για έκθεση ιδεών στο σχολείο να το πάμε με την πεπατημένη "πρόλογος- αιτίες- αποτελέσματα- τρόποι αντιμετώπισης- επίλογος". Είναι κάτι πολύ παραπάνω. Είναι κάτι πολύ πιο ουσιαστικό. 

Κυριακή 7 Απριλίου 2013

Ερασιτέχνες και σύνδρομο καταδίωξης.


Πολλοί ασχολούνται με την φωτογραφία. Είτε επαγγελματικά, είτε ερασιτεχνικά.
Άλλοι ξέρουν από τεχνικές, άλλοι ξέρουν από τέχνη. Το ένα δεν αναιρεί- αλλά όμως ούτε και προϋποθέτει- το άλλο.
Ας κάνουμε έναν διαχωρισμό λοιπόν.

Επαγγελματίας μπορεί να θεωρηθεί κάποιος που έχει σπουδάσει φωτογραφία σε πρώτη φάση. Ερασιτέχνης μπορεί να θεωρηθεί ο οποιοσδήποτε που έχει μια κάμερα στα χέρια του- ακόμα και την κάμερα του κινητού του, μιας και στις μέρες μας υπάρχει το instagram και όλοι είμαστε εν δυνάμει φωτογράφοι.
Τεχνικές μπορεί να μάθει ο καθένας- τόσα βιβλία κυκλοφορούν. Ο επαγγελματίας σαφώς, πρέπει να τις γνωρίζει. Η τεχνική ωστόσο δεν αποτελεί τέχνη. Μια φωτογραφία είναι μια αντιγραφή αυτού που βλέπεις, είναι "κλέψιμο" απ' την φύση της.

Για τα δικαιώματα τώρα...
Η άποψη μου- που μπορεί να μην μου την ζήτησες αλλά σ' αυτό τον "χώρο" κάνω |εγώ| κουμάντο και θα στην πω- είναι ότι υδατογράφημα μπορεί να βάλει ο καθένας, επαγγελματίας και μη, σε οποιαδήποτε απεικόνιση θέλει.
Είτε είναι η γάτα του, είτε είναι το δάχτυλο του ποδιού του, είτε είναι το milky way στον ουρανό τη νύχτα.
Δικαίωμα να κρίνεις τις φωτογραφίες του οποιουδήποτε έχεις πάντα φυσικά. Το να κριτικάρεις όμως κάποιον ερασιτέχνη, λέγοντας ΕΣΥ μέγιστε φωτογράφε που σε ζητάνε για εκθέσεις συνέχεια και σε όλα τα events της πόλης και οι φωτογραφίες σου είναι MUST για τον τοίχο κάθε σπιτιού, ότι έχει σύνδρομo καταδίωξης επειδή βάζει υδατογράφημα, σε καθιστά άμεσα κομπλεξικό.

Τι φοβάσαι ρε παλικάρι? Μη σου πάρουμε την δουλειά? Αφού εμείς οι ερασιτέχνες είμαστε τόσο δα μικροί μπροστά σου.

Κρίνε τους ερασιτέχνες μόνο αν καταφέρουν να γίνουν καλύτεροι από σένα. Και τότε ξεκίνα να ανησυχείς και να διερωτάσαι μήπως κάνεις κάτι λάθος. Μέγιστε φωτογράφε των Χανίων.
Εμείς έχουμε σύνδρομο καταδίωξης, εσύ κάνεις σαν κατίνα.
Η κλίκα των Λουξ και πάλι στο προσκήνιο.

Τετάρτη 3 Απριλίου 2013

Αυτή την ημέρα.

...και θα ξυπνήσεις, λέει, μια μέρα και δε θα είσαι ούτε θυμωμένος, ούτε θα νιώθεις κενός, θα θες να ζήσεις, να αναπνεύσεις και να υπάρξεις, να απολαύσεις κάθε σφιγμό και κάθε χτύπο της καρδίας σου, δε θα σε νοιάζει τίποτε ασήμαντο και δε θα σε βασανίζει καμία από τις σκέψεις σου, θα είσαι κύριος του εαυτού σου και θα σε πλημμυρίζει μια ευτυχία παράξενη.
Και τότε, αυτή τη μέρα, θα καταλάβεις ότι όσα τόσο καιρό ήταν εκεί για σένα, έχουν πια πεθάνει.
Θα είσαι μόνος σου με την ευτυχία σου, χωρίς να μπορείς να την μοιραστείς με κανέναν πια.
Τότε και μόνο τότε, θα νιώσεις πώς είναι η πραγματική μοναξιά.

Τετάρτη 27 Μαρτίου 2013

Περί φυσικής deux

...Και τελικά αυτό που μας σκότωσε δεν ήταν η χημεία - μ' αυτήν τα πηγαίναμε καλά.
Η φυσική ήταν αυτή που μας αποτελείωσε.



γιατί δεν είναι η πτώση που σε σκοτώνει αλλά η προσγείωση.

Να πεις και το "υπάρχω".

Όλα για τους ανθρώπους γίνονται στο κάτω κάτω της γραφής.
Κι αν όχι γι' αυτούς, τότε για ποιους;
Για τις τράπεζες; Για το σύστημα;
Όχι. Για τους ανθρώπους και μόνο.
Και σε τελική ανάλυση, δεν είναι πάντα απαραίτητο να μας "κάνουν" οι άνθρωποι.
Και δεν είναι και δικό μου πρόβλημα τελικά. Ούτε δικό σου για να παιδεύεσαι.
Και δε θέλω να παιδεύεσαι. Ούτε και να αγχώνεσαι.
Άνθρωποι είμαστε και καμιά φορά τα κάνουμε σκατά. Μερικές φορές μάλιστα, τα κάνουμε πολύ σκατά. Σε βαθμό που δε μπορούμε να τα ξε-κάνουμε ή να τα ξεκάνουμε.
Λιγοστές είναι οι φορές που τα πράγματα είναι αμφίδρομα. Συνήθως μοιάζουν περισσότερο με αλισβερίσι που ή μόνο δίνεις ή μόνο λαμβάνεις.
Όχι, δε σου λέω να γίνουμε αναίσθητοι.
Σου ζητάω όμως να μην σε τρώει κάθε πρωί που ξυπνάς η μαυρίλα που άφησε πίσω της η προηγούμενη νύχτα.
Όσο και να μην σου αρέσει αυτό στο οποίο σε υποβάλλεις, η γη θα συνεχίζει να γυρίζει είτε το θες είτε όχι. Η νύχτα θα διαδέχεται τη μέρα και η δεύτερη με τη σειρά της την πρώτη, κάθε εικοσιτετράωρο μέχρι το τέλος των καιρών. Και αυτό είναι κάτι που δε μπορείς να το αλλάξεις.
Αυτό που μπορείς να αλλάξεις είναι το πώς θα σε βρίσκει αυτή η εναλλαγή.
Γιατί αυτό είναι κάτι μεταβλητό. Ενώ το πρώτο, όχι.
Τι κι αν εσύ δε θες να ξυπνήσεις ή να κοιμηθείς. Δεκάρα δε δίνει ο χρόνος. Για κανέναν μας.
Ανασκουμπώσου λοιπόν. Βάλε κάτω τα μυαλά σου. Άνοιξε και 'κείνο το παράθυρο.
Γιατί στο κάτω κάτω της γραφής, όλα για τους ανθρώπους γίνονται και συ συγκαταλέγεσαι μέσα σ' αυτούς κι ας μην το νιώθεις τώρα.

Παρασκευή 1 Φεβρουαρίου 2013

Περί φυσικής

Υπό συγκεκριμένες συνθήκες θερμοκρασίας και πίεσης μπορείς...
Μπορείς να λειτουργήσεις...
Όσο αυξάνεις την θερμοκρασία, αυξάνεις την εσωτερική ενέργεια του συστήματος.
Αυτό συνεπάγεται αύξηση της κινητικής ενέργειας, που προφανώς συνεπάγεται αύξηση των αλληλεπιδράσεων των μορίων. Του συστήματος.

Μα αν δε καταλαβαίνεις αυτά τα απλά πώς να σου εξηγήσω τι νιώθω καρδιά μου;
Πώς θα μπορέσεις να νιώσεις την ταλάντωσή μου αν δεν έχεις ιδέα από κύματα;
Πώς θα καταλάβεις ότι σε χρειάζομαι αν δεν ξέρεις τίποτα περί ελκτικής δύναμης;
Πώς θα νιώσεις το βάρος που ασκεί το σώμα σου στο δικό μου αν δε ξέρεις για την βαρύτητα;
Πώς, αναρωτιέμαι πώς, θα εξηγήσεις τις διαφωνίες μας και τις φωνές μας και τους τσακωμούς μας, αν δεν έχεις ξανακούσει για την έννοια "δράση-αντίδραση";

Πώς θα καταλάβεις ότι σ' αγαπώ αν δε νιώθεις ότι μέσα σ' αυτό το χάος που δημιουργεί η ολοένα και αυξανόμενη εντροπία εγώ κοιτάζω μόνο εσένα και είμαι μόνο για σένα;


Υπό συγκεκριμένες συνθήκες θερμοκρασίας και πίεσης μπορούσαμε να λειτουργούμε ιδανικά, σαν την μηχανή εσωτερικής καύσης του Carnot.


