Πέμπτη 6 Δεκεμβρίου 2012

ν^μ

Excuse me, Sir? You are a complete fucking asshole. Sir.






Σάββατο 20 Οκτωβρίου 2012

Γιασεμί

http://www.youtube.com/watch?v=96O8XqU78-8


Κάθε φορά που περνάω από εκείνο το σπίτι στη γειτονιά μου με το γιασεμί, κόβω κι ένα κλωνάρι. Τελευταία έχω αρχίσει και κρατάω στο σημειωματάριο, στη σελίδα που έχω γράψει το τηλέφωνό σου, τα λουλουδάκια που ξεραίνονται. Ξέρεις, κάποιες φορές γυρίζω και κοιτάζω αυτή τη σελίδα. Είναι δύο τηλέφωνα χωρίς όνομα. Τα μόνα χωρίς όνομα.

Απόψε γύρισα σπίτι και το βρήκα πιο άδειο από κάθε άλλη φορά. Απόψε κατάλαβα ότι δε θα σε ξαναδώ ποτέ. Απόψε ένα κομμάτι μου, κάπου μέσα μου, πέθανε για πάντα χωρίς καμία ελπίδα αναστάσεως.

Από την κατάθλιψη περάσαμε στη μισανθρωπία.

Καληνύχτα μου.

υ.γ.: όταν βρω αυτόν που έγραψε την Αμελί θα τον σαπίσω στο ξύλο γιατί η ελπίδα στη ζωή είναι ότι πιο ψεύτικο έχει υπάρξει ποτέ.

Σάββατο 13 Οκτωβρίου 2012

Χυτήριο και άλλες ιστορίες

Από τον φωταγωγό ακούγεται η φωνή μιας ηλικιωμένης κυρίας που μένει δύο ορόφους κάτω από μένα. Αρκετά δυνατή για να μπορώ να ακούσω καθαρά τι έλεγε. "...είδες; Οι άλλοι έβγαλαν την ταινία για τον Μωάμεθ και μόνο που δεν τους σκότωσαν. Τι είναι αυτά τα πράγματα; Ο Χριστός και η Παναγία. Καλά τους έκαναν σ'εκείνο το θέατρο...". Αναφέρθηκε και το όνομα του Χριστόδουλου αργότερα αλλά κουράστηκα με το παραλήρημα και αποφάσισα να μη δώσω άλλη σημασία.

Το θεατρικό έργο Corpus Christi είχε πρεμιέρα προχτές στο Χυτήριο θέατρο στην Ιερά οδό. Η περιγραφή που δίνεται είναι ότι το έργο παρουσιάζει "μια αμφιλεγόμενη ιστορία για τον άνθρωπο σε μια κοινωνία που παραπαίει ανάμεσα σε χαμένες αξίες και ιδανικά". Αν μη τι άλλο, μπορεί να χαρακτηριστεί επίκαιρο. Αντ' αυτού, παραθρησκευτικοί, θρησκευτικοί, τραγοπαπάδες, αιρετικοί, φασίστες τάχα μου θρησκόληπτοι την Πέμπτη το βράδυ μαζεύτηκαν έξω από το Χυτήριο για να επιδείξουν (και να επιβάλλουν) την αποστροφή τους για το συγκεκριμένο έργο. Θρησκευόμενοι σε παραλήρημα, φασίστες με ονείρωξη, σελινιασμένες "παπαδιές" και θεούσες. Με τον πιο χυδαίο τρόπο ξεκίνησαν την διαμαρτυρία. Εκλεγμένοι βουλευτές της Χρυσής Αυγής έβριζαν και απειλούσαν. "Θα σας κάνουμε και θα σας ράνουμε" και πάει κατά τα γνωστά. Με χριστιανική ευλάβεια φυσικά. Με περισσή μαεστρία, άκουσα έναν από τους βουλευτές της Χ.Α. να μπλέκει στο κράξιμο φυλετικά θέματα. Ήταν αναμενόμενο. Κάπως πρέπει να βγάλουν το μίσος τους κι αυτοί και να υπενθυμίσουν τις "πολιτικές" τους "πεποιθήσεις".

Αλλά ας μην σταθώ εκεί, γιατί κακά τα ψέματα, λίγο-πολύ φανταζόμουν ότι αυτό το μείγμα κόσμου το μόνο που θα έκανε εκεί, ήταν αυτό που έκανε τελικά: άνοιξαν τον οχετό για να δώσουν το κατά πολλούς δυστυχώς "δυναμικό παρόν". (εμετός)

Παλιότερα, σε εποχές αρκετά σκοτεινές, η Ιερά εξέταση έκαιγε εκτός από λογοκριμένα βιβλία και ανθρώπους. Σήμερα, επειδή είμαστε πολιτισμένοι (ακόμα) κάτι τέτοιο δε συμβαίνει (στους ανθρώπους αναφέρομαι). Ωστόσο, απαγορεύουμε θεατρικές παραστάσεις, κυνηγάμε μετανάστες στην Αττική που βρίσκονται σε λεωφορείο, ξυλοκοπούμε άλλους στον Άγιο Παντελεήμονα, ζητάμε στοιχεία νηπίων που δεν έχουν ελληνική ιθαγένεια. Ο κατάλογος συνεχίζεται.

Για να κλείσω, γιατί όλο αυτό ξεκίνησε από το συμβάν στο Χυτήριο, θέλω να αναρωτηθώ το εξής: Αν μια θεατρική παράσταση σε κάνει να αλλάξεις αντίληψη, σου ταράξει το "είναι" σου και σε κάνει να αναθεωρήσεις κάποια "πιστεύω" σου, τότε κατά τη γνώμη μου, εκτός από συγχαρητήρια στον σκηνοθέτη, πρέπει να αναρωτηθείς αν αυτό που πίστευες ήταν τελικά αρκετά δυνατό. Αν από την άλλη νιώσεις ότι σε προσβάλλει, ξεπέρασέ το, κριτίκαρέ το, αλλά μέχρι εκεί που έχεις το δικαίωμα. Γιατί ναι μεν η θρησκεία για πολλούς είναι ένα πράγμα ιερό αλλά η ιστορία έχει αποδείξει περίτρανα ότι οι περισσότεροι που εκπροσωπούν εκ των έσω αυτή τη μπίζνα - γιατί κατ' εμέ μπίζνα είναι- είναι και οι πιο "αμαρτωλοί".

Κυριακή 7 Οκτωβρίου 2012

απόψε, όλα τα φανάρια ήταν πράσινα






Γελάς νευρικά, κλαις με λυγμούς και καταλαβαίνεις ότι σου αρέσει αυτή η φρίκη που ζεις. Καταλαβαίνεις ότι την αποζητάς σε κάθε στροφή της ζωής σου. Καταλαβαίνεις ότι χρειάζεσαι βοήθεια.

Βυθίζεσαι ολοένα και περισσότερο σε ένα βούρκο και θες απλά να δεις πού θα φτάσει. Υπάρχει πάτος; Μπορείς να τον ακουμπήσεις; Την επόμενη φορά πόσο περισσότερο μπορείς να γαμήσεις τον εαυτό σου; Σε τι κίνδυνο θα τον βάλεις; Παίζεις ρώσικη ρουλέτα και φλερτάρεις με τις πιθανότητες. Όσο απεχθείς κι αν σου είναι. Τίποτα δε πάει πια.

 Και όπως βυθίζεσαι κάτω από τα κύματα, θες να κοιμηθείς. Να κοιμηθείς και να μην ξυπνήσεις ποτέ ξανά. Απλά να κοιμηθείς.

