Παρασκευή 21 Ιουνίου 2013

21 Ιουνίου 2013

Ευτυχώς που υπάρχω κι εγώ και αποτυγχάνω συνεχώς γιατί τόση πρόοδος σ' αυτό τον κόσμο μού είναι αβάσταχτη.

Τετάρτη 19 Ιουνίου 2013

Χάος, σελίδα 367.

Η εντροπία λέει είναι ένα μέγεθος που σου "μετρά" την αταξία.
Όσο μικρότερη τιμή έχει, τόσο πιο τακτοποιημένος είσαι.
Συνδέεται και με την κινητική ενέργεια.
Όσο μικρότερη τιμή έχει, τόσο πιο αποβλακωμένος είσαι.
Και όπως σε "κόβω" μάλλον έχεις μικρή εντροπία αγαπητέ μου.

Βαρέθηκα να σου γράφω για Φυσική.
Θες να σου μιλήσω για την πραγματική ζωή;
Θες να μου μιλήσεις εσύ;
Γενικά ρε παιδί μου, θες να μου μιλήσεις;
Όχι;
Εντάξει.
Θα μιλήσω εγώ.
Θα σου μιλήσω εγώ.

Φοβάμαι ότι έκλεψα το μέλι απ'την φωλιά και με κυνηγάει όλο το μελίσσι να με φάει ζωντανή.
Φοβάμαι ότι κάποιος με έχει πείσει ότι έχω κλέψει αυτό το μέλι, ενώ αυτό που μου λέει το πράγμα που ονομάζω "εγκέφαλος" είναι ότι "το μέλι το αξίζεις". Το μέλι έχει μεγάλο ιξώδες. Το ήξερες; Ναι; Κι εγώ.

Χτες είδα στον ύπνο μου ότι πέθανες. Ναι, πάλι. Αυτή τη φορά σε έθαψα όμως. Δε σε άφησα να σε φάνε οι γύπες όπως την προηγούμενη. Ναι, μάλλον με έπιασε η καλοσύνη. Αλλά όπως και να έχει το αποτέλεσμα ήταν ίδιο. Πέθανες.

Το θέμα είναι ότι τελευταία πεθαίνεις πολύ συχνά. Και μάλιστα κάθε φορά έχεις και διαφορετικό όνομα, πρόσωπο, φωνή και χρώμα. Ναι, τα όνειρα έχουν χρώμα. Το έμαθα πρόσφατα. Νόμιζα ότι ήταν ασπρόμαυρα αλλά τελικά μου το χάλασαν.

Άνοιξα σε τυχαία σελίδα την Φυσική σήμερα και έπεσα πάνω στο κεφάλαιο με τίτλο "Χάος".
"Χάοσα", όπως έλεγες κι εσύ και ποτέ δεν έμαθα πώς γράφεται η αυτοσχέδια λέξη σου.
Δε πειράζει.
Δεν είναι όλα ντετερμινιστικά θαρρώ τελικά.

Θα ξαναγυρίσω στην Φυσική. Μπορεί να μην την καταλαβαίνω απόλυτα και να έχουμε μια σαδομαζοχιστική σχέση αλλά τουλάχιστον σε αυτή τη σχέση έχω την θέση που θέλω.

Σάββατο 8 Ιουνίου 2013

Ο Τζακ και η δυστοπία (μέρος γου)

Ο Τζακ κατοικούσε στην γυάλα με αριθμό 962Α στον όροφο με το σύμβολο «-0-». Η διάταξη του οικοδομήματος ήταν κυκλική. Έμοιαζε με κούφιο κύλινδρο καθώς στο εσωτερικό μέρος του υπήρχε ένα προαύλιο που πάντα κυκλοφορούσαν επιτηρητές και παρατρεχάμενοι. Περιμετρικά υψώνονταν όροφοι. Όλοι είχαν διαφορετικά σύμβολα. Όλοι αποτελούνταν από γυάλες τοποθετημένες με ψυχαναγκαστική διάταξη ανά όροφο. Οι αριθμοί τους ήταν ίσοι. Οι αποστάσεις τους ήταν ίσες. Η κλίση που είχαν ήταν ίση. Όλα ήταν συμμετρικά. Μια τέλεια συμμετρία με περίμετρο 2πr.

Στην γυάλα με αριθμό 972Ω ήταν τοποθετημένη μια κοπέλα με κόκκινα μαλλιά και μωβ μάτια. Η θέση της γυάλας αυτής ήταν έναν όροφο πάνω και μια θέση δεξιά από την γυάλα του Τζακ. Η κοπέλα δεν είχε όνομα. Κανείς δεν είχε όνομα.

Ένας διαπεραστικός θόρυβος ακούγεται ξαφνικά. Τα επίπεδα διαπερατότητας ήχου στις γυάλες είναι αυξημένα. Είναι η στιγμή της εκτέλεσης και οι επιτηρητές θέλουν όλοι όσοι βρίσκονται περιμετρικά του προαυλίου να την παρακολουθήσουν. Δύο παρατρεχάμενοι με λευκές στολές- πράγμα το οποίο υποδήλωνε την θέση τους στην ιεραρχία- φαίνονται να ξεπροβάλουν από μια σιδερένια πόρτα. Κρατούν την κοπέλα με τα κόκκινα μαλλιά. Αυτή αντιστέκεται και προσπαθεί να τους καθυστερήσει γέρνοντας το σώμα της νευρικά προς τα πίσω. Φοράει μάσκα όπως όλοι όσοι δεν είναι σε γυάλα και είναι αλυσοδεμένη. Τα μαλλιά της ταλαντεύονται στον αέρα και ακολουθούν τις νευρικές κινήσεις της με μια μικρή διαφορά φάσης. Οι παρατρεχάμενοι μαζί με την κοπέλα έχουν φτάσει πλέον στο κέντρο του προαυλίου. Εκεί περιμένουν δύο επιτηρητές και ένας ανώτερος. Οι επιτηρητές είναι ντυμένοι στα μαύρα ενώ ο ανώτερος ξεχωρίζει από τους δύο άλλους καθώς φοράει μια φωτεινή μάσκα. Οι παρατρεχάμενοι βάζουν την κοπέλα να γονατίσει. Τα δεσμά της ματώνουν τα χέρια. Αίμα. Ασυνήθιστο θέαμα αυτές τις μέρες. Ο ανώτερος κοιτάει τον παρατηρητή στα δεξιά του και του γνέφει. Ο παρατηρητής κάνει δύο βήματα και με μια βίαιη κίνηση αφαιρεί την μάσκα από την κοπέλα. Το αίμα από τα χέρια της στάζει στο έδαφος. Σταγόνες. Μια, δύο, τρεις. Η κοπέλα προσπαθεί να ανασάνει αλλά καταλαβαίνει ότι πνίγεται. Το βλέμμα της δεν είναι όμως κενό. Τα μωβ μάτια της έχουν ανοίξει διάπλατα. Προσπαθεί να βρει οξυγόνο. Μάταια. Λίγο πριν το τέλος, κοιτάζει ψηλά εκεί που βρίσκεται ο Τζακ και παρακολουθεί με απάθεια αυτό που διαδραματίζεται. Τα βλέμματά τους διασταυρώνονται. Η κοπέλα χωρίς όνομα δακρύζει ενώ ο Τζακ την παρακολουθεί να πεθαίνει. Τα μάτια κλείνουν. Το σώμα πέφτει άψυχο στο έδαφος.

Η μνήμη σε όσους κατοικούν στην «μπαταρία» είναι κάτι εντελώς υποκειμενικό. Λόγω των μειγμάτων που μοιράζουν οι επιτηρητές με απόλυτη ακρίβεια τρεις φορές την ημέρα, όσοι είναι τοποθετημένοι στις γυάλες βρίσκονται σε μια σχεδόν μόνιμη κατατονία. Ο Τζακ προσπάθησε να θυμηθεί την κοπέλα. Ήταν σίγουρος ότι είχε κοιτάξει τουλάχιστον μια φορά προς τα πάνω. Θα έπρεπε να την θυμόταν. 


(συνεχίζεται...)

Παρασκευή 7 Ιουνίου 2013

Ο Τζακ και η δυστοπία (μέρος βήτα)

Στην περιοχή Άλφα, η οποία βρίσκεται δίπλα από την «μπαταρία» υπάρχει ένα κτήριο που κάποτε φιλοξενούσε ένα ινστιτούτο γενετικής μηχανικής. Οι επιτηρητές μαζί με άλλους παρατρεχάμενούς τους, το έχουν διατηρήσει σε άψογη κατάσταση. Φήμες λένε ότι πριν ο Τζακ και οι όμοιοι του μεταφερθούν στην «μπαταρία», βρίσκονταν εκεί. Και όλοι οι υπόλοιποι πριν από αυτούς. Αλλά αυτό είναι απλά μια ακόμα εικασία.

Ο αέρας είναι μολυσμένος. Όσοι κυκλοφορούν στους δρόμους είναι αναγκασμένοι να φορούν μάσκες. Τα φίλτρα στους εσωτερικούς χώρους αλλάζονται κάθε βδομάδα από ρομπότ.

Τα έμβια δεν έχουν πλέον σπίτια. Ζουν σε κάψουλες στοιβαγμένες η μια πάνω στην άλλη σε τεράστια κτήρια που είναι φτιαγμένα από σκουριασμένο σίδερο και γυαλί. Τα πάντα εδώ είναι φτιαγμένα από αυτά τα δύο υλικά. Τα δέντρα εξαφανίστηκαν εδώ και τόσο καιρό που ακόμα και η ανάμνηση αυτών είναι αδύνατη.

Η κυκλοφορία στο δρόμο ελέγχεται αυστηρά. Κάθε 50 μέτρα και ένα σημείο ελέγχου. Για να διαχωρίζεται η «μέρα» από τη «νύχτα», μιας και ο ουρανός είναι πάντα γκρι, έχουν τοποθετηθεί μεγάλα φωτεινά πλαίσια με φώτα νέον σε κόκκινη απόχρωση που μετρούν αντίστροφα. Μετρούν από το 19 έως το μηδέν. Κανείς δε γνωρίζει αν υπάρχει αντιστοιχία με την παλιά μέτρηση του χρόνου σε ώρες και λεπτά. Τα ρολόγια δεν λειτουργούν πια. Σταμάτησαν έναν Νοέμβρη στη 1:23 ακριβώς. Ούτε εποχές υπάρχουν πια. Όλα είναι ένας ατελείωτος χειμώνας. Η θερμοκρασία είναι σταθερά κάτω από το μηδέν εδώ και χρόνια.

Σήμερα ο ουρανός ήταν μαύρος. Στάχτη ξεκίνησε να σκεπάζει τους δρόμους. Το φωτεινό πλαίσιο με την κόκκινη απόχρωση ξαφνικά μηδένισε και η κυκλοφορία απαγορεύτηκε άμεσα. Από τα μεγάφωνα ακούγονταν ήχοι που έμοιαζαν με σήματα μορς. Τα μεγάφωνα αυτά εκπέμπουν κύματα ήχου και όλα τα έμβια έχουν στον κρόταφό τους έναν δέκτη ο οποίος δέχεται το σήμα των πρώτων και το αποκωδικοποιεί. Δεν υπάρχει ομιλούμενη γλώσσα.

Ο Τζακ άνοιξε τα μάτια του και έμεινε ακίνητος. Πάνω από τη γυάλα υπήρχαν δύο επιτηρητές. Με ένα αντικείμενο που έμοιαζε με σύριγγα πήραν ένα δείγμα από το ροζ ζουμί και το άδειασαν μέσα σε έναν δοκιμαστικό σωλήνα με ένα διαφανές υγρό. Το μείγμα έγινε μωβ. Δε φάνηκε να ανησυχούν. Έβγαλαν ταυτόχρονα έναν ήχο σαν να κατέληγαν και οι δύο στο ίδιο συμπέρασμα για ένα όχι και τόσο σημαντικό θέμα. Κοίταξαν τον Τζακ. Έπιασαν την άκρη από το βύσμα που ήταν συνδεδεμένο με το δεξί του χέρι και «άδειασαν» ένα μπλε υγρό μέσα του. Τα μάτια του Τζακ αρχικά γούρλωσαν και μια φλέβα πετάχτηκε στο αριστερό μέρος του λαιμού του σαν κάποιος να τον έπνιγε. Έπειτα από μια ή δύο στιγμές, τα μάτια του «άδειασαν» και προοδευτικά έκλεισαν.  Η πρωινή επιτήρηση είχε τελειώσει.


Η γυάλα χαρίζει μια σχεδόν αποστειρωμένη ησυχία. Ο καθένας είναι απομονωμένος από τον διπλανό του. Καμιά φορά οι επιτηρητές μειώνουν το επίπεδο απομόνωσης και η γυάλα αποκτά μια διαπερατότητα ήχου. Συνήθως αυτό συμβαίνει όταν κάποιος πρέπει να εκτελεστεί στον προαύλιο χώρο της «μπαταρίας». Οι επιτηρητές είναι σαδιστές. Αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για να ανέβει κάποιος σε αυτό τον βαθμό της ιεραρχίας. Σήμερα θα γινόταν η 86.2013η εκτέλεση. Η συγκεκριμένη εκτέλεση ήταν μη προκαθορισμένη. Υπήρξε μια αναταραχή πριν μερικές «ημέρες» στην «μπαταρία» λόγω μιας γενετικής ανωμαλίας. 

Συνήθως όσοι μεγαλώνουν στις γυάλες δεν εμφανίζουν δευτερογενή χαρακτηριστικά του φύλου. Δεν αναπτύσσουν σεξουαλικές επιθυμίες. Δεν παράγουν τεστοστερόνη ή άλλες ορμόνες και τα επίπεδα των φερομόνων είναι εκμηδενισμένα. Η αναταραχή προκλήθηκε όταν παρατηρήθηκε ότι στη γυάλα με νούμερο 972Ω το ποσοστό ορμονών ήταν αυξημένο. 


(συνεχίζεται...)

Ο Τζακ και η δυστοπία (μέρος άλφα)

Αυτή είναι η αρχή της ιστορίας του Τζακ. 

Ουδεμία σχέση είχε ο Τζακ με τις συνονόματες διάσημες περσόνες των περασμένων ετών.

Ο Τζακ μεγάλωσε σε μια γυάλα. Στρογγυλή, ελαφρά γρατζουνισμένη και γεμάτη από πηχτό ροζ ζουμί. Υπήρχε πάντα κάποιος εκεί γύρω να τον προσέχει. Το πρόγραμμα διατροφής ήταν αυστηρό. Μία χούφτα μιζέριας το πρωί, μια χούφτα μίσος το μεσημέρι και μια τελευταία χούφτα εφιάλτες το βράδυ και την επόμενη μέρα ξανά απ'την αρχή. 

Ο Τζακ ήταν γεμάτος τρύπες- υποδοχές για καλώδια τροφοδοσίας ρεύματος. Απ'την μέρα που τον φύτεψαν μέσα σε 'κείνη τη γυάλα έπρεπε να τον τροφοδοτούν με ρεύμα. Η καρδιά δε χτυπά χωρίς ρεύμα εδώ. Και οι άνθρωποι δεν είναι άνθρωποι πια. Η αγάπη και η στοργή που προσφέρει το μητρικό χέρι στο παιδί έχει αντικατασταθεί από αυτόματους πωλητές που μοιράζουν χάπια. Χάπια κατάθλιψης, πόνου, υστερίας, διαστροφής, μίσους, εγκατάλειψης, οργής και κάθε λογής ψυχασθένειας και αρρώστιας. 

Ο ήλιος δεν μπορεί να φανεί στον ουρανό και τα μάτια έχουν να αντικρίσουν άλλο χρώμα εκτός του γκρίζου εδώ και χρόνια. Από τον ουρανό κατά καιρούς πέφτει στάχτη. Σαν χιόνι. Για βροχή ούτε λόγος. Το νερό είναι ελάχιστο και όσο έχει απομείνει φυλάσσεται στο κέντρο της πόλης. Αλλά υπάρχουν χάπια για την δίψα. 

Ο Τζακ ήταν τοποθετημένος μαζί με τη γυάλα του σε ένα κομμάτι της πόλης που το ονόμαζαν "μπαταρία". Πολλοί έλεγαν ότι η "μπαταρία" ήταν το μέρος που τροφοδοτούσε την πόλη με ηλεκτρισμό, ότι οι άνθρωποι στις γυάλες ήταν η κινητήρια δύναμη της πόλης. Κανείς όμως δεν ήταν απόλυτα σίγουρος. Μόνο εικασίες μπορούσε να κάνει κανείς. Η αλήθεια ήταν κάτι που είχε χαθεί μαζί με το γαλάζιο του ουρανού. 

Όλοι όσοι "ζούσαν" στην "μπαταρία" όταν έφταναν την ηλικία του 1,74 βολτ, έπρεπε να περάσουν από επιτροπή για να αποφασιστεί από τους ανώτερους ποια θα είναι η τύχη τους. Οι περισσότεροι θανατώνονταν στο κεντρικό προαύλιο της περιοχής. Τους άδειαζαν έξω από τη γυάλα βγάζοντάς τους τα βύσματα και αυτοί πέθαιναν σε δευτερόλεπτα από ανακοπή. Είπαμε, η καρδία εδώ δε χτυπάει χωρίς ρεύμα. 

Ο Τζακ δε μπορούσε να καταλάβει πόσο καιρό ήταν στην γυάλα. Δεν ήξερε πότε θα έφτανε η ώρα της δικής του κρίσης. Δεν ήξερε να μετράει τις μέρες. Είχε δει πολλούς να πεθαίνουν. Με κάποιους είχε ανταλλάξει κλεφτά βλέμματα τις ώρες που οι επιτηρητές- οι υπεύθυνοι για την διατήρηση της τάξης στην περιοχή αυτή- δεν κοίταζαν. 

Στην "μπαταρία" δε μπορεί κανείς να μιλά με κανέναν. Είναι αδύνατο εκ των πραγμάτων, αλλά απαγορεύεται ακόμα και να ανταλλάσσει κανείς βλέμματα με τον διπλανό του. Έτσι κι αλλιώς πλέον δεν υπάρχει ομιλούμενη γλώσσα. Το αλφάβητο καταργήθηκε. Ο μόνος τρόπος επικοινωνίας είναι μέσω νευρικών ώσεων και καταγραφή αυτών σε ηλεκτρονικό υπολογιστή. Η συνεννόηση γίνεται μέσω βιοαισθητήρων που λειτουργούν ηλεκτροφυσιολογικά. 

Τα έμβια δεν έχουν όνομα πλέον. Αναγνωρίζονται από τα δεδομένα που παραλαμβάνονται μέσω του βύσματος στο χέρι τους. Όλοι είναι γεμάτοι βύσματα. 


(συνεχίζεται...)

Πέμπτη 6 Ιουνίου 2013

Στον Κ.

Πριν λίγες μέρες έγραψα κάτι που ενδέχεται να στο επισυνάψω παρακάτω. Μπορεί μέχρι να τελειώσω αυτό το κείμενο να το μετανιώσω, μπορεί τελικά να μη σου στείλω και το mail. Θα δείξει.

Τελευταία με απασχολεί το αν η ευτυχία είναι κάτι υπαρκτό. Μεταξύ μας, νομίζω ότι είναι απλά μια λέξη, που θα ανοίξεις ένα λεξικό και θα βρεις μια ετυμολογία- αλλά ακόμα και γι' αυτό έχω τις αμφιβολίες μου. Δεν είναι ότι δεν είμαι χαρούμενη- κατά καιρούς μάλιστα, είμαι πολύ χαρούμενη- αλλά ευτυχισμένη δε νιώθω. Και δε μπορώ και να θυμηθώ πότε ήταν η τελευταία φορά που ένιωσα ευτυχισμένη ή κάτι παρεμφερές. 

Αλλά αυτά είναι πράγματα που μάλλον δε θα πρέπει να με απασχολούν. Μπορεί και να πρέπει αλλά να μην είναι και η κατάλληλη στιγμή. Μπορεί και να είναι η κατάλληλη στιγμή αλλά να μη πρέπει. Σε μπέρδεψα; 

Το θέμα είναι ότι δε πιστεύω στην ευτυχία. Δε ξέρω αν την θέλω ή αν την αναζητώ ή αν την αναζητώ με λάθος τρόπο ή αν προσπαθώ να τη βρω μέσα από λάθος ανθρώπους. Ξέρω ότι δεν μπορώ να ελπίζω σ' αυτή. Η ευτυχία είναι πλασματική. Έτσι νομίζω. Αλλά ακόμα κι αν δεν είναι, τότε σίγουρα δεν είναι άπειρη και δε μπορεί κανείς μας να τη νιώσει στο πετσί του απόλυτα. Μπορεί να λέω και μαλακίες.

Αυτό που καταλαβαίνω είναι ότι οι άνθρωποι ελπίζουν. Σε οτιδήποτε θέλουν να συμβεί. Αλλά σε πόσους συμβαίνει αυτό που πραγματικά θέλουν; Μάλλον σε ελάχιστους. Και όταν η ελπίδα εξαφανιστεί, τη θέση της παίρνει η απογοήτευση- μεγάλη, μικρή, μερική ή ολική. Με το πείσμα δε ξέρω τι μπορεί να καταφέρει κανείς. Πιθανολογώ ότι μπορεί να κάνει τα πράγματα χειρότερα. Γιατί σε μια εξίσωση που υπεισέρχεται το πείσμα μάλλον υπεισέρχεται αυτόματα και ο εγωισμός. Και για να το πάω και λίγο μαθηματικά το θέμα, όταν έχουμε ένα τριώνυμο με πεδίο ορισμού το σύνολο των πραγματικών και η διακρίνουσα βγει αρνητική, τότε το τριώνυμο δεν έχει λύση. Και τότε εκεί τελειώνει η άσκηση. Και λυπάμαι πάρα πολύ που δε ζούμε σε πεδία ορισμού μιγαδικών γιατί το i^2=-1.

Όχι, δεν παίρνω ναρκωτικά και τα γράφω όλα τόσο μπερδεμένα, αλλά το μυαλό μου παίρνει πολλές στροφές και κάνω παραλληλισμούς της πραγματικής ζωής άλλοτε με τη φυσική και τα κύματα, την έλξη, την δράση-αντίδραση, και άλλοτε με τα μαθηματικά και τις πιθανότητες.

Μπορεί να φταίνε και τα γονίδια. Αν υπάρχει γονίδιο για την ευτυχία. Μπορεί να είμαι μια γενετική ανωμαλία- όπως και τόσοι άλλοι που ίσως κάπου αλλού νιώθουν το ίδιο. Μπορεί να φταίει και κάποιο παιδικό τραύμα. Μπορεί να φταίω και μόνο εγώ- πράγμα πιο πιθανό γιατί πάντα ψάχνω να κατηγορήσω κάποιον άλλο αντί να κοιτάξω τα χάλια μου. 

Έστειλα ένα κείμενό μου σε ένα περιοδικό. Δεν μου έχουν απαντήσει ακόμα. Θα ήθελα πολύ να μου απαντήσουν βέβαια. Και να μου πουν ότι "αυτό που έγραψες μας αρέσει και θα το δημοσιεύσουμε στο επόμενο τεύχος". Αλλά μάλλον αυτά είναι όνειρα θερινής νυκτός. 

Όνειρα. Καλά είναι και τα όνειρα, αλλά κρύβουν πάλι μέσα τους την ελπίδα. Και μάλλον με φοβίζει η ελπίδα. Από την άλλη, μάλλον είναι αυτή που μας κρατάει και ζωντανούς. Ή έτσι λένε.

Θα στο επισυνάψω το κείμενο τελικά. Θα σου στείλω και το mail. 

Να πέσεις για ύπνο, 

Η κοπέλα με τα δύο ονόματα και τα ψυχολογικά σκαμπανεβάσματα που αγάπησες.

Τετάρτη 5 Ιουνίου 2013

Χάπι(ness)

Δεν αρκεί μόνο μια στιγμή ευτυχίας για να νιώσεις καλύτερα.
Η ευτυχία δεν είναι χάπι να το πάρεις να σου περάσει ο πόνος.
Γιατί ακόμα και τα χάπια που καταπίνεις σχεδόν καθημερινά, σου απαλύνουν τον πόνο ίσα- ίσα για να αποκτήσεις την ψευδαίσθηση ότι είσαι ικανός να αντέξεις μέχρι την επόμενη δόση αναλγητικού.

Δεν αρκεί μόνο μια στιγμή. Σε κανέναν μας. Ξέρω τι θα μου πεις και θα συμφωνήσω, πως ναι, είμαστε άπληστοι και πλεονέκτες και εγωιστές.
Αλλά πες μου, μπορείς εσύ να αρκεστείς σε ένα βράδυ; Σε μια "καληνύχτα" μισή και βιαστική;

Δεν αρκεί μόνο ένα βλέμμα για να με πείσεις. Τα βλέμματα είναι σαν ένας πίνακας αφηρημένης τέχνης. Είναι ρευστά σαν τα ρολόγια του Νταλί. Είναι διφορούμενα. 

Δεν αρκεί ένα χάδι στον ώμο για να με σώσεις. Τα χάδια είναι επιτηδευμένα. Πολλές φορές είναι και ψεύτικα. 

Δεν αρκεί τίποτε και κανείς. 

Η ευτυχία είναι μόνο μια λέξη.

Η πραγματική ευτυχία δε μπορεί να περιγραφεί από λεξικά καμίας γλώσσας. Ούτε να χωρέσει σε καλοντυμένα βιβλία, παραγεμισμένες βαλίτσες, ερωτικά γράμματα και αναμνηστικές φωτογραφίες.

Η πραγματική ευτυχία δεν ξέρω καν αν υπάρχει.