Νωχελικές Κυριακές

Περπατώντας στο δρόμο αν ακούσεις προσεκτικά παρατηρείς τον μονότονο αλλά απόλυτο στο μέτρο βηματισμό των ανθρώπων. Το ένα βήμα διαδέχεται το άλλο. Απαραίτητη προϋπόθεση για να μπορέσει κανείς να κινηθεί. 
Ένα βήμα τη φορά, ένα βήμα την ημέρα, ένα βήμα μπρος και όχι τρία βήματα πίσω. 

Η πόλη δεν έχει αλλάξει πολύ. Τα στέκια που υπήρχαν έχουν ελάχιστα διαφοροποιηθεί. Ή καλύτερα έχουν μετατοπιστεί προς τα δυτικά. Το συναίσθημα βέβαια είναι εντελώς διαφορετικό. Άλλο περίμενες και άλλο βρήκες. Αλλά αυτό είναι η πραγματικότητα. Η ωμή και δίχως ίχνος συμπόνιας πραγματικότητα. Δε χωράει αμφιβολία ότι είναι μια καινούρια αρχή. Όχι για σένα. Για μένα. Μαζί ή χώρια λοιπόν, εγώ πρέπει να ανταπεξέλθω. 

Κυριακή σήμερα. Έβγαλε ήλιο μετά από μια μικρή διακοπή επαναλαμβανόμενων συννεφιασμένων καθημερινών. Ξέρεις ότι σιχαίνομαι τις Κυριακές. Κι αν δε στο είχα πει ποτέ, στο λέω τώρα. Τις σιχαίνομαι. Είναι νεκρές μέρες. Ψόφιες. Καταδικασμένες σε μια νωχελικότητα. Κουλουριασμένες σαν τα φίδια τον χειμώνα. Η μοναδική Κυριακή που δε θα νιώθω όπως σήμερα θα είναι εκείνη που θα ξυπνήσουμε μαζί, στο ίδιο σπίτι, θα φτιάξουμε καφέ φίλτρου με άρωμα και θα καθίσουμε με μπλεγμένα πόδια σε έναν καναπέ που θα 'χει δίπλα ένα παράθυρο που θα βλέπει θάλασσα. Και έξω θα βρέχει και οι σταγόνες θα πέφτουν στο τζάμι. Αλλά δε θα μας νοιάζει. Κι εγώ θα συνεχίζω να σ' αγαπώ με τον δικό μου ελαττωματικό τρόπο.