Παρασκευή 10 Δεκεμβρίου 2010

Consume-Consume-Consume…Because you can(not)!

Ναι! Είναι γεγονός! Έμειναν 14 μέρες για τα Χριστούγεννα! Η αγαπημένη γιορτή όλων μας… όλων μας!? Δεν είμαι και πολύ σίγουρη. Από τον περασμένο μήνα λοιπόν, έχει ξεκινήσει ο απαραίτητος στολισμός στα μαγαζιά, σιγά-σιγά ξεκίνησε και ο στολισμός των δρόμων- πράγμα που παρατήρησα μόλις χτες- και φυσικά τα πολυκαταστήματα έβαλαν τα καλά τους και παίζουν αυτή την εκνευριστική, για τα αυτιά μου, μουσική. Ναι, αυτή που ακούς συνήθως σε αμερικάνικες ταινίες της δεκαετίας του ’90 και σου κολλάνε στο μυαλό όσο ηλίθια και αν είναι. Το σχόλιο μου για τον στολισμό είναι ένα και μοναδικό: κακογουστιά μέχρι αηδίας. Τα δέντρα μοιάζουν σα να τους έριξαν φωσφοριζέ χλαπάτσα μονόμπαντα. Και δε θα μπω στη διαδικασία να σχολιάσω το ποιος πληρώνει την ΔΕΗ για τα τόσα φωτάκια… ο νοών νοείτω.

Αν υπήρχε ένα σύνθημα που θα μπορούσε να περιγράψει αυτές τις ημέρες «αγάπης» θα ήταν αυτό: ΚΑΤΑΝΑΛΩΣΕ, ΚΑΤΑΝΑΛΩΣΕ, ΚΑΤΑΝΑΛΩΣΕ. Γιατί μπορεί λεφτά να μην έχουμε αλλά οι φίλοι μας οι τραπεζίτες είναι πάντα(!) πρόθυμοι να μας τα προσφέρουν απλόχερα με το αζημίωτο-βλέπε δάνεια. Και μιας και είπα δάνεια κάνω μια παρένθεση. Τι σκατά θα τα κάνουμε τόσα δάνεια? Δάνειο κατοικίας, δάνειο καταναλωτικό, δάνειο επισκευαστικό, προσωπικό δάνειο, διακοποδάνειο(!), δάνειο, δάνειο, δάνειο… Είναι τόσα, που δεν ξέρεις ποιο να πρωτοπάρεις! Κλείνει η παρένθεση και συνεχίζω.

Ο κόσμος λοιπόν, μπορεί να κλαίγεται ότι λεφτά δεν έχει αλλά τα Χριστούγεννα όλοι από κάπου βρίσκουν και κάνουν τα μαγαζιά πλούσια. Μετά κλαίγονται οι μαγαζάτορες στα κανάλια ότι η κίνηση είναι μειωμένη και πάει λέγοντας. Και έρχομαι να ρωτήσω: εσύ που λες ότι η κίνηση είναι μειωμένη έχεις σκεφτεί ότι ίσως, λέω ίσως, αυτό που πουλάς έχει μια τιμή παράλογη? (βλέπε πουκάμισο 350 ευρώ. Κάτσε ρε φίλε, και από μετάξι να είναι τι διάολο έκανες? Πήρες τον καημένο τον μεταξοσκώληκα και του πλήρωνες και υπερωρίες για να γεννάει αυγά? Ένσημα του κόλλαγες τουλάχιστον ή του τα έταξες και μετά τον ζεμάτισες και πήρε πρόωρη σύνταξη??).

Αρχίζουν λοιπόν τα τηλέφωνα στο σπίτι από την θειά, την γιαγιά, τον παππού, την νονά, την άλλη θειά από το χωριό, την άλλη γιαγιά και τον άλλο παππού και ρωτάνε τα πιτσιρίκια «τι θέλεις να σου φέρει ο Άγιος-Βασίλης φέτος? Ήσουν καλό παιδάκι?». Αν το παιδί σου είναι έξυπνο θα απαντήσει «δεν υπάρχει Άγιος-Βασίλης εδώ!». Αν είναι ακόμα πολύ μικρό και δε θες να μάθει ακόμα την πικρή αλήθεια, (ότι δηλαδή εσύ κλείνεις κάθε χρόνο τον γενικό στις 12 την πρωτοχρονιά και φωνάζεις σαν υστερικός με φυματίωση «χο-χο-χο»), ότι δεν υπάρχει ούτε Αι-Βασίλης, ούτε καλικάντζαροι που σκάβουν στη γη, ούτε ο Ρούντολφ το ελαφάκι, ούτε οι τάρανδοι ίπτανται, τότε το πιτσιρίκι θα κάτσει να απαριθμήσει ένα προς ένα όλα τα παιχνίδια που έχει σταμπάρει στο χαζοκούτι. Να σημειωθεί στα πρακτικά ότι ποτέ δε θα κάνει το λάθος να πει σε δύο διαφορετικούς υποψήφιους «Άγιους-Βασίλιδες» ότι θέλει το ίδιο δώρο. Τα παιδιά είναι πανέξυπνα και εκμεταλλεύονται οποιονδήποτε θέλει να τους πάρει δώρο.

Περνάει λοιπόν ο καιρός και κοντοζυγώνουν οι μέρες. Βγαίνεις σα μανιακός στα μαγαζιά. Πρέπει να αγοράσεις δέντρο- όχι πλαστικό γιατί μαδάει και σου κάνει το σπίτι χάλια- φυσικό, ζωντανό δέντρο. Όχι κυπαρίσσι γιατί σου θυμίζει νεκροταφεία, όχι πεύκο γιατί είναι πεύκο και έχεις αλλεργία. Άρα τι μένει?! Έλατο… «ώ έλατο, ώ έλατο, εμένα μ’ αρέσει το πεύκο!». «Είπαμε όχι πεύκο trinitygr89!». Οκ λοιπόν, δε χαλάω χατίρια αλλά… γαμώ την οικολογική σας συνείδηση δηλαδή. Παίρνεις το έλατο, να μην πάρεις και καινούριες μπάλες? Γυάλινες, περιποιημένες, να πετάξεις και κείνες τις παλιές, να πάρεις και καινούρια λαμπάκια μη πάθεις ηλεκτροπληξία με εκείνα τα παλιά, που δουλεύουν μια χαρά μεν, αλλά τα καινούρια θα ταιριάζουν καλύτερα και εννοείται πως χρειάζεσαι καινούριο αστέρι για την κορυφή. Πρόσθεσε και τα σχετικά στολίδια σπιτιού (Η μάνα μου πάντα άλλαζε τα τραπεζομάντιλα και τα κεριά και κρεμούσε κάτι σαν στεφάνι από γκι στην πόρτα που πάντα έπεφτε αλλά τέλος πάντων). Τέλος με τα στολίσματα, ήρθε η ώρα των δώρων. «Φτου ρε πούστη μου δουλειά». Τρέχεις, ψάχνεις, ξαναψάχνεις, ξαναματαψάχνεις και τελικά βρίσκεις το δώρο που θες να πάρεις. Πας στο ταμείο, βγάζεις την καρτούλα σου, δείχνεις και την ταυτότητα σου και έτσι τόσο απλά με το «άφθονο» πλαστικό σου χρήμα πληρώνεις!Piece of cake! Έχεις τελειώσει με τα δώρα των άλλων λοιπόν και εκεί είναι που σε πιάνει το αίσθημα της αδικίας... «για μένα δε θα πάρω τίποτα? Αφού για τους άλλους πήρα. Τι θα βάλω στο ρεβεγιόν? Δεν έχω τίποτα καινούριο. Πρέπει να πάρω κάτι». Το διαολάκι πάνω από τον αριστερό σου ώμο ήδη τρίβει τα χέρια του με ηδονή καθώς εσύ έχεις πείσει ήδη τον νοήμων εαυτό σου ότι επιβάλλεται να ψωνίσεις κάτι και για σένα. Καταναλώνεις λοιπόν και άλλο πλαστικό χρήμα. Και όσο πιο πολύ καταναλώνεις τόσο πιο πλήρης νιώθεις. Η ευχαρίστηση και η απόλαυση σε έχει κατακλύσει. Νιώθεις ένας μικρός θεός (εντάξει, εντάξει, τα παραλέω, το ξέρω) έτοιμος να κατακτήσει τον κόσμο! Σταματάω το παραλήρημα και συνεχίζω.

Έχουμε και λέμε λοιπόν. Μία γιορτή θρησκευτική έχει γίνει μια από της πιο κερδοφόρες επιχειρήσεις ανά τον κόσμο. Ακόμα και τα κομποσκοίνια πλέον τα πουλάνε σε περίπτερα, αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα. Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι το εξής: όταν καταναλώνεις νιώθεις ότι κάνεις κάτι, κάτι σημαντικό-ναι, σπαταλάς χρήμα-νιώθεις πιο ευτυχισμένος. Είναι νορμάλ αυτό? Μάλλον όχι. Αλλά τι είναι αυτό που μας ωθεί στο να καταναλώσουμε για να νιώσουμε καλά? Μήπως τελικά δε βρίσκουμε νόημα σε απλά πράγματα ή τα έχουμε ξεχάσει και ψάχνουμε κάτι άλλο που θα μας γεμίσει? Κάτι που θα κάνει πιο ζεστά τα σπίτια και τις καρδιές μας?

Μέρες αγάπης δε ξέρω γιατί τις ονόμασαν. Εμένα δε μου φαίνονται και τόσο ζεστές-με την έννοια της θαλπωρής. Αυτές τις μέρες θυμούνται τα κανάλια να κάνουν θέμα για τους άστεγους και για το πώς αυτοί θα περάσουν τις γιορτές, για τις εκκλησίες που μοιράζουν συσσίτια-και βλέπεις του παπάδες να χαίρονται για το ότι υπάρχουν τόσοι πεινασμένοι που «δεν έχουμε να τους ταΐσουμε»- και κάνουν εράνους για τους φτωχούς και για το πώς οι άνεργοι θα τα βγάλουν πέρα. Τις υπόλοιπες μέρες του χρόνου αυτοί οι άνθρωποι εξαφανίζονται? Λύνουν τα προβλήματά τους? Τι ακριβώς συμβαίνει? Όχι φυσικά. Απλά αυτές τις μέρες «αγάπης» προσπαθούν να μας ευαισθητοποιήσουν. Μια- δυο φορές το χρόνο φτάνει, μη το κάνουμε και συνήθειο γιατί θα βγει η χώρα εκτός προϋπολογισμού.

Δε πιστεύω στο Θεό για τον απλό λόγο ότι αν υπάρχει ή μας έχει ξεχάσει ή είναι τυφλός ή και τα δύο. Αλλά, δόξα τα λεφτά, έχουμε Θεό.

p.s.: Για να γίνεις καλύτερος άνθρωπος δε χρειάζεσαι μια γιορτή, μια υποτυπώδη φιλανθρωπία ή μια κάμερα για να βγεις στο γυαλί, χρειάζεσαι ανθρωπιά-κάτι που λείπει στις μέρες μας.

Τρίτη 7 Δεκεμβρίου 2010

Ωραίο φρούτο το πεπόνι...

Στις 6.12.08 ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος δολοφονήθηκε από την σφαίρα του ειδικού φρουρού Επαμεινώνδα Κορκονέα. Σκοπός αυτό του δείγματος γραφής δεν είναι να επαναλάβω όλα όσα έχουν ειπωθεί κατά καιρούς. Αυτό που με προβληματίζει και κατά την ταπεινή μου γνώμη θα έπρεπε να προβληματίζει την κοινωνία σαν σύνολο είναι αφενός η απάθεια που όλοι μας λίγο-πολύ έχουμε υιοθετήσει και αφετέρου την διαφθορά που υπάρχει μέσα στο πολιτικό και ενημερωτικό μέτωπο.

Στην πορεία που πραγματοποιήθηκε για την επέτειο της 17 Νοεμβρίου επεισόδια έγιναν, πεζοδρόμια σπάστηκαν, δακρυγόνα και χημικά ρίχτηκαν, άνθρωποι προσάχθηκαν, τραυματίστηκαν, μπαχαλάκιδες υπήρξαν, ΜΑΤατζίδες έδειραν κ.ο.κ. Όμως οι ειδήσεις απλά ανέφεραν ότι η πορεία έχει λίγο κόσμο-πρώτο ψέμα- και όλα κύλισαν ομαλά σχετικά-δεύτερο ψέμα. Όλως τυχαίως βέβαια περίπου 3 μέρες πριν την επέτειο της δολοφονίας του Αλέξανδρου ανακαλύφθηκαν γιάφκες… Γιάφκες από δω από κει από παρά πέρα… Παντού! Ξεκίνησε λοιπόν ο κάθε δημοσιογράφος στο πολυαγαπημένο μας χαζοκούτι να αναλύει κ να ξαναναλύει το τι, το πώς, το γιατί, το αν ο οπλισμός ήταν αξιόλογος, το αν αυτοί οι άνθρωποι είχαν κάποιο χορηγό, το ότι η οργάνωση ήταν πάρα πολύ καλή. Συγνώμη κιόλας αλλά αν η οργάνωσή τους ήταν καλή δεν θα τους είχαν πιάσει στο Παγκράτι τότε που έβαλαν τις γουρούνες!

Ερχόμαστε λοιπόν στο χτεσινό βράδυ. Και για να τα πάρουμε από την αρχή τα πράγματα ας πω δύο λόγια για την κατάσταση όπως την βλέπω εγώ. Έχουμε ένα πολιτικό σύστημα σάπιο. Ο καπιταλισμός απέτυχε και εμείς δε λέμε να το καταλάβουμε. Όσο πιο πολύ σαπίζει το σύστημα τόσο πιο πολύ σαπίζει η συνείδηση μας. Στην εποχή μας οι μεν νέοι ως επί των πλείστων έχουν την έννοια που θα πάνε το Σάββατο, ποιον/α γκόμενα θα ρίξουν, αν τα μαλλιά τους θέλουν βάψιμο και αν είναι ευχαριστημένοι με το αυτοκίνητο που έχουν. Οι δε γηραιότεροι και αυτοί κυρίως που έχουν ζήσει κακουχίες -βλέπε χούντα- πιστεύουν ότι αυτό που έχουμε τώρα είναι κάτι μέτριο μεν αλλά δ θα μπορούσε τίποτα να ήταν καλύτερο με τα τωρινά δεδομένα δε. Επομένως έχουμε μια μάζα ανθρώπων που απλά δεν ασχολούνται με τα κοινά και μια άλλη μάζα ανθρώπων που είναι βολεμένοι.

Η αφαίρεση των δικαιωμάτων έγινε σταδιακά για να μη το πάρει κανένας βαρέως ή μάλλον για να μην το καταλάβει κανένας αρχικά. Τώρα που τα πράγματα ζόρισαν και δεν μπορούν πλέον να αποκρύψουν τις λαμογιές τους η αφαίρεση είναι ότι και η πρόσθεση στα μαθηματικά: θεμελιώδες θεώρημα/πιστεύω/όπως θες πες το. (εσένα δηλαδή σου φάνηκε νορμάλ ο νόμος περί καπνίσματος?? Αποφασίζουμε και διατάζουμε και μετά επειδή δε ξέρουμε τελικά τι θέλουμε τον αλλάζουμε κάθε 3 και λίγο… γαμάτο ρε φίλε! Μπράβο σου!)

Σε μερικά χρόνια που οι βολεμένοι μεσήλικες θα θέλουν σύνταξη και το κράτος άπλα δε θα έχει λεφτά- στην καλύτερη των περιπτώσεων, γιατί μπορεί τότε να μην υπάρχουν λεφτά στον πλανήτη Γη και να χρειαστεί να μετοικίσουμε όλοι μαζί στον ΚΧ-384756845!- μπορεί μερικοί να ταρακουνηθούν. Όμως στα 70-75 χρόνια με τι κουράγιο ψυχής θα κατεβείς στο δρόμο να βρεις το δίκιο σου? Κ αν το κάνεις, πόσες πιθανότητες έχεις να επιβιώσεις από την κρατική καταστολή και τα χημικά που θα σε ψεκάσουν? Όμως οι άνθρωποι έχουμε μάθει να μην κοιτάμε μακροπρόθεσμα. Έχουμε μάθει να λέμε «καλά είμαστε τώρα μωρέ, που να τρέχεις σε πορείες?».

Έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι ο κοσμος φοβαται τον κουμουνισμο σα το διαολο το λιβανι και ασπαζεται τον καπιταλισμο οποιο και αν είναι το κοστος. Ο κουμουνισμος απετυχε, ο καπιταλισμος απετυχε και τι μας εμεινε? Να ξυπνησουμε. Όμως εμεις κοιμομαστε τον υπνο του δικαιου και αλλοι που παλι εμεις εκλεξαμε κανουν τσιμπουσι κάθε βραδυ στα καλυτερα εστιατορια που εμεις με την καταντια μας ουτε απ’εξω δε μπορουμε να περασουμε. Ψιχουλα μας δινουν και τους λεμε κ ευχαριστω. Κ ναι μεν καταλαβαινω ότι τον κουμουνισμο τον φοβουνται γιατι όταν καποιος εχει δουλεψει και εχει βγαλει λεφτα για να ζει παραπανω από αξιοπρεπως δε θα του αρεσε η ιδεα ότι μια ωραια πρωία τα λεφτα του χανονται και γινεται μοιρασμα ισοτιμο σε ολους-γιατι μπορει καποιος να μην εχει δουλεψει ποτε και να εχει τα ιδια με αυτόν.

Παμε πισω στα δικα μας όμως… Τα χτεσινα. Κατεβηκαν τα πιτσιρικια να διαδηλωσουν λοιπον. Καλα εκαναν! Διαδηλωνουν, τρωνε το ξυλο τους, τρωνε τα χημικα τους κτλ. Μπαχαλακιδες υπηρχαν παντα αλλα ποτε δεν κατεληξα στο συμπερασμα ποιοι είναι αυτοι οι τυποι. Είναι αναρχικοι που δεν εχουν ιδεολογια? Είναι ασφαλιτες που βγαινουν από κλουβες με καθαρα all star και τα τριβουν στα πεζοδρομια μεχρι να μοιασουν στα δικα μου τα λιωμενα? Είναι απλα καβλωμενοι που θελουν να σπασουν? Και αν ναι από πού πηγαζει ολη αυτή η οργη? Είναι απλα πιτσιρικια προσηλυτισμένα με κατευθυνση την καταστροφη? Ποιοι διαολο είναι? Σπασε μια τραπεζα και την επομενη μερα θα φτιαχτουν άλλες τρεις. Σπασε μια πολυεθνικη και την επομενη μερα θα εχει αποζημιωση πολλαπλασια του κανονικου. Σπασε κατι κ εσυ! Μπορεις! Κατεβαινουν με βαριοπουλες κ σπανε πεζοδρομια, τζαμια, αυτοκινητα. Οι πετρες πεφτουν βροχη, οι μολοτοφ πεφτουν σαν τ’αστερια-ναι ειπα να το κανω λιγο ποιητικο- και οι ματαδες πετανε δακρυγονα,ληγμενα χημικα, πετρες που βρισκουν κατω. Σκας λοιπον εξαρχεια, Μεσσολογιου και Τζαβελλα και θες σαν ανθρωπος να αφησεις ένα λουλουδι στο μνημειο που εχει φτιαχτει. Και σου σκανε από παντου τα ματ. Από παντου! Δε μπορεις να φυγεις, δε μπορεις να μεινεις. Τι κανεις? Μενεις σπιτι σου, να μην ανησυχει κ η μανα σου που της ειπες ότι θα κατεβεις και φοβαται μη φας ξυλο και σε δεσουν. Μενεις σπιτι και κοιτας tv. Εχεις ανοιχτο το Indymedia για να ενημερωνεσαι και εννοειται ότι εχεις ανοιχτο το facebook για να ποσταρεις τα αναλογα κομματια-βλεπε χασμα, μεθυσμενα ξωτικά, σιδηροπουλο κτλ- και να αναρτας τα νεοτερα, ασφαλης πλεον από το σπιτι σου. Με λιγα λογια, αυτό που κανεις είναι να φοβασαι να κατεβεις στο δρομο μη φας καμια αδεσποτη σφαιρα, κοτρωνα, μολοτοφ, και δε σε προλαβει το ασθενοφορο αφου δε θα μπορει να σε προσεγγίσει. Αυτό το αισθημα φοβου είναι ένα κομματι που κάθε νοημων ανθρωπος εχει μεσα του. Το θεμα είναι από πού πηγαζει? Τι σε εχει κανει να τρεμεις τους μπατσους? Είναι η φοβια του ξυλου γιατι εισαι φυγοπονος? Είναι η φοβια της ΓΑΔΑ που σε περιμενει αν σε δεσουν και το επιπλέον ξυλο? Είναι η φοβια του ότι τα βιβλια στην τσαντα σου μπορει να γινουν αυτοματως πετρες κ αυτές με την σειρα τους μολοτοφ? Τι είναι τελος παντων? Οι κυβερνήσεις πρεπει να φοβούνται το λαο τους και όχι το αντίθετο. (Ναι ρε φίλε εχω δει το V for Vendetta και μ’άρεσε). Επομένως μαλάκα ξύπνα!

Με τους αναρχικους δεν εχω πρβλημα. Με τους μπαχαλακιδες που γαμανε την οποια ιδεολογια εχω, τελευταια εχω αποκτησει μεγαλο προβλημα. Είναι κατι σαν ραντεβου? 6 Δεκεμβρη βγαινω κ τα γαμαω? Να το ξερω, να παω να σπασω κ γω τιποτα. Οσο και αν ψαχνω δε μπορω να βρω πολλες διαφορες μεταξυ των μπαχαλακιδων, των χρυσαυγιτων και των λοιπων χοιρινων κάθε ειδους που κυκλοφορουν. Είναι ολοι σε μια κατηγορια που την ονομαζω «ΟΥΓΚ». Αουγκανα ολοι. ΟΛΟΙ. «ελα μαλακα να παμε να σπασουμε αυτό εδώ». «ο αρχηγος μας ειπε να παμε πιο κατω-1 μετρο-για να βλεπουμε καλυτερα». «επειδη ο λοχιας αργει ψηφισε χρυση αυγη». Βρειτε τις διαφορες και κερδιστε ένα μαρμαρο από το πολυτεχνειο(από τα σπασμενα-μη ξεχνιομαστε) ή ένα στοχο με βελακια με φωτογραφια του «αγαπημενου» σας πολιτικου!

Αναρωτιεμαι τι θα συνεβαινε αν οι μπατσοι δεν ειχαν κατεβει χτες στο κεντρο. Αν δ υπηρχε αυτή η απεριοριστη αστυνομοκρατια. Μηπως αυτοι είναι που με την παρουσια τους και μονο εξαγριωνουν τον κοσμο?

Ο Αλεξανδρος ζει. Αυτό είναι ένα από τα πολλα συνθηματα που ακουσα. Ναι, ζει στις καρδιες των δικων του ανθρωπων, των ανθρωπων που τον ηξεραν, που δεν τον ηξεραν αλλα μπηκαν στη θεση της αδερφης, της μανας και του πατερα του, στην ψυχη εκεινων που εχουν χασει καποιον με παρομοιο τροπο-γιατι μην ξεχναμε ότι ο Αλεξανδρος δεν ηταν ο μοναδικος πεσοντας στο βωμο της κρατικης καταστολης. Ο Αλεξανδρος λοιπον, ζει, όπως ζει κάθε νεκρος που εμεις επιλεγουμε να μην ξεχασουμε.

Παντα θα υπαρχει ενας νταβας κ μια πουτανα οσο οι συνειδησεις γινονται πιο βρωμικες, πιο απανθρωπες, πιο αηδιαστικες. Για να αλλαξει μια συνειδηση χρειαζεται πανω από όλα διαθεση την οποια δε δειχνουμε να εχουμε, και οσοι την εχουμε δε την χρησιμοποιούμε σωστα. Θα χρησιμοποιησω λοιπον για να κλεισω κατι που μπορει να ακουστει κοινοτυπο.

Ο σουρεαλισμός μόνο μας ενώνει… Μπατσοι-γουρούνια-ανεμόνη…(ευχαριστω τον αγνωστο που το εγραψε και να με συμπαθα που του το εκλεψα)

Αυτές οι μερες είναι του Αλεξανδρου, είναι δικες σου, είναι δικες μου, είναι ολων μας. Ξυπνα μαλάκα Έλληνα γιατί κάποτε ονειρευόσουν να αλλαξεις τον κοσμο και καταντησες να αλλαζεις καναλια στο χαζοκουτι σου.