Κυριακή 13 Δεκεμβρίου 2015

Sunday's ghosts

Sundays.
Dead days wondering around, carrying dead memories you wouldn't even want to remember. Ghosts buried deep into the limbo of your twisted mind. Dead distant relatives that you believed they lived in another era, in another planet or another solar system.
Sundays remind you of what you were, what you wanted to be and what you have become. And it's not really pleasant, is it?
Today you woke up and it was gloomy. More than usual. But you know well enough that you left behind the land of the sun and the sea. And it's this time of the year, as the norma command you, to make your calculations. You should go back and seek and find what you wanted to be, to do, to accomplish a year ago and where you are now. And it's not too soon and it's not too late for you to realise that where are you is not where you wanted to be but at the same time you will comfort yourself by saying that this is all you were able to do, this is where you were able to be and that's it.
And as the time pass, you will comfort yourself even more. You'll say that you like it here. You will adjust and compromise and endure all the challenges. Because this is what you always do. You start something and you finish it. There is no way back.
And one day like today, not quite soon, but soon enough, you will wake up and you will find your ghost waiting for you in your living room. Holding a hot cup of coffee and waving to you to come sit with it on the table. And it will remind you what you thought it was forgotten and gone. This will be the moment that you will see what you wouldn't want to see today. 
Your ghost will not be kind with you. Your ghost will remind you that it was always there. Never left, never disappeared, never forgot and never neglected you. It was you, choosing not to see it standing there.
Your ghost has a name. 
Can you say it out loud? Can you admit what it is?
That's the first step.
Good.

Παρασκευή 4 Σεπτεμβρίου 2015

Refugees are welcome

World is at war since its very beginning. After humans started forming communities the world was at war that never ended and never will end. I will leave out of my text the reasons since I find it foolish to discuss the principles of stupidity which rule the globe for the last humans-known-to-walk-the-earth years. 
Middle East is a troubled place where thousands of people were and still are in need of finding a safe place to live in. Mobility for a resume might be a pro but that doesn't really apply to real life. Many Palestinians left their homeland after the Israelis invasion- yes this is how I'm gonna put it as an invasion- to flee to Syria to seek for a better place for their children. Syrians had a relatively stable country not by our European/western civilization democratic standards but that another thing I'm not gonna discuss; because in the end you cannot interfere and judge other people's culture, principles and ruling.
Lately, refugees flee from Syria, Afghanistan, Iraq to travel to Europe. And here is the thing: refugees do not want to leave their countries to go to the holy land of Europe just because. If ISIS wasn't screwing everything these people have I doubt that they would enter boats in the middle of the night with their children (born and unborn) to cross the Aegean Sea to reach a country that is falling apart with a vicious goal to steal the natives' jobs/money/etc. 
I personally never understood why anybody should end up drowned at the sea shore of any country before we take action. 
Human kind needs a little push I guess. And since we all know that thousands of people are drowned somewhere across the Mediterranean Sea- which is just one big cemetery of souls- but we do nothing, all we seek is the proof of what happened to feel agitated by the tragic story of "the desperate people who tried to cross the sea and drowned". 
Humanity reaches its shittiest state. 
We are acting like less humans and more beings. 
People are not just numbers. 
People are not illegal. Illegal is the word used for materials, substances and generally "things". 
Go tell your kid a bed time story now about how the 3year-old baby drowned along with his brother and mother in the sea and how his father suppose to live with it. 
It's only until we become the refugees to understand a refugee.

I am sorry for being human and less just being.

-A

Τρίτη 7 Ιουλίου 2015

From outside the dance-circle, you sing a lot of songs.

Firstly, I would like to present myself. I am a Greek who lived in Greece since the day she was born. I studied Biotechnology, I did a Master. Here, in Greece. I am moving to continue my studies in Italy. I am 26 years old and I am proud that I was born and raised in Greece. 
Regardless what people think- and talk- about Greece- Greeks- the recession, Greece for me will be the country we all love to hate. 
The reason which compelled me to write this post is mainly the fierceness against the Greek nation, deriving from people that live their lives somewhere across the globe- not even Europe- with poor knowledge of what we- the Greek pigs- are going through. 
My main problem is my belief that people are not numbers as the majority of the Economists would like to convince us. That the national motto "Liberté, égalité, fraternité" of the French Revolution as the time goes by, has completely lost its meaning. It is my problem that my beliefs-moral, political, religion oriented- have been invalid, disrespected, discriminated, disregarded, laughed at and cancelled by people that all they see is numbers. 
I red just a few minutes ago a comment- from a person who lives in the USA- in an article with the title "Greece goes the way of Argentina", to wonder if they throw us from the Euro-zone if we will keep dancing in the streets. I would like to reply to this malicious propaganda as simple as this; we will keep dancing in the streets, in the squares, everywhere we can, we will dance ("hunger fights castles"-). Because last time I checked the USA had to deal with numerous economic crises due to their lack of managing their own capitalistic monsters. But yet again, only the poor paid the price- as usual.
The people who have not experienced an economic crisis to their skin, I understand that, they will never be able to get the slightest essence of what the-so was called- middle and working class going through. Hence, I am incapable of judging neither their arrogance nor the imputation of blame and responsibility to the lower classes. 
As I said, I am not an Economist, but I know this much; Europe as we knew it has changed, not because of the Greek referendum (only), but also because of the people that consist it. Not the politicians. The- everyday- people of Europe. The time to choose what kind of Europe we want has come. Not for the politicians, not for ourselves. For the generations that will follow. 
What Europe do you want? The Europe that enslaves countries with weak economy, imitating the Nazis on WWII? The Europe that thinks all this is a muscle game and the brawniest will win a Greek island? The Europe consisted of politicians of member-countries ready to lend a hand to the corrupted media for their daily propaganda/ demagogy to scare the people of another member-country in order to vote according firsts' appetite? Or you want the Europe that the tripartite motto of the French Revolution will make sense? The Europe that every country keeps its identity without the need to capitalize on another one? The Europe with the European Union which is actually a union and not a fight ring. 

I am not saying that we Greeks are saints. All I am saying is people that are outside of the dance-circle can sing a lot of songs, as a Greek proverb indicate. 

Σάββατο 4 Ιουλίου 2015

Άννα, μην κλαις

Μιλάνε...
...για νέα capital controls (λογικό αφού "τρεχάτε στις τράπεζες να σηκώσετε λεφτά θα σας τα φάνε")
...για κούρεμα καταθέσεων (που έτυχε να δημοσιεύσουν οι FT χτες 12 παρά 5- τυχαίο;)
...για μια Ευρώπη στην οποία ανήκουμε και θέλουν να παραμείνουμε (σε μια Ευρώπη αλληλεγγύης βεβαίως βεβαίως που μας θέλει γονατιστούς- και όχι φιλαράκι, εγώ που θα ψηφίσω όχι δεν ψηφίζω ευρώ-δραχμή)
...για δίλημμα ευρώ-δραχμή (διάβασε την πρόταση των θεσμών σε παρακαλώ)
...για άγνοια του ερωτήματος στο οποίο πρέπει ο "λαός"- και το Κολωνάκι- να απαντήσει (τελικά είσαι Χρυσοχοϊδης ή απλά βαριέσαι να διαβάσεις;)
...για τους Ευρωπαίους οι οποίοι "κάτι παραπάνω ξέρουν" από την κυβέρνηση Τσίπρα (το θέμα είναι ποιον εμπιστεύεσαι περισσότερο: τους έξω ή τους έσω; αν το πρώτο, δώσε το διαβατήριό σου και πήγαινε να ζήσεις στην χώρα που γουστάρεις. Και ΔΕΝ εννοώ να έχεις απόλυτη και τυφλή εμπιστοσύνη στις κυβερνήσεις. Αλλά εσύ δεν ήσουν που 40 χρόνια διάλεγε μεταξύ μπλε-πράσινο χωρίς να πολυκαταλαβαίνεις γιατί;)
...για κλέφτες, προδότες, ψεύτες Συριζαίους (σε 5 μήνες; Αυτοί που ήταν τόσα χρόνια "πάνω" τι έκαναν;)
...για αθέτηση υποσχέσεων (γιατί τόσα χρόνια ΝΔ-ΠΑΣΟΚ έκαναν ό,τι υπόσχονταν- και για να μην το αφήσω έτσι θα πω και τούτο: εάν ήθελες μια από τα ίδια, ναι ο Τσίπρας θα είχε κλείσει μια συμφωνία τον Φλεβάρη, το ότι δεν έκλεισε συμφωνία σημαίνει ότι μάλλον δεν πήγε απλά για τον καφέ και είπε "οχι".)
...για έλλειψη φαρμάκων (που ένα πλακενίλ ψάχνεις 2 χρόνια τώρα και πρέπει να γυρίσεις 9 φαρμακεία)
...για έλλειψη γαζών (ο πατέρας μου στο νοσοκομείο τα αναλώσιμα μόνος του τα πήγαινε 5 χρόνια τώρα)
...για σύνδρομα κατοχής (σταματήστε τη μαλακία, θα σας λήξουν τα μακαρόνια και θα τα πετάξετε. Σκεφτείτε για μια φορά όσους τα χρειάζονται)
...για αγανακτισμένους που δεν ξέρουν γιατί τους ζητάνε να αποφασίσουν για την πάρτη τους (η άμεση δημοκρατία δεύτερος λόγος θανάτου στην Ελλάδα μετά την υπερβολική καταλάνωση οσπρίων)

Αυτά.

Παρασκευή 3 Ιουλίου 2015

Το κόμμα.

Χτες αργά το βράδυ έτυχε να "πέσω" σε ένα πάνελ: Κατρούγκαλος, Μαυρουδής (ο Βορίδης ντε), Λοβέρδος (ο "οι άνθρωποι δεν πεθαίνουν πλέον") και η Κανέλη.
Με αηδίασε το γεγονός ότι η Κανέλη, η οποία έχει κόψει άλυσο τελευταία επιτιθέμενη στον Κατρούγκαλο κατέληξε να συμφωνεί με τον Λοβέρδο.
Το ΚΚΕ, όπως ενημερώθηκα χτες μετά από ένα τηλέφωνο, δεν είναι διασπαστικό για ακόμα μια φορά. Όχι. Το ΚΚΕ, εάν η κυβέρνηση είχε προχωρήσει σε δημοψήφισμα την δεύτερη βδομάδα μετά την εκλογή της θα είχε την στηρίξει (το κόμμα που κάθε φορά εάν δεν προτείνει το ίδιο κάτι δεν το ψηφίζει και το θεωρεί προβοκάτσια). Επίσης, έμαθα ότι εάν γίνει πανικός και επικρατήσει χάος, το ΚΚΕ θα είναι αυτό που μέσω των συνειδητοποιημένων, προετοιμασμένων και οργανωμένων ατόμων που διαθέτει, θα αποτρέψει τα έκτροπα και θα δώσει το δικό του ρυθμό στην αντιμετώπιση οποιουδήποτε προβλήματος- βλέπε διανομή τροφίμων για να μην σκοτωθεί ο κόσμος μεταξύ του.
Σκέφτομαι ως παραλληλισμό των παραπάνω το εξής: είσαι σε ένα αεροπλάνο που πέφτει και πρέπει να προσθαλασσωθεί. Το πιο λογικό πράγμα είναι να περιμένεις να έρθει η σειρά σου, να ξέρεις την έξοδο κινδύνου σου, να φορέσεις το σωσίβιο σου σωστά, να ακολουθήσεις τον φωτεινό διάδρομο που θα σε βοηθήσει να φτάσεις στην έξοδο, να βγάλεις τα παπούτσια σου και αφού η φουσκωτή τσουλήθρα ανοίξει να πέσεις στην θάλασσα. Ναι αμέ. Σε τέτοιες ώρες είναι γνωστό ότι πρυτανεύει η λογική και η ηρεμία. Το ΚΚΕ θα είναι η αεροσυνοδός.
Το ΚΚΕ προτείνει κάτι στο οποίο δυστυχώς δεν έχει άδικο αλλά, συγνώμη που θα γίνω κακιά, ο κόσμος στον οποίο απευθύνεται δεν είναι έτοιμος (;), δεν θέλει (;), δεν ξέρω τι και πώς αλλά δεν.
Ξέρασα την ζωή μου χτες, για να επανέλθω στο αρχικό θέμα, όταν έπεσαν όλοι μαζί και το ποτάμι από δίπλα να φάνε τον Κατρούγκαλο αποκαλώντας τον ψεύτη, κλέφτη και άλλα τέτοια ωραία λες και ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν κυβέρνηση μισό αιώνα τώρα και το όνομα Τσίπρας (πατέρας, γιος, ξάδερφος, κόρη, σκατά) καταδυνάστευσε την χώρα από την δεκαετία του '70 ως τώρα. Και αυτό που με αηδίασε περισσότερο από όλα ήταν η Λιάνα. Θεωρώ πιο εμετικό να συμφωνείς ως εκπρόσωπος του ΚΚΕ με τον τσεκουράτο Μάκη και τον αχαρακτήριστο Λοβέρδο από το να συμφωνήσεις για μια φορά και να μην διασπάσεις την αριστερά. Και ας γελάσουμε λίγο, γιατί ακόμα μιλάνε για κίνημα. Να το χέσω το κίνημα αν είναι κάθε φορά που θα το χρειαζόμαστε να μας λέει προβοκάτορες.
Και συγνώμη για την χολή προς το κόμμα αλλά ώρες-ώρες είστε απλά ανεκτδιήγητοι.

Πέμπτη 2 Ιουλίου 2015

Λούμπεν.

Θα έγραφα κάτι αλλά από πού να ξεκινήσω;
Από όσους σκίζουν τα ιμάτιά τους για τις ουρές των συνταξιούχων στις τράπεζες ενώ τόσα χρόνια γυρνούσαν το βλέμμα στα συσσίτια; 
Από τα media που γίνονται ολοένα πιο εμετικά;
Από όλους όσους ξαφνικά ξημεροβραδιάζονται έξω από τα ΑΤΜ γιατί με ανάληψη 60 ευρώ την μέρα πώς-σκατά-θα ζήσουμε; (Βασικός μισθός στην Ελλάδα 510,95).
Από αυτούς που ωρύονται ότι οι αριστεροί-αναρχοάπλυτοι "μας κατέστρεψαν" ενώ έχουν βγάλει τα λεφτά τους έξω εδώ και δέκα χρόνια;
Από τις συγκεντρώσεις υπέρ του "ναι" στο Σύνταγμα κάποιων που βαφτίζονται ακομμάτιστοι/αχρωμάτιστοι- άοσμοι και αδιάφοροι θα προσθέσω- και έχουν από δίπλα τον Μπουμπούκο, την Μπουμπούκα και όλο το σάπιο σινάφι των τελευταίων 40 ετών;
(Παρένθεση: Να θυμηθώ το '11 που μας κυνηγούσαν οι μπάτσοι και οι ΜΑΤάδες μέχρι το μετρό;
Να θυμηθώ ότι ψέκασαν χημικά τον Γλέζο αλλά ο βρικόλακας προχτές κατέβηκε με την προσωπική του ασφάλεια;)
Να αναφερθώ σε όσους τόσα χρόνια που σας ξέρω είστε "στ'αρχίδια μας" για τον κόσμο δίπλα σας και το μόνο που σας νοιάζει είναι "πού θα πιούμε ποτάκι απόψε" ή σε "ποιο νησάκι θα πάμε διακοπές" και φυσικά "ο Ανδρέας έδωσε ψωμί στον λαό" ή σε σας που μπήκατε στα ψηφοδέλτια της Χρυσής Αυγής;
Θέλετε να μιλήσουμε για δημοκρατία; Θέλετε να μιλήσουμε για δικαιοσύνη; Για ευθυνοφοβία, τρομοκρατία, προβοκάτσια, προπαγάνδα; Θέλετε να μιλήσουμε για όλα αυτά μαζί στην Ευρώπη του 2015; 
Θέλετε να μείνετε τρομαγμένοι, φοβισμένοι, πεινασμένοι, τάχα μου αγανακτισμένοι και υποταγμένοι.
 

Λοιπόν, επειδή θα έγραφα κάτι αλλά δεν ξέρω από πού να το πιάσω, θα πω το εξής:
Για πρώτη φορά, όσο ζω, με ρωτάνε την άποψή μου με άμεσο τρόπο (άμεση δημοκρατία a.k.a. referendum). Και το ερώτημα είναι καθαρό. Και όσοι είστε ευθυνόφοβοι καθίστε και κοιμηθείτε και περιμένετε τον σωτήρα. Μπουχτίσαμε από τέτοιους σαν και του λόγου σας. Να πάτε να γίνετε Μονακό μόνοι σας.

Ψηφίζω ΟΧΙ. Γιατί ξέρω σε ποια ταξική βαθμίδα ανήκω. 
Ψηφίζω ΟΧΙ γιατί δεν θέλω το λούμπεν προλεταριάτο να με "σώσει" ξανά. ΦΤΑΝΕΙ.
ΟΧΙ και πάλι ΟΧΙ.

Σάββατο 9 Μαΐου 2015

Αδέσποτα.

Την Πέμπτη βρήκα δύο κουτάβια. Πεταμένα σε ένα χαρτόκουτο. Στην ιδέα ότι μπορεί να μην είχαν πιει νερό μέρες και έξω έκανε ζέστη δε μπορούσα να δουλέψω. Τα μάζεψα, τα έκρυψα σε μια πάνινη τσάντα και τα πήρα. Το δωμάτιό μου είναι 9 τετραγωνικά μέτρα. Οι κανονισμοί λένε ότι δεν επιτρέπονται τα ζώα και την πόρτα μου έχουν δικαίωμα να την ανοίξουν όποτε θέλουν για έλεγχο. Και όχι, δε ζω σε φυλακή.
Πήγα και πήρα τροφή, κυπελάκια για νερό, ένα κόκκαλο με γεύση χοιρινού για να μασάνε, σαμπουάν και σπρέυ. Γυρνώντας πέρασα από την καφετέρια να ρωτήσω εάν ξέρουν κάποιον που να θέλει σκυλάκια. Μου είπαν όχι και ότι εάν είχαν χώρο θα τα έπαιρναν. Αποφάσισα να τα πάω το απόγευμα στον κτηνίατρο. Πήρα ένα-ένα τα τηλέφωνα στον κατάλογο ώσπου μίλησα με την Φωτεινή. Μου είπε ότι θα μου κάνει δώρο το σπρέυ για τα παράσιτα και ότι και τα δύο θα κόστιζαν ένα σεβαστό- πλην τίμιο οφείλω να ομολογήσω- ποσό.
Πήρα ταξί. Ο ταξιτζής μου είπε μακάρι να είχε χώρο στο σπίτι να τα έπαιρνε.
Η Φωτεινή τους έδωσε ένα χάπι, μια ένεση και τα ψέκασε. Μέχρι τότε είχα πει μην τους δώσεις ονόματα. Την ρώτησα εάν ήξερε κάποιον, μου είπε δες τον τοίχο, γεμάτος αγγελίες είναι. Πέρασαν απ'έξω από το κτηνιατρείο τουρίστες που κοιτούσαν σαν χάνοι τα κουτάβια αναφωνώντας "Oh my Gosh". Τους ρώτησα, θέλετε να πάρετε ένα; Μου είπαν θα θέλανε αλλά δεν είχαν χώρο- και χρόνο, παραμόνο για το μπανιστήρι στα σκυλιά. Η Φωτεινή μου έφτιαξε τα βιβλιάρια υγείας, δηλώθηκαν ως αδέσποτα. Χωρίς όνομα. Είπα, δεν ήθελα να τους δώσω ονόματα. Μας έκαναν δώρο περιλαίμια, μισό κιλό ξηρά τροφή και την αμέριστη υποστήριξη τους ότι αυτό που κάνουμε ήταν γενναίο και μπράβο μας και πως ήλπιζαν να τους βρούμε σπίτι,
Στο δρόμο του γυρισμού όλοι κοιτούσαν τα κουτάβια και μας χαμογελούσαν. Ένα παιδάκι είπε στη μάνα του να κοιτάξει τι ωραίο που ήταν το σκυλάκι και ότι θέλει κι αυτό ένα. Η μάνα απάντησε μακάρι να είχαν χώρο να έπαιρναν ένα.
Γυρνώντας στο δωμάτιο και μετά από τον ψυχολογικό πόλεμο του να μην συναντήσω κάποιον στις σκάλες ή να μην με δουν οι κάμερες αποφάσισα ότι τα δύο κουτάβια ήταν η Κανέλα και η Μπλάκι. Αποφάσισα ότι έπρεπε να κάνω μπάνιο, να πάρω να φάω και να ξεκινήσω να ψάχνω για πιθανή οικογένεια. Θυμήθηκα ένα ποστ για μια γυναίκα που είχε καταφύγιο για αδέσποτα σκυλιά. Έστειλα e-mail. Έκανα μπάνιο, έφαγα και μωρά είχαν κοιμηθεί πάνω σε μια μπλούζα που τους είχα δώσει. Το ένα στο πλάι του άλλου,
Η Linda μου απάντησε 4 ώρες μετά ότι μπορεί να τα δεχτεί και εάν μου ήταν εύκολο να τα κρατήσω μέχρι το Σάββατο. Χάρηκα φυσικά που είχα βρει σπίτι και της απάντησα ότι μπορώ.
Το πρώτο βράδυ ήταν εξουθενωτικό καθώς τα κουτάβια είναι σαν μωρά και ξυπνάνε κάθε δύο ώρες. Τρομαγμένα από την αλλαγή χώρου κλαίγοντας. Θέλουν αγκαλιές, ήρεμα λόγια και νανούρισμα.
Την δεύτερη μέρα αποφάσισα να δώσω την Μπλάκι στην Ε. για το βράδυ έτσι ώστε να αποφύγω το παιχνίδι με τα δαγκώματα που καλά κρατούσε από το πρωί μεταξύ τους και να κοιμηθώ καλύτερα.
Η Κανέλα ήταν ο ισχυρογνώμων. Αποφάσισε ότι ήθελε να κλάψει μέχρι να την πάρω αγκαλιά όπως και έκανα. Είδαμε τα τρία πρώτα επεισόδια του True Detective και αποκοιμήθηκε. Της έστρωσα ένα σεντόνι δίπλα μου και μετά από λίγο κοιμήθηκα κι εγώ. Ξύπνησα μετά από δύο ώρες γιατί έκλαιγε. Είχε κατέβει από το κρεβάτι να πιει νερό και να φάει. Προφανώς ήθελε να ανέβει και πάλι πάνω αλλά επειδή είναι τόσο μικρή δεν μπορούσε. Την ανέβασα και αυτή τη φορά αποκοιμήθηκε στο πόδι μου.
Το πρωί η Ε. μου έφερε την Μπλάκι. Αμέσως ξεκίνησαν να δαγκώνονται. Τις χώρισα. Έφτιαξα καφέ και έβαλα να δω ειδήσεις. Κάτσαμε και οι τρεις στο κρεβάτι. Μίλησα με την Λ. και αποφασίσαμε να πάμε το πρωί τα κουτάβια στην Linda.
Άφησα τα κουτάβια. Μπήκαν στον ίδιο χώρο με ένα άλλο σκυλάκι, λίγο μεγαλύτερο από αυτά. Η Μπλάκι φάνηκε να προσαρμόζεται. Η Κανέλα ήταν πολύ τρομαγμένη.
Προσπάθησα να μην σκεφτώ τίποτα πέρα από το ότι αυτό που κάνω είναι το σωστό. Ευχαρίστησα την Linda η οποία μου είπε ότι θα μου στείλει να μου πει τι έγινε τελικά και εάν τα πήρε κάποιος.
Αφού είχα γυρίσει, συνειδητοποίησα ότι είμαι σε 9 τετραγωνικά μόνη μου. Ότι δεν ακούω γρυλίσματα ούτε δαγκωματιές.
Ένιωσα ότι ήμουν ο χειρότερος άνθρωπος του κόσμου και ότι θα ήταν τρομαγμένα, χωρίς κάτι γνώριμο και θα κρύωναν την νύχτα. Ξεκίνησα να κλαίω και ακόμα και τώρα δεν μπορώ να σταματήσω.
Όσοι μου είπαν "Μακάρι να μπορούσα αλλά δεν έχω χώρο", καθώς επίσης και εκείνοι που πέταξαν την Κανέλα και την Μπλάκι στο δρόμο, θέλω να ξέρουν ότι σε 9 τετραγωνικά βρέθηκε και χώρος και χρόνος και αγάπη.
Θα μου λείψουν πολύ.

Τρίτη 13 Ιανουαρίου 2015

Did I lose anything?

The things that we lost in the darkness and they never returned or found, are the things that tend to define us.