Τετάρτη 30 Μαΐου 2012

Άρνηση


Ποιον θες να πείσεις απόψε; Σε ποιο καταγώγιο θα αναλώσεις το προτελευταίο βράδυ του Μαΐου;

«δεν είμαι εγώ αυτός».

Ξέρεις ήδη ότι έχεις χάσει. Ξεκινάς με μια άρνηση για να με πείσεις για κάτι και αυτομάτως με βάζεις να το αμφισβητήσω. Μην το αρνείσαι. Δεν υπάρχει νόημα. Τα βάλαμε κάτω, τα κουβεντιάσαμε, αποφασίστηκε καλώς ή κακώς πως έτσι έχουν τα πράγματα. Μη κουράζεσαι μάτια μου. Εσύ είσαι αυτός. Εγώ είμαι ένας άλλος.

Βγες έξω και περπάτα. Άσε τον αέρα να σε «χτυπήσει», να συνέλθεις. Μην σκορπιέσαι. Μην χαραμίζεσαι για να αποδείξεις σε μένα το αντίθετο. Δε το έχω ανάγκη. Είμαι πολύ μακριά για να νοιαστώ για αυτό πια.

«η αγάπη δεν έχει όρια».

Εσύ βάζεις τα όρια. Εσύ επιλέγεις πόσο από τον εαυτό σου θα δώσεις. Κομματιάστηκες τόσες φορές που δε μπορείς να μαζέψεις τα τόσα πολλά κομμάτια σου πια. Ηθελημένα βέβαια. Ανάσανε. Το δωμάτιο έχει αρκετό αέρα, εκτός από τον καπνό των τσιγάρων σου.

Εσύ; Ποιον θες να πείσεις απόψε;

«τον εαυτό μου».



Χρόνια σου πολλά.

Σάββατο 12 Μαΐου 2012

ο έρωτας στα χρόνια της χρεοκοπίας (μέρος γ-άματα)






Μερικά λίτρα αλκοόλ αργότερα...
Μερικά χιλιόμετρα μακριά...
Μερικές σκέψεις...
Όλα μερικά.
Τίποτε ολόκληρο.
Τίποτα πλήρες.



Απόψε ήθελα να σε δω.
Σε έψαξα σε όλα τα πρόσωπα που συνάντησα μα δεν ήσουν πουθενά.
Σε έψαξα σε κάθε ποτήρι που άδειαζε, σε κάθε τσιγάρο που τέλειωνε.
Δεν ήσουν πουθενά.



Ίσως μιαν άλλη μέρα.
Ίσως ένας άλλος κόσμος, ένα άλλο πρωινό, ένα άλλο συναίσθημα.
Σίγουρα όχι σήμερα και σίγουρα όχι εγώ.
Ποτέ εγώ.
Ένα άλλο φιλί.
Μια άλλη αγκαλιά.





[δεν υπάρχουν άλλα εμπόδια να διασχίσεις]

Τρίτη 8 Μαΐου 2012

συνταγές πολιτικής


Να βγάλουμε λίγη ιδεολογία. Να βάλουμε λίγο απ’ όλα. Να βγάλουμε λίγο Τσίπρα. Να βάλουμε λίγο Βενιζέλο. Να βγάλουμε λίγο Καμμένο. Να βάλουμε λίγο Κουβέλη. Να βγάλουμε λίγο μνημόνιο. Να βάλουμε λίγο φιλελευθερισμό. Να βγάλουμε λίγη χρυσή. Να βάλουμε λίγη αυγή. Να βγάλουμε λίγη αριστερά. Να βάλουμε λίγο κέντρο. 

Αν το αποτέλεσμα δεν είναι το επιθυμητό επαναλάβετε αλλάζοντας έκαστη ποσότητα κατά βούληση.
Παρακαλώ, μην αγχωθείτε αν δε δέσει το γλυκό. 
Φτάνει να μαζέψετε και να νοικοκυρέψετε το σπίτι σας μετά από κάθε (αποτυχημένη) απόπειρα. 

(Οι ιδεολογίες άλλωστε, είναι υλικό που εύκολα το αλλάζεις- και σε ποσότητα και σε ποιότητα)

Τα περιπαθή


Τα εκβιασμένα παιδιά της ΝΔ, τα παιδιά που έπεσαν σε πλεκτάνη του ΠαΣοΚ, τα παιδιά που φώναζαν αλλά δε τα άκουγες του ΛαΟΣ κ της Δημ.Συμ., τα παιδιά που νοσταλγούν τον Χίτλερ της χα, τα παιδιά του ευρωπαϊκού προσανατολισμού της Ελλάδας στην Ευρώπη της Δημ.Αρ., τα παιδιά του Στάλιν του Κ.Κ.Ε. (ωιμέ), τα παιδιά των λέλουδων των Οικολόγων, τα παιδιά που είναι έτοιμα να κυβερνήσουν του ΣυΡιζΑ και τα υπόλοιπα παιδιά. (Ξέχασα τα παιδιά του Πειραιά αλλά επειδή είμαι ξεφτύλας Παναθηναϊκός δε θέλω να τα αναφέρω)

Παιδική χαρά γίναμε με τόσο παιδομάνι.

Βγαίνουν από τα προχτές και «σκίζονται» με τον γνωστό τρομοκρατικό λόγο τους ΝΔ-ΠαΣοΚ για την επιτακτική ανάγκη δημιουργίας κυβέρνησης, ότι ο Alexis δε θέλει να κυβερνήσει, ότι η χώρα θα καταστραφεί, θα έχουμε στάση πληρωμών, θα πεινάσουμε, θα διψάσουμε, θα μας λείπουν φάρμακα, θα, θα, θα… ΘΑΛΑΣΣΑ ρε μαλάκα!

Τι ΔΕΝ καταλαβαίνεις άνθρωπέ μου; Ότι πήρες το πουλί;

Ο ένας είναι με 19% πρώτος, με αποχή 36% και ναι, είναι πρώτο κόμμα αλλά κάνε τα μαθηματικά και δες ότι δε θεωρείται νίκη αυτό. Ή να το πω αλλιώς: δεν είναι μια τέτοια νίκη για να βγαίνει ο Antonis ως νικητής/απελευθερωτής που γύρισε από Σταυροφορία να φωνάζει "δοξάστε με". Ο άλλος είναι χεσμένος γιατί τα ποσοστά ήταν τρατζικ (για αυτούς).

Έχουμε τώρα αυτούς και τα τσιράκια τους στα μέσα μαζικής εξαπάτησης να στριμώχνουν τους ΣυΡιζΑιους με την ελπίδα ότι κάποια στιγμή κάτι θα πουν οι δεύτεροι, κάτι θα ειπωθεί λάθος και θα φανούν στον κόσμο που ακούει ως ψεύτες ή κωλοτούμπες.

Έχω να επισημάνω δύο σημεία.

Πρώτο: δέχομαι αρχικά ότι η χώρα χρειάζεται κυβέρνηση- ντάξει, εγώ προσωπικά θα ήθελα λαϊκή εξουσία αλλά ας το αφήσουμε στην άκρη αυτό τώρα. Ποια θα ήταν η λογική, ο Alexis να δεχτεί την πρόταση του Antonis για συνεργασία; Τα σχήματα είναι ΝΔ-ΣυΡιζΑ-ΠαΣοΚ, τα ίδια συν την ΔημΑρ, τα ίδια συν τον (εντελώς) Καμμένο κτλ κτλ κτλ (σε φάση αμυνα-επίθεση-κέντρο; Είμαστε σε ποδοσφαιρική κλωτσοπατινάδα; Γουάτ δε φακ;). Έστω λοιπόν ότι ο Alexis πει «ναι». Εσύ που τον ψήφισες τι θα πεις; Πώς θα νιώσεις; Εγώ θα ένιωθα μαλάκας πάντως. Θα ήτο σύμπλευση με τους «προδότες» (αν θες πλασάρεται και εκτός εισαγωγικών). Για να μη πιάσω το ιδεολογικό αδιέξοδο που θα υπήρχε, αλλά καταβάθος ξέρω ότι χεσμένη την έχουν την ιδεολογία οπότε άστο.

Δεύτερο: «αυτοί φοβούνται να κυβερνήσουν». Μεταξύ μας το πίστευα κι εγώ. Αλλά όταν βγαίνεις προεκλογικά με πρόγραμμα κυβερνητικό κ μπλαμπλαμπλα και ζητάς την ευκαιρία να αποδείξεις ότι η αριστερά μπορεί να μην είναι συνέχεια στη γκρίνια αλλά να είναι σε πρώτο πλάνο, τότε θαρρώ ότι ή το εννοείς ή μπλοφάρεις. 
Μένει να αποδειχτεί.

Το ρεζουμέ είναι ότι οι της ΝΔ και του ΠαΣοΚ πρέπει να πάνε για ομαδική ψυχοθεραπεία. Δε θέλει να τους βάλει στο παιχνίδι κανείς και δε λένε να το καταλάβουν. Ίσως πρέπει να κοιτάξουν για πιθανά παιδικά τραύματα. Να πάρουν μαζί τους και πέντε-έξι καφάσια με ξύδι (τοπ) γιατί βγάζουν χολή το τελευταίο 48ωρο και να αποδεχτούν το πώς έχει η κατάσταση. Λίγη ντροπή δηλαδή… γιατί αλλιώς υπάρχει και ο υπερσιβηρικός αγαπητοί μου… και όπου σας βγαλ’ ο δρόμος.

Δευτέρα 7 Μαΐου 2012

Πιο ΜΑΛΑΚΑΣ πεθαίνεις


Σηκωθείτε όρθιοι ΟΛΟΙ γιατί μπαίνω στο blog και θέλω τον αντίστοιχο σεβασμό. Σας τον επιβάλλω. ΟΡΘΙΟΙ ΕΙΠΑ.

Τζάμπα μάγκες, φασιστοειδή, μισάνθρωποι, κατεστραμμένοι εγκέφαλοι από το συνεχές πότισμα τους με μίσος. Νοσταλγοί της επταετίας, του Φύρερ, εκπρόσωποι του απολυταρχισμού και των καιρών που τα καμίνια στο Άουσβιτς έβγαζαν μαύρους καπνούς. Μαχητές κατά των ξένων (πας μη Έλλην βάρβαρος), αγωνιστές «για να ξεβρωμίσει ο τόπος», δολοφόνοι, επικίνδυνοι. ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΙ. Δωσίλογοι, μαυραγορίτες, σκατόψυχοι. Ανθρωποειδή δίποδα. Homo gamiseta.

Όποιος είναι εγκεφαλικά ανάπηρος-αυτό που λέμε «ζώο»-να κάτσει σπίτι του. Δεν έχει δικαίωμα ψήφου. Χούντα ψηφίσατε, Χούντα θα εισπράξετε και από μένα.

Τον Χριστό και την Παναγία σας όλοι εσείς που επιλέξατε κάτι το οποίο δε θέλει να υπάρχει κοινοβούλιο, κάτι που εμένα με θέλει σε μια κουζίνα, που θέλει τη μάνα σας δούλα και τον πατέρα σας γαμιά κ ελληναρά.

Τον σεβασμό «κύριοι» δεν τον επιβάλλεις. ΤΟΝ ΚΕΡΔΙΖΕΙΣ.

Άντε ψοφίστε και καλή σας μέρα ΖΩΑ.