μνήμη.

«Να μη στεναχωριέσαι πολύ», είπε. Χαμογέλασα. Ήταν σκοτεινά και δε νομίζω να είδε την έκφρασή μου. Αποκοιμηθήκαμε.

Το επόμενο πρωί έπρεπε να φύγει βιαστικά. Στις «επάλξεις» αυτός, ασθματική εγώ. Στο τρέξιμο αυτός, μούργος εγώ.

Ετερώνυμα όντα που δεν είχαν την έλξη που τους έπρεπε ή που αποφορτίστηκαν χωρίς πολύ κόπο, χωρίς κανένα τρομερό «μπαμ», χωρίς ιδιαίτερο θόρυβο ή λάμψη. Τίποτα το τραγικό για να αναταραχθεί το σύμπαν. Μόνο η μνήμη αυτών. Ότι κάποτε υπήρξε κάτι κοινό. Τα σημάδια ότι υπήρξε ένα είδος αλληλεπίδρασης.

«Πέσε κοιμήσου» σου είπα ένα βράδυ. Τώρα το λέω σε μένα.

Καληνύχτα σου.


Υ.Γ.: Προς όσους με διαβάζουν και έχουν παρατηρήσει την αλλαγή στη θεματολογία… λίγη υπομονή ρε παιδιά. Φάση είναι θα περάσει.