απόψε, όλα τα φανάρια ήταν πράσινα

Γελάς νευρικά, κλαις με λυγμούς και καταλαβαίνεις ότι σου αρέσει αυτή η φρίκη που ζεις. Καταλαβαίνεις ότι την αποζητάς σε κάθε στροφή της ζωής σου. Καταλαβαίνεις ότι χρειάζεσαι βοήθεια.

Βυθίζεσαι ολοένα και περισσότερο σε ένα βούρκο και θες απλά να δεις πού θα φτάσει. Υπάρχει πάτος; Μπορείς να τον ακουμπήσεις; Την επόμενη φορά πόσο περισσότερο μπορείς να γαμήσεις τον εαυτό σου; Σε τι κίνδυνο θα τον βάλεις; Παίζεις ρώσικη ρουλέτα και φλερτάρεις με τις πιθανότητες. Όσο απεχθείς κι αν σου είναι. Τίποτα δε πάει πια.

 Και όπως βυθίζεσαι κάτω από τα κύματα, θες να κοιμηθείς. Να κοιμηθείς και να μην ξυπνήσεις ποτέ ξανά. Απλά να κοιμηθείς.

Απόψε όλα τα φανάρια ήταν πράσινα. Σαν να έλεγαν «φύγε όσο πιο γρήγορα μπορείς από δω».

 Αυτοκαταστροφή. Είσαι με το κεφάλι στο τρένο και ενώ το βλέπεις να πλησιάζει, εσύ γελάς.

Πού θα σπαταληθείς το επόμενο βράδυ;