Τρώω φρίκη προχτές όταν μου λέει ένας φίλος ότι στη γειτονιά
του ένας άνθρωπος είχε δέσει ένα καλώδιο στο λαιμό του κ προσπαθούσε (;) να
κρεμαστεί από ένα δέντρο. Τρώω φρίκη όταν ακούω τον κάθε καραγκιόζη πολιτικό να
μιλάει και να με περνάει για μαλάκα. Τρώω φρίκη στις συνελεύσεις μας με το πόσο
βαθιά νυχτωμένοι είναι μερικοί συνάδελφοι μου.
Γενικά τρώω φρίκες τελευταία. Αλλά δεν είναι εκεί το θέμα μας.
Άκουσα χτες την ομιλία του Καρατζαφύρερ στη ΔΕΘ. Ντάξει,
ετσουτσούριασα. Τι να λέμε τώρα; Ο άνθρωπος έχει ένα τιτανοτεράστιο όραμα. Μπράβο
του. Όχι, μπράβο του. Έχουμε παραμερίσει την λέξη «ανθρωπιά» και την έχουμε
αντικαταστήσει με την λέξη «ατομικισμός», «λαμογιά», «εθνικισμός» και ο
κατάλογος είναι μακρύς. Ξεχάσαμε τα απλά και αναζητήσαμε τα πολύπλοκα και κάπου
χάσαμε την μπάλα.
Δεν ξέρω που θα καταλήξει όλο αυτό που συμβαίνει. Δεν είμαι
ούτε πολιτικός ούτε οικονομικός αναλυτής και όλα αυτά τα οικονομικά μπλιμπλίκια
μου φαίνονται κινέζικα-no offence.
Όμως, έχω καταλάβει και έχω νιώσει πλέον, ότι στενέψανε τα όρια που λέει κ ο
Μητροπάνος (λίγος σαρκασμός δε βλάπτει σε τέτοιους καιρούς).
Η νοοτροπία είναι σάπια. Ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας
είναι σάπιο και η μεγάλη μαλακία είναι ότι δεν έχουμε φτάσει ακόμα σε σημείο «ασφυξίας»
για να βγάλουμε αυτή τη μπόχα από το… «σπίτι» μας. Ή την έχουμε συνηθίσει πλέον
λόγω της παρατεταμένης παραμονής μας σε συνθήκες αποσύνθεσης.
Αυτά που γράφω είναι σαφώς ασύνδετα. Αλλά φιλαράκο δε με
νοιάζει.
Όπως λέει και το τραγούδι που ακούω τώρα «…και μεις να τρώμε
φρίκες με τσέπες τρύπιες»…
Καλή μας όρεξη και κυρίως, καλή μας χώνεψη.-
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου