Και πάλι σε βρήκα μπροστά μου. Ήταν και πάλι ένα βράδυ με καθαρό ουρανό σε μια ταράτσα. Περιμέναμε τα αστέρια να πέσουν λες και είχαμε την απόλυτη ανάγκη μιας ευχής καταπιεσμένης από την ρουτίνα της καθημερινότητας. Ο αέρας κουνούσε ρυθμικά την απλωμένη πετσέτα και οι σπίθες από τα τσιγάρα εξαφανίζονταν με ταχύτητα φωτός. Ο σκύλος των άστρων αποφάσισε να μην φανεί απόψε. Κρύφτηκε και περίμενε την αυγή. Οι διάττοντες αστέρες δεν μας είπαν καληνύχτα, θέλοντας μάλλον να μας αφήσουν με την λαχτάρα της ευχής ανεκπλήρωτη. Καθώς η μια μπύρα τελείωνε μετά την άλλη και η προηγούμενη έδινε την σειρά της στην επόμενη, ο ένας πλησίαζε τον άλλο πιο εύκολα. Χωρίς μεγάλες σιωπηλές παύσης στο πεντάγραμμο της νύχτας μας. "Της νύχτας τα καμώματα τα βλέπει ο αέρας και γελά", μου είπες και έμπλεξες τα δάχτυλά σου στα μαλλιά μου. Κάθε φορά το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον μας αγκαλιάζουν ταυτόχρονα. Το πρωί μας βρήκε αγκαλιά σε ένα κρεβάτι που το λούζει το φως από το ξημέρωμα. Δύσκολο πράγμα η αγάπη μα ακόμα πιο δύσκολο το φιλί του αποχαιρετισμού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου