Σάββατο 1 Νοεμβρίου 2014

November is the cruelest month

I left behind my old life as the clouds were meeting the faded sun.
I started over. No glorius mornings, no fatal mistakes, no promising lovers, no silent words, no lies, no past, no present, no future.
A clean start over.
No believes, no ambitions.
My November was rising. My cruelest month has come to meet me once again.
My secrete lover over the years that have passed in the blink of eye.
As the rain was falling the drops were hiting the ground, making the wild dry soil to tame and suck in the water.
If you survive November, you can do anything. But you have to start over again.

I remember you.
I know you.
I see you,


Κυριακή 17 Αυγούστου 2014

The love.

The ship was approaching the port. After eight hours of traveling, finally, she reached the land. She was in a hurry to catch the buss but she was surrounded by a big crowd of people. 
She sat in the front seat if the old buss. Funny thing, she thought, all those people stuffed into it, like the small pinkish seeds if a pomegranate. Families, couples, children. And the languages packed the one on top of the other. 
She managed to get out if the buss and the moment she passed the traffic lights she felt her pace to be faster; she was running towards the gate of the house. She past the garden and she reached to the stairs. Her heart was pumping the blood in and out too quickly. 
She was at the door. She knocked twice, like there was a code for it. He heard him standing up from his chair and heard the footsteps reaching the door. The door opened and there he was. With his big smile and his hands opened, craving a hug. 
She felt the anticipation and the rush floating into her veins. She has missed him so much that she almost collapsed when he hugged her. 

She was sure, she was in love.

Δευτέρα 11 Αυγούστου 2014

A trapped wasp

There is a wasp trapped in the fireplace. I keep watching it bouncing on the glass for two days now.
From my observations, first it got anxious then angry and lastly desperate. The wasp sees the light coming in from the glass and thinks that this is an exit. But it keeps bouncing on the glass.
The light is tricking the wasp that gradually gets tired of trying to escape. But it doesn't give up.
I'm wondering, is this how the human mind reacts when it's trapped or feeling cornered? Is this how we all try to escape reality? By getting tired of trying but at the same time not giving up?
You can never underestimate light. Light can lead you through the shit-whole you found yourself in or it can keep you there waiting for salvation, having the illusion that you nailed your big exit.
We, humans, bounce in the glass of our own prison every time we decide to do something new.
We are the boundaries that we build. We, ourslves, are the barriers of our existence, our capacity of achieving things, our ability to feel emotions.

We will never be free, but only the moment we decide to free our minds.

Finally, I set the wasp free. Wish I can do the same with my mind.


Τετάρτη 9 Ιουλίου 2014

Εσύ πόσα ξέρεις για την Παλαιστίνη; (μέρος α')

Ειδήσεις σήμερα: Πανικός σε γάμο στο Ισραήλ όταν ήχησαν οι σειρήνες για επικείμενο βομβαρδισμό...(ρουκέτες). Ο Νετανιάχου λέει ότι δε θα δεχθεί άλλους ρουκετοπόλεμους και επιθέσεις της Χαμάς σε κατοικημένες περιοχές (του Ισραήλ). Η απάντηση στις ρουκέτες ήταν ο ακατάπαυστος βομβαρδισμός (εναέρια) από το Ισραήλ στη Γάζα. Δε μου λες; Ξέρεις πόση είναι η Γάζα σε μέγεθος; Τον πληθυσμό της; 515,556 άνθρωποι. Ξαναλέω. ΆΝΘΡΩΠΟΙ. 
Πώς ακριβώς μπορεί ένας λαός χωρίς εναέρια δύναμη να τα βάλει με ένα στρατό πλήρως εξοπλισμένο και με τις πλάτες της Αμερικής να τον προμοτάρουν;

Και για να μην πολυλογώ, μερικά πράγματα που ίσως δεν γνωρίζετε για την Παλαιστίνη.


1. Τα παιδιά στα σχολεία δεν διδάσκονται Ιστορία. Υπάρχει ως μάθημα επιλογής αλλά με βιβλία που τους επιβάλλει το Ισραήλ.


2. Εάν συλληφθεί Παλαιστίνιος από Ισραηλινό- εκτός από το γεγονός ότι θα τον σπάσουν στο ξύλο, θα τον βασανίσουν και πληθώρα ακόμα τέτοιων ωραίων και πολιτισμένων σκηνικών- το Ισραήλ έχει δικαίωμα προσωρινής κράτησής του για μια περίοδο 6 μηνών. Συνήθως δεν υπάρχει δικαίωμα στην επικοινωνία με τον έξω κόσμο. Σε κάθε κελί μπορεί να βρίσκονται στοιβαγμένα πάνω από 15 άτομα. Και μετά το πέρας των 6 μηνών, μπορεί να κρατηθείς για άλλους 6 μήνες κ.ο.κ..


3. Δεν υπάρχουν εντάλματα σύλληψης. Δεν υπάρχουν ηλικίες σύλληψης. Είτε είσαι 7 είτε είσαι 90, ένα και το αυτό. Τα παιδιά συνήθως, βασανίζονται τόσο σωματικά όσο και ψυχολογικά.


4. Η μόδα πιο παλιά ήταν για κάθε παιδί που πετάει πέτρες να του σπάνε τα χέρια. Προς αποφυγή και αποκλιμάκωση την "κακής" εικόνας των νεκρών 14χρονων μια 15ετία πιο πίσω.


5. Εάν κάποιος πεθάνει ενώ είναι κρατούμενος, το πτώμα του δεν επιστρέφεται στην οικογένεια μέχρι να ολοκληρωθεί η ποινή φυλάκισης. Αν είσαι μέσα ισόβια, οι δικοί σου θα θάψουν ένα άδειο κουτί.


6. Το τείχος του Βερολίνου μοιάζει με μωρό 2 ετών μπροστά στο τείχος που έχει χτίσει το Ισραήλ. 


7. Οι περισσότεροι φυλακισμένοι τόσο μετά την πρώτη όσο και μετά την δεύτερη Ιντιφάδα ήταν άνθρωποι των γραμμάτων.


8. Η Παλαιστίνη έχει δύο εθνικούς ύμνους.


9. Ο στρατός του Ισραήλ έχει δικαίωμα να ψάξει σπίτια, να πάρει παιδιά και να σπάει στο ξύλο γυναίκες, παιδιά, παππούδες, χωρίς καμία προειδοποίηση, μέσα στη νύχτα.


10. Το διαβατήριο ενός Παλαιστίνιου λέει "Palestinian Territories" ενώ ενός Ισραηλινού "Israel".


11. Δεν υπάρχει κανένα- πλέον- αεροδρόμιο στην Παλαιστίνη. Υπήρχε ένα στη Γάζα. Βομβαρδίστηκε. 


12. Δεν υπάρχει Ισραήλ. Μόνο κατεχόμενη Παλαιστίνη.



Τα Δυτικά ΜΜΕ δεν πρόκειται να σου δείξουν ποτέ το μέγεθος της αλήθειας.

Και για να μην γελιόμαστε, ούτε εγώ αλλά ούτε κι εσύ μπορείς να καταλάβεις πώς είναι η ζωή όταν είσαι υπό την κατοχή της τέταρτης μεγαλύτερης πολεμικής δύναμης του πλανήτη και έχοντας την Αμερική να σιγοντάρει κάθε απόφαση. 
Και δεν αρκεί να έχεις κάποιον δικό σου στη Μέση Ανατολή για να σφίγγεται η καρδιά σου κάθε φορά που διαβάζεις κάτι ή που ακούς μια είδηση.
Και δεν αρκεί μόνο το "Αλληλεγγύη στην Παλαιστίνη".
Αλλά για μένα αρκεί όταν ακούς ή διαβάζεις κάτι να μην γυρνάς το βλέμμα αλλού λέγοντας "Κοίτα τους Άραβες, μόνο να σφάζονται ξέρουν" ή "Μουσουλμάνοι είναι, τι περιμένεις". 

Να πεις "Κάτι πρέπει να κάνουμε".
Και να κάνεις κάτι.

https://www.youtube.com/watch?v=MuFtsFo84DE

https://www.youtube.com/watch?v=1gTQZVfH16M

Τρίτη 17 Ιουνίου 2014

The monster within

Timing doesn't exist. You're just searching for an excuse to postpone things. And when the right time comes, as you keep saying, you'll stay mute in front of the monster that you need to confront. And you always avoid to think the possibility that the monster is not really what it seems to be. You became familiar with its face as the years were passing by. But now it's the right time to speak the unspeakable words. You need to face the monster and say out loud that you destroyed it. You won. Time is just a barrier that people set up to control others. It's a limiting step. A check point. It's nothing more and nothing less. You don't need to be controlled by time. You need to be controlled by yourself.

I'm still here, waiting for the monster to appear and tells me that it loved me once, and I torn its heart apart because in the end, we are all monsters fighting with each other. For a place to eternity. For a place to the pumping muscle of somebody's chest. 

Παρασκευή 23 Μαΐου 2014

Blow me.

The truth is that I wasn't good enough but you weren't better either.

Τρίτη 13 Μαΐου 2014

The dark side of the girl with the two names

She warned you before that she has a very dark side and you asked her "Are you gonna let me know when this side of you appears?". And she told you yes but she insisted that there was nothing you could possibly do about her. And when eventually the time came and the darkness has drowned her what did you do? You left her all alone to die silently in a room full of dead memories and old photographs. This is how it ended; in this very room that you promised her support and compassion.
So, fuck you and your promises.
She's dead now. 

Κυριακή 11 Μαΐου 2014

Macabre.

Floating corpses appeared in the sea. And the clocks stopped. And the time has reached its end.
The sun turned black and ashes from the sky started falling on the earth that gradually was turning gray.
And the suddent even found me sitting next to nobody. I was all alone in the midle of a wasteland. A constant pain built up in my chest and the next thing I saw, was my dead body laying on the side of a street that seemed to be neglected for decades.
The clocks stopped. The time has never existed.
See you on the other side. 

Ο πνιγμένος.

Πνίγηκε σε δύο κουταλιές νερό. Τι ηλίθιος θάνατος; Τσαλαβούτηξε στην πρώτη και νόμιζε πως η δεύτερη θα ήταν το ίδιο εύκολη. Αλλά τελικά η δεύτερη ήταν ένα άπατο πηγάδι και αυτός δεν ήξερε κολύμπι ο ηλίθιος.
Η πόλη που κοιμάται αιώνια αρχίζει σιγά σιγά να ξυπνά το πρωί μιας Κυριακής που θα την ήθελε μουντή μα του βγήκε καλοκαιρινή πέρα από κάθε προσδοκία. Και εδώ που τα λέμε άργησε το καλοκαίρι να έρθει φέτος. Προσπάθησε να σηκωθεί νωρίς αλλά τελικά τον ξύπνησε μια διακοπή ρεύματος. Μα ποιος δουλεύει Κυριακάτικα; Κι όμως. 
Δεύτερη σκέψη καφές. Πάντα ο καφές. Χωρίς καφέ και τσιγάρο το πρωί ο άνθρωπος δε πάει πουθενά. Και πώς άλλωστε; Είναι η καταραμένη συνήθεια και ο επιβαλλόμενος ψυχαναγκασμός. Γιατί νομίζεις ότι κοιμάμαι τα βράδια; Για να ξυπνήσω το επόμενο πρωί και να πιω καφέ. 
Συζητήσεις επί των συζητήσεων, σε εσωτερικό επίπεδο. Είναι μερικές μέρες τώρα που δεν έχει κοινωνικές επαφές. Όλοι είναι τριγύρω μα κανένας δε θέλει να είναι πολύ κοντά. Λες και οι άνθρωποι φοβούνται μην κολλήσουν την γρίπη. Λες και το να μοιράζεσαι είναι κακό. Και μετά πώς να μην γίνεις μισάνθρωπος και μοναχικός και δύστροπος όταν έχεις να αντιμετωπίσεις κόσμο; 
Οι κοινωνικές συναναστροφές είναι κάτι το οποίο σε διαχωρίζουν από τα λοιπά ζώα του βασιλείου σου. Μέσω αυτών παύεις να είσαι ατομιστής και καθώς ένας κοινωνικός πανζουρλισμός ανοίγεται μπροστά σου εσύ μένεις να κοιτάς σαν χάνος.
Όχι, η κοινωνικοποίηση ήταν ένα τρένο που γι αυτόν είχε φύγει από τον σταθμό προ πολλού. Όσο και να προσπαθούσε δε γινόταν να βρει μια θέση σε κάποια κοινωνική ομάδα. Ούτε στο σχολείο, ούτε στο πανεπιστήμιο, ούτε μετέπειτα. Και κάθε φορά που έβλεπε κάποιον γνωστό κοιτούσε αλλού για να μη χρειαστεί να βιώσει τα δέκα δευτερόλεπτα κοινωνικής αμηχανίας που θα πρέπει να ρωτήσει "τι κάνεις; όλα καλά;" και να απαντήσει με ένα μειδίαμα με μια δόση ευφορίας "μια χαρά!". 
Δεν έβρισκε νόημα στο να λέει το πρωί "καλημέρα" σε τρεις διαφορετικές γλώσσες όταν έβλεπε τους συναδέλφους μπροστά του και δεν κατάλαβε ποτέ γιατί όλοι θα πρέπει να έχουν τυπωμένο ένα ψόφιο χαμόγελο με μια υπερβολική δόση βλακείας κάθε πρωί. Στο διάολο και αυτοί. Στο διάολο κι οι άλλοι.
Σκέφτηκε να αυτοκτονήσει. Αλλά όλοι οι τρόποι του φάνηκαν ηλίθιοι. Χάπια; Θα καταλήξω στο μπάνιο να βγάζω το στομάχι μου, άσε που μπορεί να μείνω και φυτό. Κρεμάλα; Πολύ κακό για το τίποτα. Ποιο ταβάνι θα με κρατήσει; Να πηδήξω από τον τρίτο; Έχουν βάλει σκαλωσιές και να δεις που θα γίνω ανέκδοτο όπως εκείνος ο πολιτικός ή πολιτικάντης- δεν θυμάμαι- που έμοιαζε με θαλάσσιο ελέφαντα και λόγω εκείνου του ροζ βίντεο πήδηξε από τον τέταρτο και έκανε γκελ στην τέντα. Και φυσικά σώθηκε. Όχι, δεν υπάρχει πιθανότητα. Να κόψω τις φλέβες μου; Πολύ αίμα. Μάλλον θα λιποθυμήσω πριν τελειώσω την όλη διαδικασία. Χημικά δεν πρόκειται να πιω, όπλο δεν έχω. Μπανιέρα δεν έχω για να μπω μέσα και να ρίξω το σεσουάρ, άσε που θα μείνουν οι υπόλοιποι χωρίς ρεύμα και είναι και Κυριακή. Χέστο. 
Και εκεί που τα σκεφτόταν όλα αυτά τον έπιασε μια κρίση πανικού. Κόβεται η ανάσα του, νιώθει να πνίγεται, ξεκουμπώνει το πουκάμισο, ανοίγει το παράθυρο, προσπαθεί να αναπνεύσει. Τίποτα. Πίνει μια γουλιά νερό, πίνει και μια δεύτερη και πνίγεται. 
Και κάπως έτσι πέθανε, από μια βλακεία.

Κυριακή 27 Απριλίου 2014

Ο σκύλος των άστρων.

Και πάλι σε βρήκα μπροστά μου. Ήταν και πάλι ένα βράδυ με καθαρό ουρανό σε μια ταράτσα. Περιμέναμε τα αστέρια να πέσουν λες και είχαμε την απόλυτη ανάγκη μιας ευχής καταπιεσμένης από την ρουτίνα της καθημερινότητας. Ο αέρας κουνούσε ρυθμικά την απλωμένη πετσέτα και οι σπίθες από τα τσιγάρα εξαφανίζονταν με ταχύτητα φωτός. Ο σκύλος των άστρων αποφάσισε να μην φανεί απόψε. Κρύφτηκε και περίμενε την αυγή. Οι διάττοντες αστέρες δεν μας είπαν καληνύχτα, θέλοντας μάλλον να μας αφήσουν με την λαχτάρα της ευχής ανεκπλήρωτη. Καθώς η μια μπύρα τελείωνε μετά την άλλη και η προηγούμενη έδινε την σειρά της στην επόμενη, ο ένας πλησίαζε τον άλλο πιο εύκολα. Χωρίς μεγάλες σιωπηλές παύσης στο πεντάγραμμο της νύχτας μας. "Της νύχτας τα καμώματα τα βλέπει ο αέρας και γελά", μου είπες και έμπλεξες τα δάχτυλά σου στα μαλλιά μου. Κάθε φορά το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον μας αγκαλιάζουν ταυτόχρονα. Το πρωί μας βρήκε αγκαλιά σε ένα κρεβάτι που το λούζει το φως από το ξημέρωμα. Δύσκολο πράγμα η αγάπη μα ακόμα πιο δύσκολο το φιλί του αποχαιρετισμού.


Σάββατο 12 Απριλίου 2014

Rapid Eye Movement

And I keep dreaming the same story over and over again every night; as the sun light enters your bedroom's window, it wakes us up. And the first thing I see when I open my eyes is your eyes lighten up by the reflection of the sun. And you're smilling. And you're happy and alive. Gradually everything is warm and bright as if the sun wants to get closer to us. After a while, you're getting up and you're preparing coffee. And we smoke the first cigarette of the day together, sitting on the edge of your window facing the pine trees. And the air smells like soil, as if it's the first day of autumn. Your hands in mine, your smile and your messy hair. Your laughter and your glares. Your touch. You. And as the smoke escapes the room from your window, the dream fades and as it does, you're fading within it. I'm starting to feel the distance growing and I'm getting scared because I know that soon I will have to say goodbye again. You're not here anymore and the room is dark and cold. And the darkness is swallowing me. As I'm sophocating, I'm compromised with the idea of your absence and I'm ready to let go. At this very moment I wake up. And the sun is entering my room's window but you're nowhere to be seen and I have once again to cope with my solitariness.

Τετάρτη 5 Μαρτίου 2014

Ο κήπος (The garden).

Αντικατοπτρισμοί του ουρανού σε τόνους ασφάλτου. Μαύρο και γκρι με μια ιδέα γαλανού.
Ο ήλιος εδώ δεν ανατέλλει πια. Κάνει διακοπές στις μικρότερες μοίρες των τροπικών. Ξαπλωμένος σε μια παραλία με κοράλλια και χρυσή άμμο. Ο ήλιος αποφάσισε να κάνει εκπτώσεις και να μας αφήσει να ασφυκτιούμε με εναλλαγές από μαύρο σε γκρι και τούμπαλιν.
Στα μεγάλα σκοτάδια παίρνονται οι χειρότερες αποφάσεις που είναι πάντα και οι πιο σωστές. Εδώ δε χωράνε συναισθηματισμοί. Εδώ είσαι εσύ και το θηρίο που κρύβεις τόσο καλά μέσα σου. Εδώ, υπό το άγρυπνο βλέμμα του του μαύρου θόλου, είσαι μόνος σου.
Τα πουλιά πετούν χαμηλά γιατί φοβούνται την βροχή. Μα πιο πολύ ίσως να φοβούνται το μαύρο πέπλο του θανάτου που μας σκεπάζει. Η γη ουρλιάζει για βοήθεια. Κι εμείς ατάραχοι συνεχίζουμε να μπήγουμε τη βελόνα πιο βαθιά στη σάρκα της.
Σήμερα το αίμα δε σταματούσε να τρέχει από την τσακισμένη φλέβα.
Σήμερα πέθανα σε κάποιο ιατρείο προσπαθώντας να σωθώ. Σήμερα είναι η μέρα μηδέν.
Σήμερα ανάμεσα σε απαθείς καλημέρες και μισοπεθαμένα αντίο πνίγηκε η ελπίδα. Από μια γουλιά καφέ και μια τζούρα νικοτίνης.
Ανάμεσα στην πεταλούδα που αναρροφά το αίμα μου και την σπασμένη φλέβα, εκεί, η αρρώστια μου γελά χωρίς να με λογαριάζει.
Σήμερα μαζί με μένα, πέθανες κι εσύ.

Reflections of the sky on tones of concrete. Black and grey with a possibility of light-blue.
The sun is never rising here anymore. It's on vacations in another country, laying down on a beach with corals and golden sand. The sun decided to make cuts and to let us drowning in between the black and grey skies. In the darkest times one makes the worst decisions that apparently are the best ones. No time for one to be sensitive. Here, it's only you and the beast that you're hiding so carefully inside you. Here, under the never-sleeping glare of the dark sky, you are completely abandoned. The birds don't fly too high because they're scared from the rain; but even more they're scared from the black veil that is covering us.
The earth is screaming for help and we are continuing to push the needle deeper to its flesh.
Today the blood couldn't stop leaking out from the wounded vein. Today I died in a doctor's office while I was waiting to be saved. Today is day zero.
Today between the insensitive good morinings and the dead goodbyes the hope died; it drowned in a drop of caffeine and an inhale of nicotine. Between the needle that sucks my blood and my damaged vein, there, my disease is laughing without carrying about me.
Today, when I died, you died with me.

Τρίτη 4 Μαρτίου 2014

Δευτέρα 3 Μαρτίου 2014

Dear stranger (the sea)

Dear stranger,

Don't waste your days waiting for the summer to come. Enjoy the winters that are given to you, no matter how dark they seem. And remember that if you survive the winter, I reassure you that the summer will be your resurrection.
Look towards the sea, because the sea is the place you'll find the escape that you're seeking. Even in the winter. 
And please keep in mind that whenever you reach the sea-shore, I will be standing on another shore miles away, but it will be as if we're together.

I wish you well,
-A

(Revised 11/02/2018)

Σάββατο 1 Μαρτίου 2014

Blue is the warmest color.

I looked out of the window. Everything was blue. Blue. The mountain was white-blue and the sky was dark-blue and full of even darker blue clouds. It was that time of the day that I started to think about you. And as the clouds were moving from one side of the frame to the other, they reminded me the way you're coming and going. Unexpected. And then I remembered the movie I saw the other day; Blue is the warmest color. And how much I cried because I made the correlation between my life and hers. And after a while I looked again outside of the window and I saw the trees that were dancing as the wind was commanding them to dance. Unwillingly. And I remembered you again and how you made my heart dance in a very strange and twisted way every time I saw you. 
I looked again outside. But this time the sky was even darker and a light was glowing from the mountains. And I thought for one moment that there might be hope at the end of this road that we have taken. But simultaneously I remembered what I have promised myself; never hope for something you want desperately to happen, the only thing you're gonna get is disappointment.
And I thought about you again.

You were my blue that gradually faded out. 
Like the color of the curtain in my room.

Always yours,
A.

Τρίτη 18 Φεβρουαρίου 2014

Αγαπητέ άγνωστε (γράμμα πρώτο)

Αγαπητέ άγνωστε,
Κάθε πρωί με ξυπνάει το αερόθερμο που ξεκινά να δουλεύει στις 6:30.
Ξυπνάω και το πρώτο πράγμα που βλέπω είναι το βουνό. Αυτό το βουνό που είναι συνέχεια σκεπασμένο από χιόνι. Στρώματα ετών. Δεν λέει να λιώσει ποτέ.
Και έπειτα είναι κι εκείνοι οι ευκάλυπτοι που όταν φυσάει πολύ ταλαντεύονται σαν μακρυμαλλούσες νεράιδες που χορεύουν σε έκσταση.
Είναι και οι φωτογραφίες στον τοίχο που δεν το κάνουν πιο εύκολο.
Είναι και το μονίμως αναμμένο φως που τρεμοπαίζει τώρα τελευταία. Δεν θέλω να το σβήσω, είναι το μόνο που μου κρατά συντροφιά όταν κοιμάμαι.
Είναι και η άρνησή μου να ξυπνήσω τα πρωινά τώρα τελευταία.
Είναι και οι λέξεις που προσπαθώ να μάθω να γράφω, τα βιβλία που διαβάζω και τα βιβλία που δανείζω.
Είναι και το δηνάριο από την Ιορδανία που μου άφησε χτες στο γραφείο.
Είναι και η σκέψη της εγκατάλειψης.
Είναι και η πάρτη μου σε τελική ανάλυση.

Είναι η αιωνιότητα μεγάλη για μας τους ανθρώπους και πνιγόμαστε.

Και ναι, προχτές δεν ήθελα να ζήσω. Και σήμερα δε ξέρω πως αισθάνομαι. Και τα σημάδια φαίνονται ακόμα.

Πάντα δική σου,
το κορίτσι με τα δύο ονόματα.

Δευτέρα 17 Φεβρουαρίου 2014

Every time is different.

No matter how many times you will return here, every time you will capture the same frame, it will always be a different one.
No matter how many times you'll pass by the same alley, every time you will discover something new.
No matter how many times you'll walk up and down the same road, you will always end up somewhere else.

No matter how many times you kiss me, every time- for me- it's like the first one.

Σάββατο 1 Φεβρουαρίου 2014

.thisisnotalovesong




And what was left for me to remember was your hand in mine, while we were walking in a street that led to nowhere. The road we have taken is the one that's gonna separate us in the end; but it's the same road that brought us together.
Remember me in your times of sorrow.
Forever yours,
A.

Παρασκευή 24 Ιανουαρίου 2014

The shadow aspect.







...but then again I remembered; the shadow I was always chasing was me. My imprint on a high contrast, high resolution canvas. My negative interpretation on a black and white film that is waiting inside a dark room to be printed by your hands.

Τετάρτη 8 Ιανουαρίου 2014

Αποδέσμευση

Σιωπηλά κάθισαν αντικριστά, ο καθένας να κοιτά το άπειρο.
Οι λέξεις δεν έβγαιναν.
Το μυαλό σκοτεινό, οι σκέψεις μακάβριες.
Καμιά τρυφερότητα μεταξύ τους. Όλα όσα ένιωσαν είχαν πια παρέλθει.
Ο χρόνος των σκέψεων ήταν πια ο αόριστος. Τίποτα μελλοντικό να περιμένουν.
Μόνο οι καρδιές που χτυπούσαν μαζί κάτω από το ζεστό σκέπασμα είχαν απομείνει εκεί να θυμίζουν τον κοινό τους βίο.
Αποδέσμευση.
Απότομη και βίαιη και μη-ηθελημένη.
Ένιωσαν την καρδιά να ξεριζώνεται όπως το στάχυ από τον αγρό.
Η μνήμη των κορμιών τους που γίνονται ένα, για μια και μόνο στιγμή, έκανε την εμφάνισή της δειλά στο νου τους, όπως ο ήλιος που βγαίνει δισταχτικά τούτα τα μαύρα πρωινά.
Η ζωή ολάκερη, μια σταλιά μνήμη στον ωκεανό της αιωνιότητας.
Και πόσο άραγε κρατά;
Μόνο τόσο όσο και οι καρδιές τους θα χτυπούν μαζί.
Γιατί ο χρόνος τους έταξε να συναντηθούν και να ξεχαστούν στη δύση της αιωνιότητας.
Και μόνον η λήθη θα είναι εκείνη που θα ζήσει να θυμίζει το κάτι από την ζωή τους.