Πέμπτη 17 Νοεμβρίου 2011

Εγώ, η απαισιότατη.


Σε παρακολουθώ καιρό τώρα μέσω του νέου τρόπου έκφρασης της επαναστατικής σου αντίληψης που λέγεται facebook. Ανάλογα με το τι εθνική γιορτή έχουμε, αλλάζεις και την φωτογραφία προφίλ και φυσικά κάνεις ανάρτηση στα κατάλληλα τραγούδια.

Λοιπόν, σε σιχάθηκα. Υποστηρίζεις με δική σου θέληση/βούληση αυτά τα λαμόγια που μας έφεραν μέχρι αυτό το άθλιο σημείο, μέσω της νεολαίας τους. Βέβαια, για να μην σε κράξουν-πράγμα που δε το γλιτώνεις έτσι και αλλιώς- κράζεις εσύ ο ίδιος, το πολιτικό σύστημα στο οποίο ζεις (και υποστηρίζεις). «άλλο εγώ, άλλο αυτοί».

Μας βάζουν να κοιτάξουμε την ίδια μουτζούρα η οποία έχει ένα κοινά αποδεκτό χρώμα και μου λες ότι είναι άλλο χρώμα. Εγώ δηλαδή είμαι άλλη μια μειοψηφία. Εντάξει. Δε πειράζει, όλοι μπορεί να έχουμε μια Α δυσχρωμία. Πάνε σε κανένα οφθαλμίατρο και θα πάω και γω να κοιταχτώ.

Συνεχίζω λοιπόν να σε παρακολουθώ, επειδή είσαι γνωστός μου, όχι επειδή είμαι ψυχάκι, αν και τελευταία οι απόψεις διίστανται. Είναι απόλυτα φυσιολογικό να φυλάς τα αφεντικά σου, ως καλός σκύλος-φύλακας του σπιτιού σου. Μια παραδοχή μόνο θέλω να κάνεις. «όταν δεν είσαι μπροστά σε ένα τυχαίο/υποκινούμενο/προβοκατόρικο/τραμπουκίστικο/όπως θες χαρακτήρισέ το γεγονός, δε μπορείς να έχεις άποψη επ’αυτού». Με απλά λόγια: βούλωνε. Αλλά θα μου πεις και πάλι, διαφορετικά χρώματα θα έβλεπες και εκεί να ήσουν.

Σε κάθε γεγονός υπάρχουν πάντα δύο ή και περισσότερες αντιλήψεις.

Εγώ είμαι με τους απέναντι και μάλλον πρέπει να επαναπροσδιορίσεις την θέση σου γιατί κάπου τα έχεις μπλέξει. Δε γίνεται να είσαι και αγωνισταράς και αδερφός με τα λαμόγια.

Σόρρυ αν σου γκρέμισα το όνειρο, γύρνα πλευρό τώρα και ξανακοιμήσου ζώο.

Πέμπτη 29 Σεπτεμβρίου 2011

Γαστροοισοφαγική παλινδρόμηση


Ανήκω σε εκείνο το μέρος τον ανθρώπων- των άτυχων ανθρώπων βασικά- που έχουν ένα χαζοκούτι σπίτι τους. Χτες λοιπόν, έκανα το λάθος να την ανοίξω και τυχαία έπεσα πάνω σε ένα δελτίο ειδήσεων. Το θέμα που έπαιζε εκείνη την ώρα αναφερόταν στην κινητοποίηση που ξεκινούν σιγά-σιγά και οι μαθητές, μετά τους φοιτητές. Υπήρχε μια υποσημείωση κάτω από την λεζάντα με το θέμα που έλεγε «δεν ήξεραν για ποιο λόγο κάνουν κατάληψη οι μαθητές». Με λίγα λόγια, ο παρουσιαστής του δελτίου ήθελε να πείσει εμένα και όλους εσάς που παρακολουθούσαμε ότι οι καημένοι οι μαθητές πήγαν το πρωί στο σχολείο τους και κάποιοι πολύ κακοί άνθρωποι- μειοψηφία βέβαια- είχαν βάλει λουκέτο.

Τόση λασπολογία ως προς το φοιτητικό κίνημα αρχικά, και έπειτα προς τις κινητοποιήσεις των μαθητών, νομίζω ότι είναι η πρώτη φορά που βλέπω. Μάλλον οι καθεστωτικοί νιώθουν τον μεγάλο και φαρδύ ποπό τους ιδρωμένο και έχουν βάλει λυτούς και δεμένους να παραληρούν σε κάθε τηλεπαράθυρο, να υστεριάζουν και να «αγανακτούν» και κυρίως να μας τρομοκρατούν, λέγοντας ότι η χώρα βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού.
Για να είμαστε ρεαλιστές, η χώρα έχει πέσει ήδη στο γκρεμό εδώ και πολύ καιρό. Οι «προσπάθειες» σωτηρίας είναι μια μεγάλη μούφα την οποία ασπάζονται όλοι σχεδόν εκεί μέσα στη Βουλή των Ελλήνων- κάποτε είχε νόημα αυτή η έκφραση, όχι πια- έτσι ώστε μετά το επίσημο «κανόνι» που θα «φάμε» να πουν πως έκαναν ό,τι ήταν δυνατό. Αλλά τελικά δε τα κατάφεραν.[Πόντιος Πιλάτος φάση]

Καλούμαστε να πληρώσουμε τα «σπασμένα», την απληστία, την κλεψιά, την λαμογιά, το ρουσφέτι- και πάει λέγοντας- άλλων. ΑΛΛΩΝ. Εσύ που με διαβάζεις τώρα, συμφωνείς; Έχεις κλέψει από αυτή τη χώρα; Έχεις «φάει» λεφτά του… κράτους; Σκέψου το και απάντα στον εαυτό σου.
Όπως επίσης πρέπει να σκεφτείς αν όλοι αυτοί που είναι εκεί μέσα, προσπαθούν να βοηθήσουν εσένα, την οικογένειά σου, την χώρα σου, το μέλλον σου, την ζωή σου. Έστω και στο ελάχιστο.

Για να κλείσω, γιατί σας κούρασα, νιώθω ότι επικρατεί μια κατάσταση γαστροοισοφαγικής παλινδρόμησης στην κυβέρνηση… Παιδάκια, σε ένα φαρμακείο να πάτε, να πάρετε ένα Zurcazol μήπως σας περάσει και δούμε προκοπή- αν και αμφιβάλω με τόσα που έχετε «φάει».

Σάββατο 17 Σεπτεμβρίου 2011

Και εμείς να τρώμε φρίκες.


Τρώω φρίκη προχτές όταν μου λέει ένας φίλος ότι στη γειτονιά του ένας άνθρωπος είχε δέσει ένα καλώδιο στο λαιμό του κ προσπαθούσε (;) να κρεμαστεί από ένα δέντρο. Τρώω φρίκη όταν ακούω τον κάθε καραγκιόζη πολιτικό να μιλάει και να με περνάει για μαλάκα. Τρώω φρίκη στις συνελεύσεις μας με το πόσο βαθιά νυχτωμένοι είναι μερικοί συνάδελφοι μου.

Γενικά τρώω φρίκες τελευταία. Αλλά δεν είναι εκεί το θέμα μας.
Άκουσα χτες την ομιλία του Καρατζαφύρερ στη ΔΕΘ. Ντάξει, ετσουτσούριασα. Τι να λέμε τώρα; Ο άνθρωπος έχει ένα τιτανοτεράστιο όραμα. Μπράβο του. Όχι, μπράβο του. Έχουμε παραμερίσει την λέξη «ανθρωπιά» και την έχουμε αντικαταστήσει με την λέξη «ατομικισμός», «λαμογιά», «εθνικισμός» και ο κατάλογος είναι μακρύς. Ξεχάσαμε τα απλά και αναζητήσαμε τα πολύπλοκα και κάπου χάσαμε την μπάλα.

Δεν ξέρω που θα καταλήξει όλο αυτό που συμβαίνει. Δεν είμαι ούτε πολιτικός ούτε οικονομικός αναλυτής και όλα αυτά τα οικονομικά μπλιμπλίκια μου φαίνονται κινέζικα-no offence. Όμως, έχω καταλάβει και έχω νιώσει πλέον, ότι στενέψανε τα όρια που λέει κ ο Μητροπάνος (λίγος σαρκασμός δε βλάπτει σε τέτοιους καιρούς).
Η νοοτροπία είναι σάπια. Ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας είναι σάπιο και η μεγάλη μαλακία είναι ότι δεν έχουμε φτάσει ακόμα σε σημείο «ασφυξίας» για να βγάλουμε αυτή τη μπόχα από το… «σπίτι» μας. Ή την έχουμε συνηθίσει πλέον λόγω της παρατεταμένης παραμονής μας σε συνθήκες αποσύνθεσης.

Αυτά που γράφω είναι σαφώς ασύνδετα. Αλλά φιλαράκο δε με νοιάζει.
Όπως λέει και το τραγούδι που ακούω τώρα «…και μεις να τρώμε φρίκες με τσέπες τρύπιες»… 
Καλή μας όρεξη και κυρίως, καλή μας χώνεψη.-

Τετάρτη 31 Αυγούστου 2011

Τζάμπα μιλάω πάλι.

Κατάληψη λοιπόν.

Μέσα από μια γενική συνέλευση-όσο γενική μπορεί να είναι βέβαια- μπορείς να βγάλεις πολλά συμπεράσματα για τους ανθρώπους που είναι γύρω σου.

Υπάρχουν αυτοί που φωνάζουν διαρκώς-τις περισσότερες φορές χωρίς λόγο-,αυτοί που μιλάνε χαμηλόφωνα και παραθέτουν την διαφωνία τους χωρίς να έχουν και καμιά καούρα να ακουστούν, αυτοί που αρπάζουν τον λόγο με το έτσι θέλω ή χωρίς αυτό και λένε την άποψή τους δυνατά, αυτοί που απλά ακούν και εκείνοι οι οποίοι παρατηρούν.

Σήμερα πήγα στη συνέλευση της σχολής μου. Για πρώτη φορά μπορώ να δηλώσω ευθαρσώς ότι δεν ξέρω πως νιώθω για αυτή μου την συμμετοχή.

Είμαι πολύ εκνευρισμένη με αυτούς που δεν κατέβηκαν. Το ομολογώ.

Φίλε μου… το αγγούρι θα το φας και εγώ και εσύ και ο δίπλα και όλο-ΟΛΟ-το φοιτητικό κίνημα. Είτε είσαι δεξιός, είτε είσαι αριστερός, είτε παίζεις άμυνα/επίθεση/ δεξί χαφ. Αντιλαμβάνεσαι; Όχι. Φυσικά και όχι.

Καταλαβαίνω ότι τα παιδιά που χρωστάνε λίγα μαθήματα και θέλουν να πάρουν πτυχίο τώρα θέλουν την σχολή ανοιχτή. Αλλά έρχομαι να ρωτήσω το εξής: αυτοί ΠΟΥ ήταν σήμερα; Να κατέβουν να μιλήσουν. Να πουν την γνώμη τους όπως έκαναν πολλοί ανεξάρτητοι και μη, φοιτητές σήμερα.

Συγνώμη που αποφασίσαμε χωρίς εσάς παιδιά αλλά με το να κάνεις like στο γαμημένο το facebook στο link «αγανακτισμένοι φοιτητές τάδε σχολής: όχι στο κλείσιμο της σχολής» και να μην κατεβαίνεις να πεις την άποψή σου, εμένα προσωπικά με κάνει να θέλω να βγάλω τα σωθικά μου. Τι είναι αυτό; Νέος τρόπος «αγώνα»; Έτσι πιστεύετε ότι θα αλλάξει κάτι;

Θα μου πεις τώρα εσύ, καλοθελητή και συνήγορε του διαβόλου, «γιατί ρε Τρινιτούλα θα αλλάξει κάτι άμα κλείσει η σχολή;». και θα απαντήσω προφανώς: αν υπάρχει έστω και μια πιθανότητα, μια απειροελάχιστη πιθανότητα, να αλλάξει κάτι σε τούτον εδώ τον καταραμένο τόπο με το να κλείσει η σχολή και να χάσεις μαθήματα, να πάει στα κομμάτια και η εξεταστική και τα πτυχία μας και όλα. Όχι, δε το ισοπεδώνω. Θες να γράψεις τα μαθήματά σου και να τελειώσεις; Θες να πάρεις πτυχίο; Μαζί σου. Εγώ νομίζεις ότι γουστάρω να με πάει γαμιώντας τον Γενάρη; Ή νομίζεις ότι είμαι αργόσχολη και κλάιν για την εξεταστική; Αλλά μάλλον η διαφορά μας είναι ετούτη: εγώ θέλω όταν βγω από το γαμημένο αυτό πανεπιστήμιο να μπορώ να πω αφενός ότι έχω μάθει κατιτίς και αφετέρου να μην πρέπει να ζητιανεύω για να βρω δουλειά. Ούτε το πτυχίο μου να είναι ένα κωλόχαρτο Α3 των 599 ευρώ τον μήνα-και αν. Με καταλαβαίνεις; Όχι; Ε δε πειράζει ρε φίλε. Δε μπορώ να στο κάνω πιο λιανά.

Έχουμε και λέμε λοιπόν. Άμα θες να ακουστείς πάρε τον κώλο σου και κατέβα στη σχολή. Μανούριασε και λίγο, κανείς δε θα σε παρεξηγήσει. Όλοι μπορούμε να ακουστούμε. Δημοκρατία έχουμε έτσι και αλλιώς, σωστά;;;…

Τετάρτη 17 Αυγούστου 2011

άγνοια.[σας βαρέθηκα]

-ξέρεις;

-ναι, ξέρω.

-οκ.

-ναι.

Ξέρεις. Θαρρείς πως ξέρεις ε; σκατά ξέρεις. Ξυπνάς, πίνεις καφέ, καίγεσαι στον υπολογιστή σου, τρως το φαγητό που δεν ετοίμασες εσύ το μεσημέρι, άντε να πας και καμιά παραλία γιατί είναι καλοκαίρι, χαζεύεις το χαζοκούτι σου, βγαίνεις έξω και «διασκεδάζεις» και μετά γυρνάς στουπί σπίτι σου, πέφτεις για ύπνο και το επόμενο πρωί πατάς repeat και κοκορεύεσαι για το πόσες γκόμενες στην έπεσαν αλλά έφαγαν άκυρο γιατί ήταν μπάζα.

Ωραία ζωή. Και μετά μου λες πως ξέρεις. Τι ακριβώς ξέρεις; Πόσο κάνει ο καφές στα starbucks; Τίποτα δε ξέρεις. Ιδέα δεν έχεις αποβλακωμένε πίθηκα. Γιατί αυτό είσαι. Ό,τι σου σερβίρουν το τρως χωρίς να έχεις ίχνος περιέργειας για το τι διάολο είναι τελικά αυτό που με περισσή χαρά και λαιμαργία καταβροχθίζεις.

Μα καλά, δε σε νοιάζει καθόλου; Τι ερωτήσεις κάνω και εγώ… φυσικά και δε σε νοιάζει.

Όμως «αδερφέ»-ποτέ δε μου άρεσε αυτή η έκφραση αλλά είναι της μοδός τελευταία- πάρ’το χαμπάρι… οι καιροί άλλαξαν και εσύ καημένε μου είσαι ένα ζώο, αποβλακωμένο που το κάνουν ότι θέλουν μια χούφτα άλλα ζώα. Η μοναδική διαφορά μεταξύ σας είναι ότι εκείνοι πρόσεχαν τι έτρωγαν. Ηλίθιε.