Απόψε όλα τα φανάρια ήταν πράσινα. Σαν να έλεγαν «φύγε όσο πιο γρήγορα μπορείς από δω».

 Αυτοκαταστροφή. Είσαι με το κεφάλι στο τρένο και ενώ το βλέπεις να πλησιάζει, εσύ γελάς.

Πού θα σπαταληθείς το επόμενο βράδυ;


Τετάρτη 5 Σεπτεμβρίου 2012

Επίπεδο συναίσθησης: μειωμένο

Πώς καλλιεργείς θετική σκέψη;
Τι σύσταση πρέπει να έχει το έδαφος;
Πόση υγρασία, πόσο πορώδες; Πόση οργανική ουσία;
Πόσο λίπασμα για να κρατήσει χρειάζεσαι; Πόση ντόπα;
Τι μητρικό υλικό; Τι pH;


Πέμπτη 30 Αυγούστου 2012

Στρείδι.




-Και πόσο θα κρατήσει αυτό που νιώθεις τώρα;
-Όσο και το σημάδι από τα δόντια μου στο λαιμό σου.

Τετάρτη 1 Αυγούστου 2012

Στην ταράτσα, πάντα, παίζει jazz


Καθώς περνούσε τα βράδια του στην ταράτσα, με αναμμένα κεριά, μουσική και χαζεύοντας τα αστέρια την σκεφτόταν. Του έλειπε. Δεν ήταν σίγουρος βέβαια αν του έλειπε η ίδια ή ήταν οι αναμνήσεις των πρόσφατων γεγονότων που τον έκανε να την σκέφτεται τόσο. Σίγουρα την αγαπούσε. Ωστόσο, δε μπόρεσε ποτέ να καταλάβει εάν πάντα την αγαπούσε με τον ίδιο τρόπο.

Οι μέρες περνούσαν και το φεγγάρι γέμιζε. Κάθε βράδυ την έφερνε στο μυαλό του με διαφορετικό τρόπο. Παραπεταμένα χαρτιά εδώ και ‘κει, άδεια ποτήρια με αλκοόλ και γεμάτα τασάκια έκαναν αισθητή την επιθυμία του για απομόνωση. Ήθελε χρόνο για να ζήσει αυτή τη φαντασίωση. Μόνος του.

«Σύντομα θα είμαι κοντά σου», είπε κοιτώντας τον ασημοσκονισμένο ουρανό.

Και το φεγγάρι ήταν ολόγιομο και η καρδία του το ίδιο.







Τρίτη 3 Ιουλίου 2012

πόσος χρόνος μου απομένει;

Βρες το κουράγιο και γέλα.
Δε ξέρω πώς, δε ξέρω γιατί αλλά γέλα.
Γέλα σου λέω, χανόμαστε.
Απελπισία, αγανάκτηση, πόνος, κρίση ψυχική, οικονομική, συναισθηματική.
Παντού γύρω κρίση. Κρίσεις. Παντός είδους και μορφής.
Ψυχαναγκασμός. Κατάρρευση.
Πάτος. Πιάσαμε πάτο, μ' ακούς; Χανόμαστε σου λέω.
Σου φωνάζω αλλά δε μ' ακούς.
Πάλι εκείνο τον κώλο κοιτάς ή εκείνα τα γνωστά βυζιά.
Με χάνεις, φεύγω. Μ' ακούς;
Στ' αρχίδια σου είπες;
Δε πειράζει.
Είμαστε πολλοί που γεννηθήκαμε σε λάθος εποχή, την λάθος στιγμή, το λάθος χρόνο.
Λάθος. Όλα.
Γράψε με και μη μ' ακούς αφού δε θες. Αλλά γέλα γαμώτο.
Γέλα.
Πεθαίνουμε.



Σάββατο 23 Ιουνίου 2012

Σύστημα Cre-loxP

Σάββατο απόγευμα. Ανοιχτό βιβλίο στη σελίδα 36 εδώ και μισή ώρα. 
"Απομάκρυνση γονιδίων επιλογής".
Ζέστη. 
Πολύ τσιγάρο. 
Ακόμα περισσότερος καφές. 
Νευρικό γέλιο χωρίς λόγο. 
Κλάμα. 
Κοκτέλα ψυχασθένειας. 
Αιτία: άγνωστη - ακαθόριστη - μη εξακριβωμένη - πλήρως παράλογη.


Γαμημένες καρέκλες.

Παρασκευή 22 Ιουνίου 2012

Βλάβη κεντρικού νευρικού συστήματος (μέρος α)





Οι συνάψεις λειτουργούν άψογα. 
Οι νευροδιαβιβαστές δουλεύουν. 
Μεταφέρουν κάθε νευρικό σήμα. Σωστά. Όπως πρέπει.
Όλα πάνε ρολόι σου λέω. Μην ανησυχείς για τίποτα.
Δεν υπάρχει κανένας παρεμποδιστής του νευρικού σου συστήματος. 
Εκτός από τον εαυτό σου.
Σήμερα έκανες ένα βήμα. 
Αύριο θα κάνεις άλλο ένα και αν είσαι τυχερός, μεθαύριο δε θα αποφασίσεις να γυρίσεις τέσσερα βήματα πίσω.

Και κάπως έτσι το μέλλον σου διαγράφεται λαμπρό.


πολύ μακριά για να νοιαστώ πια.


Δευτέρα 18 Ιουνίου 2012

ο φόβος φυλάει τα έρ(η)μα


«Σήμερα είναι μια μέρα που δε θα ξεχάσουμε ποτέ». Σαμαράς Αντώνιος μελλοντικός πρωθυπουργός της χώρας μας (a.k.a. Ελλάδα-μέχρι στιγμής, τριτοκοσμική χώρα λίαν συντόμως).

Ξεκινήστε να χαμογελάτε. Σήμερα γεννήθηκε η ελπίδα μάγκες. Δε το νιώθετε; Δε το καταλαβαίνετε στον αέρα που φυσάει; Είναι ο αέρας της αλλαγής. Βέβαια. Άλλαξε ο Μανωλιός και έβαλε τα ρούχα του αλλιώς.

Μόνο σε μένα βρωμάει αυτός ο άνεμος;

Δε μπορώ να ψυχολογήσω την ψήφου καθενός ατομικά. Συνολικά πάντως, μπορώ να πω με απόκλιση στην κρίση μου κατά 0,5% ότι έχουμε πολύ αδύναμη μνήμη. Ξεχνάμε εύκολα. Πιστεύουμε και ελπίζουμε ακόμα ευκολότερα.

Γυρίστε λίγα χρόνια πίσω. Ο Παπανδρέου το ’09 έλεγε «λεφτά υπάρχουν» και έθετε δίλλημα «ΠαΣοΚ ή βαρβαρότητα». Ο Καραμανλής στο ’07 παρότι κάηκε η χώρα ολόκληρη βγήκε ξανά με αυτοδυναμία. Η μοναδική διαφορά των τωρινών αποτελεσμάτων είναι αφενός ότι το ΠαΣοΚ είναι διαλυμένο και τη θέση του παίρνει μια κολεκτίβα απόψεων, ο ΣυΡιΖΑ δηλαδή, και αφετέρου ότι η κοινωνία στο σύνολό της είναι διασπασμένη. Το δεύτερο φαίνεται από το γεγονός ότι δεν υπάρχει αυτοδυναμία. Στην ουσία ψηφίσαμε «όχι μνημόνιο», αλλά όντας διασπασμένοι ως σύνολο, αυτό μεταφράστηκε ως «μνημόνιο και ευρώ με κάθε κόστος». Τόσο καιρό ο κόσμος φώναζε να φύγουν αυτοί που μας έφεραν μέχρι εδώ και τελικά κατάφερε να τους ξαναδώσει την εξουσία.

Τι φοβόμαστε τελικά τόσο πολύ; Την αλλαγή; Μη μας πάρουν τα σπίτια οι αριστεροί; Μη γίνει κοινωνικοποίηση των τραπεζών; Αλήθεια, πόσοι από εσάς ξέρετε τι θα πει «κοινωνικοποίηση»; Πόσοι από εσάς πιστεύετε ότι δε θα μας πάρουν τα σπίτια οι δεξιοί; Οι εταίροι; Οι τοκογλύφοι; Και τέλος πάντων πόσοι από εσάς έχετε σπίτια; Και όσοι έχετε σπίτια, για πόσο ακόμα νομίζετε ότι θα αντέξετε αυτό που έρχεται;

Πιστέψατε σε μια βραχυπρόθεσμη λύση, η οποία γεννήθηκε μέσα από τον φόβο, την τρομοκρατία, τα ψευτοδιλήμματα (η ιστορία έχει αποδείξει ότι μέσα από τέτοια συναισθήματα δε μπορεί να γεννηθεί ποτέ κάτι υγειές). Θέλατε τη «λύση» να τη δώσει κάποιος άλλος και όχι εσείς.

Ανεξάρτητα από το ποιος έχει το μεγαλύτερο μερίδιο της ευθύνης για αυτή την κατάσταση, έχουμε όλοι κάποιο μερίδιο ευθύνης. Γιατί τόσα χρόνια εμείς ψηφίζαμε. Εμείς τους δίναμε δύναμη. Εμείς ήμασταν αυτοί που θέλαμε τη βολή μας και καθόμασταν ο καθένας στο μετερίζι του. Εμείς ήμασταν αυτοί που δημιουργήσαμε τις πελατειακές σχέσεις και τις διαιωνίσαμε. Μην προτρέξετε και πείτε ότι συμφωνώ με την φάλαινα τον Πάγκαλο ότι «μαζί τα φάγαμε». Δε λέω αυτό. Λέω με απλά λόγια ότι σιγά σιγά η συνείδησή μας γινόταν όλο και πιο σάπια. Παρήκμασε το σύστημα και παρόλα αυτά, εμείς το θέλαμε ακόμα και το ζητούσαμε, μέχρι πολύ πρόσφατα, με περίσσιο πόθο. Σαδομαζοχιστικό φλέρτ.

Δεν εκπλήσσομαι από τα αποτελέσματα.

Μακάρι η κοινωνία να ψήφιζε με βάση την τάξη στην οποία άνηκε και όχι στην τάξη που θα ήθελε να ανήκει. Αμ δε.
Λούμπεν προλεταριάτο και άγιος ο Θεός.

Καλό κουράγιο σε όλους μας. Και υπομονή. Οι επόμενες εκλογές, μάλλον, δε θα αργήσουν. Αλλά και πάλι δεν είμαι και τόσο σίγουρη ότι θα αλλάξει κάτι. Πάλι θα φοβηθούμε.

"Ή θα είστε ελεύθεροι ή θα είστε ήσυχοι" - Καστοριάδης Κορνήλιος, φιλόσοφος.

Κυριακή 17 Ιουνίου 2012

Χημική ισορροπία: διαταραχή της ειλικρίνειας

Σημαντικό είναι οι άνθρωποι να είναι ξεκάθαροι. Για να χτίσεις μια διαπροσωπική σχέση, όποιου είδους κι αν είναι αυτή, απαραίτητη προϋπόθεση είναι να μπορείς να είσαι ειλικρινής κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες θερμοκρασίας και πίεσης. Κυρίως πίεσης.

Η αλήθεια, είναι για πολλούς, πράγμα υποκειμενικό, πολύπλευρο, θεμιτό, αβάσιμο, άτοπο, ουτοπικό, ανύπαρκτο στο μικρό σύμπαν που ζουν. Επειδή όμως το μικρό σύμπαν καθενός μας, δημιουργείται από τις δικές μας ανάγκες, η αλήθεια σε αυτό θα πρέπει να έχει την θέση που θέλει και πιστεύει ότι πρέπει να έχει ο δημιουργός του. Εσύ δηλαδή.

Από την επιλογή που θα κάνεις, άμεσα αποκλείεις την ανάμιξή σου με κάποια σύμπαντα άλλων ανθρώπων. Ταυτόχρονα ανοίγεις πόρτες για σύμπαντα με τα οποία μπορεί αργότερα να καταλάβεις ότι δεν επικοινωνείς και δε μπορείς να συνεχίσεις τον κοινό σας δρόμο. Μερικές φορές όμως, συμβαίνει να βρίσκεις πολλά κοινά χαρακτηριστικά του δικού σύμπαντος σε αυτό κάποιου άλλου. Κι εκεί καταλαβαίνεις ότι δεν είσαι μόνος. Όσο ιδιαίτερος κι αν πιστεύεις πως είσαι. Κάπως έτσι, ξεκινά κάτι.

Ο δρόμος που θα χαράξει αυτό το κάτι εξαρτάται από πολλά. Κυρίως την ειλικρίνεια.
Οι σχέσεις είναι δυναμικές. Αμφίδρομες.
Μπορεί να μετατοπιστούν προς τη μια ή την άλλη μεριά.
Η επαναφορά της ισορροπίας εξαρτάται από την θέληση και των δύο πλευρών.
Πάντα.

Οι δεύτερες ευκαιρίες είναι υπερεκτιμημένες. Μερικές φορές ωστόσο, είναι απαραίτητες. 

Κυριακή 10 Ιουνίου 2012

Πες μου κάτι ψεύτικο.



"Θέλεις; Ναι; Όχι; Πες μου."
Ήταν καθισμένος στην καρέκλα του, αυτή την δανεική. "Ένα τσιγάρο ακόμα" είπε "και θα σου πω τι θέλω". Περίμενα να ακούσω.
Άναψε το τσιγάρο και τα μάτια του φωτίστηκαν. Ήταν σούρουπο. Πρώτη τζούρα. Εισπνοή, εκπνοή. Θολή. Ήταν τόσο ήσυχα που μπορούσα να ακούσω το χαρτί του τσιγάρου να καίγεται.
"Θέλω να φύγω. Δε θέλω να σε ξαναδώ. Δε θέλω να έχω καμία σχέση μαζί σου".
Τα λόγια έβγαιναν από το στόμα του μαζί με τον καπνό του τσιγάρου. Παρατηρούσα περισσότερο τον καπνό παρά το τι μου έλεγε. Ξαφνικά από το υπερπέραν ακούστηκε ένας ενοχλητικός για τα αυτιά μου ήχος. Διαπεραστικός.
Ξύπνησα.  Δίπλα μου, το κρεβάτι άδειο. Κανένα σημάδι του, καμία υποψία του.
Μόνο ένα τσιγάρο στο τασάκι να καπνίζει ακόμα.



Δευτέρα 4 Ιουνίου 2012

déjà vu

Κατέληξα. Δεν πιστεύω στα déjà vu. Γιατί αν πίστευα, θα ήξερα από τώρα τι έκβαση θα έχει όλο αυτό. Επομένως, όχι, δεν πιστεύω.
Σήμερα βρήκα μια κόλλα Α4 με το τηλέφωνό σου γραμμένο πάνω της. Εκεί που είχα "φάει" τον κόσμο να το βρω αυτό το χαρτί τόσους μήνες...το βρήκα σήμερα. Σήμερα. Που εδώ και καιρό έχω πείσει τον εαυτό μου ότι δε νοιάζομαι. Τι déjà vu, τι νόμος του Μέρφυ και άλλες τέτοιες μπούρδες...
Αν ψάχνεις αφορμή να σκεφτείς κάτι παντού σημάδια θα βρίσκεις. (Ακόμα και το ντελιβεράδικο της γειτονιάς παίζει να έχει το όνομα σου...)
Δε θα μπω λοιπόν σε αυτή τη διαδικασία.

Το χαρτί το πέταξα.
Από δω και πέρα δε θα ξαναγράψω για σένα. Εκτός αν με εκνευρίσεις ξανά.

Τετάρτη 30 Μαΐου 2012

Άρνηση


Ποιον θες να πείσεις απόψε; Σε ποιο καταγώγιο θα αναλώσεις το προτελευταίο βράδυ του Μαΐου;

«δεν είμαι εγώ αυτός».

Ξέρεις ήδη ότι έχεις χάσει. Ξεκινάς με μια άρνηση για να με πείσεις για κάτι και αυτομάτως με βάζεις να το αμφισβητήσω. Μην το αρνείσαι. Δεν υπάρχει νόημα. Τα βάλαμε κάτω, τα κουβεντιάσαμε, αποφασίστηκε καλώς ή κακώς πως έτσι έχουν τα πράγματα. Μη κουράζεσαι μάτια μου. Εσύ είσαι αυτός. Εγώ είμαι ένας άλλος.

Βγες έξω και περπάτα. Άσε τον αέρα να σε «χτυπήσει», να συνέλθεις. Μην σκορπιέσαι. Μην χαραμίζεσαι για να αποδείξεις σε μένα το αντίθετο. Δε το έχω ανάγκη. Είμαι πολύ μακριά για να νοιαστώ για αυτό πια.

«η αγάπη δεν έχει όρια».

Εσύ βάζεις τα όρια. Εσύ επιλέγεις πόσο από τον εαυτό σου θα δώσεις. Κομματιάστηκες τόσες φορές που δε μπορείς να μαζέψεις τα τόσα πολλά κομμάτια σου πια. Ηθελημένα βέβαια. Ανάσανε. Το δωμάτιο έχει αρκετό αέρα, εκτός από τον καπνό των τσιγάρων σου.

Εσύ; Ποιον θες να πείσεις απόψε;

«τον εαυτό μου».



Χρόνια σου πολλά.

Σάββατο 12 Μαΐου 2012

ο έρωτας στα χρόνια της χρεοκοπίας (μέρος γ-άματα)






Μερικά λίτρα αλκοόλ αργότερα...
Μερικά χιλιόμετρα μακριά...
Μερικές σκέψεις...
Όλα μερικά.
Τίποτε ολόκληρο.
Τίποτα πλήρες.



Απόψε ήθελα να σε δω.
Σε έψαξα σε όλα τα πρόσωπα που συνάντησα μα δεν ήσουν πουθενά.
Σε έψαξα σε κάθε ποτήρι που άδειαζε, σε κάθε τσιγάρο που τέλειωνε.
Δεν ήσουν πουθενά.



Ίσως μιαν άλλη μέρα.
Ίσως ένας άλλος κόσμος, ένα άλλο πρωινό, ένα άλλο συναίσθημα.
Σίγουρα όχι σήμερα και σίγουρα όχι εγώ.
Ποτέ εγώ.
Ένα άλλο φιλί.
Μια άλλη αγκαλιά.





[δεν υπάρχουν άλλα εμπόδια να διασχίσεις]

Τρίτη 8 Μαΐου 2012

συνταγές πολιτικής


Να βγάλουμε λίγη ιδεολογία. Να βάλουμε λίγο απ’ όλα. Να βγάλουμε λίγο Τσίπρα. Να βάλουμε λίγο Βενιζέλο. Να βγάλουμε λίγο Καμμένο. Να βάλουμε λίγο Κουβέλη. Να βγάλουμε λίγο μνημόνιο. Να βάλουμε λίγο φιλελευθερισμό. Να βγάλουμε λίγη χρυσή. Να βάλουμε λίγη αυγή. Να βγάλουμε λίγη αριστερά. Να βάλουμε λίγο κέντρο. 

Αν το αποτέλεσμα δεν είναι το επιθυμητό επαναλάβετε αλλάζοντας έκαστη ποσότητα κατά βούληση.
Παρακαλώ, μην αγχωθείτε αν δε δέσει το γλυκό. 
Φτάνει να μαζέψετε και να νοικοκυρέψετε το σπίτι σας μετά από κάθε (αποτυχημένη) απόπειρα. 

(Οι ιδεολογίες άλλωστε, είναι υλικό που εύκολα το αλλάζεις- και σε ποσότητα και σε ποιότητα)

Τα περιπαθή


Τα εκβιασμένα παιδιά της ΝΔ, τα παιδιά που έπεσαν σε πλεκτάνη του ΠαΣοΚ, τα παιδιά που φώναζαν αλλά δε τα άκουγες του ΛαΟΣ κ της Δημ.Συμ., τα παιδιά που νοσταλγούν τον Χίτλερ της χα, τα παιδιά του ευρωπαϊκού προσανατολισμού της Ελλάδας στην Ευρώπη της Δημ.Αρ., τα παιδιά του Στάλιν του Κ.Κ.Ε. (ωιμέ), τα παιδιά των λέλουδων των Οικολόγων, τα παιδιά που είναι έτοιμα να κυβερνήσουν του ΣυΡιζΑ και τα υπόλοιπα παιδιά. (Ξέχασα τα παιδιά του Πειραιά αλλά επειδή είμαι ξεφτύλας Παναθηναϊκός δε θέλω να τα αναφέρω)

Παιδική χαρά γίναμε με τόσο παιδομάνι.

Βγαίνουν από τα προχτές και «σκίζονται» με τον γνωστό τρομοκρατικό λόγο τους ΝΔ-ΠαΣοΚ για την επιτακτική ανάγκη δημιουργίας κυβέρνησης, ότι ο Alexis δε θέλει να κυβερνήσει, ότι η χώρα θα καταστραφεί, θα έχουμε στάση πληρωμών, θα πεινάσουμε, θα διψάσουμε, θα μας λείπουν φάρμακα, θα, θα, θα… ΘΑΛΑΣΣΑ ρε μαλάκα!

Τι ΔΕΝ καταλαβαίνεις άνθρωπέ μου; Ότι πήρες το πουλί;

Ο ένας είναι με 19% πρώτος, με αποχή 36% και ναι, είναι πρώτο κόμμα αλλά κάνε τα μαθηματικά και δες ότι δε θεωρείται νίκη αυτό. Ή να το πω αλλιώς: δεν είναι μια τέτοια νίκη για να βγαίνει ο Antonis ως νικητής/απελευθερωτής που γύρισε από Σταυροφορία να φωνάζει "δοξάστε με". Ο άλλος είναι χεσμένος γιατί τα ποσοστά ήταν τρατζικ (για αυτούς).

Έχουμε τώρα αυτούς και τα τσιράκια τους στα μέσα μαζικής εξαπάτησης να στριμώχνουν τους ΣυΡιζΑιους με την ελπίδα ότι κάποια στιγμή κάτι θα πουν οι δεύτεροι, κάτι θα ειπωθεί λάθος και θα φανούν στον κόσμο που ακούει ως ψεύτες ή κωλοτούμπες.

Έχω να επισημάνω δύο σημεία.

Πρώτο: δέχομαι αρχικά ότι η χώρα χρειάζεται κυβέρνηση- ντάξει, εγώ προσωπικά θα ήθελα λαϊκή εξουσία αλλά ας το αφήσουμε στην άκρη αυτό τώρα. Ποια θα ήταν η λογική, ο Alexis να δεχτεί την πρόταση του Antonis για συνεργασία; Τα σχήματα είναι ΝΔ-ΣυΡιζΑ-ΠαΣοΚ, τα ίδια συν την ΔημΑρ, τα ίδια συν τον (εντελώς) Καμμένο κτλ κτλ κτλ (σε φάση αμυνα-επίθεση-κέντρο; Είμαστε σε ποδοσφαιρική κλωτσοπατινάδα; Γουάτ δε φακ;). Έστω λοιπόν ότι ο Alexis πει «ναι». Εσύ που τον ψήφισες τι θα πεις; Πώς θα νιώσεις; Εγώ θα ένιωθα μαλάκας πάντως. Θα ήτο σύμπλευση με τους «προδότες» (αν θες πλασάρεται και εκτός εισαγωγικών). Για να μη πιάσω το ιδεολογικό αδιέξοδο που θα υπήρχε, αλλά καταβάθος ξέρω ότι χεσμένη την έχουν την ιδεολογία οπότε άστο.

Δεύτερο: «αυτοί φοβούνται να κυβερνήσουν». Μεταξύ μας το πίστευα κι εγώ. Αλλά όταν βγαίνεις προεκλογικά με πρόγραμμα κυβερνητικό κ μπλαμπλαμπλα και ζητάς την ευκαιρία να αποδείξεις ότι η αριστερά μπορεί να μην είναι συνέχεια στη γκρίνια αλλά να είναι σε πρώτο πλάνο, τότε θαρρώ ότι ή το εννοείς ή μπλοφάρεις. 
Μένει να αποδειχτεί.

Το ρεζουμέ είναι ότι οι της ΝΔ και του ΠαΣοΚ πρέπει να πάνε για ομαδική ψυχοθεραπεία. Δε θέλει να τους βάλει στο παιχνίδι κανείς και δε λένε να το καταλάβουν. Ίσως πρέπει να κοιτάξουν για πιθανά παιδικά τραύματα. Να πάρουν μαζί τους και πέντε-έξι καφάσια με ξύδι (τοπ) γιατί βγάζουν χολή το τελευταίο 48ωρο και να αποδεχτούν το πώς έχει η κατάσταση. Λίγη ντροπή δηλαδή… γιατί αλλιώς υπάρχει και ο υπερσιβηρικός αγαπητοί μου… και όπου σας βγαλ’ ο δρόμος.

Δευτέρα 7 Μαΐου 2012

Πιο ΜΑΛΑΚΑΣ πεθαίνεις


Σηκωθείτε όρθιοι ΟΛΟΙ γιατί μπαίνω στο blog και θέλω τον αντίστοιχο σεβασμό. Σας τον επιβάλλω. ΟΡΘΙΟΙ ΕΙΠΑ.

Τζάμπα μάγκες, φασιστοειδή, μισάνθρωποι, κατεστραμμένοι εγκέφαλοι από το συνεχές πότισμα τους με μίσος. Νοσταλγοί της επταετίας, του Φύρερ, εκπρόσωποι του απολυταρχισμού και των καιρών που τα καμίνια στο Άουσβιτς έβγαζαν μαύρους καπνούς. Μαχητές κατά των ξένων (πας μη Έλλην βάρβαρος), αγωνιστές «για να ξεβρωμίσει ο τόπος», δολοφόνοι, επικίνδυνοι. ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΙ. Δωσίλογοι, μαυραγορίτες, σκατόψυχοι. Ανθρωποειδή δίποδα. Homo gamiseta.

Όποιος είναι εγκεφαλικά ανάπηρος-αυτό που λέμε «ζώο»-να κάτσει σπίτι του. Δεν έχει δικαίωμα ψήφου. Χούντα ψηφίσατε, Χούντα θα εισπράξετε και από μένα.

Τον Χριστό και την Παναγία σας όλοι εσείς που επιλέξατε κάτι το οποίο δε θέλει να υπάρχει κοινοβούλιο, κάτι που εμένα με θέλει σε μια κουζίνα, που θέλει τη μάνα σας δούλα και τον πατέρα σας γαμιά κ ελληναρά.

Τον σεβασμό «κύριοι» δεν τον επιβάλλεις. ΤΟΝ ΚΕΡΔΙΖΕΙΣ.

Άντε ψοφίστε και καλή σας μέρα ΖΩΑ.

Δευτέρα 30 Απριλίου 2012

Στις "κάλτσες"

Σιώπησα για πολύ καιρό και ήρθε ο καιρός της επανόδου.

 Εκλογές σε λίγες μέρες.
 « Έχεις αποφασίσει τι θα ψηφίσεις;», η κλασσική ερώτηση των ημερών στις παρέες μου.

 Θα προσπαθήσω να μην κράξω, αλλά δεν υπόσχομαι.

 Η αλήθεια είναι ότι είμαι μπλεγμένη. Αυτές οι εκλογές είναι ίσως οι πιο σημαντικές που θα ζήσουμε αλλά δε ξέρω αν το έχεις παρατηρήσει, έχουν και μια γελοία πλευρά – βλέπε τους wannabe βουλευτές πρώην τηλεαστέρες/αθλητές/γιούς ηθοποιών/κτλ. Δε θα σταθώ σε αυτό γιατί θα είμαι σα να κοιτάζω το δέντρο και να χάνω το δάσος.

 Στις δημοσκοπήσεις δεν έχω μεγάλη εκτίμηση. Προβληματίζομαι με δαύτες όμως. Όταν βλέπω Χ.Α. εντός βουλής παθαίνω εγκεφαλικό και όταν μιλάω με όντα τα οποία συμφωνούν με το σύνθημα «για να ξεβρωμίσει ο τόπος» θέλω να του θάψω 10 μέτρα κάτω από τη γη. Μάλλον είμαι φασισταριό και του λόγου μου, αλλά ναι, με μερικές ιδεολογίες δε μπορώ να συγκρατηθώ. «ιδεολογίες».. τρόπος του λέγειν. Μερικά κοσμητικά που δεν είναι επίθετα: μισάνθρωποι, φαλλοκράτες, φασίστες, μισογύνηδες, κρετίνοι. Πόσοι από αυτούς που θα τους ψηφίσουν γνωρίζουν-όχι «ξέρουν» ούτε «έχουν ακούσει»-το πολιτικό τους πρόγραμμα; Θα ήθελα να πιστέψω πως οι δημοσκοπήσεις λένε ψέματα για να τρομοκρατήσουν τον κόσμο και ότι δε θα έχουμε μαχαιροβγάλτες εντός βουλής να το παίζουν «κιουρίες» και απ’έξω να σφάζουν κόσμο.

 Το Κ.Κ. στο οποίο πολύς κόσμος τρέφει ένα υποσυνείδητο μίσος, χωρίς ακριβώς να ξέρει τον λόγο απλά «δε τα γουστάρω τα κομμούνια, είναι 50 χρόνια πίσω, χρησιμοποιούν ξύλινη γλώσσα, είναι στον κόσμο τους, μπλα μπλα μπλα», θεωρώ ότι από άποψη σταθερότητας στις απόψεις του παίρνει τα εύσημα. (πριν κράξεις, διάβασε ξανά την πρόταση και κατανόησέ την). Ο κόσμος ίσως να πρέπει κάποια στιγμή να αποβάλλει τα κατάλοιπα του εμφυλίου και να μην έχει αυτού του είδους την αποστροφή σε κάτι διαφορετικό. Είναι κάτι που επί γης δεν υπήρξε ποτέ μάλλον, και που όταν υπήρξε ένα είδος κομμουνισμού για τους Χ,Ψ λόγους τα έκαναν σκατά- να το πω έτσι λαϊκά. (ναι, και με τον Βελουχιώτη σκατά τα έκαναν). Δε σου λέω να τους ψηφίσεις, σου λέω ότι αν θες να τους κράξεις, να έχεις τουλάχιστον ένα επιχείρημα γαμώ την αγανάκτηση.

Ο κόσμος περιμένει από κάποιον να τον σώσει. Ε το θέμα είναι ότι πρέπει να φτάσουμε σε ένα επίπεδο συνείδησης τέτοιο ώστε να πάρουμε την εξουσία στα χέρια μας και να μην περιμένουμε το πότε η αστική τάξη θα μας πετάξει ένα ξεροκόμματο για να φάμε. Καπιταλισμός- αστική «δημοκρατία»- χούντα. Βρες τις διαφορές.

 Η εξουσία προσελκύει την διαφθορά όπως η ζάχαρη τα μερμήγκια. Και ο άνθρωπος είναι πάνω από όλα άνθρωπος και όχι απαραίτητα ηθικός εάν οι «συνθήκες θερμοκρασίας και πίεσης» είναι τέτοιες ώστε κάτι-βλέπε εξουσία- να ταλαντεύσουν την ηθική του. Ικανή και αναγκαία συνθήκη για να μην υπάρχει διαφθορά δε ξέρω αν υφίσταται. Θα ήθελα να το πιστεύω ωστόσο. Ίσως είναι τόσο ουτοπικό γιατί δε ζήσαμε σε καιρούς χωρίς την έννοια του χρήματος. Ίσως πάλι να είναι σκέτα ουτοπικό.

 Στις «κάλτσες» λοιπόν, όπως λέει και μια φίλη.

Σάββατο 24 Μαρτίου 2012

σημειώσεις από έναν πνιγμό




«Είμαι σχεδόν σίγουρος. Υπήρξες. Έστω για λίγο υπήρξες. Έζησες κι εσύ εδώ μαζί μου. Ένιωσες κι εσύ αυτό που νιώθω κι εγώ. Υπήρξες. Δε μπορεί να είναι αλλιώς. Δε μπορεί. Ανάσανες στο αυτί μου, σε άκουγα. Μύριζες τα μαλλιά μου, το θυμάμαι. Μοιραστήκαμε πράγματα. Ανταλλάξαμε συναισθήματα. Μνήμες. Αγωνίες. Διάολε, δε μπορεί παρά να υπήρξες. Σε αγάπησα. Με όλο μου το είναι. Σου έδωσα κομμάτι μου. Με πείσμωσες, με θύμωσες, με πλήγωσες. Υπήρξες. Και τώρα που σιγουρεύτηκα πως υπήρξες μέσα από τις αναμνήσεις που ανακαλώ, αποφάσισα να με πείσω πως δεν υπάρχεις πια. Μου οφείλω και μένα βλέπεις, μια λιγοστή ηρεμία. Την ελάχιστη. Έστω αυτή.»

Τρίτη 13 Μαρτίου 2012

γράμμα από τη νέβερλαντ





Ιστοριούλα:

Ξύπνησα και αφού ήπια τον πρωινό καφέ μου, κατέβηκα προς το κέντρο. Γυρνώντας σπίτι βρήκα ένα γράμμα πεταμένο κάτω από την πόρτα. Παραξενεύτηκα. Βλέπεις, έχω συνηθίσει τους ανθρώπους να μιλάνε μέσα από mail, από msn κτλ. Αποφεύγουν τα χειρόγραφα. Είναι ντεμοντέ μάλλον.

"Τον τελευταίο καιρό έχω αρχίσει και δε νιώθω. Η παράνοια που με πλημμύριζε έχει χαθεί. Σπάνια θα νιώσω να με προβληματίζει κάτι ή έστω να υπάρχει ένα κατιτίς να παιδέψω το μυαλό μου.
Εσύ φταις. Εσύ και μόνο εσύ. Δε με νοιάζει τι έκανες, με νοιάζει να μου το φέρεις πίσω. Αυτό είναι δικό μου και μου το πήρες. Μου το έκλεψες. Δε μπορώ να μη σκέφτομαι, να μη λυπάμαι, να μη τσαντίζομαι, να μη γελάω. Είμαι ζωντανός. Θέλω να νιώθω. Κι εσύ μου το πήρες αυτό. Κάθε μέρα είναι ο ίδιος μονότονος ήχος. Είναι σαν τότε που πηγαίναμε στο ωδείο και ακούγοντας τις κλίμακες και τους αρπισμούς ξέραμε ότι δεν υπάρχει πιθανότητα να εκπλαγούμε από τον ήχο. Εκτός φυσικά αν γινόταν κάπου λάθος.

Ζω, αναπνέω, υπάρχω. Αλλά δε νιώθω πια.

Τουλάχιστον πριν, υπήρχε κάτι. Ένας θυμός, μια λύπη, κάτι. Τώρα δεν υπάρχει τίποτα."

Κυριακή 11 Μαρτίου 2012

«Εσύ δε θα ψήνεσαι, αυτή δε θα ξέρει, εσύ θα ξενερώνεις…»




Δεν έχω καπνό. Δεν έχω φιλτράκια γιατί μου τα καβάτζωσες.

Πήρα το μετρό. Κατέβηκα Νέο Κόσμο. Πήγα στις εργατικές. Μετά σε σκέφτηκα. Είχα την μηχανή μαζί. Τράβηξα φωτογραφίες. Έβρισα ένα πιτσιρίκι που δεν έκανε πιο πέρα και μου έσπασε τα νεύρα. Βρήκα κάτι περιστέρια να μαλώνουν για το ποιο θα πρωτοφάει το ξεροκόμματο που ήταν στο πλακάκι της πλατείας. Τα τράβηξα και αυτά αλλά δε μου άρεσε η εικόνα.

Πιο πέρα, βρήκα το μεγάλο κουβάρι στον τοίχο. Μετά ένας γάτος περνούσε το δρόμο σχετικά βιαστικός. (Όλοι γαμώ την αγανάκτηση είναι βιαστικοί. Ακόμα και οι γάτοι.) Τον τράβηξα και αυτόν. Πάλι δε μ’ άρεσε. Μετά θυμήθηκα μια φωτογραφία ενός γερμανού με ένα κτήριο. Βρήκα το πιο ψηλό και τον μιμήθηκα. Ήταν καλή. Έτσι μου είπαν.

Ξέρεις, σε σκέφτηκα σήμερα. Ασπρόμαυρη φωτογραφία. Εσύ στο δωμάτιο. Γυρισμένη πλάτη και το φως να πέφτει πίσω σου. Δε ξέρω πότε θα σε βγάλω. Αλλά παίζει να είναι από τις καλύτερες φωτογραφίες που θα τραβήξω.

Τελευταία έχω κολλήσει με δύο λέξεις. Το «ωστόσο» και το «ενδέχεται». Όταν ξαφνιάζομαι λέω «ώπα το».

Τις προάλλες είδα χρώματα. Δε ξέρω. Ήταν πολύ περίεργο. Σου ζήτησα νερό. Όχι, δε φταίει ο λαβύρινθος.

Πότε θα σε φωτογραφίσω;

Σάββατο 25 Φεβρουαρίου 2012

ο Ωρίωνας

Ήταν μια καλοκαιρινή βραδιά πριν μερικά χρόνια. Κάθονταν στο μπαλκόνι και απολάμβαναν το παγωμένο οινόπνευμά τους. Κάποια στιγμή μέσα στη ζάλη, της είπε: «κοίτα ψηλά, δε βλέπεις συχνά αστέρια στον ουρανό της Αθήνας». Σήκωσε το βλέμμα της και κοίταξε τον ουρανό. Αστέρια. Παντού. Χούφτες ασημόσκονης σε μαύρο φόντο. «Αυτός εκεί, είναι ο Ωρίωνας», του είπε. Δεν καταλάβαινε τι του έδειχνε και αποφάσισε να σηκωθεί και να σταθεί δίπλα του, παρά την μεγάλη ζαλάδα που είχε από το ποτό, για να μπορέσει να ακολουθήσει το χέρι της.

Είχαν περάσει σχεδόν οχτώ μήνες από την προτελευταία τους συνάντηση. Η τελευταία φορά που τον είδε ήταν ένα βράδυ του Φλεβάρη, αρκετά γλυκό.

Απόψε βγήκε στο μπαλκόνι και κοίταξε ξανά τον ουρανό.

«Τώρα είσαι κάπου μακριά. Κάπου που τα αστέρια είναι πιο λαμπερά και πιο πολλά και πιο όμορφα. Παρόλα αυτά, κοιτάμε τον ίδιο ουρανό και για κάποιο παράξενο λόγο, απόψε η Αθήνα έχει την ίδια ξαστεριά με εκείνο το βράδυ».


Στον τσιγαρο-ποτο-αμυγδαλο-τρακαδόρο της εφηβείας μου, που μου θυμίζει κάθε φορά πράγματα που τείνω να ξεχάσω.

Τετάρτη 22 Φεβρουαρίου 2012

μνήμη.

«Να μη στεναχωριέσαι πολύ», είπε. Χαμογέλασα. Ήταν σκοτεινά και δε νομίζω να είδε την έκφρασή μου. Αποκοιμηθήκαμε.

Το επόμενο πρωί έπρεπε να φύγει βιαστικά. Στις «επάλξεις» αυτός, ασθματική εγώ. Στο τρέξιμο αυτός, μούργος εγώ.

Ετερώνυμα όντα που δεν είχαν την έλξη που τους έπρεπε ή που αποφορτίστηκαν χωρίς πολύ κόπο, χωρίς κανένα τρομερό «μπαμ», χωρίς ιδιαίτερο θόρυβο ή λάμψη. Τίποτα το τραγικό για να αναταραχθεί το σύμπαν. Μόνο η μνήμη αυτών. Ότι κάποτε υπήρξε κάτι κοινό. Τα σημάδια ότι υπήρξε ένα είδος αλληλεπίδρασης.

«Πέσε κοιμήσου» σου είπα ένα βράδυ. Τώρα το λέω σε μένα.

Καληνύχτα σου.


Υ.Γ.: Προς όσους με διαβάζουν και έχουν παρατηρήσει την αλλαγή στη θεματολογία… λίγη υπομονή ρε παιδιά. Φάση είναι θα περάσει.

Παρασκευή 17 Φεβρουαρίου 2012

ο έρωτας στα χρόνια της χρεοκοπίας (μέρος βου)

«Τι σου απέμεινε λοιπόν εσένα;», τον ρώτησα. Τον είδα ότι χαμήλωσε το βλέμμα και ένιωσε φανερά μουδιασμένος από την ερώτηση μου. Κοίταξα τα μάτια του και είδα ότι είχαν πάρει μια γυαλάδα. Είναι αυτή η όμορφη όψη που έχουν τα μάτια πριν κλάψουν. Γίνονται πιο μεγάλα, πιο καθαρά, λένε περισσότερες αλήθειες. Έτσι νομίζω.

Πήρε μια βαθιά ανάσα σα να χρειαζόταν αέρα περισσότερο από αυτόν που υπήρχε στο δωμάτιο. Ξεκίνησε την πρότασή του, κομπιάζοντας λίγο, και μου είπε: «εμένα μου απέμεινε μόνο η ανάμνηση. Είναι η ανάμνηση τριών πραγμάτων, η οποία γυρίζει στο μυαλό μου. Είναι ξέχωρες μεταξύ τους. Δε συνδέονται. Ένα βράδυ του Οκτώβρη. Ένα βλέμμα στην Ερμού. Ένα χαμόγελο στον Πειραιά. Αυτά. Αυτά τα τρία μικρά πράγματα».

Για λίγη ώρα δε μιλήσαμε. Δεν ήξερα τι να του πω και ίσως είναι καλύτερα μερικές φορές να μένεις σιωπηλός. «Είναι και αυτό το κενό», μου είπε ξαφνικά, «αυτό το κενό που νιώθω τα πρωινά που δε το μπορώ. Ξυπνάω και βλέπω τον τοίχο ενώ εκεί έβρισκα κάποτε την πλάτη της χωρίς πολύ προσπάθεια. Το διπλανό μαξιλάρι είναι παγωμένο. Λείπει η ζέστη της. Ξέρεις πόσο απόκοσμο είναι αυτό το αίσθημα της παγωνιάς;», με κοίταξε και ήξερα ότι κατά βάθος δεν περίμενε να του απαντήσω μα να του δείξω ότι τον νιώθω. Κούνησα καταφατικά το κεφάλι μου. Συνέχισε λέγοντας πως ούτε η μουσική είναι ίδια πια. «Μα είναι τρομερό! Δε είναι ότι δε μπορώ να ακούσω την μελωδία. Είναι ότι μου μοιάζει αλλιώτικη πια. Σα να θέλει να με γυρίσει πίσω και γω να παλεύω με τον εαυτό μου για να μη του κάνω την χάρη. Όσες φορές κι αν πάλεψα τις τελευταίες μέρες βγήκα ηττημένος. Εκτός από την Κυριακή». Χαμογέλασα γιατί ήξερα ακριβώς τι εννοούσε. «Τουλάχιστον δε μας τα έχουν πάρει όλα ακόμα. Έχουμε πολλούς λόγους να χαμογελάμε, να παλεύουμε και να αντιστεκόμαστε, έτσι δεν είναι; Και πρέπει να νιώθεις όμορφα για αυτό που τώρα σε βασανίζει. Γιατί το ζεις. Είναι δικό σου και κανείς δε μπορεί να στο κλέψει. Είσαι από τους τυχερούς καλέ μου. Ζεις, αναπνέεις, υπάρχεις, αγαπάς. Είναι σπουδαίο πράγμα να μπορείς να αγαπάς σε μια τέτοια εποχή» του είπα και τον είδα ότι ήταν σκεπτικός πριν με κοιτάξει και μου «σκάσει» ένα από τα γνωστά του στραβά χαμόγελα.

«Εσένα τι σου απέμεινε;», με ρώτησε αν και ήξερε ότι δε θα του απαντούσα ποτέ σοβαρά. «Εμένα μου απέμεινε η Chu, τέσσερεις λωτοί στο ψυγείο και ένα κοπάδι τζάμια».

Πέμπτη 16 Φεβρουαρίου 2012

ο έρωτας στα χρόνια της χρεοκοπίας (μέρος α)

Με αφορμή μερικές συζητήσεις που έγιναν σήμερα με φίλους είπα να ξεκινήσω να γράψω τούτο δω το… «πράγμα» το οποίο δε ξέρω σε τι ακριβώς θα εξελιχθεί.

Συζήτηση πρώτη: «και πώς ξε-ερωτεύεσαι κάποιον δηλαδή;»

Δέσμιοι της εποχής της χυδαιότητας, του σεξ χωρίς σχεδόν κανένα συναίσθημα, της αναζήτησης ενός καλού κρεβατιού και της αντίληψης του «ντάξει μωρέ, σε δουλειά να βρισκόμαστε», δέσμιοι της αναισθησίας που καλούμαστε να έχουμε ως προτεραιότητά μας, γνώρισα κάποιον που είχε νιώσει. Είχε νιώσει πραγματικά και είχε φτάσει η ώρα να το πληρώσει. Αυτός λοιπόν ο άνθρωπος έκανε ένα βασικότατο λάθος. Ερωτεύτηκε. Για την ακρίβεια, έπεσε με τα μούτρα. Για κάποιο διάστημα όλα κυλούσαν ήρεμα, ήταν χαρούμενος, ίσως θα τολμούσε να πει κ ευτυχισμένος. Η εποχή βέβαια πρόσταζε άλλα. Πιο ελεύθερα και πιο ανεξάρτητα πράγματα. Δεν είναι οι άνθρωποι για δεσμεύσεις αυτό τον καιρό. Να μη σας τα πολυλογώ, κάποια στιγμή το «έτερον ήμισυ» τον παράτησε. Του άφησε δυο καρέκλες δανεικές για να απλώσει ένα χαλί το οποίο τελικά σάπισε όταν το σπίτι πλημμύρισε στον κατακλυσμό του Νόε. Αυτή ήταν η ιστορία μέσες-άκρες.

Αυτός ο κάποιος λοιπόν, βασανίζεται μέρα-νύχτα. Αναζητάει τα γιατί και μέσα στην αναζήτηση αυτή ρώτησε και μένα το «μα πώς ξε-ερωτεύεσαι;». Ρώτησα και γω ένα φίλο και μου είπε ότι «απλά θα συμβεί, αρκεί να μη το βιάζεις, να μη το πιέζεις». Ένας άλλος φίλος μου είπε ότι «δε πρέπει να αναζητά το γιατί, πρέπει απλά να δεχτεί την εντολή που του έδωσαν.». Η εντολή ήταν το «δε θέλω να σε ξαναδώ». Εγώ του είπα ότι «οι συναισθηματικές σου ταλαντώσεις σου προκαλούν συντονισμό και στο τέλος θα σπάσεις. Αν θες να μείνεις έτσι έχει καλώς. Αν δε θες να είσαι κάθε μέρα έτσι, κάνε κάτι». Όλα αυτά φυσικά είναι οι γνωστές μπούρδες που αραδιάζουμε στον οποιονδήποτε όταν ζητά τη γνώμη μας. Εγώ το ονοματίζω κιόλας… «ένας κουβάς σκατά».

Συζήτηση δεύτερη: «να ‘τανε λέει εύκολα»

Η εποχή είναι σκληρή. Η αλλαγή «επιβάλλεται» αλλά δεν επιβάλλεται. Τίποτα δεν χαρίζεται, όλα δανείζονται, όλοι δανείζονται, όλα πωλούνται και ενοικιάζονται σε τιμή ευκαιρίας. Ξεπούλημα. Λογιών-λογιών πράγματα βαλμένα σε μια σειρά, τακτοποιημένα, πάνω σε ένα πάγκο από μάρμαρο, καλογυαλισμένο, σε περιμένουν. Τι θέλεις να αγοράσεις σήμερα; Υπάρχει ό,τι τραβάει η ψυχή σου. (είναι περιττό το να πω ότι λέγοντας «πράγματα» δεν εννοώ μόνο τα υλικά αγαθά ε;). Το μόνο πρόβλημα είναι ότι δεν έχεις φράγκο. Επομένως, μπορείς μόνο να χαζεύεις όλα αυτά τα καλούδια. Να τα "αγοράσεις" ούτε λόγος. Ξέχασα βέβαια να πω ότι πάνω στον πάγκο υπάρχει ταμπελάκι "μην αγγίζετε". Κάθεσαι λοιπόν και τα κοιτάς και τα σαλάκια τρέχουν...

Συζήτηση τρίτη και τελευταία: «το γκομενιλίκι θέλει φράγκα και ‘μεις δεν έχουμε σάλιο μαλάκα».

Καληνύχτα σας.

Δευτέρα 13 Φεβρουαρίου 2012

η αλυσίδα έσπασε

Χτες κάποια στιγμή στην πορεία «έσπασες».
Σε θυμάμαι να μου λες: «θα μας λιώσουν, δε ξέρω τι θα κάνουμε.»
Η αλυσίδα «σπάει» και σε χάνω. Μετά ακολουθούν τα χημικά και πάει κατά τα γνωστά.

Ήξερα από την αρχή ότι δε μιλούσες για τα ΜΑΤ.

Σήμερα μου είπε ότι πριν 5 χρόνια ήμασταν όλοι ανέμελοι. Της απάντησα ότι ήμασταν ανέμελα ηλίθιοι και αόμματοι.

Στη διαδρομή από το σπίτι μιας φίλης που καταλήξαμε χτες μετά την πορεία μέχρι το δικό μου, πέρασα από το κέντρο. Άλλαζαν τα τζάμια στα μαγαζιά, έβαφαν τοίχους. Οι τράπεζες μεθαύριο θα είναι στη θέση τους. Αμφιβάλλω αν το ίδιο θα ισχύσει και για την ελπίδα που έχω ή που τουλάχιστον είχα κάποτε.

Όχι, δε περίμενα ότι θα άλλαζε κάτι χτες. Απλά χτες μαζί με σένα και την αλυσίδα, «έσπασα» και γω.

Σκέφτομαι ότι με 440 ευρώ δε μπορείς να ζήσεις. Δε μπορείς να κάνεις οικογένεια. Δε μπορείς να έχεις κανένα όνειρο. Μάλλον δε μπορείς να έχεις και κανένα μέλλον.

Τέλος πάντων. Ελπίζω να σε δω στην επόμενη πορεία και αυτή τη φορά να μην σπάσουμε την αλυσίδα.

Δευτέρα 6 Φεβρουαρίου 2012

ελαφρά διχασμένη

Σύστημα κλειστής καλλιέργειας ιδεών, χαρακτήρων, ελπίδων.
Χωράφια σκέψεων.
Ισοζύγια αναμνήσεων.
Κομποστοποίηση μυαλού.
Επαναφορτιζόμενα συναισθήματα.
Απομύζηση νιότης.
Παρασιτισμός εξουσίας.
Μηρυκασμός ιδεολογίας.
Πρότυπες καμπύλες τρόπου ζωής.
Καταπόνηση εαυτών.
Εκκινητές κατοχής.
Σιγασμένα γονίδια εξέγερσης.
Αποικοδόμηση ζωής.

καληνύχτα σας.

Δευτέρα 30 Ιανουαρίου 2012

χωρίς.

χωρίς κανένα σχόλιο.
χωρίς καμία λέξη που γνωρίζω να μπορεί να περιγράψει αυτό που ένιωσα χτες όταν το είδα.