Σάββατο 25 Φεβρουαρίου 2012

ο Ωρίωνας

Ήταν μια καλοκαιρινή βραδιά πριν μερικά χρόνια. Κάθονταν στο μπαλκόνι και απολάμβαναν το παγωμένο οινόπνευμά τους. Κάποια στιγμή μέσα στη ζάλη, της είπε: «κοίτα ψηλά, δε βλέπεις συχνά αστέρια στον ουρανό της Αθήνας». Σήκωσε το βλέμμα της και κοίταξε τον ουρανό. Αστέρια. Παντού. Χούφτες ασημόσκονης σε μαύρο φόντο. «Αυτός εκεί, είναι ο Ωρίωνας», του είπε. Δεν καταλάβαινε τι του έδειχνε και αποφάσισε να σηκωθεί και να σταθεί δίπλα του, παρά την μεγάλη ζαλάδα που είχε από το ποτό, για να μπορέσει να ακολουθήσει το χέρι της.

Είχαν περάσει σχεδόν οχτώ μήνες από την προτελευταία τους συνάντηση. Η τελευταία φορά που τον είδε ήταν ένα βράδυ του Φλεβάρη, αρκετά γλυκό.

Απόψε βγήκε στο μπαλκόνι και κοίταξε ξανά τον ουρανό.

«Τώρα είσαι κάπου μακριά. Κάπου που τα αστέρια είναι πιο λαμπερά και πιο πολλά και πιο όμορφα. Παρόλα αυτά, κοιτάμε τον ίδιο ουρανό και για κάποιο παράξενο λόγο, απόψε η Αθήνα έχει την ίδια ξαστεριά με εκείνο το βράδυ».


Στον τσιγαρο-ποτο-αμυγδαλο-τρακαδόρο της εφηβείας μου, που μου θυμίζει κάθε φορά πράγματα που τείνω να ξεχάσω.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου