Δευτέρα 8 Ιουλίου 2013

Το "τώρα" είναι φτωχό.

Όταν είσαι 17 μπορείς εύκολα να πάρεις μια απόφαση ζωής. Δε καταλαβαίνεις ότι είναι όντως απόφαση ζωής. Νομίζεις ότι είναι σαν το κλασσικό "τι θα φάμε σήμερα". 
Στα 24 θέλεις να κάνεις το ίδιο. Να πάρεις μια απόφαση ζωής αλλά το σκέφτεσαι και το ξανασκέφτεσαι και τη μια λες "ναι" την άλλη λες "ίσως" την τρίτη λες "όχι". 
Δεν είμαι χαμαιλέοντας. Δεν εξοικειώνομαι εύκολα με το περιβάλλον μου και η αλήθεια είναι ότι φοβάμαι και τις αλλαγές. 
Τα τρένα γίνανε αεροπλάνα και οι σχολές, δουλειά ή μεταπτυχιακά ή δε ξέρω τι άλλο. 
Κι εμείς γίναμε φτωχοί, λειψοί και μόνοι. 

Πήρα χτες ένα μπουκαλάκι από 'κείνα που φυσάς μέσα στον κύκλο και βγάζουν μπουρμπουλίθρες. 
Όλος ο κόσμος εγκλωβισμένος μέσα σε μπουρμπουλίθρες έτοιμες να σκάσουν, αφού πρώτα περάσουν ξυστά η μια την άλλη, ακουμπώντας- τελικά- σε κάποια επιφάνεια. Σύντομη πορεία ζωής. Φθίνουσα.

Θα έρθω να σε αναζητήσω κάποια στιγμή. Όχι όμως ακόμα. Γιατί ακόμα οι μνήμες είναι νωπές και οι πληγές στάζουν με αίμα. Μπορεί να μη σε βρω ποτέ. Μπορεί και να σε βρω εκεί που σε άφησα ένα βράδυ στο τέλος το Αυγούστου. Να με αποχαιρετάς προτού μπω στο πλοίο για την κόλαση της πρωτεύουσας και τον πυρετό της εξεταστικής. 

Μου αρέσουν τα Χανιά τον χειμώνα ή έτσι θυμάμαι. Μπορεί και να το δοκιμάσω. Ξανά. Στα 24. 
Και ίσως πιστέψω στο "για πάντα" και στα λιμάνια που δένουν πλοία που δε φεύγουν ποτέ για πουθενά και τα κατασπαράζει και τα δυο ο καιρός μαζί. Σφιχταγκαλιασμένα. 


Κυριακή 7 Ιουλίου 2013

Αναζητείται.

Αναζητείται: κοινός τόπος, βράδια σε ταράτσες, χάζεμα αστεριών, ζεστές μέρες και κρύες νύχτες, μακρινοί προορισμοί, μεθυσμένα τσιγάρα, τσαλαβουτήματα σε παραλίες, άραγμα σε παγκάκια, γεμάτες αγκαλιές, ξεχασμένες αναμνήσεις και εσύ για να ξεχειμωνιάσουμε μαζί. 

Πέμπτη 4 Ιουλίου 2013

Στρείδι.

Ακούω το cd των XX. Στο repeat το "angels". 

Είμαστε τόσο εγωιστές που αν παίζαμε σκάκι θα είχαμε μείνει με έναν βασιλιά ο καθείς μας και θα κυνηγιόμασταν γύρω-γύρω επ' άπειρον χωρίς να θέλει κανείς μας να παραδεχτεί ότι είμαστε ισόπαλοι. 

Χτες βράδυ τριγύριζα κάπου γνώριμα. Σε σκέφτηκα. Σε ξανασκέφτηκα. Αλλά αυτά είναι ετεροχρονισμένες λέξεις αραδιασμένες εδώ. 

Ετεροχρονισμένες ιδέες, μνήμες, λόγια. Όλα. 

Παρελθόν, παρόν και μέλλον. Όλα αυτά μαζί και το καθένα χώρια.

Τις απαντήσεις μου τις έχω. Ξέρω. Γνωρίζω. Για σένα μόνο υποθέσεις μπορώ να κάνω και κάνω και μάλλον για ακόμα λίγο- ή πολύ- καιρό, θα συνεχίσω να κάνω.

Κοινό τόπο δεν έχουμε. Αυτό και μόνο. 

Μη φοβάσαι να λες "εγώ". Στο είπα και χτες. Είναι ό,τι πολυτιμότερο έχεις και θα το έχεις για πάντα. Είτε το θες, είτε όχι. Τα "εγώ" μας τα χτίζουμε και τα υψώνουμε όσο και σε όσους θέλουμε εμείς. 

Θα ήθελα να σε δω. Όχι γενικά. Ειδικά. Εγώ.



Το στρείδι παραμένει κι ας έχει φύγει το σημάδι από τον λαιμό.

Δευτέρα 1 Ιουλίου 2013

Αυτό.

Όποιος έχει ως αυτοσκοπό την ευτυχία είναι καταδικασμένος να μην τη βιώσει ποτέ.
Γιατί στο τέλος, τα βιώματα είναι αυτά που σε ορίζουν ως ον και καθορίζουν τις συμπεριφορές σου.
Ίσως σε μια άλλη ζωή να τα ξαναπούμε. Σε αυτήν που θα είμαστε και οι δύο γάτες.