σημειώσεις από έναν πνιγμό

«Είμαι σχεδόν σίγουρος. Υπήρξες. Έστω για λίγο υπήρξες. Έζησες κι εσύ εδώ μαζί μου. Ένιωσες κι εσύ αυτό που νιώθω κι εγώ. Υπήρξες. Δε μπορεί να είναι αλλιώς. Δε μπορεί. Ανάσανες στο αυτί μου, σε άκουγα. Μύριζες τα μαλλιά μου, το θυμάμαι. Μοιραστήκαμε πράγματα. Ανταλλάξαμε συναισθήματα. Μνήμες. Αγωνίες. Διάολε, δε μπορεί παρά να υπήρξες. Σε αγάπησα. Με όλο μου το είναι. Σου έδωσα κομμάτι μου. Με πείσμωσες, με θύμωσες, με πλήγωσες. Υπήρξες. Και τώρα που σιγουρεύτηκα πως υπήρξες μέσα από τις αναμνήσεις που ανακαλώ, αποφάσισα να με πείσω πως δεν υπάρχεις πια. Μου οφείλω και μένα βλέπεις, μια λιγοστή ηρεμία. Την ελάχιστη. Έστω αυτή.»