Σάββατο 30 Νοεμβρίου 2013

Ιστορίες από το μεταπτυχιακό, πράξη πρώτη.

Εδώ που είμαι τώρα, γνώρισα ανθρώπους που έζησαν ή ζουν ακόμα πόλεμο, που ξεριζώθηκαν από τον τόπο τους σαν παράσιτα στον αγρό, που αναγκάστηκαν να μείνουν για μέρες ή και βδομάδες κάτω από τη γη. Γνώρισα ανθρώπους από άλλες κουλτούρες. Γνώρισα και μερικούς που μου μοιάζουν αλλά και πολλούς διαφορετικούς. 
Κι εσύ μου παραπονιέσαι για την σκόνη ή το φαγητό.
Άλλαξα σαν άνθρωπος. Πρέπει να το ομολογήσω. Μέσα σε δύο μήνες ακριβώς. 
Εμείς ζούμε τον οικονομικό πόλεμο, αυτοί ζούνε τον κανονικό πόλεμο. Αυτόν με τα πραγματικά όπλα. Δε ξέρω τι με φοβίζει περισσότερο. Μάλλον ο δικός τους πόλεμος. 
Σταμάτησα να γκρινιάζω. 
Υπάρχουν άνθρωποι που από το ρημαγμένο παράθυρο του σπιτιού τους βλέπουν τείχος. Εφτά μέτρα τείχος. Τα check points δεν τελείωσαν με την πτώση του τείχους στο Βερολίνο. Και δεν αρκεί να λες "αλληλεγγύη στην Παλαιστίνη" κάθε φορά που διαβάζεις τα νέα. Δεν ξέρω τι είναι αρκετό και τι όχι, αλλά σε καμία περίπτωση δε μπορείς να νιώσεις αυτούς τους ανθρώπους. Νιώθεις πολύ ηλίθιος όταν σου διηγούνται ιστορίες από "την ζωή τους στην πατρίδα" και εσύ μένεις αποσβολωμένος να τους κοιτάς προσπαθώντας να μην σου πέσει το σαγόνι στο πάτωμα.
Υπάρχουν άνθρωποι που πρέπει να έχουν μια έξοδο διαφυγής δίπλα τους για να μπορέσουν να κοιμηθούν. Υπάρχουν άλλοι που δίπλα από τα σπίτια τους αυτή τη στιγμή πέφτουν βόμβες και στον ήχο των μαχητικών που πετούν δύο φορές την βδομάδα πάνω από το κτήριο, μου λένε πως τώρα νιώθουν περισσότερο "σαν στο σπίτι τους".

Αυτοί οι άνθρωποι είναι οι φίλοι μου. 
Και εκτιμούν το κάθε τι που τους προσφέρεται. Από την γκαζόζα μέχρι τον δανεικό καπνό για το ένα τσιγάρο και από το "καλημέρα" που θα τους πεις μέχρι την αγκαλιά που θα τους δώσεις όταν την χρειάζονται.

Και ναι, είμαι χαρούμενη και τυχερή που τους έχω μαζί μου και ξέρω καλά ότι μερικοί από μας σε λίγο καιρό μπορεί να μην είμαστε εδώ, αλλά ζήσαμε και ζούμε μαζί σαν οικογένεια και αυτό δε μπορεί να το αλλάξει κανείς και τίποτα.

Αυτός που πνίγεται, βλέπεις, δεν ενοχλείται από την βροχή.

Για την Ζέινα, την Φαράχ, τον Ράσιντ, τον Φέισαλ, τον Μοχάμαντ, τον Καράμ, την Χάιφα και για πολλούς άλλους.

http://www.youtube.com/watch?v=lmMY5Lm760Y

Τετάρτη 27 Νοεμβρίου 2013

Καλώς ήρθες παράξενε στον τόπο μου.

Μίλα μου κι απόψε όπως κάνεις κάθε βράδυ.
Έχεις βρει αγάπη;
Την έχεις δει να υπάρχει;
Την έχεις βιώσει ποτέ;
Πες μου.
Ήρθα εδώ για να μου μάθεις να χειρίζομαι το μυαλό μου. 
Μου μίλησαν για νευρικές ώσεις και χημικές ουσίες που σε κάνουν να νιώθεις.
Υπάρχουν αλήθεια;
Υπάρχει κάτι πέρα από ξερά λόγια αραδιασμένα σε ένα τσαλακωμένο χαρτί στα σκουπίδια;
Υπάρχει κάτι πέρα από το τείχος;
Πες μου, τι έχεις δει και τι έχεις νιώσει από εκεί που έρχεσαι;
Και πού θες να πας μετά από δω;
Θα με πάρεις μαζί σου στο μεγαλύτερό σου ταξίδι;
Να διασχίσουμε μαζί την παγωμένη γη και να βρούμε θάλασσα, όπως έκανε εκείνος ο πατέρας με τον γιο του στο βιβλίο που διάβαζα.
Ξέρεις, ο πατέρας τελικά πέθανε κι εκεί η ιστορία τελείωσε. 
Μου είπαν ότι πρέπει να διαλέξω εγώ ποιο θα είναι το τέλος της.
Μου είπαν ότι αυτό το λένε φαντασία και ότι είναι κάτι πηγαίο.
Θα μου μάθεις να φαντάζομαι πάλι;
Νομίζω ότι κάποτε μπορούσα. Ίσως σε μιαν άλλη ζωή. Προηγούμενη ή επόμενη.
Φοβάμαι το σκοτάδι. Μη μ'αφήσεις λοιπόν εδώ.
Άναψε το φως κι αν θέλεις φύγε, αλλά μη μ'αφήσεις εδώ.


Σάββατο 16 Νοεμβρίου 2013

Τώρα.

Οι άνθρωποι δε ζουν για το τώρα. Ζουν για το μετά και επιβιώνουν με το πριν.
Δεν μας λείπουν οι άνθρωποι, μας λείπουν οι στιγμές. Δεν χαιρόμαστε το τώρα γιατί θέλουμε πάντα κάτι παραπάνω, κάτι περισσότερο, κάτι πιο γεμάτο. 
Πέφτω για ύπνο και σκέφτομαι τον πρωινό καφέ. Σηκώνομαι το πρωί και σκέφτομαι το μεσημεριανό και μετά τον απογευματινό καφέ, το βραδινό τσάι και πάει λέγοντας.

Δεν μου λείπουν οι άνθρωποι. 

Οι μνήμες είναι αυτές που δεν κοιμούνται ποτέ. Βρικόλακες σε περιτύλιγμα ορμονών. 
Οι προσδοκίες είναι αυτές που σε κάνουν πρεζάκι. Διοχετεύουν ελπίδα το μυαλό.

Όχι, δε μου λείπουν οι άνθρωποι.

Οι άνθρωποι δεν είναι να βασίζεσαι. Οι άνθρωποι είναι μια μεγάλη αγέλη σαρκοφάγων, με μόνη διακριτή διαφορά ότι κάθε μέλος της ενεργεί για το τομάρι του. 

Όχι, οι άνθρωποι δεν θα μου λείψουν.

Γιατί οι άνθρωποι δε ζουν για το τώρα και για μένα, τώρα πια, είναι αυτό το τώρα που θέλω να ζήσω.

Παρασκευή 1 Νοεμβρίου 2013

Ο Τζακ και η δυστοπία (μέρος δέλτα)

Όσοι βρίσκονται στις γυάλες «ενηλικιώνονται» μόλις φτάσουν το 1,76 βολτ. Όταν φτάσουν αυτή την «ηλικία» πρέπει απαραίτητα να περάσουν από την επιτροπή των ανωτέρων για να αποφασιστεί αν θα θανατωθούν ή αν θα μεταφερθούν στο κέντρο της πόλης. Οι περισσότεροι από αυτούς, δε θα ζήσουν για να δουν την «Ευτοπία». Λέγεται ότι όσοι κατάφεραν να φτάσουν εκεί, συνέχισαν να παράγουν σταθερά 1,76 βολτς για κάποιο χρονικό διάστημα αλλά όχι πολύ μετά από αυτό, αυτοκτόνησαν.

Τα έμβια που κατοικούν στοιβαγμένα σε κάψουλες στην περιοχή της «Ευτοπίας» δεν αποδέχονται την «εισβολή» των ξένων από την «μπαταρία». Υπάρχει η πεποίθηση ότι τα έμβια είναι ανώτερα. Τα έμβια έχουν μνήμη. Αυτή ελέγχεται από σχεδόν αόρατα βύσματα στο ύψος του λαιμού των έμβιων. Τα πάντα είναι ελεγχόμενα σ’ αυτό τον κόσμο. Καθορίζονται απόλυτα από την ημερομηνία «γέννησης» μέχρι την ημερομηνία «λήξης» μέσω ανεπτυγμένων μορφών τεχνολογίας οι οποίες παραμένουν άγνωστες σε όλους. Μόνο οι ανώτεροι γνωρίζουν την ύπαρξή τους και ελάχιστοι από αυτούς γνωρίζουν τον χειρισμό τους.


Οι μνήμες λέγεται ότι προέρχονται από τον παλιό κόσμο. Κάποιοι τις κράτησαν φυλαγμένες και έτσι οι ανώτεροι τις βρήκαν και τις αξιοποίησαν διοχετεύοντας τες στα έμβια. Σαν μια μορφή πειράματος. Παίρνοντας μια σάρκα, ένα κομμάτι κρέας που το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να αναπνεύσει και τοποθετώντας προσεκτικά ένα νανοτσίπ δημιουργήθηκαν τα έμβια.

(συνεχίζεται...)