Τετάρτη 17 Απριλίου 2013

Εσύ από πού είσαι;

Κάποτε μου είπες να μην τους αποκαλώ ζώα γιατί μ' αυτό δε καταφέρνω τίποτα και δε μου φταίνε και τα ζώα. Δε βρίσκω άλλη λέξη ρε Νίκο όμως. Ξανά σήμερα επιτέθηκαν σε αλλοδαπούς. Ξανά οι φράουλες με αίμα.
Βολεύτηκαν με το μονοπώλιο οι αφεντάδες και αφού πλούτισαν από τις επιδοτήσεις, τις οποίες ως επί τω πλείστων δεν αξιοποίησαν καθώς έπρεπε, αποφάσισαν ότι ήταν πολύ υπεράνω για να ασχολούνται με τα θερμοκήπια. Ήταν ανώτεροι. Πήραν άλλους λοιπόν να κάνουν την "βρώμικη" δουλειά- ή δουλεία- γι' αυτούς. Αφού τους πλήρωναν λοιπόν με ψίχουλα, τους ανάγκαζαν να αγοράζουν είδη πρώτης ανάγκης - φαγητό, ψωμί, ρουχισμό- από τα μαγαζιά των μπατζανάκηδων τους. Το χρήμα λοιπόν επέστρεφε στ' αφεντικά. Ανακύκλωση χρήματος και κέρδος.
Τους έβαλαν να ζουν σ' ένα σπίτι 20τμ 10 άτομα. Τους κακομεταχειρίστηκαν από την πρώτη κιόλας μέρα. Έμαθαν στα παιδιά τους να τους κοιτάνε λες και ήταν δούλοι τους. Να τους μισούν και να τους εξευτελίζουν.
Όχι, δεν μας έκαναν οι μετανάστες ρατσιστές. Ήμασταν πάντα. Αυτοί που ξεστομίζουν το "εμείς οι Έλληνες" με στόμφο και υπερηφάνεια και έχουν σαν πιστεύω τους το "πας μη Έλλην βάρβαρος" ίσως ξεχνούν ότι το συγκεκριμένο "σλόγκαν" είχε ειπωθεί όταν ο γνωστός κόσμος είχε το μέγεθος χρυσόψαρου.
Ναι, ντρέπομαι να απαντήσω στην ερώτηση "από πού είσαι" για τον απλό λόγο ότι η επόμενη φράση που θα ακούσω είναι "εκεί κάτω ο καλύτερος έχει σκοτώσει τη μάνα του, λένε". Και το πιο τραγικό... μπορεί και αυτοί που το λένε να έχουν και δίκιο.
Ο ρατσισμός είναι κάτι που δε μπορεί να περιγραφεί με λόγια, οι πράξεις σε κάνουν να καταλάβεις το πώς ο άνθρωπος μπορεί να μετατραπεί σε ζώο, το οποίο δε μπορεί από το μένος του να ξεχωρίσει τους ομοίους του και τελικά τους κατασπαράζει.
Δε ξέρω πώς φτάσαμε ως εδώ και δε με αφορά. Αυτό που με αφορά είναι το τι μπορούμε να κάνουμε για να το διορθώσουμε. Δεν είναι θέμα για έκθεση ιδεών στο σχολείο να το πάμε με την πεπατημένη "πρόλογος- αιτίες- αποτελέσματα- τρόποι αντιμετώπισης- επίλογος". Είναι κάτι πολύ παραπάνω. Είναι κάτι πολύ πιο ουσιαστικό. 

Κυριακή 7 Απριλίου 2013

Ερασιτέχνες και σύνδρομο καταδίωξης.


Πολλοί ασχολούνται με την φωτογραφία. Είτε επαγγελματικά, είτε ερασιτεχνικά.
Άλλοι ξέρουν από τεχνικές, άλλοι ξέρουν από τέχνη. Το ένα δεν αναιρεί- αλλά όμως ούτε και προϋποθέτει- το άλλο.
Ας κάνουμε έναν διαχωρισμό λοιπόν.

Επαγγελματίας μπορεί να θεωρηθεί κάποιος που έχει σπουδάσει φωτογραφία σε πρώτη φάση. Ερασιτέχνης μπορεί να θεωρηθεί ο οποιοσδήποτε που έχει μια κάμερα στα χέρια του- ακόμα και την κάμερα του κινητού του, μιας και στις μέρες μας υπάρχει το instagram και όλοι είμαστε εν δυνάμει φωτογράφοι.
Τεχνικές μπορεί να μάθει ο καθένας- τόσα βιβλία κυκλοφορούν. Ο επαγγελματίας σαφώς, πρέπει να τις γνωρίζει. Η τεχνική ωστόσο δεν αποτελεί τέχνη. Μια φωτογραφία είναι μια αντιγραφή αυτού που βλέπεις, είναι "κλέψιμο" απ' την φύση της.

Για τα δικαιώματα τώρα...
Η άποψη μου- που μπορεί να μην μου την ζήτησες αλλά σ' αυτό τον "χώρο" κάνω |εγώ| κουμάντο και θα στην πω- είναι ότι υδατογράφημα μπορεί να βάλει ο καθένας, επαγγελματίας και μη, σε οποιαδήποτε απεικόνιση θέλει.
Είτε είναι η γάτα του, είτε είναι το δάχτυλο του ποδιού του, είτε είναι το milky way στον ουρανό τη νύχτα.
Δικαίωμα να κρίνεις τις φωτογραφίες του οποιουδήποτε έχεις πάντα φυσικά. Το να κριτικάρεις όμως κάποιον ερασιτέχνη, λέγοντας ΕΣΥ μέγιστε φωτογράφε που σε ζητάνε για εκθέσεις συνέχεια και σε όλα τα events της πόλης και οι φωτογραφίες σου είναι MUST για τον τοίχο κάθε σπιτιού, ότι έχει σύνδρομo καταδίωξης επειδή βάζει υδατογράφημα, σε καθιστά άμεσα κομπλεξικό.

Τι φοβάσαι ρε παλικάρι? Μη σου πάρουμε την δουλειά? Αφού εμείς οι ερασιτέχνες είμαστε τόσο δα μικροί μπροστά σου.

Κρίνε τους ερασιτέχνες μόνο αν καταφέρουν να γίνουν καλύτεροι από σένα. Και τότε ξεκίνα να ανησυχείς και να διερωτάσαι μήπως κάνεις κάτι λάθος. Μέγιστε φωτογράφε των Χανίων.
Εμείς έχουμε σύνδρομο καταδίωξης, εσύ κάνεις σαν κατίνα.
Η κλίκα των Λουξ και πάλι στο προσκήνιο.

Τετάρτη 3 Απριλίου 2013

Αυτή την ημέρα.

...και θα ξυπνήσεις, λέει, μια μέρα και δε θα είσαι ούτε θυμωμένος, ούτε θα νιώθεις κενός, θα θες να ζήσεις, να αναπνεύσεις και να υπάρξεις, να απολαύσεις κάθε σφιγμό και κάθε χτύπο της καρδίας σου, δε θα σε νοιάζει τίποτε ασήμαντο και δε θα σε βασανίζει καμία από τις σκέψεις σου, θα είσαι κύριος του εαυτού σου και θα σε πλημμυρίζει μια ευτυχία παράξενη.
Και τότε, αυτή τη μέρα, θα καταλάβεις ότι όσα τόσο καιρό ήταν εκεί για σένα, έχουν πια πεθάνει.
Θα είσαι μόνος σου με την ευτυχία σου, χωρίς να μπορείς να την μοιραστείς με κανέναν πια.
Τότε και μόνο τότε, θα νιώσεις πώς είναι η πραγματική μοναξιά.