Όλα ήταν παρανοϊκά. Βουτήξαμε μαζί στη λήθη του γλυκού αποστάγματος και αφεθήκαμε. Ο χρόνος μετρημένος σε πόντους στάχτης. Στη στάχτη των ονείρων μας. Αφεθήκαμε στην μουσική του μυαλού μας, αποκλείσαμε τα πάντα γύρω μας και νιώσαμε ελεύθεροι. Μας αρκούσε ένα βλέμμα. Δίχως λόγια. Δίχως κόπο. Δίχως πολυπλοκότητες. Βυθιστήκαμε ακόμα πιο κάτω. Και κάπου εκεί, κοντά στην τελευταία ανάσα του νου μας, ερωτευτήκαμε. Χωρίς να λογαριάσουμε το πριν και το μετά. Γιατί το τώρα μας ήταν αρκετό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου