Ναι! Είναι γεγονός! Έμειναν 14 μέρες για τα Χριστούγεννα! Η αγαπημένη γιορτή όλων μας… όλων μας!? Δεν είμαι και πολύ σίγουρη. Από τον περασμένο μήνα λοιπόν, έχει ξεκινήσει ο απαραίτητος στολισμός στα μαγαζιά, σιγά-σιγά ξεκίνησε και ο στολισμός των δρόμων- πράγμα που παρατήρησα μόλις χτες- και φυσικά τα πολυκαταστήματα έβαλαν τα καλά τους και παίζουν αυτή την εκνευριστική, για τα αυτιά μου, μουσική. Ναι, αυτή που ακούς συνήθως σε αμερικάνικες ταινίες της δεκαετίας του ’90 και σου κολλάνε στο μυαλό όσο ηλίθια και αν είναι. Το σχόλιο μου για τον στολισμό είναι ένα και μοναδικό: κακογουστιά μέχρι αηδίας. Τα δέντρα μοιάζουν σα να τους έριξαν φωσφοριζέ χλαπάτσα μονόμπαντα. Και δε θα μπω στη διαδικασία να σχολιάσω το ποιος πληρώνει την ΔΕΗ για τα τόσα φωτάκια… ο νοών νοείτω.
Αν υπήρχε ένα σύνθημα που θα μπορούσε να περιγράψει αυτές τις ημέρες «αγάπης» θα ήταν αυτό: ΚΑΤΑΝΑΛΩΣΕ, ΚΑΤΑΝΑΛΩΣΕ, ΚΑΤΑΝΑΛΩΣΕ. Γιατί μπορεί λεφτά να μην έχουμε αλλά οι φίλοι μας οι τραπεζίτες είναι πάντα(!) πρόθυμοι να μας τα προσφέρουν απλόχερα με το αζημίωτο-βλέπε δάνεια. Και μιας και είπα δάνεια κάνω μια παρένθεση. Τι σκατά θα τα κάνουμε τόσα δάνεια? Δάνειο κατοικίας, δάνειο καταναλωτικό, δάνειο επισκευαστικό, προσωπικό δάνειο, διακοποδάνειο(!), δάνειο, δάνειο, δάνειο… Είναι τόσα, που δεν ξέρεις ποιο να πρωτοπάρεις! Κλείνει η παρένθεση και συνεχίζω.
Ο κόσμος λοιπόν, μπορεί να κλαίγεται ότι λεφτά δεν έχει αλλά τα Χριστούγεννα όλοι από κάπου βρίσκουν και κάνουν τα μαγαζιά πλούσια. Μετά κλαίγονται οι μαγαζάτορες στα κανάλια ότι η κίνηση είναι μειωμένη και πάει λέγοντας. Και έρχομαι να ρωτήσω: εσύ που λες ότι η κίνηση είναι μειωμένη έχεις σκεφτεί ότι ίσως, λέω ίσως, αυτό που πουλάς έχει μια τιμή παράλογη? (βλέπε πουκάμισο 350 ευρώ. Κάτσε ρε φίλε, και από μετάξι να είναι τι διάολο έκανες? Πήρες τον καημένο τον μεταξοσκώληκα και του πλήρωνες και υπερωρίες για να γεννάει αυγά? Ένσημα του κόλλαγες τουλάχιστον ή του τα έταξες και μετά τον ζεμάτισες και πήρε πρόωρη σύνταξη??).
Αρχίζουν λοιπόν τα τηλέφωνα στο σπίτι από την θειά, την γιαγιά, τον παππού, την νονά, την άλλη θειά από το χωριό, την άλλη γιαγιά και τον άλλο παππού και ρωτάνε τα πιτσιρίκια «τι θέλεις να σου φέρει ο Άγιος-Βασίλης φέτος? Ήσουν καλό παιδάκι?». Αν το παιδί σου είναι έξυπνο θα απαντήσει «δεν υπάρχει Άγιος-Βασίλης εδώ!». Αν είναι ακόμα πολύ μικρό και δε θες να μάθει ακόμα την πικρή αλήθεια, (ότι δηλαδή εσύ κλείνεις κάθε χρόνο τον γενικό στις 12 την πρωτοχρονιά και φωνάζεις σαν υστερικός με φυματίωση «χο-χο-χο»), ότι δεν υπάρχει ούτε Αι-Βασίλης, ούτε καλικάντζαροι που σκάβουν στη γη, ούτε ο Ρούντολφ το ελαφάκι, ούτε οι τάρανδοι ίπτανται, τότε το πιτσιρίκι θα κάτσει να απαριθμήσει ένα προς ένα όλα τα παιχνίδια που έχει σταμπάρει στο χαζοκούτι. Να σημειωθεί στα πρακτικά ότι ποτέ δε θα κάνει το λάθος να πει σε δύο διαφορετικούς υποψήφιους «Άγιους-Βασίλιδες» ότι θέλει το ίδιο δώρο. Τα παιδιά είναι πανέξυπνα και εκμεταλλεύονται οποιονδήποτε θέλει να τους πάρει δώρο.
Περνάει λοιπόν ο καιρός και κοντοζυγώνουν οι μέρες. Βγαίνεις σα μανιακός στα μαγαζιά. Πρέπει να αγοράσεις δέντρο- όχι πλαστικό γιατί μαδάει και σου κάνει το σπίτι χάλια- φυσικό, ζωντανό δέντρο. Όχι κυπαρίσσι γιατί σου θυμίζει νεκροταφεία, όχι πεύκο γιατί είναι πεύκο και έχεις αλλεργία. Άρα τι μένει?! Έλατο… «ώ έλατο, ώ έλατο, εμένα μ’ αρέσει το πεύκο!». «Είπαμε όχι πεύκο trinitygr89!». Οκ λοιπόν, δε χαλάω χατίρια αλλά… γαμώ την οικολογική σας συνείδηση δηλαδή. Παίρνεις το έλατο, να μην πάρεις και καινούριες μπάλες? Γυάλινες, περιποιημένες, να πετάξεις και κείνες τις παλιές, να πάρεις και καινούρια λαμπάκια μη πάθεις ηλεκτροπληξία με εκείνα τα παλιά, που δουλεύουν μια χαρά μεν, αλλά τα καινούρια θα ταιριάζουν καλύτερα και εννοείται πως χρειάζεσαι καινούριο αστέρι για την κορυφή. Πρόσθεσε και τα σχετικά στολίδια σπιτιού (Η μάνα μου πάντα άλλαζε τα τραπεζομάντιλα και τα κεριά και κρεμούσε κάτι σαν στεφάνι από γκι στην πόρτα που πάντα έπεφτε αλλά τέλος πάντων). Τέλος με τα στολίσματα, ήρθε η ώρα των δώρων. «Φτου ρε πούστη μου δουλειά». Τρέχεις, ψάχνεις, ξαναψάχνεις, ξαναματαψάχνεις και τελικά βρίσκεις το δώρο που θες να πάρεις. Πας στο ταμείο, βγάζεις την καρτούλα σου, δείχνεις και την ταυτότητα σου και έτσι τόσο απλά με το «άφθονο» πλαστικό σου χρήμα πληρώνεις!Piece of cake! Έχεις τελειώσει με τα δώρα των άλλων λοιπόν και εκεί είναι που σε πιάνει το αίσθημα της αδικίας... «για μένα δε θα πάρω τίποτα? Αφού για τους άλλους πήρα. Τι θα βάλω στο ρεβεγιόν? Δεν έχω τίποτα καινούριο. Πρέπει να πάρω κάτι». Το διαολάκι πάνω από τον αριστερό σου ώμο ήδη τρίβει τα χέρια του με ηδονή καθώς εσύ έχεις πείσει ήδη τον νοήμων εαυτό σου ότι επιβάλλεται να ψωνίσεις κάτι και για σένα. Καταναλώνεις λοιπόν και άλλο πλαστικό χρήμα. Και όσο πιο πολύ καταναλώνεις τόσο πιο πλήρης νιώθεις. Η ευχαρίστηση και η απόλαυση σε έχει κατακλύσει. Νιώθεις ένας μικρός θεός (εντάξει, εντάξει, τα παραλέω, το ξέρω) έτοιμος να κατακτήσει τον κόσμο! Σταματάω το παραλήρημα και συνεχίζω.
Έχουμε και λέμε λοιπόν. Μία γιορτή θρησκευτική έχει γίνει μια από της πιο κερδοφόρες επιχειρήσεις ανά τον κόσμο. Ακόμα και τα κομποσκοίνια πλέον τα πουλάνε σε περίπτερα, αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα. Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι το εξής: όταν καταναλώνεις νιώθεις ότι κάνεις κάτι, κάτι σημαντικό-ναι, σπαταλάς χρήμα-νιώθεις πιο ευτυχισμένος. Είναι νορμάλ αυτό? Μάλλον όχι. Αλλά τι είναι αυτό που μας ωθεί στο να καταναλώσουμε για να νιώσουμε καλά? Μήπως τελικά δε βρίσκουμε νόημα σε απλά πράγματα ή τα έχουμε ξεχάσει και ψάχνουμε κάτι άλλο που θα μας γεμίσει? Κάτι που θα κάνει πιο ζεστά τα σπίτια και τις καρδιές μας?
Μέρες αγάπης δε ξέρω γιατί τις ονόμασαν. Εμένα δε μου φαίνονται και τόσο ζεστές-με την έννοια της θαλπωρής. Αυτές τις μέρες θυμούνται τα κανάλια να κάνουν θέμα για τους άστεγους και για το πώς αυτοί θα περάσουν τις γιορτές, για τις εκκλησίες που μοιράζουν συσσίτια-και βλέπεις του παπάδες να χαίρονται για το ότι υπάρχουν τόσοι πεινασμένοι που «δεν έχουμε να τους ταΐσουμε»- και κάνουν εράνους για τους φτωχούς και για το πώς οι άνεργοι θα τα βγάλουν πέρα. Τις υπόλοιπες μέρες του χρόνου αυτοί οι άνθρωποι εξαφανίζονται? Λύνουν τα προβλήματά τους? Τι ακριβώς συμβαίνει? Όχι φυσικά. Απλά αυτές τις μέρες «αγάπης» προσπαθούν να μας ευαισθητοποιήσουν. Μια- δυο φορές το χρόνο φτάνει, μη το κάνουμε και συνήθειο γιατί θα βγει η χώρα εκτός προϋπολογισμού.
Δε πιστεύω στο Θεό για τον απλό λόγο ότι αν υπάρχει ή μας έχει ξεχάσει ή είναι τυφλός ή και τα δύο. Αλλά, δόξα τα λεφτά, έχουμε Θεό.
p.s.: Για να γίνεις καλύτερος άνθρωπος δε χρειάζεσαι μια γιορτή, μια υποτυπώδη φιλανθρωπία ή μια κάμερα για να βγεις στο γυαλί, χρειάζεσαι ανθρωπιά-κάτι που λείπει στις μέρες μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου