Δευτέρα 23 Δεκεμβρίου 2013

Η μικρή ζωή μιας στιγμής

...και μέσα στη θολή από τον καπνό όψη του, ξεχώρισαν τα πράσινα μάτια του. Την κοίταξε για μια στιγμή και χάθηκε. Σαν το αστέρι που πέφτει τη νύχτα χωρίς φεγγάρι και δε προλαβαίνεις να το δεις καθαρά. Και αυτό που μένει είναι η υποψία της ύπαρξης. Του γεγονότος. "Σ´ αγαπάω" του φώναξε. Με όση δύναμη ψυχής της είχε απομείνει. Φώναξε ξανά "σ´ αγαπάω". Μάταια. Αυτός είχε ήδη χαθεί. Η στιγμή γεννήθηκε και πέθανε εκεί. Μέσα σε αυτό τον λιγοστό χρόνο που της έταξαν να ζήσει. Και η στιγμή γεννήθηκε, ωρίμασε και πέθανε εκεί, μαζί με τον μάταιο και σπαραχτικό λυγμό της. 

Πέμπτη 12 Δεκεμβρίου 2013

Θδεκ-ρα (μνήμη)

"Δε μου λείπεις εσύ", είπε και κοίταξε έξω από το θολωμένο παράθυρο τον ήλιο που πάλευε να ξεπροβάλει από τον συννεφιασμένο ουρανό. Οι ηλιαχτίδες έμοιαζαν σαν τα φώτα μιας ξεχασμένης πολιτείας που χάνεται ολοένα και περισσότερο στο σκοτάδι.
Τον κοίταξε για λίγο σαστισμένη. "Τι εννοείς;", τον ρώτησε.
"Δεν μας λείπουν οι άνθρωποι. Δεν μπορείς να λες ότι σου λείπουν οι άνθρωποι. Αυτό που σου λείπει είναι οι στιγμές με αυτούς τους ανθρώπους", της απάντησε και βυθίστηκε πάλι στις σημειώσεις του.

Μια νεκρική σιγή κυρίευε τον χώρο. Ήταν περικυκλωμένοι από ένα μεγάλο, ενιαίο δωμάτιο με σκούρο μάρμαρο, παγωμένο και σχεδόν εχθρικό για κάθε επισκέπτη, με μεγάλα παράθυρα και πολλά μισοτρεμάμενα φώτα στο ταβάνι. Το μόνο που ακουγόταν ήταν ο ήχος των σελίδων που γύριζαν κάθε τόσο.

"Δεν μου λείπεις εσύ. Μου λείπει η ιδέα του πρωινού καφέ μαζί σου. Το γέλιο σου, το βλέμμα σου κάθε φορά που μου ανοίγεις την πόρτα, το χέρι μου στα μαλλιά σου".

"Θδεκ-α-ργιατ".

Κυριακή 8 Δεκεμβρίου 2013

Ο σοφός.

Όλα ήταν παρανοϊκά. Βουτήξαμε μαζί στη λήθη του γλυκού αποστάγματος και αφεθήκαμε. Ο χρόνος μετρημένος σε πόντους στάχτης. Στη στάχτη των ονείρων μας. Αφεθήκαμε στην μουσική του μυαλού μας, αποκλείσαμε τα πάντα γύρω μας και νιώσαμε ελεύθεροι. Μας αρκούσε ένα βλέμμα. Δίχως λόγια. Δίχως κόπο. Δίχως πολυπλοκότητες. Βυθιστήκαμε ακόμα πιο κάτω. Και κάπου εκεί, κοντά στην τελευταία ανάσα του νου μας, ερωτευτήκαμε. Χωρίς να λογαριάσουμε το πριν και το μετά. Γιατί το τώρα μας ήταν αρκετό. 

Δευτέρα 2 Δεκεμβρίου 2013

Το ψάρι δε σκέφτεται, γιατί το ψάρι γνωρίζει τα πάντα.

Λέξεις μαζεμένες, άρτια τοποθετημένες 
σ'ένα κομμάτι χαρτί τσαλακωμένο, 
πεταμένο στα σκουπίδια 
και εγώ το ερείπιο που στέκει μισοπεθαμένο 
σε ένα κρύο δωμάτιο ενός άδειου ψυχιατρείου,
ξεχασμένο από τον χρόνο,
να περιμένω μιαν απάντηση 
που θάφτηκε κάτω από καπνό και οινόπνευμα 
ένα μεθυσμένο βράδυ του Νοέμβρη.