Υπό οποιεσδήποτε συνθήκες και οποιοδήποτε καταστατικό μέγεθος εγώ είμαι εδώ.
Εσύ;

Αυτή η οθόνη

Μέσω της οθόνης.
Όλα τα κάνεις μέσα από μια οθόνη.
Γαμώ το κέρατό σου.
Γκομενίζεις, γαμιέσαι, χωρίζεις, τα «φτιάχνεις», συμπαραστέκεσαι, νοιάζεσαι, αδιαφορείς μέσω της οθόνης.
Επαναστατείς, αγανακτείς, «φωνάζεις» μέσω της οθόνης.
Κάνεις φίλους μέσω της οθόνης.
Μας τα «πρήζεις» μέσω της οθόνης.
Με στέλνεις στο διάολο μέσω αυτής της γαμημένης της οθόνης.
Ε, πού στα κομμάτια θα πάει αυτό το σκηνικό;
Τα εικονικά τα βαρέθηκα. Θέλω κάτι χειροπιαστό μανίτσα ή κάτι που να θυμίζει αλήθεια το λιγότερο.

Άντε γαμήσου λοιπόν κι εσύ και η οθόνη σου.


Ερώτηση.

-Θα με πάρεις μαζί σου;
-Όχι.
-Γιατί;
-Γιατί δε με αγαπάς αρκετά για να αντέξεις τον δρόμο.


Κυριακή 20 Ιανουαρίου 2013

Νόρμα- εκ του νορμάλιτι

Τυπικά.
Αυτά τα τυπικά είναι που σκοτώνουν όση ανθρωπιά μου έχει απομείνει.
Αυτή η κοινωνική νόρμα.
Τα "πρέπει" και όχι τα "θέλω".
Τα "καθώς πρέπει" και όχι τα "όπως νιώθω".
Για χάρη του κοινωνικού καθωσπρεπισμού αλλάξαμε και γίναμε "πολιτισμένοι" κ βαφτίσαμε τα νεύρα, τον πόνο και τις εκρήξεις θυμού ως "κατινιές".
Αλλάξαμε όνομα σε ότι μας ενοχλούσε. Το κάναμε να φαντάζει πιο ανώδυνο, πιο εύπεπτο, πιο.. φτηνό.
Κοινωνική νόρμα.
Τα πάντα γύρω από αυτή γυρνάνε.
Η νόρμα. Αυτή η πουτάνα.

Άσε λοιπόν τα τυπικά σου και τράβα να βρεις την νόρμα σου.
Και αγάπα την και πήδα την και κάνε οικογένεια μαζί της.
Και μένα άντε και παράτα με πια.

Παρασκευή 11 Ιανουαρίου 2013

"καμία ενοχή"

-Έφυγες; Φεύγεις; Έφευγες; Έχεις φύγει;
Μπορώ ρε παιδί μου να στο κλίνω σε όλους τους χρόνους αν θες.

Σήμερα κατά τύχη έπεσα πάνω σε μια προτροπή. Δε χτύπησε, μην αγχώνεσαι.
"Call me ;)"
Τηλεφώνησέ μου, ίσως να μας βγει σε καλό. (Ναι, ναι Καρράς είναι, ξέρω, τον γουστάρεις τα πρωινά μαζί με τον σκέτο γαμώ καφέ σου)

Καμία ενοχή. Αυτός είσαι. Ο "καμία ενοχή". Χαμένος, καμένος, αναρχικός με λεφτά και με εκκρεμότητα σε βάρος σου μιας δίκης. Για ξυλοδαρμό. Ναι.

Δύο χρόνια πριν, έναν Νοέμβρη, μας σταμάτησαν στην Εμμανουήλ Μπενάκη με την μηχανή.
Ανάθεμά σε.
Δεν είσαι για να βασίζεται κανείς πάνω σου.
Ευτυχώς το ξέρω, δυστυχώς άργησα.

Μπορώ να σου κλίνω το "άντε γαμήσου" σε όλους τους χρόνους.

Παλιά έψαχνα "σημάδια" στους τοίχους και τους δρόμους της πόλης για να σε "δω".
Βρήκα πολλά. Ξέρω πού είναι και δε περνάω από κει πια.
Μη κάνεις άλλα γκράφιτι. Ή γίνε κάποιος άλλος. Ή ψόφα.

το Κ. είναι για τον Κίνδυνο. (μτφ. στα Αγγλικά)

ps: έπρεπε να είχα τηλεφωνήσει, θα ήμουν πιο ήρεμη.