Και μετά μου λες πως ξέρεις.

Τετάρτη 29 Ιουνίου 2011

Ναι μαμά,είμαι καλά.

Ναι μαμά,είμαι καλά. Δε με έσπασαν στο ξύλο,δε με ψέκασαν χημικά,δε μου έριξαν δακρυγόνα κ δε με έσυραν από τα μαλλιά αυτοί οι καλοί άνθρωποι που φοράνε εκείνες τις μπλε κ πράσινες στολές κ μας προστατεύουν από κείνους τους κακούς που πετάνε πέτρες. Δε χρειάστηκα μαντήλι ούτε μαλόξ στα μούτρα μαμά. Ούτε αναπηρικό καρότσι για να φύγω, ούτε μάσκα οξυγόνου, ούτε καν τις εισπνοές για το άσθμα. Αλλά ξέρεις κάτι μαμά; Εγώ ήμουν απ'τους τυχερούς.
Οι άλλοι όμως μαμά; Τι θα γίνει με τους άλλους; Ναι, με νοιάζει για τους άλλους. Με νοιάζει για τον κόσμο που είδα όταν πήρα το μετρό να γυρίσω σπίτι. Με νοιάζει για τον παππού που ήταν χτυπημένος και τον είχαν στο καρότσι. Με νοιάζει για το ζευγάρι που είδα κάτασπρο από το μαλόξ και για την κοπέλα που ήταν με κατακόκκινα μάτια και με τη μάσκα στο πρόσωπο και πάσχιζε να αναπνεύσει.
Με νοιάζει.
Δε φοβάμαι πλέον μαμά. Γιατί αν τους δείξω ότι τα πόδια μου τρέμουν κάθε φορά που ακούω μια κρότου-λάμψης να πέφτει και να σκάει τότε σίγουρα θα πάψω να είμαι τυχερή. Θα με κυνηγήσουν μαμά και θα με πιάσουν. Δε πρέπει να τους το δείξω αυτό. Δε πρέπει να καταλάβουν ότι φοβάμαι. Δε θα τους δώσω την χαρά αυτή. Θα πιάσω το χέρι του διπλανού μου σφιχτά και θα πνίξω τον τρόμο που μου προκαλούν οι στολές, τα όπλα και τα γκλομπς τους. Δε θα τους αφήσω να με πατήσουν κάτω. Δε πρέπει.
Για αυτούς δεν έχω πρόσωπο. Δεν είμαι το παιδί σου. Ακούς; Για αυτούς δεν είμαι τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από έναν κοινό εχθρό της δημοκρατίας. Επειδή δε συμφωνώ μαμά. Με ακούς; Επειδή δε συμφωνώ με τα καμώματά τους. Επειδή δε θέλω να υποταχθώ στις αποφάσεις τους. Επειδή διάλεξα να μη μείνω σπίτι μου και να τους βλέπω να αποφασίζουν για μένα χωρίς εμένα.
Το πήρα απόφαση μαμά και στο δηλώνω. Την επόμενη φορά δε θα τους αφήσω να με φοβίσουν γιατί τώρα ξέρω. Ξέρω ότι αυτοί είναι η μειοψηφία. Όχι εγώ. Εγώ έχω την δύναμη να επιλέξω το μέλλον μου και να το αλλάξω αν δε μου αρέσει. Γιατί αν αφήσω να το αποφασίσουν αυτοί τότε δε θα είναι το μέλλον μου. Θα είναι το μέλλον τους και δε θέλω να ζήσω για να εκπληρώνω τα όνειρα άλλων μαμά. Έχω δικά μου όνειρα και αυτό μου είναι αρκετό.
Ναι μαμά.Είμαι καλά.Θα τα πούμε αργότερα.