...και μέσα στη θολή από τον καπνό όψη του, ξεχώρισαν τα πράσινα μάτια του. Την κοίταξε για μια στιγμή και χάθηκε. Σαν το αστέρι που πέφτει τη νύχτα χωρίς φεγγάρι και δε προλαβαίνεις να το δεις καθαρά. Και αυτό που μένει είναι η υποψία της ύπαρξης. Του γεγονότος. "Σ´ αγαπάω" του φώναξε. Με όση δύναμη ψυχής της είχε απομείνει. Φώναξε ξανά "σ´ αγαπάω". Μάταια. Αυτός είχε ήδη χαθεί. Η στιγμή γεννήθηκε και πέθανε εκεί. Μέσα σε αυτό τον λιγοστό χρόνο που της έταξαν να ζήσει. Και η στιγμή γεννήθηκε, ωρίμασε και πέθανε εκεί, μαζί με τον μάταιο και σπαραχτικό λυγμό της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου