γράμμα από τη νέβερλαντ

Ιστοριούλα:

Ξύπνησα και αφού ήπια τον πρωινό καφέ μου, κατέβηκα προς το κέντρο. Γυρνώντας σπίτι βρήκα ένα γράμμα πεταμένο κάτω από την πόρτα. Παραξενεύτηκα. Βλέπεις, έχω συνηθίσει τους ανθρώπους να μιλάνε μέσα από mail, από msn κτλ. Αποφεύγουν τα χειρόγραφα. Είναι ντεμοντέ μάλλον.

"Τον τελευταίο καιρό έχω αρχίσει και δε νιώθω. Η παράνοια που με πλημμύριζε έχει χαθεί. Σπάνια θα νιώσω να με προβληματίζει κάτι ή έστω να υπάρχει ένα κατιτίς να παιδέψω το μυαλό μου.
Εσύ φταις. Εσύ και μόνο εσύ. Δε με νοιάζει τι έκανες, με νοιάζει να μου το φέρεις πίσω. Αυτό είναι δικό μου και μου το πήρες. Μου το έκλεψες. Δε μπορώ να μη σκέφτομαι, να μη λυπάμαι, να μη τσαντίζομαι, να μη γελάω. Είμαι ζωντανός. Θέλω να νιώθω. Κι εσύ μου το πήρες αυτό. Κάθε μέρα είναι ο ίδιος μονότονος ήχος. Είναι σαν τότε που πηγαίναμε στο ωδείο και ακούγοντας τις κλίμακες και τους αρπισμούς ξέραμε ότι δεν υπάρχει πιθανότητα να εκπλαγούμε από τον ήχο. Εκτός φυσικά αν γινόταν κάπου λάθος.

Ζω, αναπνέω, υπάρχω. Αλλά δε νιώθω πια.

Τουλάχιστον πριν, υπήρχε κάτι. Ένας θυμός, μια λύπη, κάτι. Τώρα δεν υπάρχει τίποτα."