Σάββατο 26 Οκτωβρίου 2013

Σταμάτα να μιλάς για θάνατο.

Σταμάτα να μιλάς για θάνατο.
Ξύπνησε ταραγμένος. Λουσμένος στον ιδρώτα. Έκανε μια γύρα τα μάτια του στο δωμάτιο για να σιγουρευτεί ότι ήταν όνειρο. "Είμαι ζωντανός", είπε. Σκέφτηκε πάλι την χτεσινή νύχτα και ξανά είπε πιο δυνατά "είμαι ζωντανός".

Σταμάτα να μιλάς για θάνατο. 
Σταμάτα να μιλάς για περασμένες εποχές. 
Σταμάτα να μιλάς για αναμνήσεις. 

Κάθισαν αντικριστά στο ίδιο τραπέζι με έναν καφέ ο καθείς τους και τα τσιγάρα τους. Δε μιλούσαν. Ήλιος στη μια μεριά, σκιά στην άλλη. 
Άσπρο - μαύρο. 
Ναι - όχι. 
Πάντα - ποτέ. 
Ζωή - θάνατος. 
Ζέστη - κρύο.
Αντίθετα.

Σταμάτα να μιλάς για θάνατο. 

Έφυγαν. 

78 πλακάκια μετρημένα εδώ μέσα. Φυλακή σε χρώμα μωβ λιλά. 

Σταμάτα να μιλάς για θάνατο.

"Μ' αγαπάς;", τον ρώτησε μεθυσμένη αλλά με βαθιά προσμονή για κάτι που δε θ' άκουγε ποτέ.

Σταμάτα να μιλάς για θάνατο.

Τις λέξεις τις παίρνει μακριά η αύρα της θάλασσας τα κρύα βράδια του Οκτώβρη εδώ. Ανεμοδέρνονται περιπλανώμενες εδώ κι εκεί σαν τον καπνό των τσιγάρων που καίγονται αργά στα τασάκια. 

Σταμάτα να μιλάς για ζωές περασμένες που δε θα κατακτήσουμε ποτέ.
Σταμάτα να μιλάς για ζωή.

Μίλα μου για όσα δε θα νιώσεις ποτέ για μένα, μόνο μη μου μιλάς για θάνατο.


Πέμπτη 24 Οκτωβρίου 2013

Οντότητες.

Άνθρωποι που αγαπούν μα δεν αγαπιούνται, που καταναλώνονται και αναλώνονται από την ρουτίνα που επέλεξαν ή τους επιβλήθηκε να ζουν, που περνούν δίπλα σου καθώς εσύ μιλάς στο τηλέφωνο ή μπαίνεις στο αυτοκίνητο.

Άνθρωποι. Παντού τριγύρω. 

Είδος που βρίσκεται στην κορυφή της τροφικής αλυσίδας και που όλα τα υπόλοιπα είδη απειλούνται- εν δυνάμει- από αυτό. Παντού άνθρωποι.

Νευράξονες που συνδέονται μεταξύ τους και σχηματίζουν μια πολιτεία από νέον που απλώνεται μέχρι το άπειρο. 

Άνθρωποι, δίποδα όντα με ψυχή, με γνώση, με νοημοσύνη, με ψυχολογικά κενά, με ευσεβείς πόθους, με τέρατα που κοιμούνται μέσα τους.

Άνθρωποι που φεύγουν, που μένουν, που παραιτούνται. 

Άνθρωποι που μας λείπουν, που μισούμε, που πεθαίνουν 
ή που πέθαναν.


Ανθρωποκεντρικός ο κόσμος και εγωκεντρικός ο άνθρωπος.

Κυριακή 6 Οκτωβρίου 2013

Νωχελικές Κυριακές

Περπατώντας στο δρόμο αν ακούσεις προσεκτικά παρατηρείς τον μονότονο αλλά απόλυτο στο μέτρο βηματισμό των ανθρώπων. Το ένα βήμα διαδέχεται το άλλο. Απαραίτητη προϋπόθεση για να μπορέσει κανείς να κινηθεί. 
Ένα βήμα τη φορά, ένα βήμα την ημέρα, ένα βήμα μπρος και όχι τρία βήματα πίσω. 

Η πόλη δεν έχει αλλάξει πολύ. Τα στέκια που υπήρχαν έχουν ελάχιστα διαφοροποιηθεί. Ή καλύτερα έχουν μετατοπιστεί προς τα δυτικά. Το συναίσθημα βέβαια είναι εντελώς διαφορετικό. Άλλο περίμενες και άλλο βρήκες. Αλλά αυτό είναι η πραγματικότητα. Η ωμή και δίχως ίχνος συμπόνιας πραγματικότητα. Δε χωράει αμφιβολία ότι είναι μια καινούρια αρχή. Όχι για σένα. Για μένα. Μαζί ή χώρια λοιπόν, εγώ πρέπει να ανταπεξέλθω. 

Κυριακή σήμερα. Έβγαλε ήλιο μετά από μια μικρή διακοπή επαναλαμβανόμενων συννεφιασμένων καθημερινών. Ξέρεις ότι σιχαίνομαι τις Κυριακές. Κι αν δε στο είχα πει ποτέ, στο λέω τώρα. Τις σιχαίνομαι. Είναι νεκρές μέρες. Ψόφιες. Καταδικασμένες σε μια νωχελικότητα. Κουλουριασμένες σαν τα φίδια τον χειμώνα. Η μοναδική Κυριακή που δε θα νιώθω όπως σήμερα θα είναι εκείνη που θα ξυπνήσουμε μαζί, στο ίδιο σπίτι, θα φτιάξουμε καφέ φίλτρου με άρωμα και θα καθίσουμε με μπλεγμένα πόδια σε έναν καναπέ που θα 'χει δίπλα ένα παράθυρο που θα βλέπει θάλασσα. Και έξω θα βρέχει και οι σταγόνες θα πέφτουν στο τζάμι. Αλλά δε θα μας νοιάζει. Κι εγώ θα συνεχίζω να σ' αγαπώ με τον δικό μου ελαττωματικό τρόπο.