Αγαπητέ άγνωστε (γράμμα πρώτο)

Αγαπητέ άγνωστε,
Κάθε πρωί με ξυπνάει το αερόθερμο που ξεκινά να δουλεύει στις 6:30.
Ξυπνάω και το πρώτο πράγμα που βλέπω είναι το βουνό. Αυτό το βουνό που είναι συνέχεια σκεπασμένο από χιόνι. Στρώματα ετών. Δεν λέει να λιώσει ποτέ.
Και έπειτα είναι κι εκείνοι οι ευκάλυπτοι που όταν φυσάει πολύ ταλαντεύονται σαν μακρυμαλλούσες νεράιδες που χορεύουν σε έκσταση.
Είναι και οι φωτογραφίες στον τοίχο που δεν το κάνουν πιο εύκολο.
Είναι και το μονίμως αναμμένο φως που τρεμοπαίζει τώρα τελευταία. Δεν θέλω να το σβήσω, είναι το μόνο που μου κρατά συντροφιά όταν κοιμάμαι.
Είναι και η άρνησή μου να ξυπνήσω τα πρωινά τώρα τελευταία.
Είναι και οι λέξεις που προσπαθώ να μάθω να γράφω, τα βιβλία που διαβάζω και τα βιβλία που δανείζω.
Είναι και το δηνάριο από την Ιορδανία που μου άφησε χτες στο γραφείο.
Είναι και η σκέψη της εγκατάλειψης.
Είναι και η πάρτη μου σε τελική ανάλυση.

Είναι η αιωνιότητα μεγάλη για μας τους ανθρώπους και πνιγόμαστε.

Και ναι, προχτές δεν ήθελα να ζήσω. Και σήμερα δε ξέρω πως αισθάνομαι. Και τα σημάδια φαίνονται ακόμα.

Πάντα δική σου,
το κορίτσι με τα δύο ονόματα.