Εδώ που είμαι τώρα, γνώρισα ανθρώπους που έζησαν ή ζουν ακόμα πόλεμο, που ξεριζώθηκαν από τον τόπο τους σαν παράσιτα στον αγρό, που αναγκάστηκαν να μείνουν για μέρες ή και βδομάδες κάτω από τη γη. Γνώρισα ανθρώπους από άλλες κουλτούρες. Γνώρισα και μερικούς που μου μοιάζουν αλλά και πολλούς διαφορετικούς.
Κι εσύ μου παραπονιέσαι για την σκόνη ή το φαγητό.
Άλλαξα σαν άνθρωπος. Πρέπει να το ομολογήσω. Μέσα σε δύο μήνες ακριβώς.
Εμείς ζούμε τον οικονομικό πόλεμο, αυτοί ζούνε τον κανονικό πόλεμο. Αυτόν με τα πραγματικά όπλα. Δε ξέρω τι με φοβίζει περισσότερο. Μάλλον ο δικός τους πόλεμος.
Σταμάτησα να γκρινιάζω.
Υπάρχουν άνθρωποι που από το ρημαγμένο παράθυρο του σπιτιού τους βλέπουν τείχος. Εφτά μέτρα τείχος. Τα check points δεν τελείωσαν με την πτώση του τείχους στο Βερολίνο. Και δεν αρκεί να λες "αλληλεγγύη στην Παλαιστίνη" κάθε φορά που διαβάζεις τα νέα. Δεν ξέρω τι είναι αρκετό και τι όχι, αλλά σε καμία περίπτωση δε μπορείς να νιώσεις αυτούς τους ανθρώπους. Νιώθεις πολύ ηλίθιος όταν σου διηγούνται ιστορίες από "την ζωή τους στην πατρίδα" και εσύ μένεις αποσβολωμένος να τους κοιτάς προσπαθώντας να μην σου πέσει το σαγόνι στο πάτωμα.
Υπάρχουν άνθρωποι που πρέπει να έχουν μια έξοδο διαφυγής δίπλα τους για να μπορέσουν να κοιμηθούν. Υπάρχουν άλλοι που δίπλα από τα σπίτια τους αυτή τη στιγμή πέφτουν βόμβες και στον ήχο των μαχητικών που πετούν δύο φορές την βδομάδα πάνω από το κτήριο, μου λένε πως τώρα νιώθουν περισσότερο "σαν στο σπίτι τους".
Αυτοί οι άνθρωποι είναι οι φίλοι μου.
Και εκτιμούν το κάθε τι που τους προσφέρεται. Από την γκαζόζα μέχρι τον δανεικό καπνό για το ένα τσιγάρο και από το "καλημέρα" που θα τους πεις μέχρι την αγκαλιά που θα τους δώσεις όταν την χρειάζονται.
Και ναι, είμαι χαρούμενη και τυχερή που τους έχω μαζί μου και ξέρω καλά ότι μερικοί από μας σε λίγο καιρό μπορεί να μην είμαστε εδώ, αλλά ζήσαμε και ζούμε μαζί σαν οικογένεια και αυτό δε μπορεί να το αλλάξει κανείς και τίποτα.
Αυτός που πνίγεται, βλέπεις, δεν ενοχλείται από την βροχή.
Για την Ζέινα, την Φαράχ, τον Ράσιντ, τον Φέισαλ, τον Μοχάμαντ, τον Καράμ, την Χάιφα και για πολλούς άλλους.
http://www.youtube.com/watch?v=lmMY5Lm760Y
Κι εσύ μου παραπονιέσαι για την σκόνη ή το φαγητό.
Άλλαξα σαν άνθρωπος. Πρέπει να το ομολογήσω. Μέσα σε δύο μήνες ακριβώς.
Εμείς ζούμε τον οικονομικό πόλεμο, αυτοί ζούνε τον κανονικό πόλεμο. Αυτόν με τα πραγματικά όπλα. Δε ξέρω τι με φοβίζει περισσότερο. Μάλλον ο δικός τους πόλεμος.
Σταμάτησα να γκρινιάζω.
Υπάρχουν άνθρωποι που από το ρημαγμένο παράθυρο του σπιτιού τους βλέπουν τείχος. Εφτά μέτρα τείχος. Τα check points δεν τελείωσαν με την πτώση του τείχους στο Βερολίνο. Και δεν αρκεί να λες "αλληλεγγύη στην Παλαιστίνη" κάθε φορά που διαβάζεις τα νέα. Δεν ξέρω τι είναι αρκετό και τι όχι, αλλά σε καμία περίπτωση δε μπορείς να νιώσεις αυτούς τους ανθρώπους. Νιώθεις πολύ ηλίθιος όταν σου διηγούνται ιστορίες από "την ζωή τους στην πατρίδα" και εσύ μένεις αποσβολωμένος να τους κοιτάς προσπαθώντας να μην σου πέσει το σαγόνι στο πάτωμα.
Υπάρχουν άνθρωποι που πρέπει να έχουν μια έξοδο διαφυγής δίπλα τους για να μπορέσουν να κοιμηθούν. Υπάρχουν άλλοι που δίπλα από τα σπίτια τους αυτή τη στιγμή πέφτουν βόμβες και στον ήχο των μαχητικών που πετούν δύο φορές την βδομάδα πάνω από το κτήριο, μου λένε πως τώρα νιώθουν περισσότερο "σαν στο σπίτι τους".
Αυτοί οι άνθρωποι είναι οι φίλοι μου.
Και εκτιμούν το κάθε τι που τους προσφέρεται. Από την γκαζόζα μέχρι τον δανεικό καπνό για το ένα τσιγάρο και από το "καλημέρα" που θα τους πεις μέχρι την αγκαλιά που θα τους δώσεις όταν την χρειάζονται.
Και ναι, είμαι χαρούμενη και τυχερή που τους έχω μαζί μου και ξέρω καλά ότι μερικοί από μας σε λίγο καιρό μπορεί να μην είμαστε εδώ, αλλά ζήσαμε και ζούμε μαζί σαν οικογένεια και αυτό δε μπορεί να το αλλάξει κανείς και τίποτα.
Αυτός που πνίγεται, βλέπεις, δεν ενοχλείται από την βροχή.
Για την Ζέινα, την Φαράχ, τον Ράσιντ, τον Φέισαλ, τον Μοχάμαντ, τον Καράμ, την Χάιφα και για πολλούς άλλους.
http://www.youtube.com/watch?v=lmMY5Lm760Y
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου